Deze fotograaf ontwikkelde tienduizend foto’s van camera’s die hij over de hele wereld stuurde

Het hoofd van een paspop op een tafel in Chicago, een roze suikerspin in Abu Dhabi, een gemaskerde MC op een podium in Londen: de gedeelde foto’s op Dairy Of Disposables laten een intiem grens- en cultuuroverschrijdend, visueel verhaal zien. De vele fotoalbums op de documentaire-achtige website zijn portalen naar de eclectische levens van individuele creatievelingen van over de hele wereld, in Zweden, Thailand, Engeland, en Sierra Leone. Jamal Davies startte in 2015 vanuit de kelder van zijn tante met het versturen van wegwerpcamera’s naar creatievelingen in verschillende delen van de wereld met simpele instructies: leg zeven dagen je leven vast en stuur het rolletje terug zodat het gedeeld kan worden op zijn website.

“Alle verhalen vind ik speciaal,” zegt Davies tegen i-D. Hij werkt momenteel in New York als fotograaf en videograaf terwijl zijn creatieve partner Nosidam, een muzikant en DJ, het kantoor in Chicago runt. “Iedere fotoserie heeft een ander verhaal, het is prachtig. Ze zijn allemaal uniek, op hun eigen manier.” Na het ontwikkelen van tienduizend foto’s in drie jaar, is het Davies gelukt om een bonte groep van mensen af te beelden zoals DJ’s, muzikanten, en fotografen uit verschillende leeftijdsgroepen en culturen – allemaal veerkrachtige dromers die momentopnamen uit hun leven delen.

Lloyd Foster, Sierra Leone

Hoe ben je dit project gestart? Ik werkte in de galerie van mijn tante in D.C. Rond deze tijd raakte ik geïnteresseerd in fotografie. Een deel van mijn familie woonde in Guyana. Ik kom zelf uit West-Afrika dus ik heb familie over de hele wereld wonen. Ik was nieuwsgierig. Ik vroeg me af wat mijn vrienden aan het doen waren. Ik was in de galerie, ik kreeg niet zoveel betaald, en ik herinner me hoe ik mijn eerste loonstrook kreeg en tien camera’s kocht om die vervolgens te versturen. Ik wilde weten wat mensen over de hele wereld aan het doen waren.

Nosidam, SXSW.

Waar stuurde je de cameras's naar toe?
De eerste tien toestellen gingen naar mijn vriend die DJ was en aan NYU studeerde, en naar een andere vriend die in een kunstgalerie werkte in Chicago. Een ging er naar India, en een naar naar het thuisfront in Guyana. Ik maakte contact met de mensen waarvan ik wist dat ze mobiel zijn. Aanvankelijk wilde ik het doen lijken alsof ik me verplaatste en naar al deze plekken ging, maar dat bleek onmogelijk. Ik gaf mensen instructies. Ik dacht, “Als ik mensen deze camera geef, dan weet ik niet of mensen weten wat ze er mee moeten doen.” Dus ik typte een gebruiksaanwijzing en kocht een labelmaker, labelde de camera’s en verstuurde de pakketten en toen… niets. Ik dacht: Dit is het, er gebeurt niets.” Op dat moment woonde ik nog thuis en op een dag kwam ik thuis en mijn moeder zei dat er tien camera’s bezorgd waren voor me.

Mike, Hong Kong

Toen je het eerste rolletje ontwikkelde, hoe was het om de foto’s te zien te krijgen?
Dat voelde fantastisch. Het was een van mijn gelukkigste momenten ooit. Ik ben een fotograaf dus ik weet hoe ik een foto’s moet ontwikkelen, ik ben in een doka geweest en dat proces is zo opwindend – het is waarschijnlijk een van mijn top vijf leukste dingen ter wereld. Maar als ik de foto’s van andere mensen ontwikkel, is het net alsof ik hun verhaal van die week herbeleef. Om dit opwindende gevoel door te kunnen geven en deze foto’s terug te kunnen geven – en de persoon te zijn die deze foto’s publiceert, is fantastisch.

Galica Spain, Sora Magazine

Voor verbondenheid in de wereld denk ik dat het belangrijk is om verder te kijken dan grenzen. Als we kijken naar dit project, wat vind je belangrijk om te laten zien met deze verhalen?
Voor mijn gevoel kreeg ik in het begin veel negatieve reacties omdat wegwerpcamera’s een beetje een trend zijn. Ik bedoel, het bestaat al eeuwen, maar voor mij is het organische ervan best wel puur. Ik heb camera’s aan mijn tantes van in de veertig gegeven die teruggaan naar ons vaderland, en zij genieten er net zoveel van als een zeventienjarige in een skatepark. Mensen vertelden me, “Het vasthouden van deze camera heeft me geïnspireerd om te beginnen met fotografie,”of “dit heeft me geïnspireerd om weer te gaan schilderen.”

Bryan Allen Lamb, Chicago

Ben je wel eens foto’s tegengekomen die te wild of te provocerend waren om te plaatsen of deel je alles?
We hebben nog nooit iets beledigends ontvangen, wel naaktfoto’s. We hebben foto’s met geweren teruggekregen. Weet je, we hebben best wel gekke dingen teruggekregen. Als dat is wat je fotografeert, als dat is wat je elke dag ziet, wie ben ik om dat te beteugelen? Als Instagram wil dat je iets offline haalt of een website iets rapporteert, laat ze hun gang gaan, maar ik publiceer ze zoals ik ze ontvang: rauw en organisch.

Leah Solomon, Eritrea.

Ieder album is als een eigen hoofdstuk. Wat vind je van het verhaal dat je tot nu toe hebt samengesteld?
Het gaat om de verhalen en het is een platform waarop mensen hun verhalen kunnen vertellen. Ik wil dat dit een netwerkplatform is – als je daarin geïnteresseerd bent, communiceer met die persoon en wij zoeken contact voor je. Het gaat er niet om hoeveel volgers je hebt op Instagram of wie je kent. Logischerwijs, als je iets cools doet en je vindt dat de wereld dit moet weten, publiceer het, breng het naar buiten.

diaryofdisposables.us

Syd Lomax, Californië.

Haymei Tesfaye, Ethiopië

Deeper Band, Chicago.

Vicky Grout, London.

Mark Custer, New York.

Dit artikel verscheen eerder op VICE NL