We jureerden de inzendingen van alle steden die Eurovisie willen hosten

Duncan Laurence won het songfestival voor Nederland, en dus komt het songfestival nu náár Nederland. Feest! Maar voordat het zover is, moet er eerst nog een andere strijd gestreden worden: vijf steden zijn in de running om gaststad te worden, en er kan er maar één winnen. Afgelopen week presenteerden Maastricht, Utrecht, Rotterdam, Arnhem en Den Bosch hun visie op het evenement der evenementen aan tv-bonzen van de Publieke Omroep, omdat die het festijn gaan uitzenden. De steden stuurden allemaal een zogenaamd ‘bidbook’ in, waarin die visie uiteengezet werd. Uw vakkundige jury (dat ben ik) deelde bij wijze van songfestivalvoorpret alvast punten uit voor de presentatie van de bidbooks, want ook dat was in sommige gevallen een geweldig spektakel.

Het songfestival kon niet in Amsterdam worden georganiseerd, omdat de Ziggo Dome, blijkbaar, helemaal volgeboekt zat met relevantere evenementen (?!!). In Arnhem bestaat er niet zoiets als een relevanter evenement dan het songfestival. “Het zou natuurlijk heel gek zijn als het songfestival ergens anders dan in het Gelredome zou worden georganiseerd,” zei burgemeester Ahmed Marcouch. Zelfs voetbalclub Vitesse is doordrongen van dat besef. Ze beloofden gewoon maar ergens anders te gaan voetballen dan in het voetbalstadion, op de avonden dat het Songfestival zou samenvallen met hun speeltijden.

Het is erg toe te juichen dat Arnhem weet wat prioriteiten stellen is. Toch hadden ze dat nog wel wat meer mogen onderstrepen met hun presentatie: het bidbook zat in een hoes die speciaal was ontworpen door een Arnhemse mode-ontwerper, terwijl de mannen die voor de muzikale omlijsting moesten zorgen gewoon hun normale kloffie hadden aangetrokken. De Arnhemse zanger Lain Barbier, (bekend van The Voice Senior), kan prima wat meer glamour hebben, zo blijkt uit deze video die ik online van hem vond.

Zeven punten.

Het calimerocomplex van Utrecht ten opzichte van de hoofdstad werd bij de presentatie van hun bid weer eens pijnlijk duidelijk. Nu Femke Halsema haar neus ophaalde voor het songfestival, kon Utrecht zich natuurlijk ook niet al te gretig opstellen. Het was best sympathiek hoor, en duurzaam enzo, om één fietskoerier te sturen. Maar het is tegelijkertijd een grove belediging van het songfestival als instituut. Het songfestival draait om SHOW, en deze fietskoerier had net zoveel showvrouwschap als je van een fietskoerier kan verwachten: nul. Dat ze een kleurige ‘gay’s ok’-pet droeg, en dat de wielrenbroek toevallig trendy is, verandert daar niks aan.

“Ik weet niet precies wat er in het bidbook staat, maar alsjeblieft,” zei ze schouderophalend bij het overhandigen. In het bidbook zat een zuinige schriftelijke toelichting van de Utrechtse burgemeester, die de NPO-functionaris zelf dan maar moest voorlezen. De burgemeester had nog net de moeite genomen om iemand te laten typen dat hij “met genoegen” het bidbook aanbiedt. Iets als dit zou natuurlijk gepaster zijn geweest: “Heel mijn carrière heb ik ernaartoe geleefd om u nu met de grootst mogelijke trots en vreugde dit bidbook te mogen aanbieden.”

Je zou nog kunnen zeggen dat twintig kilometer fietsen om iets te overhandigen nog wel van een bepaald commitment getuigt, maar zelfs daar deed de koerier nogal luchtig over. “Ah joh, lekker eindje fietsen, lekker trappen,” zei ze achteraf in een interview met het AD. Er droop geen druppel zweet van haar gezicht, de nonchalante desinteresse sproeide daarentegen uit elke porie. O ja, en Utrecht wil geen geld uitgeven en ze willen het songfestival organiseren in een tent op de parkeerplaats van de oppertempel van de sfeerloosheid: de Jaarbeurs.

Het enige dat Utrecht nog zou kunnen redden is hun gelobby op het hoogste niveau. Cor Jansen, de lokale potentiële songfestival-organisator, papte aan met de koning toen die in Utrecht op werkbezoek was. De monarch ging er natuurlijk niet en plein public op in, want dat zou de indruk kunnen wekken dat hij zijn Utrechtse onderdanen meer gunt dan zijn Rotterdamse of Maastrichtse onderdanen. Maar als Utrecht ondanks deze grove vertoning nou tóch het festival mag organiseren, weten we dat er na dat geslijm nog wat stiekeme ontmoetingen hebben plaatsgevonden in een achterkamertje. Misschien doet Utrecht zo nonchalant omdat de deal met Wim-Lex al lang in kannen en kruiken is.

Twee punten.

