MMA-vechter Pieter Buist was dakloos en vecht nu voor een miljoenenpubliek

De brute knock-out van MMA-vechter Pieter Buist (31) bij zijn debuut voor ONE Championship ging begin mei de wereld over. Er keken miljoenen mensen naar zijn partij, waarin hij zijn Japanse tegenstander Kota Shimoishi sloopte met drie knietjes in zijn gezicht. In Breda vertelt Pieter over de lange weg die hij heeft afgelegd om de top te bereiken. Hij had schulden, was een tijdje dakloos en verdiende bij als vuilnisman.

Dit is het verhaal van Pieter Buist.

Ik heb ontelbaar veel partijen gevochten in mijn leven, maar die keer in Bangkok was alles anders. Vechten voor ONE Championship is in Azië het hoogste van het hoogste. Ik kan me eigenlijk ook niet precies herinneren wat er gebeurd is. Ik was zo gefocust, en volledig in trance. Mijn tegenstander, Kota Shimoishi, is op de grond een van de besten van Azië, en hij deed er ook alles aan om niet staand het gevecht aan te hoeven gaan. Ik had de grootste kans om te winnen als ik vol voor een knock-out zou gaan. In de tweede ronde lukte het me om me los te worstelen en te gaan staan. Hij kwam op de grond terecht en ik gaf hem drie knietjes vol in zijn gezicht. Hij ging knock-out, en hoe.

Het is alsof je als voetballer een transfer van NAC naar Barcelona maakt. En vervolgens tijdens je debuut de winnende goal maakt door een bal vol in de kruising te schieten. Toen ik eenmaal gewonnen had, kwam alles eruit. Ik rende in het rond, klom op de kooi en stak mijn armen de lucht in. Ik keek om me heen en zag 13.000 mensen in de zaal zitten. Die was ik even vergeten tijdens de partij. Even later in de kleedkamer hoorde ik dat er rond de 65 miljoen mensen live hadden gekeken. Het was de mooiste ervaring uit mijn leven.

Het filmpje van mijn knock-out ging viral op Twitter en de mensen van ONE Championship waren dolblij met mijn debuut. Zelfs de commentator kwam naderhand mijn kleedkamer in: “Pieter, dit was fucking niet normaal. Mijn hart bonst nog steeds als een gek. Iedereen heeft van je genoten.” Ik heb na de partij mijn telefoon op vliegtuigmodus gezet, zoveel berichten kreeg ik. Op de hotelkamer heb ik hem pas weer aangezet en mijn telefoon heeft letterlijk twee uur lang getrild.

Het is een lange weg geweest om hier te komen, en niemand kan zeggen dat ik dit contract bij ONE FC niet heb verdiend. Ik weet nog precies waar mijn liefde voor vechtsport is begonnen. Als kleine jongen klom ik stiekem de trap af om een vechtfilm van Bruce Lee te kijken. Ik zette de tv aan en toevallig stond-ie op Eurosport. Ik zag daar Ernesto Hoost vechten en zijn partij winnen. Ik had geen idee wie hij was, maar toen kreeg hij ineens een Nederlandse vlag om zijn schouders. Hij had een gouden kroon op zijn hoofd, een gigantische riem om zijn middel en een cheque van vier ton. Op dat moment ging er een wereld voor me open. Ik ging wat rondkijken op internet en dacht: dit wil ik ook. Het was tegelijk een bevestiging dat een jongen als ik ook een toekomst had.

We hadden het vroeger niet breed thuis. Mijn moeder moest als alleenstaande vrouw voor drie moeilijke jongens zorgen. Ze had een uitkering en kon vanwege haar reuma niet werken. Er hing een negatieve sfeer thuis, er was altijd onrust. Ik weet nog goed dat ik een keer thuiskwam en mijn moeder op de grond zat te huilen. “Ma, wat is er?,” vroeg ik. “Als ik deze maand de rekeningen niet betaal, moeten we het huis uit,” zei ze. Dat was vreselijk om te horen, maar gelukkig was ik al twee jaar aan het sparen voor een GameCube. Ik heb dat geld gepakt en het aan mijn moeder gegeven, zodat ze een deel van de rekening kon betalen.

Ik groeide op in de Bredase wijk Hoge Vucht, in die tijd een van de gevaarlijkste wijken van Nederland. Drugsdeals, hoeren, berovingen en schiet- en steekpartijen waren de orde van de dag. Als puber uit een achterstandswijk wilde ik verder ook gewoon meedoen met de normale maatschappij, door naar de kermis of de bioscoop te gaan. Er was alleen een probleem: als ik met een bijbaantje geld verdiende, trokken ze dat gelijk weer van de uitkering van mijn moeder af. Een bijbaantje had dus eigenlijk weinig zin.

