We vroegen biseksuele mensen of ze echt meer risico’s nemen dan anderen

Paarse verlichting, houthakkershemden, tuinbroeken, op een vreemde manier op een stoel zitten. Volgens mij kunnen we het er allemaal over eens zijn dat dit hoofdbestanddelen van de biseksuele cultuur zijn. Maar hoe zit het met het nemen van risico’s?

Volgens een nieuw onderzoek uit het Verenigd Koninkrijk, gebaseerd op een dna-database van 450.000 mensen, is het niet alleen waarschijnlijker dat biseksuele mensen risiconemers zijn, maar is er zelfs een genetische component. Houden alle biseksuele babes van bungeejumpen, vulkaansurfen en met geld strooien in het casino? Of is dit misschien een enigszins bedenkelijk stereotype?

De auteurs van het controversiële onderzoek, dat in Science Advances werd gepubliceerd, kwamen eerst tot de conclusie dat het mogelijk is om genvarianten aan seksueel gedrag te linken. Daarna stelden ze voor dat deze dna-patronen gelinkt zijn aan het nemen van risico’s en open staan voor nieuwe ervaringen. Ze suggereerden dat dit de reden is waarom mannen met een geschiedenis van biseksueel gedrag “een redelijk hoog aantal kinderen” hebben. Oh ja, blijkbaar gaat deze neiging naar risico’s nemen alleen op voor biseksuele mannen. Voor biseksuele vrouwen, wie zal het zeggen? Bestaan die überhaupt wel?

Heel ver voert het onderzoek de gangbare negatieve stereotypen over biseksualiteit niet door. Toch heeft een aantal wetenschappers gesuggereerd dat de resultaten “politiek en ethisch beladen” zijn. Volgens Science zeggen sommigen dat het onderzoek seksuele minderheden zou kunnen stigmatiseren, aangezien de notie dat biseksualiteit gelinkt is aan riskant gedrag onjuiste ideeën over biseksuele mensen in stand zou kunnen houden en verdere discriminatie zou kunnen veroorzaken. 

Daarbij is het bewijs dat werd gebruikt om tot deze conclusies te komen vrij wankel. De resultaten zijn bijvoorbeeld gebaseerd op het zelfgerapporteerde verleden seksueel gedrag van deelnemers, en niet op andere aspecten van seksualiteit, zoals seksuele oriëntatie. Ook is het gebruik van data uit de UK Biobank, een genetica- en gezondheidsdatabase van een half miljoen mensen met Europese afkomst in het VK, problematisch. De meerderheid van de profielen is van mensen ouder dan 50, die zijn opgegroeid voordat seksueel contact met iemand van hetzelfde geslacht in het VK werd gelegaliseerd, wat betekent dat een geschiedenis van stigma hun antwoorden over hun eigen seksuele geschiedenis zou kunnen beïnvloeden. Oh, en de risiconemende gedragseigenschap die in het onderzoek wordt gebruikt komt van het antwoord op een enkele vraag: “Zou je jezelf omschrijven als iemand die risico’s neemt?”

Maar genoeg van dit geharrewar! Wat vinden daadwerkelijke biseksuele mensen van het onderzoek? Zien ze zichzelf als risiconemers? We vroegen het, en raad eens? De resultaten waren een authentieke, ouderwetse mix van diverse meningen. Typisch biseksuelen, altijd zo besluiteloos!

Ik zou mezelf wel als risiconemer beschouwen, in ieder geval tot op enige hoogte. Het is natuurlijk altijd relatief. Ik fiets overal naartoe, wat veel mensen al als gevaarlijk beschouwen. Ik heb ernstig hoogtevrees, dus dingen als bungeejumpen, skydiven of zelfs dichtbij een afgrond staan voelen voor mij als enorm riskante activiteiten. Ik drink en rook af en toe ook, maar ik doe over het algemeen geen drugs omdat ik bang ben dat ze mijn fysieke en mentale gezondheid in gevaar zullen brengen. Het was waarschijnlijk riskant om de journalistiek in te gaan, een onzekere en krimpende industrie, maar ik neem aan dat niet alle journalisten biseksueel zijn. Toen ik stopte met mijn baan en solo ging reizen heb ik zeker wel wat risico’s genomen qua persoonlijke veiligheid en mijn levensonderhoud; niet iedereen zou dat doen. 

