Hoe het is om gearresteerd te worden op vakantie

Gearresteerd worden is sowieso geen pretje. Handboeien zitten niet echt lekker, de agenten die je oppakken hebben vaak geen zin in een gezellig praatje, en in tegenstelling tot wat je PVV stemmende, Telegraaf lezende oom altijd roept op verjaardagen lijken de meeste gevangenissen helemaal niet op een viersterrenhotel.

Maar wat gebeurt er als je dom genoeg bent om gearresteerd te worden op vakantie? Hoe voelt het om mijlenver van huis vast te zitten met niet eens genoeg muntgeld op zak om een internationaal belletje te plegen? Wat als je de taal niet spreekt en de lokale autoriteiten geen zin hebben om hun steenkolenengels voor je uit de kast te halen, omdat je je net als een enorme klootzak hebt gedragen? Wat dan?

Om erachter te komen hoe het is om gearresteerd te worden op vakantie, sprak ik met een paar mensen over hun ervaringen.

In 2009 ging ik naar een festival in de buurt van Zadar in Kroatië. Ik zat op een afgelegen plekje op het strand met een paar vrienden, en haalde wat feesthulpmiddelen tevoorschijn. Opeens zag ik een zaklamp over mijn schouder schijnen. Twee mannen grepen me beet en begonnen in gebroken Engels tegen me te schreeuwen. Het bleken twee undercover agenten te zijn die achter ons op het zand zaten.

Ik begon instinctief te rennen. Het was pikdonker. Ik sprintte door een bosje en probeerde daarna dom genoeg om terug in de zee te springen om weg te zwemmen, maar ze haalden me in. Ik probeerde me los te wurmen, en een van de agenten liep daarbij lichte verwondingen op. Ik besefte het op dat moment nog niet, maar dat bleek een van domste dingen te zijn die ik ooit heb gedaan.

Ik werd achterin een politiebusje geduwd en naar het ziekenhuis gebracht, waar ze de agent behandelden terwijl ik geboeid op een stoel zat. Daarna brachten ze me naar de gevangenis in Zadar.

Ze plaatsten me in een enorm smerige cel. Er zat bloed op de muren, er was geen wc, en ik kreeg niets te eten. Ik zat daar ongeveer negen uur, voordat ze me vertelden dat ik die middag voor de rechter moest verschijnen. Ik werd naar een ruimte gebracht met wat andere mensen van het festival die ook een nachtje hadden vastgezeten, voornamelijk voor drugsbezit. Ze leken allemaal redelijk opgewekt te zijn over hun aanvaringen met de Kroatische stillen, waarvan ik later hoorde dat er nogal veel waren op dat specifieke festival. We moesten in een rij staan en werden één voor één voorgeleid, maar toen ik naar binnen wilde gaan werd ik tegengehouden. Ik ging niet naar de rechtbank, zei een van de agenten. Ik had een Kroatische politieagent aangevallen en zou naar de mannengevangenis van Zadar gebracht worden.

Ik zat daar twee dagen vast, in een cel met zes Kroaten.

Ik kreeg uiteindelijk de Britse ambassade te pakken en smeekte hen om alles op alles te zetten om me vrij te krijgen. Mijn vriendin, die met me mee was naar het festival, was geweldig. Ze belde mijn ouders in Londen en het lukte hen om een hoog aangeschreven advocaat te krijgen om me in de rechtbank te verdedigen. Ik moest een boete betalen van 2700 euro, werd onmiddellijk gedeporteerd, en mocht vijf jaar het land niet meer in. Maar op dat punt kon het me allemaal niet meer schelen; ik wilde daar gewoon zo snel mogelijk weg.

Ik zat een tijdje in Indonesië voor een uitwisselingsprogramma. Mijn toenmalige vriendje was bij me op bezoek geweest, en toen ik hem afzette op het vliegveld en gedag had gezegd, realiseerde ik me dat ik vergeten was om hem contant geld te geven voor de luchthavenbelasting, die je ter plekke moet betalen om door de douane te komen. Ik wist dat ik niet meer bij hem kon komen zonder boardingpas, maar gebruikte mijn povere Indonesisch om een beveiliger te smeken om me door de eerste beveiligingspoort te laten, met de belofte dat ik later terug zou komen met een steekpenning. Ik deed hetzelfde bij de securityscan, bij de belastingbalie, en langs nog een beveiligingspoort, tot ik bij de gate aankwam. Ik zag mijn vriendje niet staan in de rij, dus vroeg ik een grondsteward om te checken of hij al in het vliegtuig zat. Dat bleek zo te zijn.

Ik draaide me om en wilde weglopen, maar werd vastgegrepen door beveiligers die woedend vroegen hoe ik zover was gekomen zonder boardingpas. Ongeveer zeven beveiligers stonden om me heen, probeerden mijn tas te pakken, en zeiden dat ze smeergeld wilden. Ze namen me mee naar hun kantoortje, waar ik ze al mijn persoonlijke gegevens moest geven, en ze me voor mijn gevoel urenlang ondervroegen.

