De ongelukkige ondergang van Darley in de Kuip

Darley Torres appt me ‘s middags een spraakmemo. “Hé Sam, ik moet nu naar mijn nieuwe club voor mijn presentatie. Over een paar uur ben ik thuis. Kan ik je dan bellen?” Een paar dagen voor deze spraakmemo heb ik Darley een berichtje gestuurd, of hij een interview wil doen over zijn huidige leven in Brazilië en zijn tijd bij Feyenoord.

Darley werd begin 2008 naar Rotterdam gehaald door Peter Bosz, toen nog technisch directeur van Feyenoord. De Braziliaanse keeper moest op termijn Henk Timmer opvolgen, die richting zijn pensioen ging. Het liep allemaal anders met Darley. Na 4,5 jaar ellende vertrok hij in 2012 uit Rotterdam, en sindsdien speelt hij in Brazilië. Een paar uur na de spraakmemo belt Darley op. Hij heeft zijn presentatie bij Botafogo, zijn zevende Braziliaanse club, achter de rug.

VICE Sports: Hey Darley, hoe gaat het met je?
Darley Ramos Torres: Goed, ik heb net bij Botafogo getekend. In Brazilië hebben we twee Botafogo’s. Eentje in Rio de Janeiro, daar zat Clarence Seedorf, en eentje in São Paolo. Die laatste is ook een goede club en daar zit ik nu. Sorry trouwens als je me soms niet kunt begrijpen, ik vind het moeilijk om weer Nederlands te praten.

Ik vind dat je nog heel goed Nederlands spreekt. Hoe lang heb je geen Nederlands gesproken?
Vier jaar nu. Nee, wacht, ik heb al zes jaar geen Nederlands gesproken. Als we rustig praten, herinner ik me wel dingen en gaat het goed. Mijn Nederlands is beter dan mijn Engels haha.

Toen Feyenoord twee jaar geleden kampioen werd, heb je daar nog over gepost op Insta. Volg je de club nog?
Elke kans die ik heb, kijk ik naar de wedstrijden van Feyenoord. Dat kan niet altijd met de trainingen en de kinderen, maar als ik kan, kijk ik. Dat kampioenschap was top, hè? Een grote club als Feyenoord moet kampioen worden, dus ik was heel blij voor de club. Ik ben nu supporter van Feyenoord.

Wat herinner je je nog van jouw aankomst bij Feyenoord in 2008?
Nou, ik ben gepresenteerd in 2008, maar ik was daarvoor al in Nederland. Ik heb als jeugdspeler met mijn oude club Atlético Mineiro een keer een trainingskamp in Nederland gehad, toen speelden we tegen allerlei clubs. Daarna kon ik op proef komen bij Feyenoord en bood Peter Bosz me een 4,5-jarig contract aan. Hoe ga je daar nee tegen zeggen? Ik herinner me nog dat André Bahia de eerste speler was die ik ontmoette, daarna Giovanni van Bronckhorst, Roy Makaay en de rest van de groep. Wat trouwens ook mooi was, was dat de kok van Feyenoord een Braziliaanse was. Norma, heet zij. Zij was goed voor mij: ze maakte lekker eten en we konden Portugees praten. Norma was mijn mama in Nederland. Met perschef Guido Vader sprak ik ook Portugees, hij werkt nu volgens mij nog steeds voor Feyenoord.

André Bahia zat al even bij Feyenoord en speelde alles. Hoe was jullie band?
Ik praatte elke week wel met Bahia. Hij is mijn vriend, nog steeds. Hij is heel belangrijk voor mij geweest bij Feyenoord, omdat hij Portugees en Nederlands sprak. Naast dat hij een goede speler is, is hij ook een goed persoon. Hij hielp me met alles. Bij mijn eerste training bij Feyenoord trainde ik alleen met keeperstrainer Patrick Lodewijks. Bahia kwam toen speciaal naar mijn training toe om me te helpen. Patrick gaf de instructies in het Nederlands aan Bahia, dan vertaalde hij ze voor mij naar het Portugees. Zo was hij als tolk bezig voor mij. Ik herinner me nog hoe koud het was op het veld. Maar als Bahia erbij was, viel die kou wel mee.

Waar moest je nog meer aan wennen in Nederland?
Ook het voetbal was heel anders. Voor mij als keeper al helemaal. In 2008 speelde je als keeper in Brazilië bijna niet met de voet. Nu wel, maar toen nog niet. In Nederland werd de bal al de hele tijd teruggespeeld op de keeper. Dat was helemaal nieuw voor mij. Ik hoefde in Brazilië alleen ballen te pakken, haha, mijn voeten gebruikte ik nauwelijks. Patrick was daar de hele tijd mee bezig. Hij wist dat ik dat niet gewend was. Andere Braziliaanse keepers die daarvoor al naar Nederland waren gekomen hadden hetzelfde, zoals Heurelho Gomes, Cássio Ramos en Luciano Da Silva. “Rustig maar, we gaan eraan werken,” zei Patrick steeds. “Je hebt de tijd. Ik ga je altijd proberen beter te maken.” Dus hij speelde me veel in de voeten, zo leerde ik. Patrick is top.

