Ik werd voor de camera gekieteld voor geld

Ik reageerde op een advertentie op Craigslist waarin stond dat ik 150 euro zou krijgen als ik me zou laten filmen terwijl twee gasten mij kietelden. Het leek er op dat moment op dat ik binnenkort zonder werk zou komen te zitten en de huur moest toch ook weer bijna betaald worden, dus ik besloot als hoogopgeleide onderbetaalde twintiger in een grote stad mijn kans te grijpen. Er werd niet van mij verwacht dat ik naakt zou zijn, en het zou binnen een uurtje gedaan zijn. Bang zijn om vermoord te worden door mensen die je via het internet leerde kennen is daarnaast ook zo 2000, dus hoe kon ik zo’n grote kans voorbij laten gaan?

De pornografen uit de advertentie zijn eigenaar van twee verschillende fetisj-sites, een richt zich volledig op mannen die andere mannen kietelen, en op de andere vind je een heleboel gasten die zonder T-shirt kauwgombalbellen blazen. Aangezien ze in LA gevestigd zijn werden beide initiatieven natuurlijk opgericht om een door de heren samen geschreven script te bekostigen.

Ik kwam op een zaterdagochtend aan bij een goedkoop hotel. De enorme hoeveelheid jeugdvoetbalteams die toevallig aanwezig waren en de onschuld ervan stelden mij helaas nog niet op mijn gemak.

Met de jarenlange ervaring van die blanke jongen te zijn die gewoon niet echt ergens bij hoort, praatte ik mijn deelname aan de shoot voor mezelf goed door te stellen dat ik een heteroseksuele jongen was die zo zeker is van zijn geaardheid en zichzelf dat het hem niks kan boeien dat hij gekieteld wordt door een of andere gozer. Het ergste wat er kon gebeuren was dat ik mezelf erop zou betrappen dat ik het lekker vond en dat ik uiteindelijk in een zoektocht naar mezelf zou belanden. Eigenlijk nog liever dat dan dat mijn gebrek aan spanning en opwinding opgevat zouden worden als een homofobe houding of een a-seksuele persoonlijkheid.

Toen ik de kamer binnenkwam werd ik begroet door twee vrolijke jongens: Josh en Brian. Josh leek een beetje op een duistere skater waar ik best door geïntimideerd zou kunnen worden als hij geen lipring en niet van die vriendelijke ogen had gehad. Brian zag er iets netter uit met zijn nietszeggende dichtgeknoopte blouse en korte broek. Ze boden me wat water en energiedrank aan terwijl we al het papierwerk doornamen. Ik tekende de papieren en wierp vervolgens een blik op de handgeschreven pseudoniemen waar ik uit kon kiezen.

“Sommige van die namen zijn nogal raar. We hebben ze net in de auto even snel opgeschreven,” verontschuldigde Josh zich.

Er zaten een aantal interessante opties tussen zoals Reinier, Luca en Tripp.

“Wat is een naam voor een echt grote eikel? Ik wil de naam van een echte eikel.”

We hebben uiteindelijk gekozen voor “Chase”.

Josh legde de planning aan mij uit: we zouden vijf opnames van vijf minuten maken, onderbroken door rustperiodes. We moesten wel opschieten want al binnen een uur zou de volgende persoon die gekieteld ging worden arriveren. Ik ging de badkamer binnen en trok de korte broek aan die ik mee had genomen. De kortste die ik kon vinden – als je iets doet moet je het ook goed doen.

Ik stond een paar seconden lang bewegingloos in de badkamer terwijl ik de kraan liet lopen zodat ze dachten dat ik mijn handen aan het wassen was. Zouden mijn familie en vrienden hierdoor nu anders over mij denken? Waarom had ik geen langere broek meegenomen? Was het ijdelheid? Mijn benen zien er niet eens op hun mooist uit vandaag. Over dertig jaar hebben we vast een president die dit ook weleens gedaan heeft, toch?

Gekleed in enkel mijn korte broek begaf ik mij naar het bed en liet ik me erop neervallen. Gelukkig werden de handboeien niet heel stevig vastgemaakt; ze waren er alleen voor de sier, ik kon mezelf losmaken als dat nodig was. Als ze me wilden vermoorden had ik toch al geen andere keus dan mijn schouders op te halen en me eraan over te geven.

“We hebben de pauzes op een vast moment ingepland,” vertelde Josh, “maar als je je op een bepaald moment ongemakkelijk voelt, laat het ons dan weten, dan kunnen we even stoppen.”

