Ik droeg een week lang een gezichtstattoo

Een paar jaar geleden stond ik in de kledingwinkel van een vriendin van me toen een man met tattoeages op zijn gezicht binnen kwam en vroeg of zij een briefje van tien kon wisselen. Laura, normaliter een sympathiek meisje, zei dat hij op kon tyfen.

Gezichttattooman en ik schrokken er beide van. Toen ik vroeg waarom ze dat zei reageerde ze: "Weet je, als je een tattoo op je gezicht laat zetten dan kies je ervoor om buiten de maatschappij te gaan staan. Hij wilde gewoon dat ik hem weg stuurde." En ik knikte.

Maar sindsdien ben ik wel wat aan haar standpunt gaan twijfelen. Willen mensen met gezichtstattoo's als stront behandeld worden? Het lijkt me niet, maar ik besloot het persoonlijk uit te vinden.

Het aanbrengen

Filmmake-up expert Rachel Renna kwam naar mijn huis om een geloofwaardige tribaltattoo op m'n gezicht te schilderen. Ze vertelde me dat zo lang ik de 'tattoo' dagelijks bijhield, ik deze zo lang op m'n gezicht zou kunnen dragen als ik maar wilde. De tattoo kon alleen verwijderd worden met 99 procent alcohol.

De Eerste Dagen

Wanneer je een gezichtstattoo draagt wordt er naar je gestaard. Er zijn twee mogelijkheden: of lang, of kort. De korte staar is een korte blik van iemand die daarna direct richting de grond gaat, terwijl die persoon tegen zichzelf zegt: "Niet kijken, niet kijken, niet kijken!". De lange staar is wanneer iemand gewoon even stopt wanneer hij je ziet. Ze kijken verward, boos, ze willen naar je schreeuwen, ze willen je in je gezicht stompen en je moeder bellen dat een abortus een beter idee was geweest. Hoe ze ook naar me keken, ik voelde me er zowel sociaal superieur als extreem ongemakkelijk door.

Ik kwam de hele dag mensen tegen die ik kende. Hun kritiek over mijn nieuwe levenskeuze varieerde van "Je hebt je gezicht verpest", tot "Je hebt je leven verpest". Vreemden keken me overal na. Hun aandacht werd zo irritant dat ik er soms niet meer tegen kon en mezelf als een boze gothicpuber opsloot in m'n slaapkamer.

Het Werk

Ik werk als ober in een vrij informeel restaurant. Ik had m'n manager een paar dagen geleden een sms'je gestuurd met de vraag of ik nog kon werken met een tattoo op m'n gezicht. Het idee vond ze niet zo leuk, maar zo lang ik m'n penis niet aan m'n voorhoofd had genaaid was het prima. Ze zei ook dat als de eigenaar van het restaurant binnen zou komen hij me waarschijnlijk naar huis zou sturen. Stiekem wilde ik best wel ontslagen worden.

De meeste mensen negeerden me maar er waren genoeg tafels die me naar mijn gezicht vroegen. Een paar vrouwen van in de dertig vonden me wel interessant en een daarvan vroeg wat voor dingen er allemaal in mijn hoofd rondspookten. Elke keer dat ik langs haar liep kleedde ze me met haar ogen uit en elke keer dat ik daar in de buurt kwam werd ik steeds zenuwachtiger. Een andere jongen gaf me een high-five en zei: "Je leven is nu een theaterstuk."

Het lukte me om die avond on-ontslagen door te komen. Dat was een beetje een teleurstelling omdat ik de dagen daarvoor had gesolliciteerd naar andere baantjes – voor het geval dat. Een tent had me zelfs uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Ik werd vroeg wakker, deed m'n zondagse pak aan en ging vol goede moed richting het restaurant.

Het eerste dat ik van m'n potentiële nieuwe werkgever kreeg was een zucht. Gevolgd door de lange staar. Hij stelde me met tegenzin wat standaard vragen en ik deed mijn best zo gemotiveerd en gedetailleerd antwoorden te geven. Na vijf minuten zei hij: "Super. We bellen je binnen een week." Verrassend genoeg heeft hij dat nooit gedaan.

De Laatste Dagen

Mijn vriendin zei zelfs dat ze me anders begon te zien door de tattoo. Ik werd boos, we kregen ruzie en ik moest bijna lachen toen ik zei: "Ik ben van binnen nog steeds dezelfde persoon!", afgezaagd, maar waar.

Ik wilde de strijd tegen mijn tattoo niet verliezen, dus besloot ik wat dingen te doen waar ik me beter door zou voelen. Ik ging naar m'n neef en zijn negen maanden oude dochter, Ariyah, in de nette buitenwijk. Ariyah is superlief en ik voel me altijd beter nadat ik even met haar heb gespeeld.

Telkens wanneer ze naar me keek moest ze huilen.

Ik legde me bij m'n bespottelijke leven neer en ging maar wat drinken. Daar was een dronken meisje dat opstond en zei: "Dat kan niet echt zijn. Je ziet er niet uit alsof je je hele leven al aan de drugs bent. Dat kan niet echt zijn." Ze wilde per se mijn gezicht betasten. Ik probeerde er tegen te vechten maar haar superieure dronkenvrouwkracht won het en haar vingers wreven over m'n wangen. De make-up op m'n gezicht was zo sterk dat het niet afgaf. Ze keek naar haar vinger, stapte achteruit en zei: "Oh mijn god…" waarna ze naar de badkamer ging om terug te komen met een nat doekje en het van m'n gezicht probeerde te scrubben. Uiteindelijk gaf ik toe en zei ik dat het nep was.

Conclusie

Eigenlijk moet ik zeggen dat het best leuk was om een gezichtstattoo te hebben. Toen het eraf was had ik een paar dagen het gevoel dat ik iets mistte. De hele week kon niemand me een goede reden geven waarom ik er niet een zou moeten nemen. Je hoeft je geen zorgen te maken dat niemand je ziet, vreemden willen met je praten, sommige mensen gaan zelfs zover dat ze je drankjes aan willen bieden omdat je zo cool bent dat je voor de rest van je leven je gezicht hebt verkloot. Oké, je kunt geen fatsoenlijke baan vinden en je vriendin wordt gortdroog als ze je smoel ziet. Het meest vervelende vond ik dat je de hele dag bezig bent met het uitleggen van je discutabele levenskeuze aan iedere persoon die je tegenkomt. Lees ook:

Ik liet me tatoeëren onder hypnose

Ik nam een week lang een dagelijkse microdosis paddo's

Schedels, Maria's en hakenkruizen: Een visuele encyclopedie van Russische gevangenistatoeages