Het leven van Crescendo van Berkel als voetballer in Hongkong

De eerste maanden van Crescendo van Berkel (26) als voetballer in Hongkong waren zeker niet onbewogen. De verdediger kreeg al snel een heftige orkaan op zijn dak. Van Berkel speelde in Nederland voor Sparta, Roda JC en Telstar, waarna hij via een jaar in Noorwegen in Hongkong terechtkwam. Daar speelt hij nu zijn wedstrijden voor de gloednieuwe club Lee Man FC. In de drukke metropool kijkt hij zijn ogen uit.

VICE Sports sprak via FaceTime met Van Berkel over de orkaan Mangkhut, slapen in judozalen en zijn ambitie om in de Chinese competitie te voetballen. Dit is zijn verhaal.

“Ik keek naar buiten en zag gewoon bomen omvallen. De kleinere bomen vlogen zelfs door de lucht. De ramen moest ik aftapen, omdat ze anders zouden sneuvelen door de harde wind. Ik was zelf niet bang tijdens de orkaan, maar mijn moeder stuurde wel om de zoveel uur een appje vanuit Nederland of het goed met me ging. Gelukkig staat mijn flatgebouw redelijk beschut door de omliggende gebouwen. Op filmpjes van mensen in andere flats klapten de ramen kapot. Er vlogen allerlei spullen naar buiten.

Het was wel even schrikken om de orkaan Mangkhut mee te maken. Het was een van de heftigste orkanen in de afgelopen vijftig jaar in Hongkong. De dag na de storm moesten we ook nog binnen blijven, omdat er nog loshangende voorwerpen naar beneden kunnen donderen. Hier vlakbij bijvoorbeeld, viel er een gevel van een gebouw. Je zal er maar net onder lopen.

Nu, ongeveer anderhalve maand later, is het zwembad van mijn flatcomplex nog altijd leeg en verwoest. Hier in de buurt was er een boomstam op een Mercedes gewaaid. Drie weken later stond die auto er nog steeds, inclusief boomstam. Ik denk dat die man er even helemaal klaar mee was en maar gewoon een nieuwe auto heeft gekocht.”

“Ik ben hier in juli terechtgekomen. Eerlijk gezegd stond ik niet meteen te springen om in Hongkong te gaan voetballen. Een tijdje terug had ik namelijk een slechte ervaring gehad met een proefperiode in Vietnam. Ik was een paar dagen wezen kijken bij de club Đà Nẵng. En na een dag wilde ik eigenlijk alweer terug.

Het was in Vietnam heel erg onprofessioneel. De clubs kunnen enorme salarissen betalen, maar ik moest er bijvoorbeeld wel mijn eigen kleren wassen. De ochtendtraining deden ze er standaard op de boulevard. Veel fans kwamen dan die kant op om met de spelers op de foto te gaan. Stond ik daar een beetje te joggen, terwijl er rijen met meisjes stonden te wachten. Die meisjes hadden allemaal cadeaus bij zich voor de spelers, zoals tassen van de H&M en de Zara. Sommigen hadden zelfs eten bij zich. Het was niks voor mij daar: binnen drie dagen zat ik weer in het vliegtuig richting Noorwegen.”

“Vanuit Hongkong wilde Lee Man me graag hebben, en na een tijdje de boot te hebben afgehouden ben ik het avontuur toch aangegaan. Hongkong is een wereldstad en erg dichtbevolkt. Huizen en grond zijn hier ontzettend duur. Gelukkig heb ik van de club een appartement gekregen met twee slaapkamers, een woonkamer en een keuken. In Nederland zou ik dit appartement op een waarde van anderhalve ton schatten. Hier kost het gewoon meer dan een miljoen.

Vanwege de hoge grondprijzen heeft geen enkele club een eigen trainingsaccommodatie, behalve de topclub Kitchee. Elke dag moet mijn club weer een veld huren bij de lokale autoriteiten. We trainen op twee verschillende locaties, soms op een openbaar voetbalveld en anders op de campus van de voetbalbond van Hongkong. Na de afgesproken tijd komt er altijd een beveiliger het veld oplopen. Hij zegt dan: ‘Jongens, jullie moeten eraf. Wegwezen!’ Dat is hier de normaalste zaak van de wereld, maar voor mij was het bizar toen ik het voor het eerst meemaakte.

