De Nederlander die de social media van Barcelona runt

Voor het Inntel Hotel Arts in Eindhoven staat een groepje kinderen te dringen achter een hek. De een draagt een Barcelona-shirt en de ander wappert met een Argentijnse vlag. De spelersbus van Barcelona komt er namelijk aan, een dag voordat ze voor de Champions League aan zullen treden tegen PSV. De kinderen wachten zenuwachtig voor een fotootje of een handtekening van een speler. Lionel Messi, om er eentje te noemen.

Bij de entourage van Barcelona reist ook een Nederlander mee, en dan heb ik het niet over Jasper Cillessen. Aviv Levy Shoshan (26) werd geboren in Leiderdorp en is sinds een maand verantwoordelijk voor de social media van de Catalaanse club. Ik spreek met Aviv in het spelershotel van Barcelona over zijn werk in Barcelona, hoe hij die baan heeft gekregen, de kleedkamer delen met Ronaldinho en het favoriete bordspel van Messi.

VICE Sports: Ha Aviv, hoe heb je het geflikt om bij Barcelona binnen te komen?
Aviv Levy Shoshan: Ik was eerst gewoon een student die werkte bij een databureau. Ik heb toen besloten om mijn master in Barcelona te gaan doen, met als langetermijndoel om bij Barcelona te werken. Later kon ik aan de slag bij het platform 433, waarvoor ik weleens items met FC Barcelona moest maken. Toen wist ik al dat ik binnen tien jaar bij de club zou werken.

Waarom dacht je dat toen al?
Ik moest en zou er binnenkomen, al was het als online marketeer of zo. En anders was ik wel museumtours gaan geven. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat het op deze manier gelukt is.

Wat voor werk deed je precies voordat je de stap naar Barcelona zette?
Het allereerste dat ik anderhalf jaar geleden met media heb gedaan was voor FC Afkicken. Presentator Neal Petersen was op de eerste sterfdag van Johan Cruijff in Barcelona en vroeg op Twitter waar hij moest zijn om supporters vast te leggen. Toen heb ik hem een berichtje gestuurd en hem de stad laten zien. Op die dag ging ik voor het eerst content maken met mijn telefoon. Ik vond het meteen fantastisch.

Daarna ben ik door 433 benaderd via LinkedIn. Mijn eerste interview voor hen met een grote speler voor de camera was met Marco Verratti, die geen Engels spreekt. Ik blufte dat ik dat wel even in het Italiaans zou doen. Omdat ik me goed had voorbereid ging dat behoorlijk lekker, en daarna kreeg ik bij 433 het vertrouwen om meer interviews te doen. En toen vloog ik ineens de wereld over om allerlei wereldsterren uit de voetbalwereld te interviewen.

Heb je een bepaalde manier om die wereldsterren op hun gemak te stellen?
Ik moet bekennen dat ik altijd wel een grote fanboy ben geweest, maar ik heb de kwaliteit dat ik de voetballers niet laat voelen dat ik een fanboy ben. Al valt het tegenwoordig sowieso wel mee, trouwens. De eerste paar keer bij een interview, zoals bij Mario Balotelli, vroeg ik wel om een foto. Maar daar ben ik snel mee gestopt. Ik denk dat zoiets een afstand creëert, omdat voetballers je na een fotootje onbewust meteen als fan zien.

Heb je meer van dit soort tactieken?
Ik wil bij interviews altijd de taal van de speler spreken. Dani Alves spreekt bijvoorbeeld goed Spaans en Engels, maar zo’n interview doe ik dan toch liever in het Portugees. Ik ben dan liever zelf oncomfortabel dan dat hij zich onprettig voelt. En mocht ik een foutje maken, dan levert het alleen maar een grappige interactie op.

Ik dacht nog een andere tactiek bij je te hebben ontdekt. Bij Mbappé en Guardiola begon je allebei met een vraag over hun ontbijt van die ochtend.
Haha, dat heb je goed gezien. Guardiola houdt helemaal niet van interviews, dus hij staat eigenlijk al meteen klaar om een vragenvuur te pareren. Als je dan eerst vraagt wat hij ontbeten heeft en waar hij graag op vakantie gaat, dan is het makkelijker om daarna wat serieuzere vragen over voetbal te stellen. Dan is hij cool met me.

Je hebt ook een keer een item gemaakt met Balotelli. Hoe was dat?
Hij is gewoon een grappige jongen. Ik had contact met hem via Instagram. Ergens in de bergen, veertig minuten buiten Nice, hadden we afgesproken op een veldje. We waren met een grote crew van acht man. We wilden allemaal gekke shit met hem doen, zoals carbidschieten. Maar hij liet behoorlijk lang op zich wachten. Uiteindelijk kwam hij een uur te laat aanzetten, maar hij bleef ook meer dan drie uur om allerlei spelletjes met ons te spelen, terwijl we maar een half uur van hem gevraagd hadden.

