Hoe Nederlandse groundhoppers omgaan met de lockdown

Het zijn barre tijden voor de doorgewinterde groundhopper. Het avontuur is ver te zoeken, nu je door de coronacrisis al bijna het hele jaar geen voetbalwedstrijd kunt bezoeken. Soms is er even een competitie te vinden waar een beperkt aantal toeschouwers welkom is, maar dan vormt de reis ernaartoe vaak alsnog het struikelblok. 

Hoe gaan de de fanatieke groundhoppers van Nederland om met deze situatie?

Een beetje groundhopper krijgt al afkickverschijnselen in de winterstop. Velen zoeken dan hun toevlucht in Engeland, waar rond de feestdagen volop wordt gevoetbald. Maar in vergelijking met een normale winterstop, is de huidige situatie een ijstijd. Wanneer de leegte weer wordt opgevuld is onduidelijk, zeker nu in Nederland een nieuwe lockdown is ingegaan. 

Op groundhoppersfora wordt volop gespeculeerd en vooral gefantaseerd over het moment waarop de seinen en landen weer groen kleuren, in plaats van oranje en geel. Er zijn zelfs websites waarop de actuele stand van zaken qua toegestane toeschouwersaantallen per land nauwgezet wordt bijgehouden, zoals www.europlan-online.de. 

We vroegen vier doorgewinterde Nederlandse groundhoppers hoe zij deze gortdroge periode doorkomen, nu hun passie noodgedwongen in het standje waakvlam staat. 

Han, wat betekent groundhoppen voor jou?
Door het voetbal op plekken komen waar ik anders niet zou komen. Er zijn bijvoorbeeld heel veel stadjes in Duitsland waar ik nog nooit van had gehoord, maar waar ik heen ben gegaan, omdat er dan een aardige wedstrijd werd gespeeld in de derde divisie. En dan blijkt dat zo’n omgeving of een stadje heel veel leuke dingen te bieden heeft. 

Een ander goed voorbeeld is de Åland Eilanden tussen Zweden en Finland. Ik maakte in 2012 een trip door Zweden en zag toen dat op deze eilanden een wedstrijd in de hoogste Finse divisie op het programma stond. Dan kom je daar aan met de boot, en blijkt het een heel charmant eilandengroepje te zijn. Dat is het mooie van groundhoppen.

Hoe komt een doorgewinterde groundhopper als jij, met 650 bezochte stadions achter zijn naam, nu nog aan zijn trekken?
Normaal gesproken heb ik genoeg aan alle wedstrijden die ik live zie en de samenvattingen op tv, maar nu pak ik wat vaker een livewedstrijd mee op televisie. Verder staat het hele gebeuren in de waakvlamstand. Ik ga geen gekke stunts uithalen om toch ergens naar binnen te sneaken of een wedstrijd te zien. Ik werk in het onderwijs, en ik denk niet dat ze blij met me zullen zijn als ik na een onverantwoord voetbaltripje tien dagen in quarantaine moet. In de tussentijd heb ik wat tijd over voor andere hobby’s.

Vertel…
Nou, mijn andere grote hobby lijkt wel wat op groundhoppen, namelijk treinspotten. De treinen rijden gelukkig nog en voor deze hobby heb je verder niets nodig. Je kunt gewoon langs het spoor gaan staan met je fotocamera en dat is het. Normaal gesproken combineer ik beide hobby’s vaak. Dan ga ik naar een wedstrijd en weet ik dat er ook een spoorlijn in de buurt ligt waar wat interessants voorbij komt. Nu is het de spoorlijn zonder voetbal.

Wat mis je het meest en welke impact heeft dat op jou?
Vooral het bezoeken van amateurclubs in Nederland en af en toe een wedstrijd in België of Duitsland. De amateurwedstrijd op de zaterdagmiddag mis ik enorm. Dat hele fenomeen zit zo diep verankerd… Het begint al op woensdag of donderdag. Kijken wat er gespeeld wordt: leuke clubs, mooie derby’s, wedstrijden waar wat op het spel staat, en dan een keuze maken. Op de terugweg in de auto luister ik altijd naar het programma Namen & Rugnummers van Radio M Utrecht, voor het staartje van de tweededivisiewedstrijden en de nabeschouwing. Die hele routine, plus het gevoel van ergens met een bepaalde verwachting naartoe gaan - en dan teleurgesteld worden of juist niet - mis ik het meest.

In de vakanties ga ik vaak wat verder weg, variërend van lang weekend in Italië tot een reis van twee weken door de uithoeken van Europa, bijvoorbeeld de Faeröer Eilanden. Afgelopen zomer heb ik voor het eerst in zo’n twintig jaar niet zo’n reis gemaakt. En dat merk ik nu. Normaal is de vakantie een ‘harde’ scheiding tussen twee schooljaren, nu lopen de schooljaren eigenlijk in elkaar over. Daardoor ben ik mentaal veel vermoeider dan normaal gesproken een week voor de kerstvakantie. Al is het wel klein leed waar we over praten, ik heb tenminste nog een baan.

He Koen, hoe komt een fanatieke groundhopper als jij deze barre tijd door?
Het was behoorlijk afkicken. Sinds 2015 heb ik 811 grounds mét een wedstrijd bezocht. Daarmee sta ik tweede van Nederland op de groundhopapp Futbology. Naast voetbal vind ik eigenlijk niets leuk, maar ik heb geluk gehad dat ik dit jaar een nieuw appartementje heb gekregen. Daar kon ik alle vrije tijd goed aan besteden. De inrichting is nu wel zo’n beetje klaar, dus laat die wedstrijdjes alsjeblieft snel weer komen. 

