Dankzij jouw babyfoto’s op Facebook hoef ik al helemaal geen kinderen meer

Vorige week lag ik in bed en scrolde ik door mijn instagramfeed, toen ik niet één, maar twee zwangerschapsaankondigingen voorbij zag komen.

De eerste was het klassieke voorbeeld van een babybuikje, met het onderschrift: "Eigenlijk zou ik altijd wel zwanger willen zijn!" De andere was een foto van een (heel schattige) baby die ik nog nooit heb ontmoet, maar dankzij zijn moeders eindeloze updates ben ik geheel op de hoogte en weet ik dat hij moeite heeft met zijn zindelijkheid en momenteel door een rare bijtfase gaat — zijn moeder, een vroegere klasgenoot van me wiens instagrambiografie aangeeft dat ze "gelukkig getrouwd en [een] trotse mama" is, zegt dat hij het vooral leuk vindt om in haar dijen te bijten.

De baby had een klein shirtje aan, waarop stond: "Ik word in september 2016 een grote broer," en op zijn schoot lagen een paar echofoto's.

Instinctief begon ik met mijn ogen te rollen.

Even serieus, hoe kan iemand nou altijd zwanger willen zijn? Je wordt ziek, komt alleen maar aan, je hebt totaal geen controle meer over je hormonen en alcohol nuttigen zorgt voor ERG afkeurende blikken. En als de baby dan eindelijk geboren is (na een ondraaglijk, pijnlijk proces), kun je letterlijk nooit meer een oog dichtdoen, en moet je je de rest van je leven over iemand anders zorgen maken.

De duistere kant van ouder zijn — die tegenwoordig wel degelijk belicht wordt — lijkt te verdrinken in een zee van feelgood onderwerpen zoals de zoektocht naar de beste buggy, hoe om te gaan met een baby die tandjes krijgt, en "MommyMemes".

(En is het echt nodig om iedere week een foto van je buik te posten? We snappen het wel – je bent nog steeds zwanger!) Hoewel ik blij ben voor mensen die enorm veel zin hebben om kinderen te krijgen, vraag ik me ook af of (als het eenmaal gebeurt) er een knop omgaat in hun brein, waardoor momenten die objectief gezien intens saai zijn — ach kijk, dit kleine baby'tje heeft enorm lopen knoeien met zijn knijpfruit — opeens veranderen in entertainment van de bovenste plank. Daarbij weet ik niet of ik wel het type persoon wil zijn waarvoor hoogtepunt van jouw dag is dat een piepklein mensje voor het eerst een boer laat, wat vervolgens ook nog online bevestigd wordt met honderd likes (en tegenwoordig ook 'loves' en 'wows') van andere ouders en vrienden die zich daartoe verplicht voelen.

Eerst dacht ik nog dat het algoritme van Facebook met me zat te fucken, maar het lijkt erop dat dit dagelijks terugkerende taferelen zijn voor veel mensen van mijn leeftijd.

Ik ben 28, vrijgezel en geobsedeerd door mijn werk, dus ik geef toe dat het krijgen van kinderen niet hoog op mijn prioriteitenlijstje staat. Iedere keer als ik pastasaus maak, moet ik even googelen hoelang ik ook alweer de gepelde tomaten moet laten pruttelen, en ik ben pas net begonnen met het dagelijks opmaken van mijn bed. Mijn vriendengroep bestaat uit vrouwen die allemaal erg op hun carrière gericht zijn en daarbij vrijgezel zijn, en als we samen zijn, voel ik niet de drang om continu mijn levenskeuzes te moeten verdedigen. We hebben onderling afgesproken elkaar te vermoorden als iemand van ons ooit de woorden "trotse mama" in de mond neemt op één van haar sociale mediaprofielen.

Maar een groeiend aantal mensen uit mijn vroegere woonplaats gaat trouwen, verhuist naar een rustige woonwijk, en stopt met de pil – met opzet. En ook al weet ik dat zij weten dat ik gelukkig ben, ik ben toch altijd de vreemde eend in de bijt wanneer ik terugga. Dan worden er tenslotte altijd gegarandeerd een paar vragen gesteld over waarom ik geen vriend heb, en of ik van plan ben om kinderen te krijgen. Deze vragen brengen een soort onderdrukte angst in me naar boven, waar ik in mijn dagelijks leven eigenlijk nooit mee geconfronteerd word.

