Welkom in de wereld van de geschorste Ismael Lazaar

“Welkom maat! Kom binnen,” zegt Ismael Lazaar met een grote glimlach. Hij staat voor zijn ouderlijk huis in het noorden van Tilburg. Binnen staat een groot ontbijt klaar op tafel, dat zijn moeder heeft klaargemaakt. Een ontbijt met gekookte eitjes, tomaat, mozzarella, gebakken broodjes en dampende koffie.

Aan de muur hangt een enorme foto van Ismael, waarop hij in gevecht is met Tai Tuivasa. “Die foto is dik hè? Die heb ik een keer voor mijn verjaardag gekregen,” zegt hij. “Die jongen doet het nu keigoed in de UFC. Mensen vragen me nog steeds weleens hoe ik hem toen knock-out heb gekregen.” Op de servieskast staan tientallen bekers die Ismael in zijn vechtsportcarrière heeft gewonnen. Zijn moeder groet me vriendelijk en gaat daarna met een kopje koffie op de bank zitten. Ze scrollt aandachtig op haar telefoon.

Ismael (28) zit in een moeilijke fase van zijn loopbaan. De zwaargewicht kickbokser werd in de zomer van 2017 voor vier jaar geschorst door het Instituut Sportrechtspraak (ISR), omdat er na zijn gevecht tegen Rico Verhoeven bij Glory vier verschillende middelen van de dopinglijst in zijn urine werden aangetroffen. Ismael heeft altijd ontkend bewust doping te hebben gebruikt, maar kon geen verklaring geven voor de stoffen in zijn plas. Hij moet nu nog dik twee jaar schorsing uitzitten.

Ik ben hier om een dag mee te lopen in het leven van Ismael. Want wat doe je als kickbokser als je vier jaar moet uitzitten voor een schorsing? Wat voor impact heeft zo’n situatie op je leven? Ismael lijkt er vandaag in ieder geval weinig last van te hebben. We beginnen de dag met een lekker ontbijt van mama Lazaar. Nick, een jongen uit de wijk, ontbijt mee. “We kennen elkaar al heel lang,” zegt Ismael trots. “Ik ben altijd in de hood te vinden met de boys, of niet Nick?” Nick knikt instemmend.

Ismael is ook trots op zijn wijk. Hij woont al bijna zijn hele leven in het noorden van Tilburg. “s’ Avonds ga ik hier het liefst voor de deur zitten. Daar hou ik van, zeker nu het lekker weer wordt. Dan komen de jongens uit de buurt langs, dit dat. Vooral tijdens de ramadan, als het warm is, zitten we vaak tot een uur of zeven buiten te relaxen.” Ismael verbaast zich erover dat ik mijn koffie zonder suiker drink. “Als er geen suiker in zit, wordt het hier niet opgedronken neef. Ik hou echt van suiker maat.”

We zitten inmiddels een kwartiertje aan tafel, maar ik heb nog niks te eten gepakt. Uit beleefdheid wacht ik totdat iemand het ontbijt opent door op te scheppen. Ismael moet erom lachen. “Hé luister maat,” zegt hij zachtjes. “Ik weet niet op wie jij wacht of zo, maar ik ga je niks geven.” Daarna pakt hij een gebakken broodje en een gekookt eitje, waarna ik hetzelfde doe. Nick neemt niks, want hij heeft zijn ontbijt al achter de kiezen. “Pak jus d'orange, pak alles wat je wil,” zegt Ismael.

Zelf blijft Ismael erbij dat hij in 2017 geen doping heeft gebruikt voor de partij tegen Rico Verhoeven, in ieder geval niet bewust. “Ik heb het nog nooit gedaan,” zegt hij. “Ik heb toen bij de dopingcontrole ook gewoon meegewerkt. Als ik weet dat ik doping heb gebruikt, dan ga ik toch niet pissen? Kom op man. Dan had ik na die partij tegen Rico Verhoeven gewoon kunnen zeggen: flikker op met je dopingtest, ik heb al verloren en kom toch nooit meer vechten bij Glory.”

Vechtsporters die worden gepakt op doping, zeggen vaak dat dat komt door vervuilde supplementen, zoals creatine. Maar Ismael zegt dat die vlieger voor hem sowieso niet opgaat. “Ik pak alleen eiwitshakes en soms aminozuren, maar dat doet iedereen, daar kan het niet van komen. Verder neem ik geen creatine, niks.” Hij denkt wel dat de testosteron die in zijn urine werd aangetroffen te maken had met een blessurebehandeling die hij kreeg bij een Belgische arts.

Maar dan blijven er nog drie middelen over, waar Ismael nog steeds geen verklaring voor heeft. “Het kan doorgestoken kaart zijn. Ik kan nu zoveel roepen, maar ik weet niet of dat helpt. Nu andere jongens ook positief getest zijn, gaan we zien of de bond zelf voor schut gaat staan.” Ismael is na zijn test ook gebotst met zijn vader, die wilde weten hoe de middelen in zijn urine waren gekomen. “We hebben stevige gesprekken gehad, maar hij gelooft nu ook dat ik niks bewust heb ingenomen.”

