We spraken Ahmad Mendes Moreira over zijn stap van Kozakken Boys naar FC Groningen
Trevor Wagener

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

We spraken Ahmad Mendes Moreira over zijn stap van Kozakken Boys naar FC Groningen

“Ik zat op een roze wolk en vroeg Danny Buijs of hij een grapje maakte, maar hij was bloedserieus.”

Een beetje slenterend loopt hij het nagenoeg lege Hitachi Stadion van zijn club FC Groningen binnen. Ahmad Mendes Moreira (23) was vorig seizoen nog amateur bij tweededivisionist Kozakken Boys, maar de zware ochtendtrainingen en de daaropvolgende teamlunch bij zijn nieuwe club zijn voor hem inmiddels normaal geworden. We gaan zitten op de groen beklede stoeltjes van de eretribune. “Stille bedoening nu hè?”, zegt hij. “Ik wil zo graag minuten maken, ik ben zwaar ongeduldig.”

Advertentie

Sinds de voorbereiding zes weken geleden begon, is alles anders voor Mendes Moreira, die met trainer Danny Buijs meeverhuisde naar FC Groningen. “Vorig seizoen nodigde Groningen me uit voor Ajax-thuis, nog voordat ik getekend had,” zegt hij als we een plekje hebben gevonden. “Het was mijn eerste keer in dit stadion en ik zat ietsje verderop. Helaas verloren ze die pot, maar serieus: wat een gekke wedstrijd. De fanatieke Z-Side ging tekeer en ik wist: ja man, dit is het helemaal.” VICE Sports sprak hem over zijn overstap, zijn band met Danny Buijs en zijn werk voor mensen met een beperking.

VICE Sports: Hi Ahmad, hoe bevalt het leven als profvoetballer?
Ahmad Mendes Moreira: Ik kan niet anders zeggen dan dat het me goed bevalt, man. Doordat ik van tevoren een programma meekreeg, zijn de trainingen goed te doen. Op de dag van de eerste training nam ik nog mijn eigen handdoek mee, haha. Gelukkig werd daar niet lacherig over gedaan. Wist ik veel dat ik daar niet meer over na hoefde te denken. Echt hoor, profvoetballers mogen echt niet klagen en dat zal je mij ook nooit horen doen.

Tot je 22ste speelde je nog bij de amateurs. Had je gedacht de stap naar de Eredivisie nog te gaan zetten?
Toen ik nog bij de amateurs speelde, zei ik tegen mezelf: als je dadelijk 24 of 25 jaar bent en er is niets gekomen, neem dan lekker genoegen met de Tweede Divisie. Ik was al serieus bezig met mijn maatschappelijke carrière. Toen ik in de A1 zat werd ik nog afgewezen door Sparta, dus toen dacht ik dat het er niet in zou zitten. Maar vorig seizoen had ik een heel sterke periode, precies op het moment dat clubs rond gingen kijken. Toen moest er wel iets langskomen. Maar ik had oprecht nooit verwacht dat het FC Groningen zou zijn.

Advertentie

Hoe kwam Groningen op je pad?
Danny Buijs was ook al mijn trainer bij Kozakken Boys. Hij zou het volgende seizoen hoofdtrainer van FC Groningen worden. Na een training van Kozakken Boys kwam hij naar me toe. Hij zei dat hij goed en slecht nieuws voor me had. Begin maar met het slechtste, dacht ik, dan kan het alleen maar meevallen. “Vanaf nu moet je elke wedstrijd dit niveau halen,” zei Danny. Ik dacht alleen maar: dit is toch geen slecht nieuws? Dus ik vroeg hem naar het goede nieuws. Danny zei dat Ron Jans me die dag erna zou bellen, om te vertellen dat ik naar FC Groningen kon gaan. Ik zat op een roze wolk en vroeg nog of hij een grapje maakte, maar hij was bloedserieus.