Vorige week ging ik wat eten met een voormalige collega, en op een gegeven moment begon ze over wie er wel of geen kinderen hebben. Ze betreurde het feit dat een stelletje (waarvan zowel de man als de vrouw in de veertig zijn) dat wij allebei kennen het maar niet voor elkaar kreeg om zwanger te worden — "zo sneu" — terwijl het één van de gelukkigste stelletjes is die ik ken. Natuurlijk vroeg ze daarna of ik van plan was om kinderen te krijgen. "Als je de 35 nadert, is je vruchtbaarheid niet meer wat het geweest is," zei ze, terwijl ze met haar hand een wegwuivend gebaar maakte. Ik antwoordde eerlijk dat ik daar nog niet over uit was.

Ik ben niet bepaald moederlijk. Ik heb zelfs nooit hoeven oppassen, dus ik praat tegen kinderen alsof het volwassenen zijn, simpelweg omdat ik geen idee heb hoe ik ze aan moet spreken.

Mijn moeder, die een gearrangeerd huwelijk met mijn vader is aangegaan, zei vroeger altijd tegen me: "Krijg geen kinderen, tenzij je het gevoel hebt dat er iets mist." Ik weet dat ze van me houdt — we zijn heel close. Maar ze is veel leuke dingen in haar leven misgelopen. Reizen, een goedlopende carrière die snel van de grond kwam (ze heeft nu een leidinggevende functie, maar dat heeft haar wel wat meer tijd gekost), echte liefde. Ook denk ik niet dat het opvoeden van m'n broer en ik bepaald een feest was. Hij zat continu in de problemen, terwijl ik wanhopig op zoek was naar aandacht en woedeaanvallen had. Later, toen ik wat ouder werd, had ik juist nergens meer interesse in, behalve continu naar de klote gaan met m'n vrienden. Mijn vader was in die periode weinig thuis en bemoeide zich niet echt met ons.

Dus ja, ik denk dat wanneer ik stelletjes op Facebook vrolijk een placentapil naar binnen zie werken ofzo, ik vrij sceptisch ben. Ik vraag me af of ze ooit nog seks hebben, hoe uitgeput ze wel niet moeten zijn, of ze jaloers zijn op hun vrijgezelle vrienden die de hele dag in bed kunnen liggen wanneer ze een kater hebben, zonder voor een chagrijnige baby te hoeven zorgen. Ik benijd ze niet echt, maar soms vraag ik me wel af hoe het is om een hoger levensdoel te hebben — iets wat me ertoe zou bewegen om niet iedere zondag lamlendig Netflix te liggen kijken.

Maar als vervolgens de deurbel gaat omdat mijn pizza gearriveerd is, ben ik daar al snel weer overheen.

Toen één van mijn beste vriendinnen me benaderde omdat ze twijfelde of ze abortus wilde laten plegen, zei ik: "Niemand geeft ooit toe spijt te hebben van het feit dat ze kinderen hebben gekregen, maar er moeten ook mensen zijn die het achteraf liever niet hadden gedaan." Misschien niet wanneer je naar het totale plaatje kijkt, maar er moeten wel momenten zijn waarop deze mensen zich afvragen hoeveel makkelijker/gelukkiger/rijker hun levens hadden kunnen zijn, als ze niet al die tijd thuis besteedden aan het achternazitten van hun kinderen.

Als mensen nou gewoon iets eerlijker zouden zijn, en bijvoorbeeld Snapchats van hun kinderen de wereld in zouden sturen met als onderschrift "IK ZOU WILLEN DAT MOORD LEGAAL WAS", misschien zouden we dan iets reëlere beslissingen maken.

Daarbij moet wel gezegd worden dat ik al sinds december geen seks meer gehad heb, dus misschien zal dit voor mij sowieso nooit een probleem zijn.