De mooiste herinneringen uit de gouden eeuw van de RTL-gezelligheid

Illustrator The Garlic Myth stuurde ons onlangs een serie illustraties op die hij zelf The Golden Era heeft genoemd. Dramatische schilderijen van VOC-schepen op woeste golven schoten door mijn hoofd, maar toen ik de illustraties zag was ik blij verrast. Niet alleen omdat ze schitterend zijn, maar ook omdat er geen dramatische golf te bekennen was. Dit waren namelijk illustraties van de mensen die de vrijdagavonden van mijn jeugd hadden gemaakt en die ik vervolgens op zondag tegenkwam in de roddelbladen van mijn oma. Mensen die BN’er waren in de tijd dat slechts twintig mensen deze titel met trots konden dragen. Portretten van de mastodonten van de jaren negentig, iconen waar ik levendigere herinneringen aan had dan aan het gros van mijn familieleden. Ik zou de drie lege, witte muren in mijn huis graag vullen met deze illustraties, zodat ik als ik op de bank zit altijd herinneringen op kan roepen zoals die hieronder.

Ron, Henny en Hans vormen de bakermat van de Nederlandse commerciële televisie. De Golden Boys. In mijn ogen tenminste, want de eerste commerciële uitzending was in 1989, toen ik pas 3 was, dus daar weet ik niet zoveel meer van. Maar dit artikel gaat over herinneringen, en in mijn herinneringen zijn Ron en Henny er altijd geweest. Hoe iconisch Henny voor mij was werd goed duidelijk op de boot naar Texel, waar ik op mijn tiende op vakantie ging met mijn ouders. Mijn vader had cola gekocht voor mij en mijn zusje, en vertelde doodleuk dat hij Henny aan de bootbar had zien staan. Het waren Henny’s hoogtijdagen, zo rond de tijd van de Soundmixshow en Snuitje, en ik kon niet geloven dat deze man, dit oppermens, tussen het plebs op een boot naar Texel zat en niet zijn gouden privéjet naar De Koog had gepakt. Vervolgens heb ik strak van de adrenaline de hele boot afgezocht naar Henny, maar na een kwartier meerde de boot al aan op Texel en had ik Henny niet gezien. De eerste twee dagen op Texel was ik niet te genieten.

Hans van Willigenburg en Mireille Bekooij hadden het volgens mij nooit over iets anders dan huisvrouwen met slaapproblemen en nieuwe variaties van de broekrok. Uiteraard ook voor huisvrouwen. Wat me altijd opviel aan Hans was zijn nog steeds ongeëvenaarde seksloosheid. Bij Ron Brandsteder was het heel goed in te denken dat hij wel eens de werkster te grazen nam in de bijkeuken, en zelfs Mireille kon je je nog in een beschaafde missionarishouding voorstellen. Hans niet, die focuste zich op de zonnebank en op broekrokken. Leuk voor hem en Mireille om te weten is dat de hardcore versie van de Koffietijd-tune eind jaren negentig regelmatig te horen was in tienercafés in zuidelijk Noord-Brabant.

Hans van der Togt herinner ik me vooral als de man die na een lange zin altijd heel hard inademde waarbij hij een soort slurpend geluid maakte. Ik mocht hem wel, hij gaf immers graag prijzen weg. Mijn levendigste herinnering aan Hans heeft gek genoeg niets met zijn Rad van Fortuin te maken, maar met een uitzending van RTL Nieuws, jaren na zijn aftreden als RTL-icoon. Daar werd een keer een item in een leeg café opgenomen, waar Hans van der Togt toevallig als enige aan de bar zat. Het was waarschijnlijk pas halverwege de middag. Later bleek Hans al heel lang alcoholist te zijn. Dat gunde niemand hem.

Catherine en Viola bezaten allebei drie mantelpakjes vol met broches en frutsels waar een Afrikaanse legerleider nog wat van kon leren, maar waarschijnlijk heb ik dit door de jaren heen in mijn geheugen erger gemaakt dan het was. Om beurten presenteerden ze de 5 Uur Show en ik ben totaal vergeten waar dat over ging, maar je zag regelmatig iemand op de rolstoeltribune in slaap sukkelen.

Rolf X. Wouters was tegelijkertijd de meest intrigerende (want ‘X’) en saaie RTL-coryfee (want niet aan de alcohol, niet op boten naar Texel en niet Hans Kazan). Hij was een soort avocado: redelijk smaakloos maar goed om iedere dag te eten. De Tandenborstelshow ging immers ook nooit vervelen. Omdat ik eigenlijk niks weet over Rolf X. Wouters, bekeek ik zijn Wikipedia-pagina. Daar werd hij beschreven als showmaster –precies het woord dat ik zocht. Een woord dat perfectie, professionaliteit en een gladde glimlach impliceert, en dat heeft Rolf. Toen ik wat verder keek op zijn pagina zag ik iets dat ik juist helemaal niet zocht: de betekenis van die letter X. Die staat niet voor ‘spion uit de duisternis’, of ‘stiekem gediplomeerd huurmoordenaar’, maar voor Xavier… Xavier. Dit was de eerste en de laatste keer dat ik iets opzocht over iconen uit de jaren negentig.

Voor meer werk van The Garlic Myth bekijk je hier zijn website en hier zijn Facebook. De illustraties in dit artikel zijn te koop op A3, A2 en A1 formaat.