De stormachtige voetbalreis van Lorenzo Ebecilio

Dit verhaal begint in een tandartspraktijk in Hoorn. Wat er precies is gebeurd, weet Lorenzo Ebecilio achteraf niet meer. Hij kan zich niets van het moment herinneren. Het verhaal is opgebouwd uit anekdotes van zijn familie, die hem vertellen hoe het gegaan is toen hij die middag naar de tandarts ging. 

Ze vertellen Ebecilio dat hij op een tandartsstoel lag in een steriele, witte kamer – sonde en spiegeltje binnen handbereik – toen hij een hartstilstand kreeg. Hij werd er gereanimeerd door de tandarts en zijn oom, de getalenteerde voetballer Roland Alberg. Daarna werd hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar hij elektrische schokken kreeg toegediend. 

Ebecilio is pas 14 jaar als er een ICD-kastje bij hem wordt aangebracht. 

Voor zijn hartstilstand in 2005 speelt Ebecilio, net als zijn één jaar oudere oom Alberg, in de jeugdopleiding van AZ. Ebecilio is trouwens ook verre familie van Kyle Ebecilio, die op zijn beurt dan weer een volle neef is van Jeffrey Bruma, die weer de oom is van Noa Lang, wiens stiefvader weer Nourdin Boukhari is. Zo kan ik nog even doorgaan, het punt is dat hun familiereünie een soort Avengers: Endgame voor profvoetballers moet zijn. Terug naar Ebecilio. Na zijn hartstilstand neemt AZ afscheid van hem en moet hij terug naar de amateurs van Hollandia. Hier had de carrière van Ebecilio kunnen eindigen. 

Dit had het verhaal kunnen zijn van een talent dat in de knop wordt gedrukt, van een jongen die tot het einde der tijden had moeten uitleggen waarom hij nooit is doorgebroken. 

Maar het loopt anders.

De afwijzing van AZ motiveert Ebecilio extra om alsnog te slagen als profvoetballer. Hij buffelt keihard bij de amateurs van Hollandia en wordt daar gescout door Ajax, waar hij de jeugdopleiding doorloopt en in de A-jeugd Frank de Boer leert kennen. In gesprek met de Volkskrant vertelt Ebecilio dat hij tijdens een training bij de A-junioren in een sprint zomaar naar voren klapt, terwijl er niemand in de buurt is. Achteraf blijkt dat een draadje in het kopje van de ICD los zit, waardoor hij een elektrische schok krijgt.

Het draadje wordt gefikst en Ebecilio gaat door met voetballen bij Ajax. Aan het einde van 2010 – tijdens de winter waarin iedereen elke avond googelt wat ‘Like a G6’ betekent – wordt in Amsterdam hoofdtrainer Martin Jol ontslagen en vervangen door Frank de Boer. Het voelt als het begin van een nieuw tijdperk, een periode waarin Ajax niet meer gered hoeft te worden door de volslanke Ahmed Hossam Mido of Teemu Tainio. Het beeld van Martin Jol die in trainingspak tussen Jeroen Verhoeven en Thimothée Atouba op het winderige hoofdveld van De Toekomst staat, fungeert nog lang als schrikbeeld bij Ajax-supporters. 

De carrière van Ebecilio krijgt een enorme boost in de eerste wedstrijd onder leiding van De Boer: hij mag direct in de basis starten. Ebecilio is een technische buitenspeler, een sterke dribbelaar, zo iemand voor wie sportjournalisten het woord ‘kwikzilverachtig’ terug uit de vorige eeuw halen en op papier zetten. Ook in de eerstvolgende competitiewedstrijd onder De Boer, de Klassieker tegen Feyenoord, staat Ebecilio aan de aftrap. Deze Klassieker is trouwens voor eeuwig verbonden aan de debuterende Jody Lukoki, die Tim de Cler buiten de lijnen een panna geeft - een zeldzaam voorbeeld van een moment waarop de ene carrière begint en de andere meteen is afgelopen. Ebecilio doet het dat seizoen ook prima, en al snel gaan er wilde geruchten dat Chelsea in hem geïnteresseerd is.

