Zo is het om achter de bar te werken terwijl jij dronken staat te après-skiën

Welkom bij Restaurantontboezemingen, de rubriek waarin we praten met mensen uit de horeca, zowel in de bediening als uit de keuken. Deze keer spreken we een Nederlands meisje van 22 dat een seizoen lang barvrouw is bij La Grotte Du Yeti, de populairste après-skibar van Frankrijk. Ze doet uit de doeken hoe het personeel al die feestende wintersporters ervaart, en hoe ze zelf een feestje bouwen.

"Wat heb jij een geweldige job," hoor ik zo goed als elke week van mijn vrienden thuis. Ze hebben een droombeeld van hoe het is om in een skigebied te werken. Natuurlijk is het vreselijk chill dat ik elke dag kan snowboarden terwijl ik flink wat geld verdien, maar ik werk dan ook zes dagen per week zo'n tien uur per dag in een bar die ruikt naar bier, kots en zweetoksels. Barwerk in een skigebied is totaal iets anders dan in Nederland. Het is zó druk dat er zelfs geen tijd is om getapte pintjes af te schuimen – alles draait om zoveel mogelijk verkopen – en het gaat er ook een heel stuk losser aan toe. Van alle seksuele uitspattingen en gortige spelletjes die zich voor en achter de bar van La Grotte Du Yeti afspelen, kan iemand met gemak een soap als Jersey Shore maken.

Bijna elke dag werk ik eerst tijdens de après-ski om na een korte pauze aan de avonddienst te beginnen. Om drie uur 's nachts is het barteam klaar met werken en afhankelijk van hoe dronken we zijn en hoe leuk de groepen die week zijn, duiken we de nachtclub in of gaan we bij iemand thuis afteren. Meestal sta ik rond twaalf uur op om te snowboarden, en daarna begint het hele boeltje opnieuw. Op dagen dat je niet om vier uur moet beginnen met werken, ga je zelf gezellig après-skiën. Het management is daar dit seizoen wel strenger op dan vorig jaar, omdat dronken werknemers soms in slaap vallen en niet op tijd wakker worden om aan hun avondshift te beginnen. Wie bezopen aankomt op werk, wordt trouwens naar huis gestuurd. Dat is me dit seizoen twee keer overkomen en toen was ik echt teleurgesteld in mezelf. Je moet het hele 'eat, snowboard, work, party, sleep, repeat' gewoon aankunnen als je hier komt werken.

Soms probeer ik een alcoholvrije dag in te plannen, maar dat is echt moeilijk. Locals en bezoekers pushen je om shotjes te nemen en als zij betalen, mag je niet weigeren. Af en toe neem ik een nepshot, maar over het algemeen ben ik bijna elke dag dronken. De berglucht werkt gelukkig als een magisch anti-katermiddel, dus ik ben zelden brak.

Mijn werk is elke week anders en dat heeft te maken met de wintersporters die er die week zijn. De Franse week is de kutste week, want Fransen zijn echt gierig. Ze komen allemaal om half één straalbezopen aan en bestellen niks.

Toen de Amsterdamse studentenvereniging hier twee weken was, werden mijn collega's gek. Er wordt altijd gezegd dat zij heel goed kunnen drinken, maar dat viel enorm tegen. Er werd meer gekotst dan in andere weken. Tegen een studentenvereniging uit Groningen hebben we op hun laatste avond gezegd dat als er nog één iemand zou kotsen, iedereen de bar zou moeten verlaten. We hadden de wc's al vier keer schoongemaakt.

In een skigebied is alcohol duurder dan normaal, dus gasten proberen van alles voor gratis bier. Ik moet echt lachen als mensen pullen bier die op de bar staan pakken terwijl ze overduidelijk niet van hen zijn. Wat dan wel weer irritant is; telkens ik me omdraai om een paar Jägerbombs te maken, is er altijd wel iemand de biertap naar beneden trekt om zijn of haar glas bij te vullen. We hebben een regel dat meisjes die een tepel laten zien, een gratis shotje krijgen. En ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zoveel borsten gezien als die week.