Josh ging aan het voeteneinde van het bed zitten terwijl Brian de lampen en de camera goed zette. Waar de meeste kietelfetisj-filmpjes gebruikmaken van verschillende shots en camerastandpunten hadden deze twee vernieuwers bedacht dat ze een shot wilden maken met daarin een picture-in-picture van mijn gezicht.

In de eerste scène zou Josh mijn voeten kietelen. Hij begon te kietelen en ging er meteen helemaal voor. Toen ik reageerde op de Craigslist-advertentie beoordeelde ik mijn kietelbaarheid met “ongeveer een zeven”. In mijn jeugd heb ik tranen met tuiten gelachen bij alle keren dat ik gekieteld en geknepen werd. Ik mijn latere leven ben ik niet echt heel vaak en memorabel meer gekieteld, maar ik ging er vanuit dat ik er nog wel even gevoelig voor was. Dat bleek dus niet zo te zijn.

Om alles nog erger te maken was Josh extreem slecht in kietelen, zeker voor iemand die zijn geld verdient met mensen kietelen. Hij was allesbehalve subtiel en er zat totaal geen opbouw of romantiek in zijn gekietel. Ik ben toch zeker niet de enige die geniet van het voorspel bij kietelen. Subtiele eerste aanrakingen, het gevoel dat er nog meer aan zit te komen, en dan de uiteindelijke kietelaanval. Het slachtoffer is dan al zo aangedaan door de voorgegane psychologische oorlogsvoering dat het binnen enkele seconden ineen zal zakken van het lachen. Josh daarentegen begon als een echte stormram: hij stompte met zijn vingers de onderkant van mijn voet om vervolgens met zijn nagels de bal van mijn voet te krassen. Toen hij zag dat dit alles geen effect had rukte hij mijn sok van mijn voet en begon hij weer van voor af aan.

De angst om vermoord te worden veranderde in de angst om een slechte prestatie neer te zetten.

Als ik nou had geweten dat het prima was geweest om alles een beetje aan te dikken… Ik had het idee dat ik gewoon moest liggen en het lachen vanzelf moest laten komen, en niet dat ik het hele lachen ook gewoon mocht faken. Josh was inmiddels overgestapt op het gebruik van een veer, maar zijn techniek was nog steeds niet echt beter geworden. In plaats van de veer te gebruiken zoals ieder normaal persoon die in zijn jeugd weleens naar Tom en Jerry heeft gekeken dat zou doen, besloot Josh om met de ribbels van de veer tussen mijn tenen te schuren. Het was ook nog eens niet zo’n mooie zachte veer, maar echt zo’n stugge zoals Shakespeare gebruikte om mee te schrijven. Toen ook dat niet werkte begon hij maar met de scherpe onderkant een heel verhaal onder mijn voet te schrijven. Toen moest ik het wel zeggen.

“Uhm, ja, dit werkt allemaal niet echt voor mij.”

“Oké, nou… Je moet wel iets meer geluid maken dan je nu doet,” zei Brian.

“Dat weet ik. Dat komt wel. Ik moet nog even opwarmen.”

Zijn stem klonk iets vriendelijker. “Hey man, het is oké. Veel mensen moeten even wennen aan het hele idee dat ze gekieteld worden door een vreemde. Probeer gewoon hardop te lachen, als je wil mag je het faken. Misschien kan je af en toe ook een beetje smeken om te stoppen. Onze kijkers houden daar echt van.”

We begonnen aan de volgende scène. Josh ging naast mij zitten en leunde over mijn benen heen. Hij begon met zijn vingers in mijn knieën en bovenbenen te porren. Ik had het idee dat hij opeens een stuk sterker was geworden, en was er zeker van dat ik de dag erna blauwe plekken zou hebben.

Ik dacht terug aan de keren dat mijn ouders mij kietelden. Ze zongen altijd het versje “Twinkle Twinkle, little star” terwijl ze met hun vingers over mijn knie gingen.

“Tickle tickle on the knee/If you laugh/You don’t love me!”

Als ze dan bij het woord “me” aankwamen begonnen ze aan een heuse kietelaanval waardoor ik iedere keer weer bijna in mijn broek plaste. Om maar even niet te spreken over de mogelijke psychologisch schade van de tekst van het liedje was het wel altijd een aanleiding voor de beste kietelpartijen. Wat Josh deed leek hier in de verste verte niet op.

Ik perste er wat “heh, heh, hehheh”-geluiden uit totdat een geërgerde Brian opkeek van zijn camera en zei: “Luister, misschien moeten we de afspraak een beetje aanpassen. Ik weet namelijk niet hoeveel we hiervan kunnen gebruiken.”