Het werd steeds warmer in het kantoortje en die gasten werden steeds bozer en bozer. Toen namen ze even pauze – waarschijnlijk waren ze moe van al dat schreeuwen – en zag ik mijn kans. Ik had toch allemaal nepinformatie ingevuld op de formulieren, dus ik was niet bang dat ze me achteraf zouden vinden.

Ik stond op en sprintte de deur uit, de roltrap af, langs de belastingbalie, door de securityscreening, de trap af, en naar buiten. De eerste man die me had laten doorlopen hield zijn hand op voor een steekpenning die ik niet had, dus rende ik ook langs hem heen, en sprong ik in de eerste taxi die ik zag. En dat is hoe ik op het nippertje ontsnapte aan de Indonesische gevangenis.

Ik was naar een Bulgaars festival geweest, en ging daarna met een paar vrienden naar een Grieks eiland voor een kort vakantietje om de comedown wat te verzachten. Ik had een paar pillen en poeders bij me die overgebleven waren van het weekend, gewoon voor het geval dat. We staken de grens over in een taxi, en het enige checkpoint werd bemand door een handjevol douanebeambten die amper naar onze paspoorten keken, dus ik dacht dat we gebakken zaten.

We stapten op een boot naar het eiland Samothrake. We waren allemaal in een goede bui, en zaten te kletsen over het festival. Maar toen we van boord gingen en om ons heen keken, leek er iets mis te zijn. Ons was verteld dat Samothrake een rustig hippie-eiland was, maar we werden begroet door een hele zwerm agenten in olijfgroene uniforms. Ik begon 'm een beetje te knijpen, en dat werd alleen maar erger toen ik en een van mijn vrienden meegenomen werden voor verdere controle.

Ze vroegen of we drugs bij ons hadden. Ik zei 'nee'. Dus gingen ze door mijn bagage – ze maakten m'n speakers open, chipzakken, alles. Ondertussen was ik naar een schuurtje bij het water gesleurd, waar ik me moest uitkleden, en vriendelijk verzocht werd om te bukken. Uiteindelijk vonden ze een zak ketamine in m'n tas, en wist ik dat ik de lul was.

Ik werd in een cel gezet met een paar anderen. De meesten kwamen uit het Midden-Oosten, uit Afghanistan of Syrië, en waren vastgezet omdat ze illegaal de grens probeerden over te steken, of voor drugsvergrijpen. Ze hielden me een nacht vast. Het was gek – we zaten het grootste deel van de tijd kaartspelletjes te spelen. De volgende ochtend kreeg ik een kleine boete opgelegd en mocht ik op de volgende boot terug naar Samothrake. Ik was natuurlijk behoorlijk moe en gesloopt, maar al met al vooral enorm opgelucht dat er niets ergers was gebeurd.

Ik was in Guatemala, en was op een bus gestapt die me van het ene deel van het land naar het andere zou brengen. Na een paar uur stopten we bij een tankstation voor een plaspauze. Ik ging naar binnen om naar de wc te gaan, en liep daarbij langs een tafeltje. Toen ik zag dat er geen toiletpapier was, liep ik weer naar buiten, en zei de toiletjuf dat ik moest betalen voor de wc. Ik vroeg haar hoeveel het was en gaf haar het geld. Toen zei ze dat ik het dubbele moest betalen omdat ik al een keertje was geweest. Ik zei tegen haar dat ik nog niet naar de wc was geweest, en dat ik er maar een paar seconden binnen was, maar daar was zij het niet mee eens. In plaats van verder te discussiëren greep ik mijn muntgeld van het schoteltje en ging ik naar buiten om een joint te roken met de vrienden die ik in de bus had gemaakt.

Een paar minuten later kwamen er een paar bewakers naar buiten. Ik ging ervan uit dat het was omdat ik aan het roken was, maar toen realiseerde ik me dat de toiletjuf ze had gestuurd, en tegen ze had gezegd dat ik twee keer naar de wc was geweest, en niet had betaald. Ik legde de situatie aan ze uit in mijn belabberde Spaans. Ze gingen weg en ik stapte op de bus, maar toen kwam de toiletjuf achter me aan. Ik ben al niet zo'n geduldig mens, en stel het niet op prijs als iemand me er ten onrechte van beschuldigd een dief te zijn, dus op dat moment draaide ik een beetje door, wat natuurlijk niet erg slim was. Ik greep een handvol munten en gooide die naar haar, terwijl ik schreeuwde: "Hier is je fucking geld!" De hele bus viel stil. Ze keek naar het geld, toen naar haar voeten, en liep weg.

Iedereen stapte weer op de bus om te vertrekken en de bus begon weg te rijden, maar keerde toen weer om. De toiletjuf stapte weer op de bus, dit keer met de politie. Ze zei tegen hen dat ik veel geld van haar gestolen had. Ze sleurden me de bus uit, en op dat punt besefte ik dat ik lang niet goed genoeg Spaans sprak om het hele verhaal uit te leggen, en niet genoeg geld had om het bedrag terug te betalen dat zij zei dat ik van haar gestolen had.

Ik kon niet bewijzen dat ik geen geld had gestolen, dus hielden ze me een dag vast tot iemand het geld naar me overmaakte. Ik heb haar het geld gegeven, maar nooit mijn excuses aangeboden. Dat was toch nog een kleine fuck you naar haar toe.