​Lieve mama, dit is waarom ik verslaafd ben

Elizabeth kwam nadat ze haar straf voor een drugsdelict uit had gezeten in een rehabilitatiecentrum in New Jersey terecht. Het retouradres op haar brief was 'de tiende kring van de hel'. Ze had haar hele volwassen leven al een heroïneprobleem, en was al meerdere keren naar een afkickkliniek geweest, zonder succes.

Nadat Elizabeth vrijkwam uit het rehabilitatiecentrum, bracht ze haar laatste jaren door in Florida, waar toentertijd nog geen programma's bestonden voor de distributie van schone naalden. Ze overleed op haar 29e, in 2014, aan endocarditis: een bacteriële hartinfectie die ze te danken had aan intraveneus heroïnegebruik met besmette naalden.

Haar moeder deelde deze brief omdat ze zich hard wil maken voor bredere behandelingsopties voor verslaafden.

Hee mama! Sorry dat ik zo chagrijnig was toen ik je vrijdagavond sprak. Ik word een beetje gek van dit rehabilitatiecentrum, vooral door het feit dat ze steeds mijn post kwijtraken. Ik hou mezelf op de been door tegen mezelf te zeggen dat het waarschijnlijk morgen wel komt. Het is echt vreselijk om zo afhankelijk te zijn van andere mensen. Ik heb Atonement net uitgelezen; een uitstekend boek met een BELACHELIJK einde. Nu hou ik het even bij The Guardian, wat zoetsappige gezwets van Nicholas Sparks. Ik heb ook Henry James' Portrait of a Lady, maar daar heb ik de benodigde concentratie even niet voor.

Ik kon bijna niet geloven dat je een brief van 8 kantjes hebt geschreven – met veel witruimte, maar toch. Dit had ik echt nodig, ik heb hem al drie keer gelezen.

Afgelopen week had ik het met Jess erover dat je in de gevangenis ineens onzeker wordt over lichaamsdelen waar je überhaupt nog nooit bij stil hebt gestaan, omdat je samen met alle andere vrouwen moet douchen. Je hebt het gevoel dat je constant gekeurd wordt, maar ik doe m'n best om tevreden te zijn met wat ik heb, en ik neem het fitnessen hier steeds serieuzer.

Maar ik dwaal af – om terug te komen op je brief, het geeft me rust dat je me gaat helpen met het vinden van een woonplek als ik vrijkom. Ik besef dat de rest van mijn leven valt of staat bij de keuzes die ik maak zodra ik vrijkom. Geloof me, ik weet wat voor uitdagingen me te wachten staan. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe vaak ik het al geprobeerd heb. Ik wil niet langer opgesloten zitten in ruimtes die overlopen van spijt en verlangen. Hoewel ik hier wel waardevolle meetings heb gehad, voel ik me eigenlijk altijd een liegbeest in die praatgroepjes van AA en NA [anonieme verslaafden].

Ik vraag me altijd af of anderen echt blij zijn dat ze niet meer gebruiken, omdat ik dondersgoed weet dat ik er zelf nog steeds naar verlang – het is helaas een van m'n favoriete bezigheden. Ik heb het al vaak gezegd: ik wou dat ik wilde stoppen met gebruiken, maar sinds de eerste keer dat ik blowde heb ik er altijd zin in gehad. Toen ik voor het eerst heroïne gebruikte, was het alsof ik datgene vond waar ik m'n hele leven al naar zocht. Alle chaos in m'n hoofd kon ik uitschakelen door simpelweg wat chemicaliën te nemen, en ik was wie ik wilde, maar niet kon zijn zonder de drugs.

Al die dingen ZOUDEN er voor moeten zorgen dat ik dat spul nooit meer aan wil raken, maar zo werkt het gewoon niet.

Begrijp me niet verkeerd: ik zou die crackpijp of naald het liefst laten liggen, maar ik voel me gewoon niet goed als ik niet gebruik.

Mijn vriendin Barbie vertelde laatst dat haar moeder verslaafd was aan Xanax, maar dat ze niet als verslaafde was gediagnostiseerd. Haar apotheker gaf haar elke keer maar pillen voor een week, zodat ze niet teveel in een keer kon gebruiken. Dat klinkt als een redelijke oplossing, vind je ook niet?

Bekijk ook de video 'Een rondleiding over de Wallen door een ex-heroïneverslaafde'. De tekst gaat onder de video verder.

Ik zou graag willen dat er een moment komt dat ik helemaal geen middelen meer nodig heb om me goed te voelen. Ik denk dat dat kan lukken als ik in een omgeving zit waarin mensen gelukkig zijn zonder drugs te gebruiken.

Het zal nog wel even duren voor ik mijn zaken voor elkaar heb zoals ik het wil. En ik denk dat een soort onderhoudsmiddel (benzodiazepine) me kan helpen om de stressvolle tijden die nog gaan komen te overleven.

Ik heb mijn angststoornissen, en situaties waarin ik met veel mensen moet zijn zullen altijd lastig voor me zijn, al zijn het er maar vijf, al is het mijn familie.

Ik denk dat helemaal stoppen met gebruiken een recept voor mislukking is. Als er dan een tegenslag komt, sta ik zo weer op de straathoek dope te scoren.

Misschien probeer ik dingen goed te praten, ik weet het niet, maar ik denk dat ik op die manier de beste kans maak om hier uit te komen. Ik ken mezelf, je weet hoe snel ik elke keer weer terug val. Deze keer hangt er zoveel vanaf dat ik er niet halsoverkop in wil vliegen.

Daarom wil ik de reis naar Florida niet te lang uitstellen. Ik hoop dat ik wat geld kan sparen door hier te werken – maar dat wordt moeilijk omdat ze de helft van mijn loon inhouden.

Ik weet dat stoppen met gebruiken het allerbelangrijkste is – daarom ga ik ook naar de kliniek. Als er iets is waar ik niet op zit te wachten, is het zo'n gestructureerde omgeving (ik zal er in principe 11 maanden opgesloten zitten.) Maar ik weet dat het mijn enige kans is om uit de problemen te blijven.

Ik moet echt mijn best doen om mensen te bellen als ik zin krijg om drugs te gebruiken, omdat ik mezelf niet kan beheersen als ik dat gevoel krijg. Ik moet iemand vinden die me kan steunen. Iemand met wie ik een goede klik heb, want de vorige keren dat ik zo-iemand had heb ik er geen gebruik van gemaakt.

Ik weet dat er zoveel afhangt van deze kans. Maar – niet om ondankbaar te zijn – eens in de tijd een brief, of wat spullen die je stuurt, zijn niet echt een solide steun. Niet dat ik zeg dat ik ook maar iets verdien van wat ik krijg.

Als ik weer vrij ben, kan ik bijna niet anders dan mijn kont verkopen – in ieder geval in het begin, omdat ze geen uitkering geven aan mensen met een drugsverleden. Als ik jou niet had, zou ik niet weten wat ik zou moeten doen.

Oké, ik ben lang genoeg serieus geweest. Ik hoorde laatst een versie van Stairway to Heaven met de tekst van Gillian's Island. Het heet Stairway to Gilligan's Island.

Voordat ik het vergeet – Hoe heet dat nummer waar ik je geloof ik over heb verteld, van Finger 11?? Ik word er gek van. Als je het weet, laat het me weten.

Ik heb vandaag de Birnbaum Guide to Walt Disney World gelezen [waarin zij en haar moeder plannen om naar een kliniek in Florida te gaan]. Morgen ga ik met Anissa zitten om te kijken hoe ik in Florida kan komen.

Ik mis je en ik hou van je. Hopelijk spreek ik je snel!

Elizabeth groeide op in de staat Pennsylvania. Ze was een van de beste leerlingen van haar klas op de basisschool en in de eerste jaren van de middelbare school. Ze was ook goed in muziek, kunst. Muziek bleef haar hele leven belangrijk. Toen ze jong was had ze al last van gedragsproblemen, maar ze wilde niet in therapie. Ze was grappig, aardig en meelevend, en bleef het goed doen, zowel op school als daarbuiten.

Ze rookte haar eerste joint toen ze 15 was. Toen haar moeder daar achter kwam, zei Elizabeth dat ze gewoon een beetje aan het experimenteren was. Later vertelde ze haar moeder dat ze in die tijd al begon met blowen voor en na school, en voordat ze ging slapen.

Na haar middelbare school ging Elizabeth fashion design studeren aan de Universiteit van Delaware. Daar kreeg ze veel last van angstaanvallen en depressie, waardoor ze nauwelijks van haar kamer kwam en haar vakken niet haalde, omdat ze niet naar de lessen kwam.

Op haar negentiende begon ze te werken als serveerster. Tijdens die baan kwam ze – via collega's – voor het eerst in aanraking met cocaïne, en daarna ook met heroïne. Binnen een mum van tijd was ze verslaafd.

Ze vertelde haar familie over haar verslaving, en biechtte op dat ze hepatitis C had opgelopen door naalden te delen met andere gebruikers. Haar familie stuurde haar naar een afkickkliniek. Daar ging ze in totaal zes keer naartoe, waaronder een keer naar een gesloten kliniek in New Jersey.

Twee keer werd ze uit een kliniek weggestuurd omdat ze met de mannen die daar ook zat aanpapte, en ze ontsnapte uit de gesloten inrichting. Elke keer dat ze de kliniek verliet, verviel ze al snel weer in haar oude gewoontes.

Ze trouwde en kreeg een kind toen ze net 20 was. De baby werd uit huis geplaatst toen het kind zes maanden oud was, en haar man scheidde van haar toen ze in de gevangenis zat.

Na haar arrestatie, wilde justitie Elizabeth niet naar de staatsgevangenis sturen. Maar Elizabeth verbruide haar kansen door te ontsnappen uit een gesloten inrichting, en kon niet voor de rechtbank verschijnen vanwege zelfmoordneigingen. Toen ze voorwaardelijk op vrije voeten was schond ze haar voorwaarden door drugs te gebruiken.

Ze kreeg drie tot vijf jaar gevangenisstraf voor het bezit van verboden middelen. Ze zat drie maanden in de cel in New Jersey, werd voorwaardelijk vrijgelaten, kreeg een terugval, en ging weer terug de cel in, nu voor 11 maanden.

Nadat ze werd vrijgelaten uit een inrichting voor re-integrerende jongeren, waar ze de brief schreef, belde Elizabeth een nuchtere vriend die toch niet zo nuchter bleek te zijn. Binnen een paar dagen gebruikte ze weer crack en heroïne. Ze nam een baan bij een escortbureau om haar verslaving en huur te kunnen betalen.

Daarna trok ze bij een vriendje in en stopte ze met haar werk als escort. Samen met die vriend rookte ze dagen achter elkaar crack, om vervolgens heroïne te spuiten om van de trip te bekomen.

In 2012 lag ze een paar dagen in het ziekenhuis met een bloedinfectie. Later dat jaar leende ze geld van haar opa en oma om nog één keer te proberen af te kicken in een kliniek. De dag dat ze die kliniek verliet viel ze weer terug in drugsgebruik.

In December 2013 belandde ze in het ziekenhuis met endocarditis, een hartaandoening die ze opliep door vuile naalden te gebruiken. Waar ze woonde kon ze niet makkelijk aan schone naalden komen. Ze maakte haar injectienaalden schoon met bleek, maar dat was niet genoeg. Tijdens een operatie werd een abces aan haar hart verwijderd. Ze lag zes weken in het ziekenhuis.

Terwijl ze in het ziekenhuis lag, maakte ze plannen om naar een burprenorphinekliniek te gaan. Ze verliet het ziekenhuis op een zaterdag, en kwam er toen achter dat de kliniek op die dag dicht was. Diezelfde avond gebruikte ze weer heroïne.

De maanden daarna keerde de endocarditis terug. Ze ging weer naar het ziekenhuis, maar bleef niet voor behandelingen, omdat ze niet genoeg pijnstillers kreeg.

Op 18 april 2014 ging ze naar de eerste hulp. Die avond belde een dokter haar moeder, om te vertellen dat ze het niet zou halen. Ze was bewusteloos, maar had geen pijn. De dokter had geen idee hoe het kon dat ze het tot de eerste hulp had gehaald.

Elizabeth overleed in de vroege ochtend van zaterdag 19 april 2014. Als doodsoorzaak werden een ernstige vorm van sepsis, endocarditis door gebruik van injectienaalden, nierfalen en een falende longfunctie vastgesteld.

*Elizabeths achternaam en andere kenmerken waaraan ze te identificeren is zijn aangepast om de privacy van haar familie te beschermen.