Fotograaf Michael Jang legde het laatste optreden van de Sex Pistols, en andere sleutelmomenten van de punkscene in het San Francisco van de jaren zeventig vast. In de afgelopen vier decennia heeft Jangs fotografie mensen en momenten laten zien die de meesten nooit zelf zullen ervaren. Sinds 2012 heeft VICE zijn unieke familieportretten, kiekjes van zijn tijd op de kunstacademie, en portretten van amateurweermannen gepubliceerd. Nu deelt de fotograaf uit de Bay Area een fotoreeks die hij maakte toen hij in het laatste jaar van zijn studie zat, en de punkscene op het punt stond te ontploffen.
Advertentie
VICE: Pakte je concertfotografie op dezelfde manier aan als je straatfotografie?
Michael Lang: Mijn persoonlijke aanpak is wel veranderd in de vier of vijf decennia dat ik fotografeer. Als student in de jaren zeventig waren Friedlander en Winogrand mijn helden. Het draaide allemaal om door de zoeker kijken met een intensiteit die ik niet echt heb met een iPhone. En echte afdrukken uit de doka waren ook onderdeel van het proces. Het einddoel was dan een show met perfect afgedrukte en ingelijste zilvergelatineprints op witte muren, en misschien een boek. In de laatste vijftien jaar ben ik daar niet echt meer aan toegekomen. Omdat de tijden veranderen en het werk op nieuwe manieren toegankelijk is voor het publiek, denk ik veel na over nieuwe vormen van presentatie.Waren de punkoptredens een lastige plek om foto's te maken?
Ik dacht nooit na over de technische aspecten, ik reageerde gewoon op wat ik zag. Vaak als je livemuziek schiet, hoor en voel je de muziek en heb je het heel leuk en denk je dat je daarom ook leuke foto's maakt. Ik deed wel m'n best om niet te vergeten dat de foto het belangrijkste was, en dat ik er niet alleen was om van de muziek te genieten.
Michael Lang: Mijn persoonlijke aanpak is wel veranderd in de vier of vijf decennia dat ik fotografeer. Als student in de jaren zeventig waren Friedlander en Winogrand mijn helden. Het draaide allemaal om door de zoeker kijken met een intensiteit die ik niet echt heb met een iPhone. En echte afdrukken uit de doka waren ook onderdeel van het proces. Het einddoel was dan een show met perfect afgedrukte en ingelijste zilvergelatineprints op witte muren, en misschien een boek. In de laatste vijftien jaar ben ik daar niet echt meer aan toegekomen. Omdat de tijden veranderen en het werk op nieuwe manieren toegankelijk is voor het publiek, denk ik veel na over nieuwe vormen van presentatie.Waren de punkoptredens een lastige plek om foto's te maken?
Ik dacht nooit na over de technische aspecten, ik reageerde gewoon op wat ik zag. Vaak als je livemuziek schiet, hoor en voel je de muziek en heb je het heel leuk en denk je dat je daarom ook leuke foto's maakt. Ik deed wel m'n best om niet te vergeten dat de foto het belangrijkste was, en dat ik er niet alleen was om van de muziek te genieten.
Een van de foto's in de serie is van Johnny Rotten, net na het laatste Sex Pistols-optreden in 1978. Hoe is die foto tot stand gekomen?
Ik was bij het laatste optreden van de Sex Pistols bij Winterland in San Francisco. Als freelance fotograaf had ik de volgende ochtend om tien uur een opdracht om de werknemer van de maand bij het Miyako Hotel te fotograferen. Toen ik binnenkwam, zag ik Johnny roken en drinken bij de hotelbar. Hij vertelde me dat ze net uit elkaar waren gegaan.
Ik was bij het laatste optreden van de Sex Pistols bij Winterland in San Francisco. Als freelance fotograaf had ik de volgende ochtend om tien uur een opdracht om de werknemer van de maand bij het Miyako Hotel te fotograferen. Toen ik binnenkwam, zag ik Johnny roken en drinken bij de hotelbar. Hij vertelde me dat ze net uit elkaar waren gegaan.
Advertentie
Waarom heb je deze foto's zolang voor jezelf gehouden?
Ik heb ze toentertijd echt gemaakt voor de lol, en dacht niet dat ze ooit enige waarde zouden hebben. Soms missen we in het leven hoe belangrijk iets is terwijl het aan de gang is.
Ik heb ze toentertijd echt gemaakt voor de lol, en dacht niet dat ze ooit enige waarde zouden hebben. Soms missen we in het leven hoe belangrijk iets is terwijl het aan de gang is.
Hoe kijk je nu terug op je werk en de punkscene, veertig jaar later? Ik voel me gezegend dat ik dit werk in eerste instantie als een hobby of passie kon maken, en dat het nu veertig jaar later een sociale en zelfs artistieke relevantie heeft voor een groter publiek is meer dan een droom die uitkomt.Bekijk meer foto's hieronder.Volg Michael Jang op Instagram.
