De naarste dingen die ouders hun kinderen hebben aangedaan

Het vierde en laatste seizoen van Succession is eindelijk op gang en één ding is duidelijk: Logan Roy zal nooit een “beste vader ooit”-mok krijgen voor Vaderdag.

Het bekroonde, eten-of-gegeten-worden HBO-drama verkent dan wel allerlei overkoepelende thema’s – het nastreven van macht, de giftigheid van welvarendheid, de corrumperende invloed van de American Dream – maar het gaat misschien nog wel het meest over wat er gebeurt als ouders hun kinderen compleet, integraal opfokken.

De meedogenloze patriarch van de show is er streng van overtuigd dat omkoping, chantage en intimidatie allemaal schappelijke manieren zijn om je kinderen op te voeden. 

Oké, hij mag dan wel een bubbel van absurde welvaart, invloed en privilege voor zijn kroost, Connor, Kendall, Roman en Siobhan, hebben gecreëerd, maar hij heeft ook een familiedynamiek opgebouwd waardoor de jongere Roys nog geen doos koekjes kunnen ontvangen zonder dat ze een paniekaanval krijgen. 

Bespotting? Absoluut. Mentale intimidatie? Maar natuurlijk. Fysieke confrontatie? Waarom niet? Het is moeilijk om sympathie te voelen voor het kwartet oetlullen dat zijn kinderen zijn. Maar je vraagt je toch af: zouden ze ook zulke absolute kloothommels zijn geweest als hun vader ze niet zoveel shit had aangedaan?

Gelukkig hebben de meesten van ons niet zulke wreedheid van onze paps en mams hoeven doorstaan. Maar wie van ons heeft er geen verschrikkelijk verhaal van ouderlijke narigheid? We spraken vijf mensen over de ergste dingen die hun ouders ze ooit hebben geflikt. 

“Als ik erop terugkijk had mijn moeder waarschijnlijk een kleine midlife crisis toen mijn zus en ik gingen studeren. Ze was halverwege de 40, en had sinds mijn vader tien jaar eerder was vertrokken alleen maar voor ons gezorgd. Toen wij ook vertrokken en het huis ineens leeg was, wist ze niet echt wat ze moest doen, dus ze deed alsof ze weer in de 20 was. Ze liet een paar tattoos zetten, downloadde Tinder en ging vaak uit – ze nam verdomme zelfs een tepelpiercing. 

In de tweede kerstvakantie tijdens mijn studie nodigde ik al mijn huisgenoten thuis uit om een paar nachten te blijven logeren. We kwamen rond middernacht terug van een bar, en mijn moeder was nog met een buurman aan het drinken – daarna is het allemaal een beetje vaag voor me. Mijn moeder was zoals altijd aan het flirten, en rond 3 uur ‘s nachts liep ik de bijkeuken in en zag ik haar en een vriend staan bekken. En dan bedoel ik ook echt bekken-bekken.

Als er zoiets gebeurt heb je een beetje cognitieve dissonantie. Ik sprong niet uit m’n vel ofzo, volgens mij maakte ik zelfs nog een grap over dat ik half had verwacht dat die vriend het nog met m’n zus zou proberen – maar met m’n moeder? Die zag ik niet aankomen. Ze ging vrijwel meteen daarna naar bed, en dat was dat, maar ik zat er wel mee. 

Ze zei later dat het “gewoon een kusje” was, maar het was “gewoon een kusje” waar ik de rest van mijn studiecarrière nog flink wat grappen over aan heb moeten horen. Ik voelde me echt een beetje genaaid. Laat ik het zo zeggen: ik heb mijn studiegenoten nooit meer thuis uitgenodigd.”
– James, 27, Nottingham

“Toen ik mijn eerste telefoon van m’n moeder kreeg, zei ze dat ik hem niet mocht gebruiken om met jongens te praten – ze was erg beschermend. We leefden in een buurt in zuidoost Londen, waar veel criminaliteit was, en ze was vastberaden om ons op het rechte pad te houden.

Ze bewaarde een grote bijl onder haar bed, omdat ze alleen met mij en mijn zus in het huis woonde. Als iemand ooit wilde inbreken met de gedachte: drie vrouwen zijn makkelijk te overmeesteren, dan zou hij van een koude kermis thuiskomen. Met mijn moeder moest je niet sollen. 

Maar op je 14e zoek je wel een beetje de grenzen op, toch? Ik had toen mijn eerste vriendje, en ik praatte natuurlijk met hem aan de telefoon – niks heftigs, gewoon een beetje puberaal geflirt. Maar daar was ik dan, een beetje dom giechelend in mijn slaapkamer, toen mijn moeder ineens in de deuropening verscheen. Ik weet niet eens hoe ze doorhad dat het een jongen was, maar ze graaide mijn telefoon uit m’n handen, stormde haar kamer in, greep haar bijl en hakte de telefoon letterlijk doormidden. Volgens mij was die jongen nog steeds aan de lijn, en vroeg hij zich nog steeds af wat er gaande was toen de bijl zijn doel trof.

Ik moest mijn vrienden daarna natuurlijk vertellen waarom ik geen telefoon meer had, en het verhaal deed al snel de ronde. Men kwam te weten dat mijn moeder een bijl had en dat ze niet bang was om die te gebruiken. Het is wel grappig, door de jaren heen is er denk ik bij elk huis in de buurt ingebroken, maar nooit bij ons. Ik heb me vaak afgevraagd of er een verband is.”
– Zohra, 32, London

“Toen ik 15 was en mijn ouders een keer een avond weggingen, zeiden ze dat ik een paar vrienden mocht uitnodigen – ik besloot natuurlijk een feestje te geven. Het was een goed feest ook, behalve dat er op een gegeven moment rode wijn op de bank werd geknoeid en mijn vaders bloemenperkje werd vertrapt. Toen de buurman vroeg of de muziek wat zachter kon noemde iemand hem een oude klootzak.