Dit wordt jouw derde seizoen onder Buijs. Hoe is jullie band?
Erg goed. Het scheelt enorm dat Danny een jonge trainer is. Ik heb altijd veel aan zijn aanwijzingen gehad. Die zijn meestal kort, maar altijd krachtig. Danny is bloedfanatiek. Als hij mij in een wedstrijd aanwijzingen geeft, hoef ik mijn hoofd niet eens naar de kant te draaien. Op trainingskamp was zijn gebrul aan de andere kant van het dorp te horen. Dat is lekker. Hij is niet van de regeltjes, maar dat wil niet zeggen dat hij die niet belangrijk vindt. Hij straalt uit wat hij oké vindt en wat niet. Op mijn beurt kan ik hem goed aanvoelen.

Even terug naar het belletje van Ron Jans. Hoe ging dat verder?
Na dat belletje ben ik naar Jans’ woonplaats Tynaarlo gereden voor een kennismakingsgesprek met hem en Peter Hoekstra. Dat ging prima, al moest de ontmoeting wel zo lang mogelijk undercover blijven. Maar ja, jij weet ook hoe het in de voetballerij gaat. Kort daarop hadden we met Kozakken Boys een thuiswedstrijd tegen HHC Hardenberg. Ik moest na afloop voor de camera’s van Fox Sports komen. Kreeg ik meteen de vraag of ik naar FC Groningen zou gaan, dat overrompelde me behoorlijk. Toen barstte alles los. Ik had nog niet getekend, dus ik bleef diplomatiek zeggen dat er nog niets zeker was. Ik zei expres niet dat het goed zou komen, want vaak hoor je verhalen over gedoe met medische keuringen en zo.

Advertentie

Wat gebeurde er toen je aanstaande transfer uitlekte?
Allerlei mensen moesten ineens wat van me. Mijn Facebook, Insta en Whatsapp… echt alles ontplofte. Zelfs mensen van wie ik niet wist dat ze mijn nummer hadden, stelden me allerlei vragen. Bekenden en oud-teamgenoten kregen altijd een berichtje terug hoor, alleen die mensen die ineens contact zochten niet. Wat moet ik dan doen? Dan wilde er ineens iemand chillen, terwijl we daarvoor nooit eerder één op één hebben afgesproken. Gelukkig zal mijn goede vriendengroep me hier altijd voor behoeden. Zulke types parkeer ik gelijk.

Hoe zag jouw leven eruit voordat je naar FC Groningen kwam?
Voordat ik prof werd, volgde ik nog de HBO-opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de hogeschool InHolland in Rotterdam. Daarnaast trainde ik dan drie keer in de week bij Kozakken Boys. Met wat teamgenoten verzamelden we in Rotterdam en van daaruit reden we iedere keer naar Werkendam. Dan was ik ’s avonds rond kwart voor elf pas weer thuis. Daarnaast deed ik ook nog krachttraining in de gym en liep ik buiten hard. Nu ik voor FC Groningen speel, wil ik me eerst maximaal op voetbal focussen. Die studie moet ik voorlopig laten voor wat het is, want ik wil eerst aankijken hoe het hier gaat. Dit is ook de eerste keer dat ik op mezelf ben gaan wonen. Ik woonde hiervoor nog bij mijn moeder in Schiedam.

Mendes Moreira afgelopen seizoen in actie tegen Excelsior Maassluis. (Foto: Proshots)

Mis je het thuisfront?
Het klinkt misschien nogal bot om te zeggen dat ik het niet mis, maar voor nu vind ik het eigenlijk wel lekker om hier te zijn en alles te laten gebeuren. Ik vind het ook belangrijk om me goed te voelen in Groningen, zeker op dagen dat ik rust nodig heb. Ik ben niet het type dat bij ieder vrij moment meteen op en neer rijdt, maar ik probeer mijn familie wel eens in de twee weken op te zoeken. Ik app en facetime wel dagelijks met mijn familie, vooral met mijn broertje Sekou. Hij speelt dit seizoen in het eerste van Excelsior Maassluis. Met hem app ik heel de dag door.

Advertentie

Je klinkt alsof je je al prima thuis voelt in Groningen.
Dat gaat beter dan verwacht man, eerlijk gezegd. Ik vond het best spannend allemaal, want voordat ik hier kwam spelen, was ik hier nog nooit geweest. In het begin had ik soms wat moeite om mensen te verstaan. In de supermarkt zei een man een keer ‘moi’ tegen mij. Dacht ik dan, althans. Ik zei iets terug, in de trant van dat het lekker weer was. Begon hij me uit te lachen. Bleek dat moi iets als goeiedag betekent. Ik vind het wel mooi dat iedereen hier elkaar groet, dat was ik uit mijn eigen omgeving niet gewend.