Om toch wat geld te verdienen om leuke dingen te doen, dacht ik dat stelen de oplossing was. Het begon met fietsen, maar al snel sloeg het over naar inbraak. In het begin was dat ontzettend spannend, na een tijdje werd het normaal, alsof ik ging winkelen. Ik brak niet in bij mensen thuis of bij winkels, maar voornamelijk bij bedrijven. Daar waren computers en tv’s te halen. Dit ging door tot ik een jaar of achttien was, toen was ik er wel klaar mee. In die tijd werd het kickboksen ook steeds serieuzer en trainde ik vijf dagen in de week.

Ondertussen was ik begonnen aan een opleiding ICT, maar dat was niks voor mij. Ik wilde op dat moment fulltime gaan trainen, maar als ik op die leeftijd zou stoppen met school, moest ik 25.000 euro terugbetalen. Ik dacht: hell no, dat is geen optie. Ik heb nog een opleiding als sociaal-cultureel werker gevolgd, wat als jongen uit een probleemwijk heel goed bij me paste. Drie jaren vlogen voorbij, maar ondertussen ging het thuis nog steeds kut.

Ik kon niet rondkomen van 300 euro studiefinanciering – dat geld was al bijna op aan mijn boeken en schoolgeld. Er stonden regelmatig deurwaarders op de stoep. Door de geldproblemen was er veel ruzie thuis en rond mijn 21ste liep een discussie met mijn moeder zo hoog op, dat ik mijn spullen heb gepakt en uit huis ben gegaan. Het enige wat ik nog had waren twee tassen: een met sportspullen en een met boeken. Ik heb twee weken in het park geslapen. Ik zal nooit meer vergeten dat ik daar op een bankje zat en het keihard begon te regenen. Ik hield mijn jas over mijn tassen, om te voorkomen dat ze zeiknat zouden worden. Op dat moment dacht ik: fuck ouwe, ik ben nu een zwerver.

Een week na die ruzie met mijn moeder zat ik gebroken op bed bij mijn vriendin. De tranen stroomden over mijn wangen en op dat moment voelde ik dat ik op een splitsing stond. Of ik zou de nieuwe Pablo Escobar worden, of ik zou keihard gaan knallen om er iets positiefs van te maken. Ik koos voor dat laatste. De moeder van mijn beste vriend kwam erachter dat ik dakloos was en nam me twee maanden in huis.

Voor die nachten in het park geloofde ik niet in mezelf, maar in statistieken. Die waren simpelweg klote: ik kwam uit een achterstandswijk, had niet de hoogste opleiding en kwam uit een gebroken gezin, dat leefde van een uitkering. Volgens de statistieken zou ik kansloos zijn. Maar door harder te werken dan wie dan ook, zou ik dit zelf kunnen veranderen.

Dat heb ik toen ook gedaan. Ik ben overgestapt van kickboksen naar MMA, heb mijn diploma gehaald en ben een uitzendbureau binnengestapt. Ik zei: “Luister, ik ben een profvechter en ik wil de beste van de wereld worden. Ik zoek een baan voor overdag, zodat ik in de avond kan trainen.” Dat hadden ze nog wel, en ik ging aan de slag als vuilnisman. Ook als ik op zondag had gevochten, stond ik maandagochtend weer op de vuilniswagen. Dat ik mank was, maakte dan niet uit.

Ondertussen ging ik van een antikraakpand naar mijn eerste eigen flatje. Mijn leven als vechtsporter ging ook lekker: ik won bijna al mijn partijen en werd meerdere keren Europees kampioen. Mijn schuld van tienduizend euro slonk langzaam, tot er op een dag een brief op de mat viel: ik was eindelijk schuldenvrij. Ik ging steeds minder werken als vuilnisman, omdat ik steeds meer kon gaan leven van mijn vechtsportcarrière. Inmiddels ben ik vader, heb ik en een koophuis, en vorig jaar werd ik wereldkampioen bij de organisatie WFL.

Achteraf ben ik blij dat het geen makkelijke weg was naar de top. Het heeft me gemaakt tot de man die ik nu ben. Ik ben nu 31 en heb net mijn debuut voor ONE Championship erop zitten. Mijn volgende doel is om ook daar wereldkampioen te worden. Mijn leven is op dit moment fucking awesome: ik krijg betaald om de wereld over te vliegen en mensen te slaan. Wereldwijd kijken er miljoenen mensen naar me. Dat is me toch maar mooi gelukt. Daarom vind ik de uitdrukking ‘als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje’ echt bullshit. Als je een briefje van 500 wil worden, is dat ook gewoon mogelijk.