Fuck dat! Ik trok mijn handen los uit de handboeien en ging rechtop zitten. “Ten eerste: ik doe HEEL ERG mijn best. Wil je dat ik wat meer feedback geef over wat kietelt bij mij? En ten tweede: houden jullie in het budget geen rekening met eventuele mislukte opnames?”

“Wat heb je aangegeven bij je gevoeligheid voor kietelen?”

“Ik heb een zeven ingevuld, maar ik denk dat dat hetzelfde is als wanneer mensen moeten aangeven hoe aantrekkelijk ze zijn. Niemand wil zichzelf een laag cijfer geven, maar ook niet al te hoog. We gokken allemaal een beetje. Jij kunt me ook niet echt vertellen hoe ik me voel over mijn level van kietelbaarheid.”

Josh voelde aan dat het gesprek zou leiden tot een discussie over de gemaakte afspraken en greep wijselijk in. “Je hebt gelijk. En natuurlijk geven we je gewoon de 150 dollar die we hebben afgesproken.”

“Zullen we dan maar verdergaan met de volgende scène? Komt er zo niet al iemand anders?” Vroeg ik terwijl ik weer op het bed ging liggen.

Van de angst voor een slechte prestatie naar een gevoel van totale controle.

Voor ronde drie ging Josh op mijn buik zitten, waarna hij mijn ribben een stevige massage gaf die hij “kietelen” noemde. Boos over het feit dat ze me probeerden te naaien en vastberaden om te bewijzen dat ik het best wel kon, begon ik te kronkelen en wringen als Linda Blair en lachte ik een beetje. “Ha, Nee. Haha. [hijg]. Huh. Hnnng. Huhuhhuh.”

Na vijf minuten stopten we en vroeg Brian aan me: “Was dit nou echt of deed je alsof?

Dat was honderd procent nep, ik voelde helemaal niks.

“Wow!” riep hij. Hij lachte voor het eerst sinds we begonnen waren met filmen. “Dat zag er zo geloofwaardig uit. Dit is geweldig, blijf daar mee doorgaan!”

Josh focuste zich weer op mijn voeten en spoot ze in met een soort olie. De olie hielp niet echt bij het kietelen, maar ik bleef in mijn rol en produceerde nog meer gelach. Hij begon de onderkant van mijn voeten te beroeren met een haarborstel. De stevige borstels, die absoluut niet kietelden, krabden aan een soort jeuk waarvan ik niet wist dat ik die had. Ik denk dat pornosterren soms ook momenten moeten hebben waarop zij stiekem best genieten, dus ik besloot ook maar lekker te genieten van dit gevoel voor zolang het duurde.

Als pièce de résistance hadden ze bedacht dat ze mij met z’n tweeën zouden kietelen. Josh bleef mijn voeten kietelen en Brian ging om mijn buik zitten om zich te focussen op mijn borst en ribben.

“Ik ben blijkbaar echt slecht in kietelen,” waarschuwde hij mij. “Josh is de beste van ons tweeën dus je zult waarschijnlijk moeten faken.”

Ze staken van wal en begonnen aan hun slotoffensief. Josh bleef bij zijn gebruikelijke hulk-achtige gedrag terwijl nieuwkomer Brian mijn borst liefelijk aanraakte terwijl hij heen en weer bewoog als een besluiteloze bidsprinkhaan. Zelfverzekerd lachte ik weer wat – ik had mezelf er inmiddels van overtuigd dat ik de enige in de kamer was die echt wist waar hij mee bezig was. Er was helemaal geen crescendo in hun stuk. De wekker ging gewoon af en klaar was het.

Ik trok mijn kleren weer aan en Brian gaf mij de 150 dollar, plus nog 7 dollar voor de parkeergarage. We gaven elkaar een hand en ze verzekerden mij ervan dat ze genoeg bruikbare beelden hadden. Iedereen vond het een goed moment voor mij om de kamer te verlaten.

Ik kan met mijn hoofd nog niet helemaal bij deze fetisj. Ik denk dat het voortkomt uit een diepgewortelde wens van homoseksuele mannen als ze omgaan met hun heteroseksuele vrienden: het begint met een beetje geklier, dan volgt wat gekietel, vervolgens vliegen de kleren uit en dan Oeps, hoe kan het dat we nu ineens seks hebben. Ik denk dat voor sommige jongens de stap naar het kietelen al genoeg is en dat de rest dan eigenlijk al niet meer nodig is. Het is niet echt mijn ding, dus ik kan het niet met zekerheid zeggen.

Wat ik wel weet is dat ik terugliep naar mijn auto en ik erachter kwam dat ik 10 dollar moest betalen voor de parkeergarage.