Toevallig komt zijn vader precies op dat moment de eetkamer binnenlopen. Hij groet ons vriendelijk en loopt direct door naar de woonkamer, waar hij op de bank gaat zitten naast zijn vrouw. Terwijl ik mijn broodje met mozzarella en tomaat opeet, vraag ik Ismael wat hij vindt van de laatste dopinggevallen in de kickbokswereld. Ook Badr Hari, Hesdy Gerges en Mladen Brestovac zijn net allemaal gepakt na gevechten bij Glory. Lazaar put er hoop uit, en hoopt dat die gevallen zijn straf gaan versoepelen.

Glory probeert de dreigende schorsingen namelijk te omzeilen, vooral omdat de bond de grote naam Badr Hari niet wil verliezen. “Mijn situatie hangt nu af van wat er met die andere jongens gebeurt,” denkt Ismael hardop. “Als hun straf korter wordt, kan ik ook weer vechten. Iedereen moet gelijk behandeld worden. Ik denk sowieso dat het onzin is dat ze meteen met straffen van vier jaar komen. Wat nou als je alleen kan kickboksen? Dan ben je meteen kapot.”

Ik vraag Ismael hoe hij zijn leven doorbrengt sinds hij is geschorst. “Soms slaap je uit, soms niet. Je weet toch? Soms een lichte training om het bij te houden, even rennen. Geen zware training of zo.” Eens in de week geeft Ismael kickboksles bij Pro Athletics, een sportschool in Bladel, en verder heeft hij geen regulier inkomen uit ander werk. “Ik heb nog wel wat centen opgespaard. Het is een beetje crisis in deze tijden, maar ik ben oké.”

Omdat de schorsing niet overal ter wereld geldt, kan Ismael af en toe toch aan partijen komen. Hij mag bijvoorbeeld wel in Azië vechten. In november vorig jaar deed hij dat voor het laatst, bij de vechtsportorganisatie MAS Fight in China. Zij organiseerden een nieuwe partijvorm, waarbij twee vechters één ronde van negen minuten tegen elkaar beuken. Er moet een KO vallen, anders wordt het een gelijkspel. De partij van Ismael, tegen voormalig UFC-vechter Mark Godbeer, eindigde onbeslist.

“Het waren heel aparte regels,” vertelt Lazaar over het gevecht, dat plaatsvond in de Chinese stad Macau. “Maar ik kreeg die aanbieding en dacht: fuck it, ik probeer het gewoon. Het was niet verkeerd, ik heb Godbeer gesloopt. Ik weet niet waar zijn hart vandaan kwam, maar ik gaf hem volle poeiers en hij bleef maar staan. Toen die wedstrijd was afgelopen, kon ik mezelf door mijn hoofd schieten dat ik het niet had afgemaakt. Dat kwam ook doordat ik geen wedstrijdritme had, maar toch.”

Veel heeft Ismael naar eigen zeggen niet verdiend met de trip naar China. “De grotere bedragen zouden pas later komen, als je een keer wordt teruggevraagd.” In ieder geval heeft hij er redelijk genoten van de omgeving. “Macau was fucking dik, het leek net Las Vegas. Onder het hotel waarin ik zat, zat een keigroot winkelcentrum, waar je in een bootje doorheen kon varen. Zieke dingen. Het eten was alleen niet te vreten. Ik at elke dag kaas met brood.”

In huize Lazaar blinken boven op de servieskast alle bekers die Ismael met het kickboksen heeft gewonnen. Na het ontbijt haalt Ismael ze een voor een naar beneden, waarbij hij lachend herinneringen ophaalt. Zijn kampioensriemen legt hij voor zijn moeder neer op de koffietafel. Nadat hij nog even met zijn ouders op de foto is geweest, vertrekken we richting Bladel. Daar nemen we een kijkje in de sportschool waar hij nu soms werkt.

Buurjongen Nick stapt achterin de kleine blauwe auto, Ismael zit achter het stuur. Hij zet meteen keihard muziek op van Migos, Travis Scott en Meek Mill. Onderweg vertelt Ismael over zijn maatje Tayfun Ozcan (“Tayfun is geen cake, maat. Tayfun is koffie. Misschien wel een dubbele espresso”) en waarom hij jaren geleden is gestopt met zijn opleiding tot maatschappelijk werker (“Ik was toen net A-klasser. Ik moest me tweehonderd keer omdraaien voor ik op kon staan. Vechten met mezelf”).