Ik zag je op een foto naast de Braziliaanse Ronaldo facetimen met Balotelli. Hoe kwam dat tot stand?
Met Balotelli heb ik na een aantal activiteiten contact gehouden. Ik postte op een gegeven moment tijdens het WK in Rusland een interview met Ronaldo, en toen kreeg ik een appje van Balotelli: “Noooo, you’re with my idol.” Later op de avond zat ik toevallig met Ronaldo op een bankje over Eindhoven te praten. Ik dacht toen: dit is echt het perfecte moment om Balotelli te facetimen. Hij nam niet op, maar belde meteen daarna terug. Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet en hebben even samen zitten babbelen. Mario waardeerde dat heel erg. En Ronaldo is echt ongelooflijk.

Waarom is hij zo ongelooflijk?
Ronaldo is echt een topgozer, zo’n lieve vent om te interviewen. Na mijn interview kwam ik hem twee weken later tegen in een Russisch hotel waar ik wedstrijdkaarten moest ophalen. De volgende keer dat ik kaarten ging halen, stond hij er gewoon weer. Het werd een beetje een grap en hij zei: “Hey jij weer hier.” Steeds als ik met hem in gesprek raakte, duurde dat nooit langer dan dertig seconden. Altijd werden we onderbroken door allerlei mensen die met hem op de foto wilden. Er werd zelfs een keer een baby in zijn handen geduwd. Dat lijkt me heel vermoeiend, maar hij maakt altijd met een glimlach tijd voor iedereen. Waar ik bij ben geweest heb ik Ronaldo minimaal achthonderd keer op de foto zien gaan, en nooit met een chagrijnig gezicht.

Wat heb je nog meer meegemaakt tijdens het WK in Rusland?
Het was echt een ongelooflijke ervaring. Ik ben daar ook een keer naar een Legends Cup geweest en daar liepen jongens David Trezeguet, Didier Drogba, Florent Malouda, Francesco Totti en Roberto Carlos rond. Die gasten van die generatie zijn echt mijn idolen. Dan sta ik om me heen te kijken als een kind in de snoepwinkel, en sta ik ze te observeren als beesten in het wild.

Ik zou vooral starstruck zijn als ik Ronaldinho zou ontmoeten. Jij zat laatst met hem in de kleedkamer. Waarvoor was dat?
Vorige week deed ik nog een laatste klusje namens 433, bij een benefietwedstrijd in Frankfurt. Ik moest er ook wat filmpjes schieten voor Barcelona met José Edmílson. Er deden spelers mee als Kevin Kurányi, Rafael van der Vaart, Dida en Ronaldinho. Ik merkte al snel dat ik echt overal toegang kreeg. Ik kwam in de kleedkamer en liep tijdens de warming-up ook gewoon een beetje met een balletje te kutten. Ik mocht zelfs wat balletjes schieten op Dida, de oud-keeper van Brazilië en AC Milan. Op een gegeven moment dacht ik: als ik mijn kicksen bij me zou hebben, had ik zo mee kunnen doen.

Dat heb je uiteindelijk toch ook gedaan?
Ik begon die gasten al langzaam een beetje voor te bereiden. Ryan Donk was er ook, dus ik gaf aan: “Ryan, ik speel in de tweede helft ook vijf minuten mee.” Hij reageerde: “Ja man, moet je doen.” Ik riep ook nog naar Kurányi dat ik mee ging doen. “Yeah man, you should play.” In de rust kreeg ik zijn schoenen en wat andere kleren. Van der Vaart gaf me zijn broekje. Ik dacht bij mezelf: wow, dit gaat echt gebeuren. Ik ga even invallen voor 30.000 man.

Ik mocht nog mooi even tien minuten meedoen en wist dat ik maar twee of drie keer de bal zou krijgen. Bij mijn eerste balcontact was er totaal geen druk, de bal voelde goed en ik had zeeën van ruimte. Ik zag een medespeler op twee meter staan en dacht: wat kan er fout gaan? Dus ik gooide er even een no-look-pass uit. Ronaldinho zat bij de tegenstanders en stond vlak naast me. Hij riep nog iets naar me, maar ik kon hem niet verstaan. Hij stond een beetje te glimlachen, dat was wel mooi.

Wat was het moment waarop duidelijk werd dat je bij Barcelona kon gaan werken?
Ik had eerder vanuit 433 al items gedraaid met Barcelona. In juni vroegen ze: “Leuk wat je daar doet, zou je dat niet voor Barcelona willen doen?” Ik stond vanbinnen echt te springen, want ik ben van kinds af aan een groot fan van de club. Het besef kwam eigenlijk pas toen ik in mijn eerste week bij een besloten training aan het filmen was. Ik stond ineens heel dicht op mijn idolen, al zijn dat bij deze selectie eigenlijk alleen nog Sergio Busquets en Messi.