Afhankelijk van waar je woont zou je ook je persoonlijke veiligheid kunnen riskeren als je met iemand met dezelfde seksualiteit date. Ik beschouw dat zelf niet als een obstakel bij het daten, hoewel ik het wel als risico zou beschouwen, aangezien er homofobe aanvallen in mijn stad zijn geweest. 

Het zou best waar kunnen zijn dat biseksuelen grotere risiconemers zijn. Persoonlijk vind ik het wel fijn om zo te worden gezien – ik voel me er zelfs best wel stoer door! Maar het voelt raar om het met mijn seksualiteit te associëren. Ik vraag me af, als ze een onderzoek van risiconemers zouden doen, hoeveel van de mensen zou dan biseksueel blijken te zijn? Een hoog aantal, of een aantal dat relatief is aan de bevolking? En waarom zou je eigenlijk onderzoeken of een bepaalde seksuele voorkeur bepaalde persoonlijkheidstrekjes tot gevolg heeft? Wat kun je met die info?

Ik pak alles het liefst voorzichtig aan, want ik haat het om in de problemen te komen. De risico’s die ik wel neem zijn goed overwogen – maar misschien zijn het dan geen risico’s meer. Ik ben wel op een paar dates geweest met een biseksuele man, en die nam zo vaak hij maar kon risico’s, waaronder overal en nergens parkeren (met risico op een bekeuring), voor onze eerste date een biertje drinken op de snelweg, en met de handrem bochten maken terwijl het regende… Hij gooide zichzelf ook van halfpipes af en liep door deuren waar hij technisch gezien geen gebruik van mocht maken. En veel onveilige seks. Het was sexy en leuk totdat het uitputtend en angstaanjagend werd.

Ik denk dat veel mannen vanuit een plek van schaamte hun biseksualiteit accepteren. Als gevolg daarvan hangt de manier waarop ze het uitoefenen of verkennen af van verborgen gedrag, en dat kan potentieel gevaarlijk zijn. Ik heb geluk dat ik nooit een familie of omgeving had die schaamte koesterde tegenover seksuele oriëntatie. Daarom had ik alleen een risicovolle periode toen ik jonger was en met die schaamte worstelde, en als gevolg daarvan dingen geheim hield.

Toen ik in die fase was had ik mijn eerste biseksuele ervaring, wat letterlijk met een vreemdeling was die ik op Craigslist had ontmoet toen ik begin twintig was. Ik had ook contact kunnen hebben met een seriemoordenaar, of iemand met een nare soa. Door die cocktail van schaamte, spanning en jongvolwassen geilheid vergat ik helemaal hoe riskant het allemaal was. 

Ik neem nu relatief weinig risico’s omdat ik makkelijker uit die fase ben gekomen dan anderen, want de mensen om me heen verwachtten niet van me dat ik hetero ben. Sindsdien ga ik alleen op biseksuele avontuurtjes met dezelfde voorzichtigheid die ik ook bij andere romantische of intieme ontmoetingen zou hebben.

Ik maak een zine genaamd  “Dumb Bisexual Shit (That Could Have Got Me Killed)”. Veel ervan gaat over de oprecht gevaarlijke dingen die ik en anderen hebben gedaan terwijl we onze seksualiteit probeerden te accepteren.

Genetische aanleg lijkt me een beetje vergezocht, maar ik denk wel dat de penibele positie van biseksualiteit in de maatschappij betekent dat velen van ons in onze vroege jaren allemaal rare risico’s nemen om de conventies en verwachtingen van binaire seksualiteit te omzeilen. 

Het zou kunnen zijn dat risiconemers het gewoon makkelijker vinden om openlijk bi te zijn of meer te experimenteren. Door jezelf als queer te accepteren plaats je jezelf meteen buiten een bepaalde maatschappelijke norm. De ervaring van uit de kast komen en jezelf als anders accepteren maakt het makkelijker om andere maatschappelijke normen af te wijzen en op andere manieren anders te zijn. Ik zou zeggen dat meer onbewandelde paden bewandelen een risico is dat de meeste mensen niet zouden nemen. Mezelf als bi accepteren heeft me op bepaalde manieren zeker moediger en meer open-minded gemaakt, want wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat mensen gaan denken dat ik raar ben? 