Hoe was de eerste kennismaking hier met je nieuwe staf- en teamgenoten?
Heel gewoontjes, eigenlijk. Jans nam het woord tijdens het ontbijt op de eerste trainingsdag en introduceerde de nieuwe jongens. Alleen Mateo Cassierra en ik waren op dat moment nieuw. Ik zei wie ik was, hoe oud ik was, waar ik had gespeeld en dat ik onwijs veel zin had om te vlammen. Ik hoefde geen liedje te zingen of zo, haha. Dat komt nog wel na mijn debuut, als ik Sergio Padt mag geloven. Ik moet nog nadenken over welk liedje het wordt, maar het wordt hoe dan ook gefilmd. Dat neem ik maar voor lief.

Hebben ze je nog niet in de maling genomen?
Gelukkig niet, haha. Al weet je natuurlijk nooit wat die gasten van plan zijn. Tijdens ons trainingskamp in Norg, hoorde ik ineens enorm veel lawaai. Ik zat rechtop in bed en was benieuwd naar wat er gaande was. Bleek dat een aantal gasten een kussengevecht hielden. Dat gemep hield me even wakker, maar meedoen was geen optie. Weet je hoe lekker slapen is na een dag intensief trainen? Ik heb nog altijd geen idee wie daarbij betrokken waren. De dag daarna bleef het ook opvallend stil aan de ontbijttafel. Iedereen fokt elkaar ook wat op tussen de trainingen en de wedstrijden. Vooral Pieter en Bert, de materiaalmannen, kunnen er wat van. Dat zijn echt twee gekken, jongen. Zij staan altijd voor ons klaar, maar nemen je net zo makkelijk in de zeik.

Advertentie

Mendes Moreira met de andere aankopen van FC Groningen dit seizoen. (Foto: Proshots)

Kon je gelijk mee met het niveau van de rest?
Conditioneel wel. In maart kreeg ik, vlak voordat mijn transfer rond was, al een kracht- en loopprogramma mee. Daar heb ik expres om gevraagd. Ik kwam uit een ander ritme en wilde op de eerste training niet achter al die gasten aanlopen. Dan denken zij ook van: wat hebben we nou weer in huis gehaald? Maar gelukkig kwam ik topfit aan. Daardoor duurde het niet heel lang voordat ik mijn spel te pakken had. Al moet ik elke training gas geven, hoor. Serieus, dat krijg je als Ritsu Doan regelmatig je directe tegenstander is. Dat is echt een fenomeen.

Waarom is hij zo’n fenomeen?
Van hem kan ik echt genieten, soms zit ik nog in de rol van een toeschouwer. Hij is nog een jonge gast, maar voor zijn leeftijd al zo goed. Dat snelle voetenwerk van hem is gewoon bijna vervelend. Als we elf tegen elf spelen, met de basiself tegen de wissels, speel ik geregeld tegen hem. Omdat ik linksbuiten sta en hij rechtsvoor, moet ik hem dan weleens dubbelen. Ik heb snelheid maar iedere keer als ik denk ‘nu heb ik je’, is hij me alweer voorbij. Met hem wil ik eigenlijk alleen maar samen spelen.

Is er een kans dat je je studie nog op gaat pakken in Groningen?
Dat denk ik niet, maar als ik hier wat meer gesetteld ben, wil ik wel wat maatschappelijke dingen oppakken. Toen ik nog SPH-student was, liep ik stage bij MEE Rotterdam. Die organisatie zet zich in voor mensen met een beperking, zodat zij kunnen functioneren in de maatschappij. Geen makkelijk werk, nogal intens zelfs. Maar het is geen moeite om daar twee uurtjes in de week voor vrij te maken. Zeker niet als we op een dag één training hebben. Ik help dan liever andere mensen dan dat ik uren ga playstationen of zo. MEE zit ook in Groningen, dus de kans is groot dat ik daar binnenkort naar binnen loop. Eerst maar eens het seizoen aftrappen. Ik sta als een gek te popelen om al onze fans te laten zien wat ik kan.

-

Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.