We spraken Luis Tavares over Feyenoord, Badr Hari en Kaapverdië

Luis Tavares stond toen hij jong was onder de lat bij Sparta, Feyenoord en Excelsior, maar vond zijn echte draai in het kickboksen. Na zijn eerste kickbokstraining besloot hij om zijn keepershandschoenen in te wisselen voor bokshandschoenen en doet dat niet onverdienstelijk.

Sinds september is ‘The Infamous’ wereldkampioen bij Enfusion in het zwaargewicht en lichtzwaargewicht (-95 kilo). Op 17 februari zou Tavares zijn zwaargewichttitel voor de eerste keer verdedigen in Eindhoven tegen Ismael Lazaar, maar die partij werd vlak van tevoren afgelast. VICE Sports zocht Tavares op in Healthclub 17 in Schiedam om te praten over Lazaar, Badr Hari, Kaapverdische Beatles en de vlag van Rotterdam.

VICE Sports: Ha Luis, hoe kom jij aan je bijnaam?
Luis Tavares: Het is een combinatie van dingen. Vroeger waren ik en mijn broer lastige jongens en hadden we in Spangen een soort imago, een soort beruchtheid. Daar maakte mijn trainer (Jan Pasztjerik, red.) mijn bijnaam van: berucht. Toen heb ik er een Engelse draai aan gegeven, als verwijzing naar Mobb Deep.

Luister je veel rap?
Jazeker. Ik vind nieuwe rap niet zo goed, maar wel hiphop uit de jaren negentig. Mobb Deep, Tupac, Nas, Wu-Tang Clan en Biggie, dat is mijn ding. Bij Enfusion kan ik er helaas niet mee opkomen.

Waarom?
Enfusion livestreamt alle evenementen en daardoor heb ik toestemming nodig van de artiest om een opkomstnummer te gebruiken. Ik kan nu nog moeilijk aan Tupac of Biggie vragen of ik een van hun nummers mag gebruiken.

Wat gebruik je dan wel?
Ik kom nu altijd op met een nummer van Bulimundo. Je moet hen zien als de Kaapverdische Beatles. Zij hebben veel betekend voor de Kaapverdische muziekscene in de jaren tachtig. De leadzanger ken ik goed en hij steunt me veel. Hij heeft me ooit een rozenkrans cadeau gedaan waar hij altijd mee optrad. Daar kom ik nu zelf ook mee op.

Ben je erg bekend in Kaapverdië?
Kaapverdiërs erkennen mij als een van hen, ze weten dat mijn roots daar liggen en mijn vader en moeder er allebei geboren zijn. Ik spreek ook vloeiend Creools en vlak voor mijn gevechten krijg ik altijd veel steunbetuigingen van Kaapverdische fans die mij steunen.

Vorig jaar was er nog een grote rel op Facebook over mij. De afgelopen vier jaar ben ik niet genomineerd voor Kaapverdisch Sportman van het Jaar en daar waren mensen verontwaardigd over, omdat ik viermalig wereldkampioen ben. Alles stond in het Portugees dus mijn vader vertaalde het voor mij. Het ging er hard aan toe. Ik voel dus wel dat het volk me erkent. Misschien word ik volgend jaar wel genomineerd.

Zie je jezelf meer als Kaapverdiër of Nederlander?
Ik ben in Nederland geboren en ben dankbaar dat het land me alles gegeven heeft, maar ik ben ook Kaapverdiër. Ik vertegenwoordig allebei en heb geen sterke neiging naar de ene of andere vlag. Als ik mag kiezen, draag ik liever de groen-witte vlag van Rotterdam, haha. Ik zie Cabo meer als een vakantieland. Ik ben er al een tijdje niet meer geweest, maar als ik daar ben om vakantie te vieren en familie op te zoeken hunker ik na twee weken alweer terug naar Rotterdam.

Ben je een trotse Rotterdammer?
Iedereen weet dat ik uit Rotterdam kom, die mentaliteit draag ik mee. Ik ben er geboren en ga er waarschijnlijk ook nooit meer weg. In de ring voel ik me ook een vertegenwoordiger van Rotterdam. Jongens uit Amsterdam, Utrecht of uit het zuiden – zoals Andy Souwer en Peter Aerts – dragen uit waar ze vandaan komen, maar dat mis ik een beetje bij andere Rotterdammers.