Eén keer per week trainen we twee keer op een dag. De club heeft ook geen vaste plek waar de spelers tussendoor kunnen rusten. Dan huurt de club meestal een soort judozaal, met van die zachte matten op de vloer. Ik ga tussen de middag vaak even naar huis, maar sommige spelers wonen veel verder weg. Die doen dan met een man of twintig een dutje in zo’n judozaal.”

“Veel clubs in Hongkong gaan niet met de teambus naar uitwedstrijden, maar laten spelers los van elkaar gaan. Binnen de stad kunnen ze wel twee uur vanaf elkaar af wonen, dus het is ook niet echt praktisch om eerst allemaal naar dezelfde plek te komen en dan samen richting de tegenstander te reizen. Daarom pakken we meestal de metro of de taxi. In het begin vond ik dat wel een beetje lastig. Bij mijn eerste thuiswedstrijd zei de trainer dat we om zes uur ‘s avonds bij het stadion van de tegenstander moesten verzamelen. Ik begreep er weinig van en vroeg hoe we er moesten komen. Toen zei hij: ‘Dat moet je lekker zelf weten.’

Door de verkeersdrukte is de metro vaak twee tot drie keer sneller dan de taxi, maar in de metro is het wel altijd ontiegelijk druk. Ik sta vaak helemaal opgepropt. De mensen in Hongkong leven ook enorm gehaast, daar kan ik me soms best aan ergeren. Bij het afrekenen in de supermarkt bijvoorbeeld: als ik het wisselgeld in mijn portemonnee doe, duwen de mensen in de rij me nog net niet weg. Ze willen zo snel mogelijk hun eigen boodschappen op de balie neerleggen.

Dat gehaaste leven is volgens mij ook heel erg vermoeiend voor de mensen. Overal waar ik kom, slapen mensen in openbare ruimtes. In restaurants, in de Starbucks, echt overal. Bij de Ikea liggen mensen vaak even lekker op de bedden en de banken. Een half uurtje rusten en weer door. Zo gaat dat hier.”

“De mensen in Hongkong moeten ook heel hard werken om überhaupt een kamertje van één bij één te kunnen betalen. Dat vind ik wel erg om te zien. Als buitenlandse voetballer heb ik het hier ook goed, al is het nog niet te vergelijken met wat je krijgt in de Chinese competitie. Het is een groot voordeel dat alles netto wordt betaald. Vorig jaar speelde Diego Forlán hier bij Kitchee, hij komt natuurlijk ook niet voor een appel en een ei deze kant op.

Mijn contract bij Lee Man loopt tot de zomer van 2019. Ik weet nog niet precies wat ik hierna wil doen. Qua leven is het hier wel prima en de club heeft een driejarenplan om de Aziatische Champions League te halen. Alleen het gedoe met de accommodaties is een stuk minder prettig. Maar goed: ik ben nu 26 jaar en een voetbalcarrière duurt niet eindeloos. Dus ik ga ook steeds meer naar het financiële plaatje kijken.

Ik heb er niet altijd op deze manier in gestaan, zeker niet toen ik bij Sparta in de jeugd zat. Mijn doelen waren destijds compleet anders en ik moet ook gewoon realistisch zijn. Mijn nieuwe droom is om vanuit Hongkong de stap naar de Chinese competitie te maken. We bungelen momenteel onderaan de ranglijst, en voor mij zou het natuurlijk makkelijker zijn om op te vallen als we wat hoger zouden staan. Maar vorig jaar hebben drie andere spelers uit de competitie van Hongkong ook de stap naar China gemaakt. Het zou mooi zijn als ik de volgende word.”

Dit is een monoloog uit de serie VICE Sports Avonturiers. Zie hier alle verhalen uit deze serie .

—

Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.