Ebecilio behoudt dat seizoen zijn basisplaats bij Ajax. Maar het seizoen erop verliest Ebecilio zijn basisplaats aan Derk Boerrigter – de klassiekste der klassieke buitenspelers, een uit een stripboek weggelopen linkeraanvaller, die in mijn herinnering principieel alleen buitenom ging en zijn rechterbeen slechts gebruikte om op te steunen na een sprint. Soms heeft Ebecilio nog een opleving bij Ajax en krijgt hij kortstondig zijn basisplaats terug, bijvoorbeeld na de wedstrijd tegen Roda JC, waarin hij als invaller eerst uitgefloten wordt omdat hij met balverlies een tegendoelpunt inleidt, maar vervolgens snoeihard revanche neemt met een hattrick. Zijn prestaties bij Ajax blijken net zo grillig als zijn dribbels.

Ebecilio begint de zomer van 2012 met een achterstand: hij komt volgens De Boer te zwaar terug van vakantie. De aanvaller wordt geacht om elke ochtend om kwart voor zeven te gaan fietsen. In korte tijd raakt hij vier kilo kwijt, maar zijn plek in de selectie krijgt hij niet terug. Na een half jaar waarin hij met Jong Ajax wekelijks op maandagavond op een uitgestorven sportpark ergens in Nederland aantreedt, besluit hij te vertrekken naar Metallurg Donetsk. “Hij kwam in het eerste, we werden kampioen en hij kreeg een nieuw contract. Daarna was ik hem kwijt, hij was niet meer te bereiken”, verzucht De Boer later in gesprek met NUsport. 

Bij Metallurg Donetsk in Oekraïne speelt Ebecilio slechts een paar wedstrijden. Ik zou je graag vertellen hoe hij dat deed, maar laten we eerlijk zijn, ik heb geen flauw idee. De buitenspeler komt kort na zijn overstap nog wel in het nieuws omdat hij het kampioenshorloge dat hij in 2012 van Ajax kreeg via internet verpatst. De Rolex met zijn naam en rugnummer gaat voor 6.500 euro over de toonbank. Als je een venndiagram maakt met horlogehandelaars, superfans van Lorenzo Ebecilio en onnodig rijke mensen, blijft er in het midden waarschijnlijk één iemand over: degene die deze Rolex heeft gekocht.

Metallurg Donetsk besluit Ebecilio na een half jaar te verhuren aan het Azerbeidzjaanse FK Qabala, waar hij ver buiten de spotlights een seizoen lang in de basis staat. Na het jaar in Qabala vertrekt Ebecilio naar het Russische Mordovia Saransk – de club die vooral bekend is van dat ene jaar dat Lorenzo Ebecilio er voetbalde. Zijn debuut eindigt als hij met een pijnlijke grimas op zijn gezicht op het gras ligt en naar zijn been grijpt: bij een botsing breekt de nummer 91 van Mordovia zijn scheenbeen. Pas aan het einde van het seizoen maakt Ebecilio zijn rentree. Hij speelt nog een paar wedstrijdjes, soms samen met Danilo (de zoon van Wamberto) en Mitchell Donald, twee andere professionele avonturiers met een verleden bij Ajax.

De volgende stop tijdens Ebecilio’s reis over de wereld is Anzhi Makhachkala, waar dan net de stofwolken zijn opgetrokken van de periode onder miljardair Suleyman Kerimov, Guus Hiddink en Samuel Eto’o. Die tijden zijn voorbij. De kroonluchters zijn vervangen door tl-lampen, de club ademt slechts nog verlopen grandeur uit, als een failliet sterrenrestaurant. Het jaar 2015 is sowieso heftig bij Anzhi: in januari wordt jeugdspeler Gasan Magomedov doodgeschoten in Dagestan, een maand later moet verdediger Gia Grigalava vertrekken nadat Anzhi bekendmaakt dat hij positief getest is op verboden middelen, en Russische media schrijven over wangedrag van stomdronken spelers in een vliegtuig, wat de club zelf ontkent. In anderhalf jaar bij Anzhi wisselt Ebecilio basisplaatsen als buitenspeler en middenvelder af met invalbeurten, echt onomstreden wordt hij nooit.

Ebecilio pakt zijn koffers en vertrekt naar Cyprus. Na twee succesvolle seizoenen bij APOEL Nicosia – waarin hij twee keer Cypriotisch kampioen wordt en vanaf de eerste rang ziet hoe Mario Been na twee maanden wordt ontslagen – vertrekt hij naar Rode Ster Belgrado in Servië. Dan komt Ebecilio op een tamelijk bizarre manier in het nieuws. Als ik een lijst met tips zou moeten samenstellen voor voetballers die naar het buitenland gaan, zou ‘Zorg Dat Je Niet Twee Vrouwen Op Hetzelfde Moment Zwanger Maakt Omdat Je Liefdesleven Anders Op Nationale Televisie Besproken Wordt’ vermoedelijk bovenaan staan. 

