Alles gaat goed met Freddie Konings

Na zijn succesvolle samenwerking met Dikke in de zomer van 2021, met het nummer "Paris Hilton" dat tot nu toe meer dan 4 miljoen streams heeft op Spotify, leek Freddie Konings (26) onderweg naar de top. Met een gouden plaat op zak, drie zeer goed ontvangen albums en de steun van zijn platenlabel leek alles goed te gaan. Maar in de winter van datzelfde jaar kwamen er juridische problemen aan het licht. Ondanks zijn pogingen om zijn muzikale carrière in de rechtbank te laten gelden, werd Freddie op 23 december veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf, onder andere voor drugshandel, daterende uit 2018.

Ondanks zijn tijd achter de tralies heeft Freddie niet stilgezeten. Hij werkte zelfs aan zijn album terwijl hij vastzat en zijn vijfde album “Respect the Pain” is net uit. Ik had de kans om met hem te spreken over hoe het nu met hem gaat sinds zijn vrijlating.

Freddie koos ervoor om af te spreken in Umi, een sushirestaurant op de Groenplaats, in het hart van Antwerpen. Het is drie uur in de namiddag wanneer we binnen wandelen. Ik bestel een glaasje rood en hij een moscato, de zon schijnt en Freddie’s felroze deuxième origine hoodie schittert in mijn ogen. De zomer hangt in de lucht en de sfeer zit goed. 

Wanneer ik hem vraag hoe het leven is sinds hij vrij is, antwoordt hij: “Kinda good, ik ga niet liegen, op artistiek vlak is het een beetje mijn weg terugvinden, maar lifewise geniet ik gewoon.” Hij voegt daaraan toe dat hij het enigszins jammer vindt dat hij een bepaalde “work ethic” moet (her)aannemen om zijn leven terug op de rails te krijgen. Soms zou hij gewoon willen genieten van zijn herwonnen vrijheid, maar dat gaat natuurlijk niet zonder geld, dus moet hij werken. “Het leven is in ieder geval beter nu dan toen ik nog in de bak zat”. 

Toen Freddie nog in de gevangenis zat, gingen er in Antwerpen, en misschien ook op andere plaatsen, allerlei verhalen rond over corrupte en vooral agressieve cipiers. Één specifieke cipier zou  Freddie het leven enorm moeilijk hebben willen maken. Hij beschrijft de eerste dag in een nieuwe gevangenis als “een eerste schooldag, maar dan met moordenaars. Wat niet wegneemt dat de ergste mensen in de bak sowieso de mensen zijn die er werken. Dat zijn dezelfde mensen die vroeger gepest werden op school en die de lust naar macht nooit hebben kunnen loslaten. Ze zagen daar een bekende zwarte gast die niet werkte en toch meer geld had, en daar konden ze niet tegen. Mijn kantinegeld was bijvoorbeeld evenveel als het leefloon van sommige cipiers.” Volgens Freddie werkten bewakers hun frustraties uit op gedetineerden door ze uit te dagen met pestgedrag; door bijvoorbeeld bepaalde mensen niet te laten bellen of te laat te halen voor een bezoekmoment. Ook werd hij op verschillende gelegenheden “aap, neger en nietsnut” genoemd. “Ze maken misbruik van het feit dat ze weten dat ze altijd als winnaar uit een situatie komen,” verklaart Freddie. 

We gaan wat dieper in op Freddie’s betere momenten binnen, en hij vertelt me dat hij daar veel heeft geleerd. Hij besefte dat hij vaker moest nadenken voor hij iets zei en geduldiger moest worden. Dealen met tegenslagen en teleurstellingen, zoals de dood van zijn vader en de plotse onderbreking van zijn muzikale carrière, gaven hem ook een meer filosofische kijk op de wereld: “Als iets niet lukt, dan is het niet voorbestemd. Daar kan ik nu op een veel vredigere manier mee omgaan.” En dat is aan hem te merken, hij straalt een enorme ontspannenheid uit. Zo ontspannen dat we vaak afdwalen in ons gesprek.

En hoewel hij niet noodzakelijk pessimistisch is, kijkt hij ook wel met een meer realistische blik naar bepaalde zaken en hoe die hem beïnvloeden: “De druk die er op mij was voor en tijdens mijn tijd in detentie, is een van de redenen waarom ik zo ben vermagerd en aan mezelf heb gewerkt; ik wou de wereld laten zien dat het niet uitmaakt hoe oneerlijk de maatschappij is, je kunt en moet mentaal nog steeds sterker zijn.” Hij legt uit dat (de ongelijkheden in) onze samenleving en de systemen die de status quo in stand houden  altijd meer macht zullen uitoefenen dan haar onderdanen (kunnen), “dus moeten we aan de ene kant leren bepaalde dingen los te laten en ons te richten op de zaken die ons wel vooruit helpen”. Uit zijn uitgebreide uitleg maak ik op dat hij mensen aanraadt om zich niet blind te staren op bepaalde problemen zodat ze zichzelf niet verliezen in “de mind games van de maatschappij” maar het spel te spelen met het oog op winnen, zonder daarbij de schoonheid van de reis uit het oog te verliezen. Basically zegt hij dat de wereld fucked up is maar dat we er het beste van moeten maken.

