Molenbeek gefotografeerd door de kleine ketjes uit de buurt

Na de aanslagen van 13 november in Parijs, werd Molenbeek door media van over de hele wereld zwaar door het roet gehaald — en de gemeente had al geen rooskleurige reputatie in België. Spijtig genoeg zijn er maar weinig mensen op het idee gekomen om eens te gaan praten met die jongeren waarvan iedereen denkt dat ze niks beters te doen hebben dan een beetje van jihad te spelen. Het goeie nieuws: de jeugd in Molenbeek is geen vergeten generatie, er zijn wel degelijk mensen die zich hun lot aantrekken.

En ja, natuurlijk zijn er in Molenbeek banden met het terrorisme. Maar die vind je helaas ook op andere plekken in Brussel.

Twee jaar geleden besloot ik mijn fototoestel erbij te pakken, kwestie van eens een wat positiever beeld van de gemeente te schetsen. De eerste keer dat ik naar het hart van Molenbeek trok voor dit project, was ik best wel verrast: er was niks om bang voor te zijn, geen voelbare spanning. Ik liep alleen rond met mijn fototoestel en mensen begroetten mij van overal. Ik werd geadviseerd bepaalde plaatsen te vermijden, maar dat was het ook. Mijn vriend Illias, een opvoeder in Molenbeek, bracht me in contact met Junior, een van zijn collega's van buurthuis Quatre-Vents, gelegen in de straat waar Salah Abdesalam werd gearresteerd.

Hij had enorm veel zin om met mij samen te werken. Dus in plaats van alleen op pad te gaan en foto’s te maken, trommelde ik een schare piepjong personeel op. Junior en ik stelden een stuk of vijf groepen kinderen samen die we wapenden met wegwerpcamera’s. De blik van die jonkies interesseerde me, maar ook het idee om hen een perspectief te bieden op hun omgeving. De missie van deze ketjes van 9 tot 11 jaar oud: alles fotograferen wat in hun buurt bewoog. Want wie kent er de quartier beter dan de ketjes die er wonen?

Om alles een beetje overzichtelijk te houden, gaf ik elke groep een kleur. De “rode” groep moest bijvoorbeeld foto’s maken van alles dat rood was. Ik moet toegeven dat ik in het begin dacht dat ze er niks van zouden bakken en eigenlijk geen zin hadden om de straten te fotograferen waar ze elke dag al op moeten kijken. Maar in tegendeel, ze vonden het geweldig.

Met dit legertje kinderen hebben we de hele buurt platgelopen, overal aangebeld en mensen gek gemaakt om toch maar dat ene beeld te maken voor onze kostbare archieven. Door de straten, bomen, auto’s en mensen te fotograferen, zijn we er onbewust in geslaagd om een prachtig Molenbeek neer te zetten, vol leven en kleur.

Vandaag doet Hadrien er alles aan om subsidies los te weken om een fotoatelier en een lab op te zetten. Op 7 december stellen Hadrien en zijn legertje jonge talenten tentoon in het Cultuurhuis van Molenbeek.