Toevalligerwijs is dat exact wat Ebecilio overkomt.

Het is augustus 2018. Een foto van Lorenzo Ebecilio verschijnt pontificaal in beeld op Russische televisie. In de glimmende studio van het televisieprogramma Pust' govoryat (Laat ze praten) zit veel publiek, plus een rijtje ‘experts’ en twee vrouwen. Die twee vrouwen zijn Daria en Anna, die elkaar kennen via sociale media en allebei claimen dat ze een relatie met Ebecilio hebben gehad. Op exact dezelfde dag in januari zijn ze bevallen en uit DNA-testen blijkt dat de kans levensgroot is dat de twee kinderen dezelfde vader hebben. De vrouwen hebben zo’n vermoeden wie dat is. 

Zo kan het gebeuren dat het liefdesleven van Ebecilio op Russische televisie besproken wordt, in huiskamers van Moskou tot Krasnodar. Zijn privéberichten worden bekeken door een kritisch, Russisch publiek – van mannen met een gedistingeerd sjaaltje, tot vrouwen die een leesbrilletje opdoen om alles goed te kunnen zien. Van Engeland tot Kroatië wordt er geschreven over de situatie, waarvoor het woord ‘benard’ ooit is verzonnen. Het is fascinerend om de uitgebreide verhalen in de Russische media over het programma, het schikkingsvoorstel en de betrokkenen te lezen. Wonderlijke zinnen als “De studio reageerde negatief op Ebecilio’s daad en beschuldigde hem ervan een harem te verzamelen” gaan heel Rusland door. In de maanden daarna houdt Anna op Instagram haar volgers op de hoogte.

Langzaam maar zeker gaat de mediastorm vervolgens liggen. Het wordt rustiger rondom Ebecilio. Met Rode Ster Belgrado speelt hij in de Champions League tegen Liverpool, Napoli en Paris Saint-Germain. Maar dan neemt zijn wereldvoetbalreis een compleet andere wending, als hij in de zomer van 2019 verkast naar Júbilo Iwata in de Japanse eredivisie. Ebecilio speelt er een handjevol wedstrijden, waaronder een potje tegen het Vissel Kobe met David Villa en Lukas Podolski. Maar een succes wordt het Japanse avontuur niet, begin dit jaar wordt zijn contract door Júbilo Iwata ontbonden.

Sindsdien is Ebecilio clubloos. Er wordt in oktober van dit jaar nog aangekondigd dat hij naar FC Voluntari in Roemenië gaat, maar omdat “enkele punten in het contract niet klopten” ketst de transfer af, vertelt zijn zaakwaarnemer aan Transfermarkt. Er gaan nog geruchten over interesse van Bali United, Beitar Jerusalem en VVV-Venlo, maar op dit moment zit Ebecilio nog altijd zonder club.

In het jaar van de Eredivisie-comebacks – van Arjen Robben tot Davy Klaassen - zou een terugkeer van Ebecilio naar Nederland niet misstaan, hoewel hij liever naar het buitenland lijkt te gaan. In Nederland wordt er, als het gaat over spelers die we uit het oog verloren zijn, vaak geschreven over ‘jongens die niet alles uit hun carrière hebben gehaald’. Bij Ebecilio is dat ook het geval, versterkt door die vrij bizarre berichten uit de periferie van het internationale voetbalnieuws. 

Maar je zou het ook kunnen omdraaien: Ebecilio heeft álles uit z’n carrière gehaald. Hij is kampioen geworden, verdiende ongetwijfeld goed en zag de hele wereld, terwijl niemand verwachtte dat hij überhaupt profvoetballer zou worden na zijn hartstilstand. Welbeschouwd is het een klein wonder dat hij na zoveel tegenslag nog steeds speelt. Als hij over een paar jaar stopt, kan Ebecilio terugkijken op een wonderlijk avontuur, een reis waarin alles meegenomen en niets verloren is.

-

Dit is een verhaal uit de serie Sportgeschiedenis met Doodeman. In deze serie belicht Michel Doodeman bijzondere teams of individuen uit de sportgeschiedenis. Zie hier alle verhalen uit deze serie. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: