Ik kwam voor een film, maar ik kreeg Leo Blokhuis

Leo Blokhuis staat aan de zijkant van het podium te wachten. De kalende babyboomer met stoppelbaardje draagt een blouse met bloemetjesmotief en leren cowboylaarzen. De jongens en meiden in het Amsterdamse kunstcentrum Meneer de Wit zijn gekomen voor de Belgische film Rundskop. Leo is de surprise act. Als buurt-BN’er mag hij ter opwarming iets vertellen over Belgische popmuziek. Rundskop is een lange film. “Daarom zal ik het kort houden”, zegt Leo na de aankondiging. “We kunnen na de film beter bier drinken met zijn allen.”           Iedereen kent Leo als de rechterhand van Matthijs van Nieuwkerk bij Top 2000 a gogo, het muziekprogramma dat elk jaar tussen kerst en de jaarwisseling wordt uitgezonden. Ook schuift hij als maatje van Matthijs geregeld aan bij De Wereld Draait Door. Matthijs kondigt hem dan aan als Don Leo, de Muziekprofessor. Daarna begint Don Leo altijd te vertellen over het verband tussen de invaldrummer van The Beatles en het seksleven van Brigitte Bardot. Zoals Don Leo een keer blogde na een optreden bij die andere talkshow, Pauw & Witteman: “Ik ben de vrolijke noot in een serieus programma.”                  Op deze filmavond zitten er helaas geen mannen van middelbare leeftijd in het publiek. Daarom neemt Don Leo even zijn cv door: “Ik trok vaak op met bekende artiesten. Ze kennen mij allemaal. Ik heb Paul McCartney geïnterviewd, wisten jullie dat?” Hij neemt een slok van zijn water en vertelt verder. Ooit presenteerde hij 2 Meter Sessies met Jan Douwe Kroeske, maar die kwam nooit opdagen. Leo wel. Daaraan dankt hij zijn carrière. “Ik dacht nooit: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Voor mij kan het juist niet gek genoeg.”                   Don Leo begint met een verhaaltje over Milow. “Hij is wereldberoemd geworden met Ayo Technology.” Hij laat een fragment horen. Ook zegt hij dat Somebody That I Used To Know van Gotye erg bekend is. Hij laat weer een stukje horen. Hij zegt dat de jongeren in de zaal deze nummers wel kennen. Daarom laat hij een nummer van een Belgische schlager uit de jaren vijftig horen. Hij zegt dat het publiek dit nummer waarschijnlijk niet kent. “Daar zijn jullie te jong voor.”

Dan vertelt hij over vijf andere Belgische schlagers, en over Bobbejaan Schoepen. “Hij is bekend geworden met het nummer Café Zonder Bier. Maar hij was ook acteur en gitarist.” Omdat Don Leo inmiddels een minuut of twintig aan het woord is, neemt hij weer een slok water. Hij laat een stilte vallen. “Waarschijnlijk kennen jullie Bobbejaan Schoepen als oprichter van Bobbejaanland.” Drie mooie meisjes die onderuitgezakt in een bank zitten moeten lachen. Het was geen grap.                  Don Leo is de zoon van een dominee, hij is opgegroeid met christelijke muziek. Het klinkt alsof hij uit een nogal calvinistisch gezin komt. Verjaardagsfeesten werden wild als er stokbrood met kruidenboter op tafel kwam. “Het was niet altijd makkelijk om daar mee om te gaan.” Don Leo koos voor een leven in de popmuziek. “Juist als je troost en kracht zoekt, put je uit het reservoir van onverklaarbaar mooie liedjes.”                  Na een half uur kletsen over Belgische muziek is hij aangekomen bij Jacques Brel. Hij laat een fragment horen van één van zijn hits. “Weet iemand wie dit is?” “Jacques Brel”, antwoordt iemand. Don Leo kent nog een liedje van Jacques Brel. Hij laat Le Moribond horen. “Dit is misschien wel het meest gecoverde nummer ooit.” Hij laat een versie horen van Nirvana. Ook The Beach Boys hebben het nummer nagedaan. “Maar niemand heeft het beter gespeeld dan Jacques Brel. Neem de moeite om het thuis te luisteren.”                   Don Leo drinkt nog een slok water, en neemt een zijweggetje. Hij vertelt over de manager van The Beach Boys. Dat was een vriend van iemand. Die manager was niet bevriend met de manager van The Beatles. Dan, na drie kwartier, wordt Don Leo onderbroken door een jongeman van de organisatie. “We beloven onze gasten twee dingen”, zegt hij. “Eén: dat we een film gaan kijken. Twee: dat we voor één uur ’s nachts klaar zijn. Dus als je zou willen afronden, graag.”                                    Don Leo maakt zijn verhaal over de manager van The Beach Boys af. Tot slot zegt hij nogmaals dat iedereen Jacques Brel moet luisteren. De organisatie drukt hem een doos wijn in zijn handen. Zonder een slok bier te nemen verlaat de Muziekprofessor het pand.

De film was leuk.