We zouden vaker een feestje met Antilliaans eten moeten vieren

Dat de Antilliaanse keuken lekker en multicultureel is, daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar waarom kan ik geen enkel Antilliaans gerecht opnoemen als je het me nu vraagt?

Dat merkte Jurino Ignacio ook, toen hij vijftien jaar geleden naar Nederland kwam om te studeren aan de kunstacademie. Als hij zin had in Curaçaos eten, kookte hij kippensoep, gestoofde geit, okrasoep of saté ku batata (de Antilliaanse versie van kipsaté) uit het schrift dat zijn moeder hem bij vertrek had meegegeven. Maar als hij trek had in iets anders was het lastig om een restaurant te vinden, en ook op internet was het aanbod karig.

Hij begon een site waarop hij zelf recepten van familieleden en kennissen ging verzamelen. Al snel had hij veel volgers, grotendeels uit Nederland waar hij nog steeds woont, maar ook van de Antillen. In december komt zijn boek Nos Kushina Krioyo uit. We vroegen Jurino om ons alvast bij te praten over de Antilliaanse keuken.

MUNCHIES: Hi Jurino, waarom is de Antilliaanse keuken in Nederland niet zo bekend? Jurino Ignacio: Ik denk omdat de keuken best versnipperd is, je kan de Antilliaanse keuken niet in een paar gerechten samenvatten. De Curaçaose keuken heeft invloeden uit Nederland, Portugal en Venezuela. De Arubaanse keuken heeft meer Venezolaanse en Colombiaanse trekjes, die is meer Spaans. Op Sint-Maarten heb je meer Creoolse invloeden, en ook een beetje Engels en Frans. Bonaire ligt een beetje in het midden en lijkt meer op Curaçao. Soms gaat het alle kanten op – de okrasoep van Curaçao vind je bijvoorbeeld ook terug in Suriname en is terug te herleiden naar landen in West-Afrika zoals Senegal, Gambia en Ghana. Het verzamelen van recepten is vaak een hele ontdekkingstocht.

Hoe zou je de Antilliaanse keuken omschrijven? Als een feestkeuken. Eten is een feest, en dat is meteen het grote verschil met Nederlands eten. Op een verjaardag zit iedereen in een kring met een stukje kaas en een worstenbroodje. Wij verwachten muziek, mensen die bewegen en er is heel veel zoetigheid. Met eten verbind je mensen met elkaar, dat is het idee.

Wat is de belangrijkste overeenkomst tussen de eilanden? De Antilliaanse keuken is kruidig, maar niet zo heet als de Surinaamse. We houden minder van sambal: waar in onze sambal één Madame Jeannet-peper zit, zitten er in de Surinaamse drie. Op alle eilanden eet je met kerst Ayaka, een deeg van maïsmeel dat wordt gevuld met gesmoorde kip, olijven, paprika en pruimen, en dat wordt in bananenblad gekookt. Op Curaçao zeggen we dat het ons gerecht is, maar het heeft zijn oorsprong in Zuid-Amerika. Iedereen maakt het net iets anders.

Op je site staan best veel vegetarische dingen. Is dat typisch Antilliaans? Nee, het is op de Antillen niet echt gebruikelijk om vegetariër te zijn. Een gemiddeld bord bestaat voor de helft uit vlees en de rest is groente en rijst of mais. Mensen zoeken het vaak niet achter ons, maar ik en mijn gezin zijn sinds eind vorig jaar helemaal gestopt met vlees eten. Je kan in Curaçaose recepten dingen prima vervangen met soja, tofu, seitan of bonen.

Hoe doe je dat nu dan met vleesrecepten? Als mijn vrouw en ik dingen met vlees testkoken voor de site, geef ik het weg of laat ik het proeven op een feestje. Maar veel vleesgerechten zijn uit de tijd dat we nog wel vlees aten; de sopi di galiña bijvoorbeeld. Dat is de kippensoep van mijn moeder, maar inmiddels is hij niet meer helemaal hetzelfde. Gelukkig heb ik die soep voordat ik vegetariër werd vaak gegeten, hij is heel goed.

Wat kook je zelf als er een feestje is? Om te beginnen verschillende taarten: cashewtaart, kokostaart en pruimentaart. Dan wat hapjes: pasteitjes van kip, kaas en gehakt. Verder maak ik picaballetjes (gepeperde gehaktballetjes) en Antilliaanse worstenbroodjes – die lijken op Nederlandse, maar in plaats van met bladerdeeg maken we het deeg zelf. Oh, en kaasballetjes natuurlijk.

Ga je na dit boek door met koken? Zeker. Altijd als ik met iemand van de Antillen praat, kom ik wel weer op een nieuw gerecht waar ik het recept van ga zoeken. En ik krijg nog steeds uitgeschreven recepten opgestuurd van familieleden. In het boek staan 106 recepten – het zouden er 100 zijn, maar het is iets meer geworden omdat ik niet kon kiezen.