Deze foto's zijn genomen tijdens de acht keer dat ik naar Fukushima ben geweest sinds de zomer van 2011. Het is slechts anderhalf uur met de trein van het drukke Tokio naar het rustige Fukushima. De slogan op de zijkant van de trein herinnerde me aan wat er gebeurd is; de nucleaire ramp en de lange herstelpogingen. Toen ik voor het eerst naar Fukushima ging, was de stad angstaanjagend leeg. Later, naarmate er meer mensen terugkwamen, kwam er weer een beetje leven in de regio.
Advertentie
Soma ligt 22 kilometer ten noorden van de kerncentrale. Soma was ooit een welvarend vissersdorp. Nu zie je overal de littekens van de tsunami, met lege witte billboards die doelloos langs verlaten wegen staan.
Het dorpje Iitate ligt veertig kilometer van de kerncentrale, maar werd toch getroffen door een golf van straling door de ongelukkige windrichting op de dag van de ramp. De meeste voormalige dorpsinwoners wonen nu in tijdelijke huisvesting van de overheid, en het dorp is leeg en griezelig stil.
De inwoners van Iitate leidden een rustig plattelandsleven in grote boerderijen, maar wonen nu gedwongen in huisjes van dertig vierkante meter, of piepkleine appartementen.
Een vrouw die ik sprak, mevrouw Kanno (zie hieronder), lachte toen ze terugdacht aan de keer dat ze een wild zwijn wegjoeg bij haar boerderij. Maar haar ogen zagen er verdrietig uit toen ze terugdacht aan het landschap dat ze nooit zal kunnen vergeten.
Uit het boek Fukushima: Forgotten Landscape van Kaz Senju. Bekijk meer werk van Kaz Senju op zijn instagramaccount.