Mike Thompson woont in Zuidwest-Pennsylvania en is een autodidactische fotograaf. Hij is nog maar twee jaar actief als fotograaf, maar heeft al snel een onderscheidende, eigen stijl kunnen ontwikkelen, omdat hij altijd zijn camera bij zich heeft. Continu is hij op zoek naar de foto die “zijn hart sneller laat kloppen.” Thompson reist veel naar grotere steden, waar hij op dezelfde manier fotografeert als op het platteland, waar hij opgroeide. “Door het maken van foto’s word ik even weggetrokken uit de arbeidsmentaliteit waarin ik ben opgegroeid. “Ik veroordeel minder snel en heb meer empathie voor de rest van de wereld en de mensen.”
Advertentie
Waar woon en werk je?
Ik woon in een klein dorpje in het zuidwesten van Pennsylvania. Het is soms moeilijk om goed werk te blijven leveren in een klein dorpje, omdat je niet weet wanneer je nog een kans krijgt om een bepaalde foto te maken. Maar aan de andere kant zijn veel van mijn foto’s erg persoonlijk, bijvoorbeeld foto’s van goede vrienden, familie en alles wat daar tussenin zit.Wanneer en hoe begon je met fotograferen?
Twee jaar geleden begon ik met fotograferen. Voordat ik begon met fotograferen was ik erg gesloten. Ik was depressief en negatief. Nu ik een camera heb, word ik gedwongen om extraverter te zijn en na te denken over mijn leven. Iets in mijn hoofd veranderde daarna. Het is niet zo dat ik ineens veel gelukkiger ben, maar het maakte me minder introspectief en empatischer.Kun je van je fotografie rondkomen?
Nee. Ik heb een keer een foto voor vijftien euro aan een vriend verkocht. Dat is het meeste geld dat ik ooit heb verdiend aan fotografie. Doordeweeks werk ik parttime in een fabriek. Ik heb daardoor meer vrije tijd, waarin ik foto’s van bewerken en stukken kan schrijven voor mijn blog. Maar helaas verdien ik niet veel geld. Een groot deel van mijn loon gaat verloren aan de huur.Kun je je werkproces beschrijven?
Ik zoek mensen en dingen die mijn interesse wekken. Soms heb ik goede foto’s en soms niet. Ik probeer daar niet over te stressen, want het is ten slotte geen wedstrijd. Wat betreft persoonlijk werk zorg ik altijd dat ik en de andere persoon ons comfortabel genoeg voelen, voordat ik mijn camera tevoorschijn haal. Mensen kunnen schrikken van een camera. Ik probeer van de mensen te leren, naar verhalen te luisteren en ze te leren kennen. Waar ben je het meest trots op?
Dat ik veel leer. Ik ben trots dat ik niet gestopt ben met fotograferen toen ik veel frustraties had op het begin - als ik een kans miste, als ik niet wist hoe ik een camera moest gebruiken, als ik niet wist hoe de sluitertijd en diafragma werkten. Ik had toen kunnen stoppen, mijn camera kunnen verkopen en iets anders kunnen doen, zoals gamen of drugs gebruiken. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Bekijk hieronder de foto's van Mike Thompson:
Ik woon in een klein dorpje in het zuidwesten van Pennsylvania. Het is soms moeilijk om goed werk te blijven leveren in een klein dorpje, omdat je niet weet wanneer je nog een kans krijgt om een bepaalde foto te maken. Maar aan de andere kant zijn veel van mijn foto’s erg persoonlijk, bijvoorbeeld foto’s van goede vrienden, familie en alles wat daar tussenin zit.Wanneer en hoe begon je met fotograferen?
Twee jaar geleden begon ik met fotograferen. Voordat ik begon met fotograferen was ik erg gesloten. Ik was depressief en negatief. Nu ik een camera heb, word ik gedwongen om extraverter te zijn en na te denken over mijn leven. Iets in mijn hoofd veranderde daarna. Het is niet zo dat ik ineens veel gelukkiger ben, maar het maakte me minder introspectief en empatischer.Kun je van je fotografie rondkomen?
Nee. Ik heb een keer een foto voor vijftien euro aan een vriend verkocht. Dat is het meeste geld dat ik ooit heb verdiend aan fotografie. Doordeweeks werk ik parttime in een fabriek. Ik heb daardoor meer vrije tijd, waarin ik foto’s van bewerken en stukken kan schrijven voor mijn blog. Maar helaas verdien ik niet veel geld. Een groot deel van mijn loon gaat verloren aan de huur.Kun je je werkproces beschrijven?
Ik zoek mensen en dingen die mijn interesse wekken. Soms heb ik goede foto’s en soms niet. Ik probeer daar niet over te stressen, want het is ten slotte geen wedstrijd. Wat betreft persoonlijk werk zorg ik altijd dat ik en de andere persoon ons comfortabel genoeg voelen, voordat ik mijn camera tevoorschijn haal. Mensen kunnen schrikken van een camera. Ik probeer van de mensen te leren, naar verhalen te luisteren en ze te leren kennen. Waar ben je het meest trots op?
Dat ik veel leer. Ik ben trots dat ik niet gestopt ben met fotograferen toen ik veel frustraties had op het begin - als ik een kans miste, als ik niet wist hoe ik een camera moest gebruiken, als ik niet wist hoe de sluitertijd en diafragma werkten. Ik had toen kunnen stoppen, mijn camera kunnen verkopen en iets anders kunnen doen, zoals gamen of drugs gebruiken. Gelukkig heb ik dat niet gedaan. Bekijk hieronder de foto's van Mike Thompson:
