Senior Stagiair is een programma vol wijze lessen over millennials

Senior Stagiair is een splinternieuw programma van Omroep Max, waarin ouderen zes weken lang stage lopen bij een jong bedrijf. De generatiekloof tussen ouderen en jongeren is groter dan ooit, zeggen ze bij USG Professionals. Het format lijkt een antropologisch experiment te zijn, met als startpunt deze vraag over generatieverschillen: wat gebeurt er als je een stel 55-plussers mee laat draaien bij hippe millennialbedrijven? Is er inderdaad een gapende generatiekloof, of valt dat allemaal reuze mee? Kloppen de vooroordelen dat ouderen langzaam en digibeten zijn, en dat millennials luie, arrogante rotmensen zijn die veinzen alles beter te weten? Aangezien ikzelf een millennial ben, en werk in een hip bedrijf met alleen maar vreselijk jonge, luie, arrogante rotmensen (geintje!), was ik benieuwd hoe het de senioren af zou gaan.

De trailer van de serie belooft al veel goeds:

We zien een senior achter een laptop zitten, met een millennial naast haar, die haar probeert uit te leggen hoe je via sneltoetsen makkelijk een stuk tekst kan kopiëren en plakken.
Senior: Control zet is koppie.
Millennial: Nee.

De aflevering begint met een voorstukje van de zesenvijftigjarige voormalig secretaresse Carla, die voor het eerst sinds oertijden weer in een bureaustoel zit. Carla gaat stage lopen bij Xite, een televisiezender waarop videoclips worden uitgezonden. Ze wordt de stagiair van de office manager. Xite is een hip bedrijf, met veel jonge mensen, betonnen vloeren met Perzische kleden, vintage meubels en een overdreven aantal planten dat aan de muur hangt - zoals een echte werkplek voor millennials betaamt. Helaas realiseer ik me dat dit het soort eenheidsworstwerkplek is waar ik me ook elke dag in bevind. We zien een shot van Carla, die haar Macbook Air optilt alsof het een schrift is, en daarna op het bureau laat kletteren - ze moet er een beetje om lachen. Ik geef haar geen ongelijk, een Macbook Air is namelijk akelig dun, en bovendien de allerstomste laptop uit de Macbook-serie.

Carla loopt door het kantoor van Xite met een kladblok en pen. Ze merkt op: "De meiden lopen met de laptop, en dat is wel een contrast - vroeger was dat wel anders." Maar we weten inmiddels allemaal wel dat het geen nostalgische keuze is geweest van Carla om niet met een Macbook Air rond te lopen, maar deze keuze heeft gemaakt omdat ze haar laptop zojuist heeft gesloopt.

Vervolgens worden we in de aflevering voorgesteld aan Laurens, een eenentachtigjarige senior en voormalig coupeur, die stage gaat lopen bij een bekende kledingmaker en couturier Edwin Oudshoorn. Laurens gaat jurken naaien. Wie Edwin is weet ik niet, maar dat hij een doorgewinterde millennial is, staat buiten kijf. Hij stelt Laurens namelijk voor aan zijn collega's door middel van een prankvlog. Laurens gaat zich voordoen als vlogger, in plaats van stagiair. Pas later zal duidelijk worden dat hij geen vlogger is, maar een onvolwaardig werknemer. Edwin zit in het complot. Als iets volgens dit programma naar millennialisme riekt, is het wel een vlogger die uiteindelijk óók een onderbetaalde stagiair blijkt te zijn.

Laurens is vijf jaar geleden gestopt met werken omdat zijn klanten doodgingen, vertelt hij. Hij wil meedoen aan het programma omdat hij hoopt wat kennis te kunnen overdragen aan de jongere generatie. Lief en bedachtzaam, vind ik dat.

Vervolgens snijden we terug naar Carla, die in het pand van Xite op de NDSM-werf in Amsterdam haar collega's ontmoet, Derk en Esther. Blijkbaar was de eerder beschreven scène een flink voorstuk van wat nog komen ging. De man van Carla is vijf jaar geleden overleden, en werkte destijds in een van die panden, dus dit is best emotioneel voor haar. Derk en Esther begroeten haar. Esther maakt een leuke grap om het ijs te breken, door te zeggen: "Ja, jij trekt de gemiddelde leeftijd behóórlijk omhoog." Carla lacht maar een beetje mee. Ik vraag me af of Derk zelf ook niet schuldig is aan het omhoog zwiepen van de leeftijdsgrens - maar misschien vibet hij gewoon goed met échte millennials.

Op de eerste dag van Carla heeft Xite een lunch georganiseerd. Carla moet als allereerste aanwezig zijn. Dat is leuk, volgens Derk en Esther, want als de eerste millennialcollega's binnenkomen, zien ze opeens een oud wijf aan tafel zitten! Opnieuw is er sprake van pranking - onmiskenbaar een thema binnen het leven van een millennial. De werknemers stromen binnen, Carla wordt met argwaan bekeken en het enige gesprek dat ze heeft duurt gemiddeld één zin - en gaat natuurlijk over het onderwerp waar niet omheen te draaien valt: leeftijd. De millennials lijken niet zo geïnteresseerd in wat ze te vertellen heeft. Ze ziet er verslagen uit aan de lunchtafel van young urban musicvideoclipzender Xite.

De stage van Laurens verloopt iets soepeler. Hij wordt als stagiair geïntroduceerd bij zijn collega's op een modeshoot door hen samen met Edwin te pranken, zoals ik hierboven al beschreef. Hij doet zichzelf namelijk voor als een oude man die vlogt, en komt op bezoek bij de modeshoot om daar een video over te maken. Pas later wordt verteld dat dit een prank was, en dat hij eigenlijk de nieuwe stagiair is.

Tijdens het pranken staat de telefooncamera van Laurens op de stok, en als hij zeer enthousiast met zijn nieuwe collega's praat, zwabbert de stok een beetje in het niets. En dat kun je alleen maar bewonderen, want Laurens is vreselijk benieuwd naar zijn nieuwe collega's en heeft minder belangstelling voor waar de camera naartoe wijst. "Oh, assistent? Wat leuk! Wat doet u dan precies?" Vraagt hij aan een piepjonge assistent. De assistent antwoordt: "Een beetje heen en weer rennen. Helpen, dat soort dingen." Ze lijkt niet echt duidelijk te kunnen verwoorden wat ze nou precies doet op haar werk.

Ook dat lijkt te laten zien wat millennialisme inhoudt, namelijk eigenlijk geen flauw idee hebben waar we nou mee bezig zijn, gewoon maar een beetje heen en weer rennen. "Oh ja, leuk," antwoordt Laurens. En daar stopt het gesprek wel een beetje. Hij probeert met zijn lach zijn verbazing en onbegrip over de nietszeggende dingen die zijn collega zei te verbloemen.

Een van de vrouwen vertelt later dat ze de prank al een gekke situatie vond, want als hij écht vlogger was geweest, dan had-ie de dames wel van top tot teen in beeld gebracht en niet alleen hun elleboog, merkt ze op.

Carla moet inmiddels drie ideeën pitchen voor een programma van coolness musicnetwork Xite. Maar daar is ze onzeker over, dus daarom wil haar stagebegeleider, Esther, met haar praten. Ze krijgt op haar stokoude kop van Esther de millennial. Carla stelt te veel vragen, vindt Esther. "Zoek het maar op! Google het maar!" joelt ze met een verhoogde stem tegen haar stagiaire. Carla maakt netjes aantekeningen in haar schrift, zich afvragend wat Google in hemelsnaam inhoudt.

Deze beelden vertellen ons dat het, volgens onze generatie, oerdom lijkt te zijn om je collega's iets te vragen. Als je vragen hebt, dan ga je daar niet je collega's mee vervelen, maar wend je je tot Google. Dat scheelt weer een hoop saai menselijk contact.

De stageperiode van de zeer oude hoofdpersonages komt bijna ten einde, maar voordat er afscheid kan worden genomen moeten Laurens en Carla nog allebei twee grote eindopdrachten vervullen. Carla moet een programma-idee pitchen voor een straatvraagrubriek en Laurens moet een jurk maken voor Hadewych Minis. Het lijkt erop dat voor beiden geldt dat de generatiekloof voor een paar seconden is gedicht: Laurens en Edwin werken als gelijken aan de jurk van Hadewych, en Carla is haar onzekerheid te boven gekomen en pitcht de sterren van de hemel voor haar millennialcollega's bij de crazy videocliphub Xite, waar ze allemaal ontzettend blij mee zijn. In Carla's evaluatiegesprek krijgt ze te horen dat ze het "overall heel goed heeft gedaan, en écht een leuk mens is om mee te werken." Ik heb het te doen met Carla.

Edwin vertelt de kijker dat hij op de laatste dag tóch nog één ding had geleerd van Laurens, namelijk een strijkkussen gebruiken om zo hoger te kunnen werken. Ik denk dat Laurens' wens om de jongere generatie wat mee te geven van zijn expertise allesbehalve is vervuld na dit programma. En hoewel Carla tegen Esther zegt dat ze zeer zeker weer bij een jong bedrijf zou solliciteren, denk ik dat ze nooit meer Google opent, of een vraag durft te stellen aan een millennial, uit angst om de galmende stem van Esther te horen echoën in haar hoofd: "Als je vragen hebt, dan Google je die maar!"