Mijn terminale kanker weerhoudt me er niet van om mijn restaurant te runnen

Het was maart 2015, ik was 26 en had net mijn eigen restaurant geopend. Na maanden van online research, overleg over menu’s en leveranciers, opende mijn moeder Nabeela en ik Masala Wala Cafe, een Pakistaans eethuis in Zuid-Londen. Het was altijd al mijn droom om onze huisgemaakte Punjabi gerechten met mensen te delen. En nu was het moment eindelijk daar.

In het begin had ons restaurant vijf tafels en een klein menu. Al onze gerechten werden elke dag vers klaargemaakt, van de kikkererwtencurry tot de roti’s en ook de gestoofde kippenpoten met boerenkool, mais en tomaat. Onze langzaam gegaarde lamscurry werd al snel een van onze populairste gerechten, waar onze gasten steeds voor bleven terugkomen. Het voelde goed om onze versie van Pakistaans eten te serveren in een industrie die traditioneel door mannen gedomineerd wordt. Al snel kwamen gasten uit heel Oost-Londen bij ons langs.

Ik had voordat ik Masala Wala Cafe opende geen ervaring met het leiden van een eigen bedrijf, maar ik wilde mijn vaardigheden inzetten voor dingen die ik belangrijker vind waren dan iemand anders creaties te verkopen. Samen met mijn moeder het eten van mijn voorouders koken was bevrijdend. Ik voelde me als m’n ware zelf. Ik stond gigantisch ver af van het kleine Pakistaanse meisje wat gillend uit de keuken van mijn ouderlijk huis wegrende. “Mama, ik wil niet naar curry ruiken op school!” schreeuwde ik dan. Ik was eindelijk trots op mijn Brits-Aziatische achtergrond en droeg de gele kurkuma-vlekken op mijn handen als eerbetoon aan mijn afkomst.

Na zes maanden onbetaald werken – met hulp van mijn man, drie zussen, en vrienden – was het mijn moeder en mij gelukt om Masala Wala Cafe winstgevend te maken. We verbeterden de financiële situatie van onze familie en werden een bekende naam binnen de lokale eetscene. We wonnen een award van Time Out voor het beste lokale restaurant en de goede recensies van onze tevreden gasten stroomden binnen.

Maar in april 2018 veranderde alles. Ik had mijn werk als horecaondernemer net lekker onder de knie en toen werd ik wat ziekjes – rugpijn en een opgezwollen klier in mijn nek. Maar die dikke klier bleek een tumor te zijn. Ik was 29 en mijn diagnose uitgezaaide longkanker.

Vanaf dit moment veranderde alles – voor zowel mijn familie als het restaurant wat we samen hadden opgebouwd. Door de bijwerkingen van mijn behandelingen, was ik al gauw niet meer in staat om de dagelijkse leiding over ons restaurant te hebben. Op een gegeven moment raakte ik zelfs mijn smaakvermogen kwijt. Stomatitis (ontstekingen in mijn mondslijmvliezen) zorgde ervoor dat ik heel gevoelig werd voor kruiden en sterke smaken. De eigenaar van een curryrestaurant die het niet aankan om haar eigen gerechten niet aankan. Hoe oneerlijk kan het leven zijn? vroeg ik me af.

Tijdens die donkere dagen waar ik niks proefde, droomde ik van pittige linzen overgoten met scherpe knoflook en gember, groenten met mosterdzaad en droge kruiden. Alle schitterende aroma’s waar ik als kind al van hield, leken onmogelijk ver weg.

Doordat ik minder betrokken kon zijn bij het Masala Wala Cafe, betekende dat ook dat mijn zussen mijn baan moesten overnemen. Ik voelde me schuldig dat zij nu extra werkzaamheden hadden en dacht er serieus over na om het restaurant te sluiten. Het was altijd mijn droom geweest om met mijn moeder op een professioneel niveau te koken, dus waarom moesten mijn zussen nu die last dragen? Maar ze verzekerden me dat ze wilde blijven helpen om ons restaurant draaiende te houden en onze visie in leven te houden. Onze vaste gasten waren heel begripvol en hielpen ons door geld in te zamelen voor reparaties toen er was ingebroken, en ook met ontelbare lieve berichten. Zo kon ons kleine tentje door blijven gaan.

Ik krijg op dit moment palliatieve zorg, omdat mijn ziekte niet meer te genezen is. Het is een combinatie van bestralingen en gerichte medicijnen, samen met andere behandelingen om mijn symptomen te verminderen. Ik kan weer proeven als eerst en probeer zoveel mogelijk mee te helpen met het Masala Wala Cafe te runnen. Ik stel onze menu’s samen, ondersteun onze werknemers en zorg ervoor dat onze gasten de ervaring krijgen die ze verdienen.

Mijn ervaringen met kanker en het runnen van een restaurant heeft me geleerd dat je je nooit helemaal kan voorbereiden op wat het leven voor je in petto heeft, maar dat je altijd kunt genieten van de kleine dingen. Voor mij kan het iets alledaags zijn als het proeven van een nieuw gerecht, het comfort van mijn favoriete smaken en roti delen met mijn geliefden.

Eten moet je elke dag vieren en ik hoop dat ik dat kan blijven doen met mijn de huisgemaakte Pakistaanse gerechten van mijn familie en onze geweldige gemeenschap.

Dit artikel verscheen eerder op Munchies UK.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.