Foto’s van Britten met een Elvis-obsessie

Vijf jaar geleden liep Graeme Oxby bij een tankstation een gast tegen het lijf die hij nog kende van vroeger. De man droeg een gouden jasje en gooide zijn Cadillac vol met Euro loodvrij. Hij vertelde Oxby dat hij zijn naam had laten veranderen in Elvis Parkin en dat hij daarmee “zijn droom naleefde”. Dit was het begin van Oxby’s fotografische reis in de wereld van Elvis-imitators, die hij maakte voor zijn project The Kings of England. Hij vond een gemeenschap die groter was dan hij ooit had verwacht, en voornamelijk bestond uit mannen van middelbare leeftijd uit de arbeidersklasse.

Ik sprak Oxby over zijn favoriete Elvis-imitators, de aantrekkingskracht van de zanger op de Britse arbeidersklasse en de manieren waarop hij mannen in staat stelt om de grenzen van hun mannelijkheid te onderzoeken.

VICE: Waarom denk je dat Elvis zo’n belangrijk figuur is in de arbeidersklasse?
Graeme Oxby: Ik denk dat er meerdere redenen zijn. Elvis was zelf een arbeider: voordat hij beroemd werd was hij vrachtwagenchauffeur. Er is iets aan dat verhaal van arm geboren worden en later rijk worden en de American Dream dat mensen biologeert – vooral de oudere generatie, die opgroeide met Amerikaanse films en Amerikaanse cultuur. Het idee dat een arbeider de beroemdste man op de planeet – of in elk geval de meest gefotografeerde man op de planeet – kan worden heeft een enorme aantrekkingskracht. Dan heb je nog zijn geweldige muziek, die verweven is met het leven van arbeiders. Als je tussen 1965 en de late jaren tachtig naar Britse privéclubs voor arbeiders ging – zogenaamde working men’s clubs – zou je zien dat zijn muziek daar alomtegenwoordig was. De derde reden is dat arbeiders zo hun mannelijkheid kunnen onderzoeken – jezelf verkleden, om je uiterlijk geven – op een manier die geaccepteerd is binnen hun cultuur. Iemand die bijvoorbeeld bij een autobedrijf werkt, of in een mijn, kan op deze manier anders zijn en pronken met mooie kleding. Het is gewoon een manier waarop mensen hun creativiteit kunnen uitdrukken.

Heb je mensen ontmoet die erg vatbaar waren voor de charme van het imiteren van Elvis?
Wat ik merkte in de vijf jaar dat ik met dit project bezig was, is dat veel van de mensen naar Elvis keerden in crisissituaties. Er was bijvoorbeeld een man wiens 21-jarige zoon was overleden; hij stierf in zijn armen aan een hartaanval. De Elvis-gemeenschap hielp hem over zijn verdriet heen. Het is een erg inclusieve, hechte gemeenschap, en lijkt soms wel een religie.

Kun je iets vertellen over je favoriete Elvissen?
Elvis Parker is er sowieso een van. Een ander die ik ontmoette was Polk Salad Annie, een interessante vrouw en een spiritueel medium. Ze heeft hem daadwerkelijk eens ontmoet in de jaren zeventig. Ze ging naar Amerika en zag hem meerdere malen optreden. In de Elvis-scene had ze een interessante positie, omdat veel mensen daarom naar haar toe kwamen om haar mening te horen over hoe ze eruitzagen en optraden. Ze is een expert en ze houdt contact met The King door middel van seances.

Juist.
En dan had je nog Alfie, een jonge gast uit Yorkshire. Hij heeft Elvis gebruikt om persoonlijke problemen te overwinnen. Hij werd namelijk vreselijk gepest op school. Zijn vader had een levensbedreigende ziekte en dat was voor zijn klasgenoten gek genoeg een reden om hem te pesten. Maar hij begon Elvis na te doen, won een wedstrijd en ineens was hij iemand. Het gaf hem een gevoel van trots, en daarmee snoerde hij die pestkoppen de mond. Nu is hij, als veertienjarige jongen, een grote ster in de Elvis-scene.

Hou je zelf van Elvis?
Zielsveel. Toen ik op de kunstacademie zat, werkte ik voor een hovenier die zeer groot fan van Elvis was. Hij liet me kennismaken met zijn vroege werk. Elvis was toen hij begon een soort woest aantrekkelijke god. Uiteraard waren er later ook periodes waarin het wat minder ging met hem. Toch denk ik dat veel van wat hij deed nu nog steeds iconisch is. Veel mensen hebben gezegd dat ik zelf ook Elvis-imitator moet worden, maar tot nu toe heb ik weerstand kunnen bieden aan deze verleiding.