In het voorjaar van 2009 begon jij het seizoen als eerste keeper van Feyenoord. Toch liep het daarna mis. Wat gebeurde er precies?
In de voorbereiding op dat seizoen had ik een paar goede wedstrijden gekeept tegen Sporting Portugal en Sampdoria. Daarna begon ik het seizoen in de basis tegen NEC. Dat was top. Maar ik liep die eerste wedstrijd een blessure op. Pfoe, die herinnering doet nog steeds pijn. Mijn eerste wedstrijd in de basis, meteen een blessure. We wonnen die wedstrijd nog wel, maar voor mij was het niet best. Het gebeurde toen ik een bal pakte. Mijn knie draaide de verkeerde kant op. Die was kapot. Ik kon meteen twee maanden niet meer trainen.

Dat lijkt me heel zuur, meteen bij je eerste basisplaats in de Eredivisie.
Ja, maar ik kwam daarna terug, hè? Na drie maanden kon ik weer spelen en stond ik in de basis, uit tegen AZ. Mario Been was onze trainer en hij was heel positief met me bezig. We speelden 1-1 en ik speelde goed. Daarna stond ik nog in de basis tegen FC Utrecht en Den Haag, maar toen liep ik een nieuwe blessure op. Dit keer aan mijn enkel. Dat was echt heel, heel slecht voor me. Ik heb mijn hele carrière bijna geen blessures gehad, maar bij Feyenoord ging het allemaal mis. Ik lag er weer een paar maanden uit.

Later dat seizoen kwam ik voor de tweede keer terug, dit keer tegen Roda JC. Het ging de hele wedstrijd goed, we stonden 1-4 voor. Toen werd de bal achter onze verdediging gespeeld. Jeanvion Yulu-Matondo van Roda JC rende naar de bal toe en ik kwam uit mijn doel rennen. Matondo raakte de bal en dat probeerde ik ook, maar ik raakte hem. Daarvoor kreeg ik een rode kaart, en raakte ik ook geblesseerd. Mijn knie deed meteen enorme pijn. “Mijn god, wat is dit nu weer?”, dacht ik. Dat was niet goed voor mij. Heel, heel slecht.

Hoe ging je daar mentaal mee om?
Ik was verdrietig. “Waarom? Waarom gebeurt dit? Moet ik nu al terug naar Brazilië?” Die vragen stelde ik mezelf de hele tijd. Het zat niet goed in mijn hoofd, omdat die blessures op het verkeerde moment in mijn carrière kwamen. Ik was begin twintig en kon mijn carrière bij Feyenoord beginnen. Feyenoord was perfect voor mij. Waarom moest het dan precies gebeuren? Waarom? Na die drie blessures kreeg ik op de training ook opeens last van mijn heupen. De dokter zei dat ik eraan geopereerd moest worden. In overleg met de directie van Feyenoord ben ik voor die operatie en revalidatie naar Brazilië gegaan. We wisten dat mijn contract bij Feyenoord af zou lopen voordat ik hersteld was.

Was het een moeilijke beslissing voor jou om terug te gaan naar Brazilië en het hoofdstuk Feyenoord af te sluiten?
Het was heel moeilijk voor mij, omdat Nederland een heel goed land is om je carrière te beginnen. En Feyenoord is ook nog eens de beste club van Nederland, dus voor mij was het top. Maar ik moest me laten opereren. In mijn hoofd zat het ook niet meer goed, dus het was een goede keuze om terug te gaan naar Brazilië. Het ging niet meer.

Wat was mentaal het zwaarst?
Eerst moesten Mario en Patrick me nog de hele tijd afremmen op de training, omdat ik zo graag wilde en zo hard trainde. Maar tijdens die blessures moest ik elke keer in mijn eentje met de fysio werken. Ik was al alleen in Nederland, zonder familie, dus ik werd heel eenzaam. Ik bleef mezelf de vraag stellen waarom dit mij moest gebeuren. Waarom? Waarom? Waarom? Mijn hoofd trok het niet meer, ik moest naar mijn familie.

Hoe heeft jouw leven er sindsdien uitgezien?
Het leven is goed hier, maar elk Braziliaans kind wil in Europa voetballen. Mijn droom is om terug te keren naar Europa. Ik heb hier de afgelopen jaren voor veel clubs gespeeld, voornamelijk voor Tombense. Blessures heb ik nauwelijks meer gehad, dus ik vraag mezelf nog steeds weleens af waarom dat nou net bij Feyenoord moest gebeuren, een grote club in een topland. Ik heb bij Tombense vijf jaar lang bijna alles gespeeld, een stuk of 150 wedstrijden. Alleen in 2013 heb ik één wedstrijd gemist.

Ben je ooit nog een keer dicht bij een stap naar Europa geweest?
Ik heb wel gesproken met clubs in Portugal, maar de kansen en aanbiedingen daar waren niet goed. Daarom heb ik er niet voor gekozen. Maar nu wil ik een goed seizoen keepen bij Botafogo. Misschien dat ik daarna terug kan keren naar Europa. Ik wil nog een kans, omdat ik bij Feyenoord een beetje pech heb gehad.