Rotterdam had een delegatie onder leiding van de wethouder gestuurd. Met hun groenwitte sjaals met het opschrift “make it happen” hadden ze eerder wat weg van een voetbalteam dan van een feestcomité. Tijdens de speech van de wethouder stonden zijn collega’s solidair in de houding achter hem. Tip voor de volgende keer: dansjes doen, en groenwitte boa’s.

Net als Utrecht gaf Rotterdam zich dus niet helemaal op het theatrale vlak, maar ze lieten zien dat je gewoon beleefd kunt blijven als je echt wat te bieden hebt. Rotterdam komt met maar liefst 15 miljoen party-euro’s over de brug, heeft de Ahoy als grote troef, en de wethouder vertelde ook nog eens een sympathiek verhaal. In Rotterdam is iedereen welkom om een “onvergetelijke” ervaring te hebben. De stad zou, net als het songfestival, staan voor “inclusiviteit en diversiteit”. De woordkeus van de wethouder had misschien wat poëtischer gekund, maar omdat inmiddels iedereen wel weet wat er met dit modieuze woke jargon van ambtenaren bedoeld wordt, is het prima effectief. Het zal die ‘niet lullen maar poetsen’-mentaliteit wel zijn.

Verder spreekt het erg voor de Rotterdammers dat hun gemeenteraad deze week een motie van PVV’er Maurice Meeuwissen voor een Madonnaverbod bijna unaniem verwierp (alleen Meeuwissen zelf stemde voor zijn eigen motie). Dat betekent dat Madonna mag komen optreden in Rotterdam in het hypothetische geval dat ze geboekt wordt voor het songfestival in het hypothetische geval dat het songfestival naar Rotterdam komt. En terecht natuurlijk, want het is ook weer zo wat om inclusief te zijn voor iedereen behalve Madonna. Al zou ik persoonlijk een Meeuwissenverbod nog wel op zijn plek vinden, aangezien een ontdooide visstick het nog beter doet op een podium dan deze man, zoals bleek tijdens de gemeentelijke karaoke.

Tien punten.

Den Bosch had juist wel flink uitgepakt wat betreft poëzie (naast de onvermijdelijke Bossche bollen). “Den Bosch, waar cultuur en innovatie hand in hand gaan, omdat de één de smeerolie van het samenleven, en de ander de katalysator van ons bestaan is. (…) Wij denken graag groot, wij bouwen graag dromen, wij heten graag welkom, iedereen mag komen!” dichtte de presentator lyrisch. De slogan, “Douze de groeten uit Brabant”, vatte de Bossche volksaard kernachtige en subliem samen zoals Marsman de Hollandse samenvatte. De creatieve inval was als een soort goddelijke inspiratie tot Huibert Wilschut van het marketingteam gekomen: “Het plopte ineens in mijn hoofd,” zei hij in een interview met het Brabants Dagblad. En dan heb ik het nog niet eens over het bidbook zelf, dat gepresenteerd werd in een doos met licht erin, waardoor vorm en inhoud perfect klopten. In de deksel stonden namelijk de gevleugelde woorden van de Brabantse Jacques Brel, Guus Meeuwis: “Dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht.” Dat de presentator zijn klassiekers ook spontaan paraat heeft, blijkt uit de referentie die hij maakte aan Brabantse nachten zijn lang.

Acht punten.

De gedoodverfde winnaar van de bidbookdag is Maastricht. Ze hadden werkelijk alles wat je verwacht van een bidbookpresentatie, en meer. De gouverneur? Check. De imposante snor van de gouverneur? Check. Een trommelband? Check. De tourbus van André Rieu? Check. En dan heb ik het nog niet eens over de voltallige modellencast gehuld in Maastrichtse fashion en de ontzettend overtuigende speech van burgemeester Annemarie Penn-te Strake.

Gekleed in een smetteloos wit ensemble pitchte ze Maastricht niet alleen als de meest Europese stad van Nederland. Ze liet ook weten dat er gewoonweg erg veel draagvlak is voor het songfestival: “Maastricht heeft bijna 125 duizend inwoners die hier ALLEMAAL achter staan,” zei ze met klem. Dit is een speech van stadionrock-proporties.

Extra bewijs leverde het bijbehorende filmpje, waarin je de Limburgers massaal zag losgaan op de Vrijthof, afgewisseld met, natuurlijk, close-ups van André Rieu, en, gek genoeg, wat beelden die ze zo te zien uit een Boursin-reclame geript hadden.

Wat verder voor Maastricht pleit is dat ze van plan zijn Treble in te zetten om de feestelijkheden tijdens het songfestival extra op te leuken. Toen uw jury dit hoorde werd ik meteen helemaal teruggeslingerd naar 2006: de hoogtijdagen van het songfestival waarin de drie blonde djembe-dames met hun fantasietaal-anthems slechts tot de halve finale kwamen, omdat ook een volledig verklede deathmetalband meedeed. Daarmee vergeleken is Duncan Laurence toch wat saaiig (en dan doe ik mijn best om het voorzichtig te brengen, omdat hij toch maar mooi het songfestival naar Nederland heeft gehaald). Hopelijk kan een songfestival vol Maastrichtse extravaganza de deelnemers uitdagen tot nog meer experiment.

Ik kan niet anders dan roepen:

DOUZE POINTS!