Ooit wil Ismael trouwen een huisje, boompje en beestje, vertelt hij. “Maar ik heb even een pitstop gemaakt door deze crisis.” Als ik Ismael vraag of hij het mentaal zwaar heeft gehad met de gevolgen van de dopingschorsing, laat hij een korte stilte vallen. “Sowieso. Maar ik lach alles weg man. Leeuwen raken ook niet depressief, toch? Wat er ook gebeurt. Je weet dat je tegen tegenslagen aan loopt, een fucked up periode in je carrière gaat hebben. Iedereen heeft dat weleens.”

We rijden langs industrieterrein Loven en slaan af. Ismael stuurt de auto een parkeerplaats op naast een grote gym. Op de gevel hangt een gigantisch doek met het gezicht van Ismael erop. De gym is trots op de instructeur. Binnen is de apparatuur wat verouderd. “Die gaat vervangen worden,” zegt Ismael. De eigenaren heeft Ismael via via leren kennen. Ze hebben een ring staan, waar hij nu kickboksles geeft. Zo helpen ze elkaar. “Zolang iedereen correct is, vind ik het oké,” zegt Ismael.

Hij geeft een korte rondleiding door de gym, en laat de ruimte zien waar hij lesgeeft. Hij pakt een paar gewichten op en trapt demonstratief tegen een bokszak aan. “Bam!”, zegt hij. “Moet je wat te drinken?” Even later zitten we aan de kantinetafel van de sportschool. Nick is er nog altijd bij, en lacht om alles wat Ismael vertelt. Nu gaat het even over Remy Bonjasky. “Remy is een flikker man,” zegt Ismael. “Hij zei wat over mijn gewicht toen ik tegen Rico vocht. Een paar maanden later kreeg hij een pak slaag van Melvin Manhoef.”

Ismael maakt relatief weinig trainingsuren meer. Sinds een paar maanden traint hij niet meer bij Siam Gym, waar hij altijd naartoe ging met zijn maatje Tayfun. De afgelopen maanden trainde hij ook een paar keer mee bij de bekende Hemmers Gym, maar daar is het tot nu toe bij gebleven. “Ik heb wel vaak gedacht: ik heb geen zin in al die stress, fuck die shit, ik stop er gewoon mee. Ik lig er ook niet wakker van als ik niet vecht, dan zoek ik wel een andere hobby die ik leuk vind, waar ik geen stress bij heb.”

“Tennis bijvoorbeeld, haha,” gaat hij verder. “Ik vind tennis een vette sport om naar te kijken. Djokovic is aan mattie, keihard. Ik heb ook een oom die tennist. Soms ga ik kijken en hem uitlachen, zeg ik dat hij een frikandel is.” Ismael heeft er ook over nagedacht om andere vechtsporten te gaan doen, zoals MMA, voor buitenlandse organisaties. “Ik heb daar gesprekken over gehad, maar ik wil geen risico’s nemen. Ik ben een safe speler.”

Ik vraag Ismael of hij nu vindt dat hij iets anders had moeten doen rondom de dopingschorsing. “Jazeker. Ik ben soms te laks geweest, daar heb ik van geleerd. Na de brief van het ISR, waarin stond dat ik doping had gebruikt, had ik meteen actie moeten ondernemen. Ik dacht eerst dat het wel goed zou komen, maar het kwam niet goed.” Aan zijn advocaat heeft het volgens Ismael niet gelegen. “Ik heb een dikke advocaat gehad, een zieke advocaat. Kuipers heette hij of zo, van het kantoor van Abramovich.”

Dan is het tijd om een einde aan de dag te maken. We rijden naar het station, waar ik de trein moet pakken. Omdat Ismael nog niet het achterste van zijn tong heeft laten zien over hoe moeilijk deze schorsing mentaal voor hem was, snij ik het nog een laatste keer aan. “Misschien wilde ik het een tijdje niet zien, dat ik depressief was,” zegt hij uiteindelijk. “Maar als ik eten en drinken heb en een dak boven mijn hoofd, waarom zou ik dan depressief zijn? Misschien is het wel beter zo. Alles heeft een reden. Misschien moest ik gewoon even op mijn kop vallen.”

“Ik mis het kickboksen wel,” gaat hij verder. “Ik zeg je eerlijk: kickboksen heeft mij de dikste ervaringen gegeven. Ik heb gedroomd over landen, en dan was ik daar opeens voor gala’s, in dikke hotels en werd ik goed verzorgd. Dubai bijvoorbeeld. De eerste keer dat ik daar was, schrok ik me dood van het hotel waar we zaten. Maar ja, ik slaap er niet minder om dat ik nu geen partijen heb. Zolang je opstaat en positief blijft, is het goed.”

We rijden de parkeerplaats van het station van Tilburg op. Ismael gaat met Nick terug naar huis, naar zijn ouders. “Mijn ouders houden me rustig,” zegt hij tot slot. “Als ik mijn ouders nu niet had, weet ik niet wat er was gebeurd. Dan had ik misschien een enkeltje Colombia gepakt, en was ik in een urn of een privéjet teruggekomen.”