Hoe verliep de eerste ontmoeting met de spelers en de technische staf?
Het hoofd van onze persafdeling stelde me eerst voor aan de trainer, Ernesto Valverde. Hij zei: “Leuk dat je er bent, maar van social media moet ik niks weten. Trouwens, je hebt een bekend gezicht.” Hij herkende me nog van toen ik ooit zijn vertaler was bij een Europese wedstrijd tussen AZ en Athletic Bilbao. Wel mooi dat we nu weer samenwerken bij Barcelona.

En met de spelers?
De eerste speler die naar me toe kwam was Ivan Rakitić. Hij riep ineens: “Kevin Kurányi!” Zij kennen elkaar via Schalke en ik ben door mijn werkzaamheden bij 433 goed bevriend met Kurányi geraakt. Kevin had hem een foto van mij gestuurd en verteld dat er een nieuwe jongen bij Barcelona kwam werken. Kevin had aangegeven dat Ivan goed voor me moest zorgen. Dat was wel een lekkere binnenkomer. Jasper Cillessen kwam ook al snel naar me toe en vroeg of ik ook Nederlands sprak. Hij herkende me denk ik nog van 433. Echt een goede gast trouwens, compleet down to earth. Verder zoek ik bij andere spelers gewoon een rustig momentje om me voor te stellen.

Heb je al een moment gevonden om Messi te ontmoeten?
Zeker. Het is ook wel lastig hoor. Die gasten doen net alsof ze me niet zien, maar ze weten echt wel dat ik er ben. Op een uitreiking van de Pichichi, de prijs voor de topscorer van Spanje, heb ik een geschikt moment gevonden. Ik liep naar hem toe en zei: “Hola Leo.” Hij keek me aan en zei “hola” terug. Verder keek hij me aan van: wat kom je doen? Wat kom je me vertellen? Dus ik uitleggen dat ik de nieuwe jongen van social media ben en dat hij me vaker zou gaan zien. Hij moest lachen, en veel meer zeiden we verder niet meer tegen elkaar.

Hoe voelt het om met zulke spelers samen te werken?
Dat is onwerkelijk, man. Op kleine momenten komt het besef. Vorig week vlogen we met de selectie, staf en wat vriendinnen van de spelers richting de uitwedstrijd tegen Atlético Madrid. We vliegen dan gewoon met een normale vlucht, geen business class of andere onzin. Dan zit Messi vijf rijen voor me met drie andere spelers op de iPad Parchis te spelen, de Catalaanse versie van Mens Erger Je Niet. Iedereen speelt het.

Barcelona is vrij zakelijk en degelijk op social media. Wat hoop je te veranderen?
Ik wil kleine veranderingen aanbrengen, zonder me te gedragen als de Johan Cruijff van de social media. Want dat ben ik absoluut niet. Bij mijn eerste meeting heb ik ook gezegd: “Als jullie denken dat ik weet hoe social media werkt, dan hebben jullie het fout.” Ze keken me vol ongeloof aan, want daarvoor hadden ze me juist gehaald. Ik legde ze uit dat niemand het precies weet en het gewoon een kwestie is van veel proberen. Er is bij social media gewoon een dun lijntje tussen een viral en op je bek gaan.

Een concreet doel van me is om meer volgers op Instagram te krijgen dan Real Madrid. We lopen er nu ongeveer drie miljoen achter. Dat heeft deels ook te maken met hun sportieve succes in de Champions League, maar ik kan er zeker aan bijdragen door iets heel vets neer te zetten. Ik zie het ook een beetje als een sociaal experiment.

Hoe bedoel je dat?
Nou, hoe kom ik binnen bij zo’n spelersgroep? Ze zien je wel iedere keer, maar op die momenten sta ik te filmen. Dan kan ik niet even een babbeltje maken. Dat is wel een beetje awkward. Weet je wat echt nog een droom zou zijn?

Nou?
Meedoen met de rondo van Barcelona. Ik zie die rondo’s tegenwoordig elke dag. Ze duren ongeveer vijftien minuten, echt indrukwekkend om te zien. Ik heb Messi echt nog bijna nooit in het midden zien staan. Dat is zo knap, want het gaat ongelooflijk snel. Iedereen raakt weleens een bal verkeerd, toch? Messi echt bijna nooit. Ik heb trouwens voor mezelf bedacht dat ik stop als hij met pensioen gaat. Ik denk dat hij nog drie of vier jaar doorgaat, dus daarna zoek ik ook weer een nieuwe uitdaging.