De onverwachte vrije val van Tim Krul en Ron Vlaar

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

De onverwachte vrije val van Tim Krul en Ron Vlaar

Elke week schrijft Martijn Neggers een sportcolumn voor VICE Sports over het theater achter het Nederlands voetbal. Neggers staat erbij en kijkt ernaar.

Ik ben een sucker voor tragedie in sport. Ik heb dat al vaker in mijn columns gezegd. Het afbrokkelend oranje? Voer voor prachtig vuistdik sportboek dat een jaar lang bovenaan kan staan in de bestsellerlijsten. Dick Advocaats Robben-wissel? Ik kijk het nog steeds af en toe met evenveel horror als bewondering terug. Het faillissement van Glasgow Rangers, Parma of RBC? Veeg mij maar op, hoor. De beste verhalen zijn verhalen van verliezers en gelukkig staat er in elke wedstrijd tegenover elke extatische winnaar, altijd een verliezer met al dan niet een gezicht dat op Groot Verdriet staat.

Advertentie

Gisteren heb ik met groeiende meelij en stijgende verbazing zitten kijken naar het AZ van Ron Vlaar en Tim Krul. Beide mannen waren nog niet eens zo heel erg lang geleden hele flinke jongens in de Premier League, waar de supporters voor op de banken stonden en de grote miljoenenclubs voor in de rij. Nog niet zo heel erg lang geleden waren ze allebei nationale helden op het WK in Brazilië. Ron Beton voorop, die, toen hij aan het einde van het toernooi zijn voetbalbroekje uitklopte, zo’n beetje alle wereldspitsen in zijn broekzakken terug vond. Maar laten we ook Tim ‘de gorilla onder de penaltykillers’ Krul niet als een klein jongetje in de hoek zetten. De wissel werd legendarisch, Tim Krul kreeg een gouden toekomst toegedicht.

En, dat zul je altijd zien, net op het moment dat het succes tot aan de hemel lijkt te reiken, gaat het mis. Vlaar, de aanvoerder van Aston Villa, verlengde na het fabelachtige WK zijn contract niet, zodat hij de weg voor de topclubs vrij kon maken. Het werd, na omzwervingen via de operatietafel en zijn eigen driezitsbank, AZ. Ook Tim Krul besloot afgelopen jaar dat hij toch iets te groot was geworden voor het gedegradeerde Newcastle United en kwam, langs de operatietafel en het tweede van Ajax, bij AZ terecht. Prachtig voor de club uit Alkmaar: twee potentiële wereldtoppers in de selectie, die, als het allemaal net even anders was gelopen, nu bij Arsenal, Liverpool of Manchester United hadden kunnen zitten.

Advertentie

Wat een opstapje terug naar de top moest worden, lijkt – zeker na de bekerfinale – toch een hele gekke en totaal onverwachte vrije val in middelmatigheid van het Nederlandse voetbal te worden. Blijkbaar kun je geblesseerd raken terwijl je Sergio Agüero en Olivier Giroud tot bittere wanhoop drijft, en na je herstel tureluurs gespeeld worden door Ricky van Wolfswinkel en Marvelous Nakamba. Dat is misschien wel even vreemd als dat het hemeltergend mooi en pijnlijk is.

Vooral bij Ron Vlaar voelt het bijna aan als een Grieks tragedie: de grote, sterke onverzettelijke gladiator van Oranje die, ondanks zijn moeizame carrière, in meerdere interviews aangaf dat hij in het topvoetbal geslaagd is dankzij een ijzeren discipline. Dankzij het ultieme leven voor de sport, en het alles ervoor aan de kant zetten. De man die voorzichtig hoopte dat het zich uiteindelijk allemaal uitbetaalt in die éne topclub die zich voor hem meldt, en waar hij uiteindelijk nog een paar jaar blessurevrij alle spitsen van de wereld op kan vreten. Het geloof was bij Ron nooit weg, de wil om er te komen stond altijd fier overeind, maar de gewrichten, de spieren en de pezen bleven broos. Nu schuttert hij met het schaamrood op de kaken in Alkmaar. De Amerikaanse liedjesschrijver Kris Kristofferson schreef het Ron Beton al ooit voor, in het prachtige lied The Pilgrim, Chapter 33: “Never knowing if believin’ was a blessing or a curse, or if the goin’ up was worth the coming down.”

Na de wedstrijd zag ik Ron Vlaar op het veld staan, met een verbeten gezicht en met zijn handen in zijn zij. Als teleurstelling een gezicht kon hebben, gisteren, dan was het dat van de voorstopper van AZ. Het AZ dat afgelopen jaar bij vlagen een hele leuke en sympathieke ploeg was, maar ook het AZ dat geleid wordt door een trainer die voor aanvang van elke wedstrijd een directe zenuwinzinking lijkt te hebben en wekelijks meer gebukt lijkt te gaan onder de druk van het trainerschap. AZ is misschien voor heel AZ wel gewoon een maatje te groot. Net als Ron Vlaar en Tim Krul misschien wel gewoon eventjes een paar jaar een klein maatje te groot waren voor Ron Vlaar en Tim Krul.

Misschien heeft het de twee de afgelopen jaren meegezeten. Misschien zit het nu wel gewoon waanzinnig tegen, en komen ze er alsnog bovenop en zit ik er helemaal naast. Ik hoop het ergens wel. Maar aan de andere kant, zou de conclusie ook wel eens kunnen zijn: dit was het, meer wordt het niet meer. Tot hier en niet zo heel veel meer verder. Omarm het, zou ik zeggen. Houd, met Kris Kristofferson in het hoofd, in gedachten: de hoge piek is de vrije val altijd waard.

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.