Voorheen was Gokhan Saki altijd de vlaggendrager en dat deed hij perfect, echt een topper. Maar sinds we hem verloren hebben aan MMA zijn er geen andere jongens meer opgestaan om die Rotterdamse vlag over te nemen. Ik doe dat met trots en vind ook dat ik het verdien. Dat kunnen ze wel aan mij overlaten.

Voordat je Rotterdam vertegenwoordigde in de ring, stond je op het voetbalveld van Rotterdamse clubs. Hoe ben je begonnen als voetballer?
We woonden in Spangen dus Sparta lag om de hoek. Mijn vader is een echte voetballiefhebber, dus het was bijna vanzelfsprekend dat ik op voetbal werd gezet. Ik begon als middenvelder maar toen de keeper een keer niet kwam opdagen, viel ik in. Het beviel en de trainer zei dat ik talent had. Daarna ben ik niet meer uit goal gegaan.

Ik zat in de selectie van de F-jes en E-tjes waardoor je weleens op toernooien tegen allerlei grote teams speelde. Zo werd ik gescout door Feyenoord en mocht ik een paar keer meetrainen. Het werd uiteindelijk niet wat ik ervan hoopte. Daarna kwam ik via via bij Excelsior terecht, toen nog een satellietclub van Feyenoord. Ik heb wel mijn momentje in een volle Kuip gehad toen ik met Excelsior een voorwedstrijd van de Klassieker speelde. Ik liet niets door en het werd 0-0.

Waarom stopte je met voetballen?
Toen ik twaalf was, twijfelde ik of de sport echt iets voor mij was. Mijn broer zei dat ik eens moest kijken bij zijn kickbokstraining. In die tijd keek ik altijd K-1 op RTL 5 met Mylene de la Heye en zag ik Peter Aerts, Ernesto Hoost en Jerome Le Banner mensen eruit slaan. Een harde sport dus en ik dacht dat het er ook zo aan toe ging bij trainingen.

Maar toen zag ik hoe het echt ging op zo’n training, was ik gelijk verkocht. Ik kan me het nog als de dag van gisteren herinneren. Jan zat in de hoek op zijn bank met een sigaar in zijn hand te kijken naar een goede lichting die ver is gekomen, zoals een hele jonge Saki.

Kom je nog weleens bij Feyenoord?
De laatste tijd niet omdat ik er geen tijd voor heb. Wedstrijden zijn altijd op dagen dat ik train of op mijn rustdag. Vorig jaar heb ik wel een leuke dag gehad met een paar maten bij de huldiging op de Coolsingel. Daar wilde ik heel graag bij zijn. De laatste keer dat ze kampioen werden was ik acht, toen speelde ik nog bij Sparta.

Afgelopen september kreeg je veel aandacht omdat je Badr Hari had uitgedaagd. Waarom deed je dat?
Dat was eigenlijk een beetje uit z’n verband gerukt. Ik had net de titel op zwaargewicht gewonnen en toen kwam Salaheddine in de kleedkamer. Hij vroeg me of ik klaar was voor jongens als Badr en Rico. “Tuurlijk,” zei ik toen, “ik ben niet bang voor die grote jongens.” Toen vroeg hij mijn voorkeur, die lag bij Badr. Twee dagen later stond in het AD dat ik Badr uitgedaagd had, terwijl die video van Salaheddine niet eens uit was. “So be it,” dacht ik toen. Ik ben niet iemand die dan ineens z’n woorden terugneemt.

En toen?
Ik dacht toen niet dat het zo’n ding zou worden, maar ik kreeg veel publiciteit en berichten op social media. Ik kon er alleen om lachen, het was niet eens een echte uitdaging. Ik noemde de naam van Badr ook omdat ik wist dat hij toen onderhandelde met Enfusion. De kans dat het echt kon gebeuren bestond.

Er was een shortlist van vijf vechters waar ik op stond, maar na mijn ‘uitdaging’ zei Edwin (van Os, CEO Enfusion, red.) tegen mij dat ik gekozen was om in mei tegen hem te vechten in het Sportpaleis in Antwerpen. Het bleek al heel ver in de maak. Helaas waren de onderhandelingen met Badr nog niet helemaal afgerond en hoorde ik eind november dat hij bij Glory getekend had. Daar loopt nu nog een rechtszaak over waar ik het fijne niet van af weet.