Bekijk ook:

Jägerbombs verkopen ook absurd goed dit seizoen omdat iemand van het barteam heeft bedacht het shotje in het glas Redbull te slaan met zijn piemel. Hij zet tien shotjes op een rij, en door er eentje omver te tikken, vallen de andere shotjes als dominosteentjes in hun glas. Als hij dat één keer doet, willen alle mannen in de bar het ook doen om te laten zien hoe mannelijk ze zijn. Ik zie dus veel kleine piemeltjes voorbij komen. Klinkt goor en dat is het ook, maar alles is geoorloofd als het geld in het laatje brengt.

Een soort van ongeschreven regel voor seks met gasten is dat je dat op woensdag doet, vlak voordat iedereen vertrekt. Anders zit je de hele week met je scharrel opgescheept.

Gaskamertjes – shotjes met vuur erin – verkopen ook goed omdat het er badass uitziet om alcoholdamp op te snuiven. Het gebeurt ook dat dronken vrouwen op de bar komen om barmannen te versieren, en dan gaan ze bijvoorbeeld bodyshots doen. Ik vind het zelf echt verschrikkelijk, dus als de manager het grappig vindt mij ook op de bar te gooien voor bodyshots, ren ik weg.

Een soort van ongeschreven regel voor seks met gasten is dat je dat op woensdag doet, vlak voordat iedereen vertrekt. Anders zit je de hele week met je scharrel opgescheept. Aan het begin van het skiseizoen ging het er een stuk wilder aan toe dan nu – alle remmen los, zeg maar – maar nu hebben de meeste mensen een vaste scharrel die ook in het skigebied woont en werkt.

Après-skiërs zijn ontzettend creatief als het aankomt op zoveel mogelijk bier in een keer je keelgat ingieten.

Toch hangt er de bar een Wall of Shame – een lijst waarop de seksuele escapades van het personeel worden bijgehouden uit het zicht van de bezoekers. Alle namen staan op de lijst met een streepje voor wie geneukt heeft, een sterretje voor wie iets héél goeds geregeld heeft – zo kreeg onze DJ eens een blowjob terwijl hij aan het draaien was – en een F voor iemand die iets gedaan heeft met iemand die fat is.

Vroeger waren de appartementen van het barteam vlak boven de bar en omdat de helft van de kamers altijd leeg waren, was het heel gemakkelijk om een flirt mee naar huis te nemen. Nu gebeurt het elke week een á twee keer dat iemand met een gast in bed belandt. Meestal is dat na de shift, maar het kan per uitzondering gebeuren dat je aan het einde van je shift seks hebt in de bar, maar dan moet je wel toestemming vragen aan de manager. Hij is gelukkig heel chill, dus als hij het grappig vindt is het goed.

Een skigebied is een beetje zoals een dorp: je kent iedereen, iedereen kent jou en als je op stap gaat, weet iedereen alles. Er wordt dus ook nogal wat geroddeld, en daar moet je tegen kunnen.

Als je dit werk doet moet je een knop omzetten en jezelf een beetje verlagen tot een bepaald niveau. Om een voorbeeld te geven: een spelletje dat we vaak spelen onder collega's is What are the Odds. Iemand geeft je een opdracht, iemand anders telt af van 25 tot nul, en als je hetzelfde nummer op hetzelfde moment roept moét je de opdracht uitvoeren. We spelen dat met vieze dingen. Zo heb ik eens een halve minuut lang moeten kauwen op alle restjes kauwgum die we vanonder de bar afgekrabd hadden. Het is maar goed dat het seizoen niet langer is dan vijf maanden, anders wordt het een beetje eentonig.

Toch blijf ik erbij dat seizoenswerk in een bar een levenservaring is die je kijk op de wereld breder maakt. Ik heb veel gore dingen gezien – jezus, vorige week moest ik nog kak van de muur van de vrouwenwc's schrapen ­– maar dit werk is een paar maanden lang het leven niet zo serieus nemen. Het is een seizoen lang shotjes en bier schenken, stinkende vloeren schrobben, 360's landen in poedersneeuw en nog even niet volwassen moeten zijn.

Zoals verteld aan Stefanie Staelens.

Dit artikel verscheen eerder op MUNCHIES NL