Hebben biseksuele gasten een genetische aanleg voor risico’s? Ja, zou best kunnen. Toen ik voor het eerst over dit onderzoek hoorde, schoot ik in de verdediging. We zijn geen risiconemers, maar juist heel voorzichtig. Ik zeg altijd tegen mijn vrouw dat een biseksuele man in het echt proberen te ontmoeten net zo moeilijk is als een konijn uit zijn hol lokken!

Maar hoe meer ik erover nadenk, er moet wel een of andere onderliggende component zijn die ons op seksueel gebied op avontuur doet gaan. En niet alleen met mannen of vrouwen, maar ook om in beweging te blijven. Om niet te settelen. Ondanks die nieuwsgierigheid heeft de maatschappij ons flink onderdrukt. Ik moet nog steeds een biseksuele man ontmoeten die geen verzameling aan waarschuwende verhalen van wantrouwen of walging heeft van toen hij uit de kast kwam. Of gevoelens van ontmannelijking waarmee veel mannen met een heterogeschiedenis en biseksuele neigingen mee te maken hebben. 

Dus, zijn we geneigd om risico’s te nemen? Ik denk het wel. Het menselijk ras is niet de dominante soort op aarde geworden door zich in grotten te verschuilen. We zijn als soort zo succesvol geworden door buitenbeentjes te creëren. Mensen die het onbewandelde pad durven te bewandelen. Mensen die de duisternis in durven te gaan, weg van het vuur. 

In het slechtste geval draagt dit “risiconemer”-label bij aan het stigma over biseksuele mannen.

De biseksuele gemeenschap in het algemeen wordt gezien als een groep mensen die geen stabiele, monogame relaties kunnen hebben. Daarnaast duidt “risico” op een seksuele afwijking, wat nog een alomtegenwoordig stigma is waar biseksuele mannen mee te maken hebben. Dus hoewel de “ontdekking” op een bepaalde manier veelbelovend is, denk ik dat er meer context of verdere uitwerking nodig is. 

Mannelijke biseksualiteit wordt vaak met zoveel ongeloof behandeld dat de notie van een onveranderbaar “gen” zeker wel validerend is. Maar het is op zijn minst gezegd apart om het te linken aan een neiging tot het nemen van risico’s.

Elk onderzoek dat een genetische basis laat zien voor biseksualiteit of homosekualiteit is inherent gevaarlijk. Als we het “homogen” kunnen isoleren, dan kunnen we baby’s selecteren die het niet hebben. We zouden dat gen kunnen uitroeien. In handen van de verkeerde mensen zou het desastreus kunnen zijn. Daarnaast sta ik er ook om bekend dat ik risico’s uit de weg ga, dus ik moet zeggen dat de resultaten van het onderzoek niet op mijn eigen ervaring aansluiten. 

Zolang ik me al kan herinneren ben ik me bewust geweest van risico’s op een manier die mensen om mij heen niet te lijken zijn geweest. Zelfs toen ik klein was, was het voor mij al duidelijk dat ongelukken iedereen kunnen overkomen, waaronder ikzelf. Dus ik maakte me altijd erg zorgen als ik normale dingen deed zoals op een vliegtuig stappen, drugs doen, ‘s nachts de deur uitgaan. Het is gewoon hoe ik in elkaar zit. Ik neem alsnog wel wat risico’s – ik ben een paar jaar terug naar de andere kant van het land verhuisd voor een baan, maar pas nadat ik alle voor- en nadelen goed had overwogen. De enige riskante seksuele ervaringen die ik heb gehad waren toen ik vrij dronken was.

Ik ben uiteindelijk in het risicobeheer gaan werken, en het komt eigenlijk overal in terug. Ik kijk naar een situatie en denk, “Wat zijn de risico’s en wat moet ik eraan doen?” Toen we met de kerst bij familie op bezoek gingen, verstopte ik mijn werklaptop omdat ik bang was dat er zou worden ingebroken. Ik probeer een voorraad van mijn medicatie te hebben voor het geval er problemen met de levering zijn; ik zorg dat mijn auto altijd minstens een halfvolle tank heeft. 

Ik kan niet echt iets zeggen over de juistheid van het onderzoek zelf. Maar het “biseksuele mannen zijn onverantwoordelijk, gaan vreemd, hebben onveilige seks en veel soa’s”-stigma zal zeker door dit onderzoek worden versterkt. 

*deze namen zijn om privacyredenen veranderd 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.