Toen mijn moeder de volgende dag haar kledingla opentrok lagen er vier lege bierblikjes tussen haar ondergoed. Ik ben er nooit achter gekomen welke teringlijer die daar heeft gestopt. 

Mijn ouders waren natuurlijk woedend. Ze hebben een paar dagen nagedacht over wat ze zouden doen, en ze besloten om een nieuwe bank te kopen – waar ik aan mee ging betalen. Ik weet nog dat ik tegen ze zei: ‘Oh ja? Hoe ga ik die betalen? Met mijn vijf pond zakgeld per week?’ En mijn moeder zei gewoon: ‘Nee, met je PS4.’

Ze zetten hem met zes of zeven games op eBay. Ik was ziedend. Ik vertelde ze: ‘Als je ze verkoopt, ga ik verdomme uit huis.” Maar ze deden het toch, en wat blijkt, uit huis gaan op je 15e is niet echt een realistisch plan.

Ook nu nog voelt het als een hatelijke straf. Ik snap dat iemand hun sofa heeft vernield, maar je moet geen kinderen krijgen als je dat soort dingen niet aankunt. Je moet accepteren dat er misschien op je bank geknoeid gaat worden als je een tiener hebt.”
– Harry, 22, York

“Ik kan me mijn vaders gezicht nog het beste herinneren – rood, bezweet en kloppend van woede. Die klootzak moest zo nodig het veld van mijn juniorenvoetbalwedstrijd op rennen en tegen de scheidsrechter gaan schreeuwen over een afgekeurd doelpunt. Het was vreselijk; hij die die gast plotseling greep en begon te slaan; de scheidsrechter die zijn handen omhoog gooide om de klappen af te weren.

Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn vrienden – jongens die altijd goed konden genieten van een goede knokpartij op het schoolplein – totaal gechoqueerd stonden te kijken. Al hun vaders moesten te hulp schieten, en de wedstrijd werd afgelast. Mijn vader werd gevraagd om nooit meer te komen. 

Om eerlijk te zijn was hij geen goede vader. Afgezien van dat ding met de scheidsrechter was hij niet gewelddadig, maar kinderen hebben voelde voor hem gewoon als een last. Behalve dan bij voetbal op zondagochtend was hij verder niet erg aanwezig in onze kindertijd. Hij was niet echt geïnteresseerd. Toen we klein waren wilde hij dat we in bed lagen tegen de tijd dat hij thuis kwam van werk.

Hij is een paar jaar terug als gevolg van een ziekte overleden. Misschien heeft hij toch met dat gedoe met de scheidsrechter gezeten, want op een gegeven moment begon hij erover te praten – te lachen zelfs. Misschien wilde hij zich ervoor verontschuldigen, hoewel hij dat nooit gedaan heeft. 

Maar ja, wie ben ik om te klagen? Ik wilde veel dingen tegen hem zeggen die ik nooit heb gezegd. Zoals, waarom heb je ons in al die jaren dat we kinderen waren nooit mee naar de bioscoop genomen? Waarom hebben we nooit samen McDonald’s gegeten? Waarom ben je nu naar het hiernamaals opgerot en heb ik amper een leuke herinnering van dat we samen iets doen?”
– Alex, 35, Liverpool

“Toen ik 11 was stond mijn vader in de plaatselijke krant: hij had zijn Audi met 80 kilometer per uur tegen een geparkeerde auto aangeramd, in een zone van 50 kilometer per uur. Ik zat in de passagiersstoel. Ik had vier gebroken ribben, een gebroken enkel, een gescheurde milt en inwendige bloedingen. Ik lag twee weken in het ziekenhuis, terwijl hij werd aangeklaagd voor gevaarlijk rijgedrag.

Je zou waarschijnlijk een of ander trauma moeten oplopen van het bijna omkomen door de man die voor je hoort te zorgen, maar ik heb er nooit echt op die manier naar gekeken. Hij had natuurlijk niet zo hard moeten rijden, maar uiteindelijk was het gewoon een ongeluk – die dingen gebeuren.

Om eerlijk te zijn vond ik het wel fijn om niet naar school te hoeven gaan: het was de zomer van het Wereldkampioenschap in Zuid-Afrika, dus ik lag op de bank alle wedstrijden te kijken. En ik denk dat het mijn vader voor altijd veel zachtaardiger heeft gemaakt. In mijn tienerjaren heeft hij me waarschijnlijk met meer dingen laten wegkomen dan hij eigenlijk had moeten doen. Toen ik werd betrapt op spijbelen in de vierde klas om bij een vriend te gaan zuipen, heeft hij amper zijn stem verheven. Toen ik een jaar geleden werd betrapt toen ik 55 reed in een zone van 50, heeft hij de boete betaald.

Hij heeft nooit meer zo gereden – of tenminste, niet als ik ook in de auto zat – dus ik denk dat hij zijn lesje wel heeft geleerd. Dat is waarschijnlijk het meeste waar je om kunt vragen als je ouders iets opfokken: dat ze ervan leren en verder gaan met hun leven.”
– Jemma, 24, Sunderland

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.