Balen?
Het was jammer, maar ik keek gelijk verder. Hij koos voor Glory en daar is niets mis mee. Hij is een zakenman en heeft het goed uitonderhandeld tussen beide partijen. Als je bij twee clubs kan spelen, kijk je ook wie het meeste biedt. Zo zou ik het ook gedaan hebben.

Denk je dat hij het wint van Hesdy Gerges?
Badr mist wat ritme, dus ik denk hij het veilig aanpakt en wint op punten. Hesdy is een harde werker en vechter pur sang, maar eendimensionaal: hij vecht 99 van de honderd keer hetzelfde. Je weet wat je kunt verwachten en ik denk dat Badr te tactisch en technisch voor hem is. Badr en Mike (Passenier, red.) zullen wel een goed plan bedenken. Vooral omdat Badr wat recht te zetten heeft tegen Hesdy.

Op 17 februari zou jij je zwaargewichttitel verdedigen tegen Ismael Lazaar. Waarom ging dat niet door?
Twee dagen voor het gevecht belde mijn manager. Hij zei dat hij even langs zou komen. Toen speelde al in m’n hoofd dat de partij niet door zou gaan, alleen wist ik nog niet waarom. Hij vertelde me dat Ismael niet door een dopingcontrole gekomen was. Ik dacht dat het een flauwe grap was, maar nee.

Even later kwam de organisatie van het evenement, wat ook de vertegenwoordigers van Siam Gym zijn, waar Ismael traint, langs om te vertellen hoe de vork in de steel stak. Ze zeiden dat Ismael maanden geleden een brief van de Nederlandse dopingautoriteit had gekregen waarin stond dat hij na zijn gevecht met Rico in mei niet door een dopingcontrole was gekomen. Ook van Glory had hij gehoord dat hij niet meer welkom was in hun organisatie.

Voor de organisatie was het dus ook een verrassing dat hij niet kon vechten, want zij wisten ook niet dat hij een schorsing aan z’n broek had. Ik was sprakeloos toen ik dat hoorde.

Je werd diezelfde avond nog uitgedaagd door Tarik Khbabez, die niet zo blij was dat je het gevecht met hem niet aannam . Wilde je nog wel vechten?
We hadden een lijstje gemaakt met vier namen waar ik het tegen op wilde nemen en daar werd direct contact mee gezocht, maar ze zeiden allemaal dat het simpelweg te kort dag was. Ik had geen zin om tegen een willekeurige vechter te staan, daar wilde ik mijn fans die veel geld neergelegd hadden voor VIP-tafels niet mee tekort doen.

Tarik kan zeggen wat hij wil. Hij stond niet op mijn lijstje en ik wens die grappenmaker veel succes met zijn carrière. Als hij hard traint, doen we het misschien een keertje in de toekomst.

Ben je kwaad op Lazaar?
Ik ben meer teleurgesteld dan kwaad. Op het evenement zag ik hem nog en hebben we handen geschud. Hij deed alsof er niets aan de hand was, dat vond ik een beetje minder. Het is gewoon heel dom wat hij heeft gedaan. Zoiets kan je niet stilzwijgen.

Nu weer achter Badr aan?
Misschien wel. Op 9 maart vecht ik in Abu Dhabi tegen Fatih Ulusoy als de vervanger van Lazaar. Daarna zou het dus kunnen.

Dan moet je dus ook naar Glory.
Ze mogen me altijd bellen. Enfusion is ook mijn management en in principe ben ik vrij om te vechten waar ik wil en ik wil heel graag terug naar Glory, ook als ik niet tegen Badr of Rico kan. Ik heb er nog wat recht te zetten.

Ik vocht in 2013 een keer bij Glory en verloor toen in de eerste ronde van de huidige kampioen op -95 kilo, Artem Vakhitov. Van al mijn verliespartijen is dat degene waar ik de slechtste nasmaak aan overgehouden heb. Vijf jaar later domineren hij en ik de gewichtsklasse. Ik heb de titel bij WFL en twee titels bij Enfusion, dus blijft er een over die ik nog wil. En die heeft Vakhitov in zijn bezit.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.