De Afghaanse Feyenoorders met een snackbar bij de Kuip

In snackbar Vrienden van Feyenoord, vlak voor het treinviaduct bij De Kuip, speelt zich iedere thuiswedstrijd van Feyenoord hetzelfde ritueel af. Het is de laatste plek richting het stadion waar je nog een echt biertje kan kopen – niet van dat waterige stadionspul dat nergens naar smaakt, maar een echt biertje. Veel supporters maken er graag nog even een stop. Onder snoeiharde beats van onder anderen Berry Oost en Lost Rebels, proberen ze hier de laatste spanningen en zenuwen weg te drinken.

Vrienden van Feyenoord wordt uitgebaat door Jawid en Jaber Madadi, twee Afghaanse broers die acht jaar geleden naar Nederland kwamen om de oorlog in hun thuisland te ontvluchten. VICE Sports sprak met de broers af in hun snackbar. Uiteindelijk deed alleen Jawid het woord, aangezien Jaber druk bezig was om eten voor te bereiden.

VICE Sports: Twee broers uit Afghanistan die helemaal gek zijn van Feyenoord. Hoe is dat zo gekomen?
Jawid Madadi: Al jaren voordat wij naar Nederland kwamen, was onze vader hier al heen gevlucht. Eerst woonde hij in Amsterdam, maar dat vond hij helemaal niets. Toen verhuisde hij naar Rotterdam, waar hij zich gelijk thuis voelde en supporter werd van de club. Hij vertelde veel over Feyenoord over de telefoon en in de brieven die hij stuurde. De club is naar de wijk Feijenoord vernoemd, wat ook zo is bij onze club uit Kaboel, Chār Qala.

Jullie snackbar heet Vrienden van Feyenoord, maar ik zie buiten op de muur toch een andere naam staan. Hoe zit dat?
We heten alleen zo tijdens de wedstrijddagen, en dan verkopen we ook alleen patat, kroketten en frikandellen, sateetjes en broodjes. Mensen hebben dan haast en willen even snel iets eten. Maar voor de rest van de week maken we Thaise gerechten en heten we ‘Feyenoord Thaise Chili Wok’ . Voor of na de wedstrijd wil natuurlijk niemand Thais. Dat is heel onhandig en kan je niet even snel opeten.

Gaan jullie zelf ook naar de wedstrijden?
Dat kan helaas niet meer met de zaak. De wedstrijd kijken we hier op tv en ondertussen maken we alweer eten klaar voor na de wedstrijd. Als we verliezen hoeven we minder te maken dan wanneer we winnen. De supporters zijn dan echt teleurgesteld. Als we verliezen van Ajax is dat helemaal erg. Iedereen is dan heel stil en geëmotioneerd, alsof er een familielid is overleden. Ik had een keer al een patatje klaargezet nadat we verloren hadden van Ajax, maar die werd gelijk weggetrapt. Ik zeg daar dan niks van, we begrijpen het ook wel.

Met Feyenoord-Ajax houden we tegenwoordig de deur maar gesloten, en verkopen we alleen nog via het raam – voor je het weet maakt iemand een domme opmerking en vliegt er een blikje door de zaak. En we sluiten ook veel vroeger als we van Ajax verliezen, want zelf hebben we dan ook geen zin meer om te werken. Dat is gewoon niet leuk. Dan denken wij ook gewoon: fuck it.

En als er gewonnen wordt?
Dan is het een groot feest en staat de deur wél open. Alle mensen omarmen je en iedereen is blij. De hele buurt komt dan ook wat eten halen of een biertje drinken. En er gebeuren de gekste dingen. Een keer kwam iemand binnenlopen en pakte hij een kipsaté, die hij gelijk begon op te eten. Wij keken verschrikt op, maar hij bleef maar doorgaan. Toen hij vroeg wat er aan de hand was, vertelden we hem dat hij rauwe kip stond te eten. We waren het nog aan het bereiden, maar dat had hij helemaal niet door.

Als ik het zo hoor, zijn jullie volgens mij best fanatieke supporters.
Zeker weten. Op wedstrijddagen zijn wij ook altijd zenuwachtig. Het blijft toch Feyenoord, je weet nooit of we winnen of niet. Een keertje was ik de wedstrijd aan het kijken en werd ik zo boos dat ik heel hard met mijn vuist op de kast vlak naast de tv sloeg. Jaber zag dat en vroeg wat ik allemaal aan het doen was, want straks zou de tv nog kapot gaan. Ik heb hem toen gezegd dat zulke dingen nu eenmaal gewoon gebeuren.

Soms is het wel jammer dat we de zaak hebben, want daardoor kunnen we nooit naar het stadion gaan. Dat is veel mooier en leuker dan op de tv. Als er wordt gescoord horen we het gejuich in het stadion ongeveer een halve minuut eerder dan dat we het op tv zien. We staan eigenlijk altijd al te juichen voordat we het gezien hebben.

Wat vinden jullie van de rivaliteit tussen Feyenoord en Ajax?
Het is leuk en spannend, maar ze kunnen beter vriendelijk zijn tegen elkaar. Feyenoord-supporters zijn heel lief en aardig, zelfs als ze je niet kennen. Het is dan altijd gezellig. Alleen niet tegen Ajax. Ik hoop dat dat snel goedkomt, maar ieder mens is anders. Eentje wil misschien wel veranderen, maar de ander niet. Daar kan je niks aan doen. In Afghanistan is er ook rivaliteit tussen clubs, maar niet zo erg als tussen Feyenoord en Ajax. Vechten doen ze daar niet. Wij hebben oorlog meegemaakt, misschien kijk je dan anders tegen geweld aan.

Zijn er veel Feyenoord-supporters in Afghanistan?
De meesten kennen Feyenoord vooral van de gebeurtenissen in Rome, dat is heel veel in het nieuws geweest. Maar er zijn ook veel Feyenoord-supporters, omdat Robin van Persie er voetbalt. Hij is echt een grootheid in Afghanistan. Na zijn beroemde goal tegen Spanje met het WK in Brazilië is echt iedereen gek op hem geworden. In Afghanistan zelf waren voetbalwedstrijden helaas verboden door de Taliban, dus we hebben het heel lang moeten missen.

Mocht je helemaal niet meer voetballen van de Taliban, of werd de competitie alleen stilgelegd?
Dat weet ik eigenlijk niet. We voetbalden wel gewoon met jongens uit de straat tegen andere straten, maar of dat verboden was hebben we ons eigenlijk nooit afgevraagd.

Was dat dan niet gevaarlijk, voetballen op straat tijdens een oorlog?
Natuurlijk was dat gevaarlijk, maar als je jong bent wil je toch naar buiten gaan en dingen doen. Je kan niet de hele dag stil zitten. Onze bal maakte we ook altijd zelf van lappen stof, die rolden we goed op en bonden we stevig om elkaar. We wilden ook een keer een blikje gebruiken dat we op straat hadden gevonden, maar dat liep heel slecht af. Het bleek geen blikje te zijn, maar een gedeelte van een Amerikaanse fragmentatiebom. De jongen die ertegenaan schopte was gelijk dood, een andere jongen verloor zijn been. Meer weet ik niet meer, want bij elke knal die we hoorden renden we altijd gelijk naar huis en keken we nooit om. Onze moeder vertelde ons daarna dat we voortaan toch maar weer met een stoffen bal moesten gaan voetballen.

Je kunt je hier aanmelden voor onze nieuwsbrief om wekelijks het beste van VICE Sports Nederland in jouw mailbox te krijgen.