Wat mis je het meest?
Wat andere mensen met een café hebben, heb ik met het bezoeken van wedstrijden en stadions. Lekker slap ouwehoeren met vrienden langs de lijn. Eigenlijk is de voorpret vaak nog het mooist. Het uitzoeken van wedstrijden, dingen opzoeken over een club, filmpjes bekijken van de fanatieke supporters en het samen toeleven naar een tripje. 

Wat ga je doen als deze crisis achter de rug is en de seinen weer op groen staan?
Ik heb nog geen concrete plannen, maar ik ga graag naar België. Als daar weer enigszins toeschouwers zijn toegestaan, ben ik van de partij. Al gaat het om een wedstrijd in de Vierde Provinciale, het laagste niveau. Het maakt me geen bal uit, ik spring meteen in de auto.

He Olav, hoe stil jij de honger nu groundhoppen al een tijdje on hold staat?
Doorbijten en rustig afwachten tot alles weer een beetje normaal wordt. Voetbal is voor mij beleving, en die vind je niet in een stadion waar slechts hooguit 1000 man naar binnen mag, terwijl er normaal 20.000 toeschouwers zitten.

Welk tripje van voor de pandemie springt eruit voor jou?
Toevallig beleefde ik het hoogtepunt dit jaar, ook door de voorgeschiedenis. In februari 2018 was ik aanwezig bij PAOK Saloniki tegen Olympiakos Piraeus. Op het moment dat de spelers het veld opkwamen voor de aftrap, werd er een kassarol uit het publiek gegooid. Die belandde op het hoofd van de trainer van Olympiakos.

Er ontstond een heel gekke sfeer. Het stadion was strak uitverkocht en het bleef lang onduidelijk wat er zou gaan gebeuren. Iedereen zat in spanning, het regende keihard. Met behulp van Twitter en Google Translate probeerden we aan informatie te komen, toen werd duidelijk dat de wedstrijd was gestaakt. Nog vóór de aftrap dus. Daar zit je dan. In Griekenland.

Supporters van PAOK waren boos en dat leidde tot de nodige problemen buiten het stadion. Er vloog vuurwerk door de lucht en ik kreeg een branderig gevoel in mijn ogen. De straten hingen vol met traangas. Achteraf is het toch een mooie belevenis geweest. Zeker omdat ik twee jaar later weer aan kaarten kwam voor deze wedstrijd. Griekenland staat niet zo hoog aangeschreven onder groundhoppers, maar ik geniet van de sfeer en passie die hier tot uiting komt, bij zowel de spelers als de fans. Het is niet aangeleerd, die passie zit echt in de genen. Om dat van dichtbij mee te maken in een stadion, zeker bij een wedstrijd tussen twee aartsrivalen, is heel vet.

Ik was op de hand van PAOK, dat de eerste goal maakte. Er gingen honderden fakkels de lucht in. Gekkenhuis. De treffer werd helaas afgekeurd door de VAR, en jammer genoeg verloor PAOK uiteindelijk met 0-1, maar ik heb toch die oprechte ontlading na een goal mee kunnen maken. 

Wat ga je doen als de seinen weer op groen springen?
Bovenaan mijn lijst staan Bosnië en Roemenië. Ik ben heel benieuwd hoe het er daar aan toegaat. Ik probeer groundhoppen altijd te combineren met een vakantie of een citytrip. Voetbal én cultuursnuiven: de ideale combi. 

Hoe kom jij deze barre maanden door, Bob?
Bij gebrek aan het echte werk ben ik maar als een gek gaan lezen over groundhoppen. Ik verslind boeken en tijdschriften om inspiratie op te doen voor de toekomst. Daarnaast ga ik sinds kort naar de sportschool, om de vrijgekomen tijd op te vullen. Is het toch nog ergens goed voor geweest.

Lekker bezig. Aan welk avontuur denk je vaak terug tijdens het sporten?
Aan Belfast, afgelopen januari. Ik bezocht op de eerste avond een wedstrijd in de Noord-Ierse Premier League, tussen FC Larne en Carrick. Larne ligt 35 kilometer van Belfast en de wedstrijd begon om 19.45 uur. Omdat de laatste trein of bus om 21.30 uur terugging, dreigde ik een deel van de wedstrijd te missen. Daarom heb ik voor die tijd de supportersvereniging van FC Larne aangeschreven, of er niet wat te regelen viel qua vervoer. Een dag voor mijn vertrek kreeg ik een bericht op Facebook: Conor Devlin, de keeper van de thuisclub, wilde mij wel naar huis brengen. Na de wedstrijd hebben we eerst nog samen bier gedronken in het spelershome en daarna zelfs bij hem thuis. Dat maak je in Nederland toch niet zo gauw mee.

Kers op de taart was een bezoekje aan The Oval, een dag later. Dat is toch wel het mekka onder de groundhoppers. Een typisch Brits stadion, volledig in oude staat. Je treft er zelfs nog schuilbunkers aan uit de Tweede Wereldoorlog, helemaal intact. Een must see voor elke voetballiefhebber.

In sommige landen, met name in Oost-Europa, is nog wel een beperkt aantal toeschouwers toegestaan. Is dat niets voor jou?
Ik ben niet te porren voor het halve werk. Bovendien is het nog maar de vraag hoe je er komt, en als je terug bent moet je in quarantaine. Nee bedankt. Ik wacht liever tot ik weer in volle glorie van het groundhoppen kan genieten.