Foto's van de kakelverse afstudeerders van AKV St. Joost

De afstudeershows van de kunstopleidingen zijn weer begonnen – hoog tijd dus om de kersverse aanwas aan jonge kunstenaars onder de loep te nemen.

Ieder jaar steken de studenten fotografie van AKV St. Joost in Breda de koppen bij elkaar om een idee te bedenken voor hun gezamenlijke afstudeerexpositie. Dit jaar waren die koppen blijkbaar behoorlijk vrolijk, want op hun site zie je alleen hun lachende monden, en ze noemen zichzelf Happy People. Met de campagne en de verkoop van een catalogus met hun werk willen ze geld ophalen om hun afstudeerexpositie te bekostigen.

Hun gezamenlijke thema is niet al te ingewikkeld: “Het plezier van het maakproces.” Ze hebben zich vernoemd naar de film Happy People: A Year in the Taiga van Werner Herzog, over een afgelegen, maar desalniettemin gelukkig volk in Siberië. Omdat de studenten vinden dat afstudeertentoonstellingen vaak gaan over het leven ná de academie, kozen ze ervoor om simpelweg het proces van het afstuderen te vieren.

Dat wil verder niet zeggen dat ze alleen maar vrolijkmakende onderwerpen hebben uitgekozen: de vleesindustrie bijvoorbeeld, of mislukkingen in het algemeen. We vroegen drie afstudeerders met uiteenlopende stijlen hoe ze een positieve draai aan zo’n thema hebben gegeven, en of ze ook na de opleiding nog steeds met zo'n brede glimlach op hun gezicht denken rond te lopen.

Emma Metz (26) - Of je worst lust maar dan van kweekvlees
Het afstudeerproject van Emma ontstond vanuit een verschrikkelijk dilemma. Ze eet graag vlees, maar is zich ook maar al te bewust van het dierenleed, voedseltekort en de milieuvervuiling die de vleesindustrie teweegbrengt. Gelukkig vond ze een oplossing: kweekvlees.

Het duurt nog even voordat kweekvlees echt op de markt komt, maar Emma maakt het met haar serie Of je worst lust maar dan van kweekvlees alvast behapbaar. Ze maakte een fictief kookboek met recepten van kweekvlees. "Door de kleuren en lichtinvallen in mijn foto’s hoop ik het vlees aantrekkelijk te maken," zegt ze. Haar stijl omschrijft ze als realistische fictie. Er is geen echt kweekvlees te zien, haar foto’s lijken vaak zelfs niet eens op gerechten. Alleen titels als Zwijnenpudding en Aspergesoep met rosbiefspekbommen geven weg waar het om gaat.

Haar fascinatie met voedsel zit er diep in. Ze volgde eerder de opleiding horecamanagment, kookt graag en let goed op haar eigen voeding. Net als haar vriend, die vijf dagen per week in de sportschool te vinden is, en je raadt al wie ervoor moet zorgen dat hij genoeg eiwitten binnenkrijgt.

Orthya Manuputty (25), Ehee Haheri Molo Oekoe (Vergeet de Molukken niet)
Orthya wist al in haar eerste jaar op de kunstacademie dat ze wilde afstuderen met een project over de Molukse cultuur. Orthya, die zelf deel uitmaakt van de derde generatie Molukkers in Nederland, wil het beeld van Molukkers in Nederland bijstellen, vertelt ze. “Molukken worden nog te vaak worden geassocieerd met de Molukse acties van de jaren zeventig en motorclub Satudarah.”

Dat klinkt misschien niet al te vrolijkstemmend, maar ze benadert het positief: door Molukse tradities en verhalen te vertellen, wil ze inzicht bieden in een wereld die voor buitenstaanders gesloten blijft. Op haar foto’s zien we verhalen over de voorvaders van het Molukse volk, die haar als klein kind al verteld werden. Ze speelt er ook zelf een rol in, bijvoorbeeld als Alfoerse jonge vrouw met een Tifa; een slaginstrument dat wordt geslagen op belangrijke Molukse ceremonies.

In haar foto’s is de kleur rood veel aanwezig, die een belangrijke betekenis heeft in de Molukse cultuur. "Het staat voor leven en bloed. Het symboliseert de voorouders en de strijd tegen de indringers, de kolonisten en de specerijen die zij kwamen afpakken.''

Marc Elisabeth (25), All Hail The Fail
Marc maakte voor zijn afstuderen de serie All Hail The Fail, die bestaat uit twee videowerken en een serie foto's; analoog geschoten, kleurrijke nachtelijke taferelen van losgeslagen jongeren die van een dak af kotsen of meubilair in de fik steken. Het is een ode aan de mislukking.

Zelf is hij behoorlijk perfectionistisch, wat hij als symptoom van zijn generatie ziet. "Ik wilde in mijn project laten zien dat we onszelf niet al te serieus moeten nemen, en dat we moeten durven te falen," zegt hij. Dus besloot hij voor zijn fotoserie acties te ondernemen die gedoemd waren om te mislukken. Hij fietste bijvoorbeeld op een rotonde via de linkerkant, met lekke banden en een afwijking in zijn wiel, en probeerde op het strand een toren van A4'tjes te bouwen terwijl het stormt:

De kunstacademie is bij uitstek een plek waar je fouten zou kunnen maken, zodat je ervan kunt leren. “Mensen zeggen er altijd dat je uit je comfortzone moet stappen, maar tegelijkertijd is het zelf al één grote comfortzone,” zegt Marc daarover. “Je krijgt stufi, een werkplek en advies. Het is als een bezoek aan je grootouders: je wordt verzorgd en af en toe zegt iemand iets wat je niet begrijpt.”