Hiphop heeft het inderdaad gedaan

Die kutmedia ook. Wordt er iemand doodgeschoten die wat banden met het hiphopmilieu schijnt te hebben, is hij gelijk RAPPER. Zie je wel. Media zijn kwaadaardig en grijpen elke mogelijkheid om de rappende medemens zwart te maken, gretig aan. Want daardoor verkopen ze meer. En, laten we eerlijk zijn, voelen ze zich beter. Want ‘de media’, dat weet iedereen, zijn een stelletje opportunistische bad people.

Laat mij het voor één keer opnemen voor ‘de media’. En laat ik er gelijk een voorbeeld bij geven. Afgelopen week zat ik op een redactie en zei: ‘moeten we niet wat doen met die rapper die is doodgeschoten? En hoe is het eigenlijk met de Green Gang, hebben we daar al eens een goed verhaal over gemaakt?’ Ik bedoelde daar eigenlijk niks naars mee. Als journalist is het nu eenmaal handig om over opvallende zaken te schrijven. Jij gaat ook niet, voor je plezier, een verhaal over het onrecht in de bejaardenbusiness lezen. Toch? Precies.

Iedereen wil verhalen waarin wat gebeurt. Bij voorkeur vlot verteld, actueel ingestoken en met een laag waarvan je ook nog wat opsteekt. Uiteraard, maar dat lijkt me duidelijk, moeten die verhalen ook kloppen. De berichten over jongens met een hiphophobby die bad gaan en vervolgens ‘rapper’ worden genoemd, zijn ook triest. Maar kom op, de meeste redacteuren zijn niet achterlijk.

Zij zien ook de cultivering van geweld en criminaliteit waarmee hiphop zich altijd heeft omgeven. Zij weten waarschijnlijk ook dat het voor opvallend veel hiphopiconen niet alleen bij flirten met een respectabel strafblad bleef. 50 Cent, Jay-Z, Eminem, Lil Wayne, Max B, Biggie, Tupac, Rick Ross: het zijn slechts een paar voorbeelden van bekende, veroordeelde rappers. En tegelijkertijd ook de illustratie dat achter de videoclips, teksten en hard imago niet zelden een echte realiteit schuilgaat.

En die realiteit is interessant. Want die vertelt het verhaal van hiphop en de roots in de sociale realiteit waarin veel rappers opgroeien. The projects, de gangs, de alom beschikbare drugs: het is een sociale realiteit die nergens zo goed wordt gevangen als in The Wire. Een deprimerende televisieserie geschreven door een journalist (!) die als lokale reporter jarenlang ervaring opdeed in de bijna adembenemende achterstandswijken waarin veel zwarte Amerikanen opgroeien.

Ook in Nederland zijn er hiphopformaties en rappers die verder gaan dan alleen flirten met criminaliteit. The Green Gang, Appa, THC, Kempi. En ook bij deze voorbeelden komt een achterstandsituatie vaak samen met hiphop. Waar de cultivering en het kopieergedrag precies ophoudt en de grimmige realiteit begint, is niet altijd duidelijk. Maar het is vaak wel een erg gemakkelijke reflex van de behoeders van hiphop om ‘de media’ te verwijten dat er verbanden worden gelegd.

Het is op z’n minst ironisch en sowieso verwarrend dat door de schrijver die nog geen week geleden opriep een aantal (zwaar) veroordeelde criminele rappers te bevrijden, een betoog te lezen over kutmedia die hiphop weer in een verkeerd hoekje duwen. Is ook dat niet tekenend voor de soms paradoxale en moeilijk te plaatsen manier waarop hiphop en hiphopfans zich verhouden tot ‘hun’ genre en de boze buitenwereld?

Natuurlijk worden er kutverhalen geschreven waarin verbanden te snel en te gretig worden gelegd. Toch is de journalistiek bij uitstek een platform waar de verschillende dimensies van de roots, evolutie en hang naar decadentie in perspectief kunnen worden gebracht. Jij kent de genuanceerde en vooral mooie verhalen van Saul van Stapele. Jij leest verdiepende achtergrondverhalen op sites als State en XXL. Want voor het consumeren van verhalen geldt, net als bij alles in Du Leven, dat het draait om het maken van de juiste keuze.

Haten op Casper Sikkema kan via het sociale medium Twitter. Doei!