Geïnspireerd door de blauwe hemel en Freddie’s goede energie, vraag ik hem, net zoals ik op school zo vaak werd gevraagd, wat zijn dromen zijn. De meeste mensen antwoorden dan met quasi onbereikbare doelen of “een mill” maar Freddie’s antwoord verwondert mij een beetje. Hij vertelt dat hij al veel heeft bereikt en daardoor beseft heeft dat de reis naar een droom meestal zo veel mooier is dan de droom zelf: “Eenmaal je iets bereikt, wil je steeds meer, dat neemt niet weg dat ik echt dankbaar ben wanneer ik in mijn kamer twee gouden platen zie hangen. Ik weet nog goed hoe een paar jaar geleden dit iets was waar ik zelfs niet over kon dromen. Het moment dat je die gouden plaat hebt, ben je alweer vergeten hoe graag je het precies wou.” 

De ober brengt onze glaasjes met de heerlijke boodschap “it’s on the house”. Freddie ziet mij denken en lacht; “ik kom hier vaak, hé”. Ik krijg mijn sushi's en Freddie zijn bowl - ja, hij koos een sushirestaurant om dan geen sushi te bestellen - en we roddelen wat over Antwerpen. Plotseling herinner ik me Freddie’s Instagram-post van een paar maanden geleden waarin hij - gekleed in zijn Free-Freddie-hoodie - samen met Bart De Wever, op de foto staat. “Het was toevallig en dat leek me wel gewoon lachen,” legt Freddie uit. “Hij is wel echt een slimme gast; voor je je vraag nog maar wilt stellen, weet hij al wat je gaat vragen en heeft hij al een antwoord klaar.” Ik denk bij mezelf dat hij wat beter zijn mond zou houden (Bart, niet Freddie). Wanneer ik hem vraag op wie hij volgend jaar van plan is te stemmen, zegt hij dat hij het nog niet weet: “Ik vraag het wel aan mijn mama.”

Ik vraag hem naar zijn persoonlijke relaties en natuurlijk naar zijn verloving, aangezien hij, meteen na zijn vrijlating, zijn vriendin ten huwelijk heeft gevraagd: "Er zijn weinig mensen die zouden doen wat zij heeft gedaan in de tijden dat ik weg was, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor,” verduidelijkt hij. “Voor mij is een relatie een plaats waar je moet kunnen stijgen met iemand die de dieptes kent, maar die vooral ook aankan.” Ik kan mij voorstellen dat het als succesvol persoon makkelijker is om een partner te vinden, maar het vertrouwen in iemand stellen wordt echt een nog grotere uitdaging. Ik ben zelf enorm wantrouwig dus wanneer Freddie vertelt over zijn trust issues, begrijpen we elkaar. Het verwondert me ergens wel dat hij eigenlijk helemaal niet zo veel relaties heeft gehad, maar dat ze wel altijd drie tot vier jaar hebben geduurd. Hij beschrijft een partner als “de plek waar ik rust vind”, en ik word bijna jaloers... Ik denk dat velen van ons kunnen beamen dat de meeste van onze relaties eerder aanvoelden als turbulente schokken dan als langdurige periodes van pais en vree.

Tegen mijn vooringenomen verwachtingen in, blijkt Freddie dus eerder een rustige huismus te zijn dan een zotte fuckboy en dat zeg ik hem ook. “Dat klopt,” bevestigt hij met een glimlach, “Freddie is van het huisje, tuintje, boompje-type”. De Antwerpse rapper heeft de wens om vier kinderen te hebben en stiekem zou hij er nu al wel eentje willen. “Je ziet wel wie er de broek aanheeft thuis,” grapt hij, terwijl ik voorzichtig vraag waarom het nog niet zover is. Ik ben opnieuw verrast wanneer Freddie me vertelt dat hij vroeger een opleiding in verzorging heeft gevolgd en dus uitstekend met kinderen overweg kan. Hij deed zelfs stage als leraar in een kleuterschool. “De moeder van een van de kinderen waar ik tijdelijk meester van was, kwam me zelfs opzoeken in de gevangenis," vertelt hij. “Tot op de dag van vandaag kan ik haar bellen voor een gezellig kopje koffie en een fijn gesprek.”

We raken weer wat off-topic en ik deel met Freddie enkele stommiteiten die mij zijn overkomen. Lachend raadt hij me aan om Love Island te kijken. Hij vertelt me dat hij, terwijl hij nog in de gevangenis zat, complete seizoenen heeft gekeken - meestal bestaande uit zo'n 40 afleveringen. Volgens hem zijn er maar weinig shows waarin je zoveel kunt leren over relaties. Waar hij vroeger niet echt de man was van de gevoelens, is dat nu veel veranderd. Dat krijg je blijkbaar wanneer je in de bak zit en urenlang luistert naar wat vrouwen op televisie te zeggen hebben. De misogyne bril die de maatschappij op je neus zet, zakt dan klaarblijkelijk beetje bij beetje af.

We sluiten ons gesprek af met een luchtige noot en bespreken superkrachten, Vlaamse cultuur, muziek en videogames. Hier is een korte samenvatting: Freddie zou het liefst de kracht hebben om onzichtbaar te zijn. Hij kijkt niet veel televisie, maar hij raadt de series Eigen Kweek, Code 37, Nonkels en Callboys aan. Als kind was zijn favoriete tv-show Everybody Hates Chris en zijn favoriete film is Blood Diamond. Als hij gelijk welke artiest zou mogen kiezen, dood of levend, zou Freddie een liedje willen maken met Michael Jackson, Kodak Black en Justin Bieber. Hij speelt verder vooral gewoon FIFA, zoals de typische ballieman (voetballer, nvdr.) die hij is.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.