Buitenlandse avonturen maakten van Guyon Fernandez een nederig mens

Guyon Fernandez (33) zit relaxed op een Haags terras. Hij is sinds deze zomer officieel geen profvoetballer meer en bouwt nu lekker af in de Derde divisie, bij FC Lienden. “Ik moet nu drie keer per week vanuit Den Haag naar de Betuwe rijden, maar het is een leuk team,” zegt Fernandez opgewekt. “Zo blijf ik fit en kan ik binnen het voetbalwereldje actief blijven.”

In Nederland is Fernandez vooral bekend van zijn periodes als spits van Excelsior, Feyenoord en PEC Zwolle. Maar de laatste jaren van zijn carrière als profvoetballer zat Fernandez vooral in het verre buitenland. Bij Perth Glory (Australië), FC Stal (Oekraïne) en Delhi Dynamos FC (India) veranderde zijn blik op de wereld, vertelt hij. Op het terras blikken we terug op zijn tijd als profvoetballer in Nederland, de avonturen die hij aan het einde van zijn carrière beleefde, en wat voor invloed die hebben gehad op zijn ontwikkeling buiten de voetbalwereld.

VICE Sports: Guyon, als ik jouw voetbalcarrière omschrijf als grillig, vind je dat dan een belediging?
Guyon Fernandez: Nee hoor. Het is een carrière vol pieken en dalen. Uiteindelijk ben ik wel tevreden met hoe het is gegaan. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen in mijn voetballoopbaan. Ik heb een prijs gewonnen met PEC Zwolle, bij Feyenoord heb ik bij een topclub gespeeld, ik ben in het buitenland geweest en ik heb dingen van de wereld gezien die ik anders misschien was misgelopen. Met mijn kwaliteiten heb ik alles eruit gehaald wat erin zat.

In Nederland zorgde je best vaak voor reuring. Je lag regelmatig overhoop met scheidsrechters of trainers.
Ik had altijd een enorme bewijsdrang om te laten zien dat ik in de basis thuishoorde. Ik sloot pas op latere leeftijd bij ADO Den Haag aan, waardoor ik me sneller dan anderen moest zien te bewijzen. Op safe spelen is niks voor mij. Het is bij mij vaak alles of niets, en trainers werden daar soms boos van. Voor mij was het altijd lastig om tien wedstrijden achter elkaar een zes te spelen. Het ging vaak van een negen naar een vier. Waarschijnlijk was ik daarom vaak onderdeel van discussies bij trainers en clubs.

In 2015 vertrok je opeens naar de andere kant van de wereld om bij Perth Glory te gaan spelen.
Klopt. Ik had goede verhalen gehoord van jongens die daar geweest waren, en die verhalen bleken te kloppen. Het leven was daar fantastisch. We trainden ’s ochtends vroeg, omdat het overdag te heet was. Overdag had ik dus alle tijd om naar het strand te gaan of het land te zien. Buiten het voetbal was alles helemaal top. In Nederland wordt voetbal door de supporters heel fanatiek beleefd, maar in Perth was daar totaal geen sprake van. Daar draait alles om Australian football en rugby. Bij een verloren wedstrijd haalde de mensen hun schouders op en dan gingen ze weer verder.

Na een half jaar ging je alweer naar Stal Dniprodzerzhynsk, in Oekraïne. Dat lijkt me het andere uiterste.
Ik kwam daar precies in de tijd dat Poetin de Krim onder Russisch gezag plaatste. De Krim lag niet heel ver onder de stad waar we speelden. Daardoor speelden we al onze thuiswedstrijden uit veiligheidsoverwegingen in Kiev. We trainden en woonden het grootste deel van de tijd in een hotel in Kiev, 600 kilometer van Dniprodzerzhynsk vandaan. Voor elke wedstrijd moesten we met de trein op en neer. Erik van der Meer was de trainer in die tijd. Hij waarschuwde me al dat het niveauverschil tussen topclubs als Dynamo Kiev en Shakhtar Donetsk en de rest van de clubs groot was, en dat bleek ook zo te zijn.

Wat was Stal Dniprodzerzhynsk voor een club?
Zoals veel clubs was het een speeltje van een eigenaar. Die pompte er een paar jaar veel geld in. Een jaar nadat ik vertrok ging de club failliet en gingen ze door onder een andere naam. We speelden in praktisch lege stadions. Bovendien heerst er daar armoede zoals wij dat niet kennen. Kinderen moeten bedelen om te overleven. Ik voelde mij daar heel ongemakkelijk bij. Het heeft zeker mijn ogen geopend. Hier heb je tenminste nog een vangnet voor mensen die het moeilijk hebben. In de Oekraïne worden de mensen aan hun lot overgelaten. Het verschil tussen rijk en arm is ongekend groot.

Hoe woonde je daar?
In een hotel. Op een gegeven moment gaat het hotelleven ook wel weer vervelen. Ik miste mijn privacy. Ik had wel de beschikking over een eigen chauffeur, omdat ik niet zelf mocht rijden. Dat was een verzekeringskwestie. In Australië kon ik gaan en staan waar ik wilde, in Oekraïne was dat onmogelijk. De mensen zijn stug en vaak wantrouwend. Als ik iets aan mijn ploeggenoten vroeg over de situatie rond de Krim, dan sloegen ze dicht. Niemand wilde of durfde erover te praten.

Ik kwam buiten het trainen om ook niet veel buiten. Ik stapte in de auto naar het winkelcentrum en dat was het dan ook wel. Ik begaf mij niet echt onder de mensen. Ik heb een seizoen in Oekraïne gevoetbald en dat was ook wel genoeg. Het was puur een geldkeuze dat ik daar ben gaan voetballen. Ik zette dat jaar mijn verstand op nul en focuste mij alleen maar op het voetbal. Ik probeerde ook zo min mogelijk aan mijn familie te denken. Ik zat dat jaar echt in een soort van bubbel waar ik pas uitkwam toen mijn contract was beëindigd.

En toen, na een half jaartje bij ADO Den Haag, ging je in India spelen, bij Delhi Dynamos.
Ja, dat was weer een avontuur op zich. Ze zijn daar bezig om van het voetbal iets heel groots te maken. We zaten in een hotel op een soort compound, waar alles voorhanden was. Als je naar buiten wilde, dan mocht dat alleen maar met een chauffeur. De mensen waren super aardig, ondanks dat ook daar het verschil tussen arm en rijk enorm is. Mijn dochter ging daar naar school in een buurt waar veel ambassades waren gevestigd. Daar was alles kraakhelder. Maar zodra je die buurt uit ging, liepen er koeien over straat en was het een grote puinhoop. Ik zag soms hele families zonder helm op een brommertje door de stad crossen. Dat was zo bizar om te zien. De overbevolking is enorm.

Ben je veranderd door je buitenlandse ervaringen?
Ja, ontzettend. Mijn moeder vertelde dat laatst ook. Ik kan nu veel meer genieten van de kleinste dingen, dingen waar ik vroeger niet eens bij stilstond. Je mag wel zeggen dat ik er nederiger door ben geworden. Ik ben sneller tevreden met minder, en ook veel minder materialistisch. We leven in Nederland echt in een paradijs. Ik prijs me gelukkig dat ik hier ben geboren. We klagen nog weleens, maar het kan zoveel slechter. Dat heb ik met mijn eigen ogen gezien.

Dit is een verhaal uit de serie VICE Sports Avonturiers, waarin Nederlandse sporters vertellen over hun ervaringen in het buitenland. Zie hier alle verhalen uit deze serie.