Foto via Nikos Machlas.
Foto's bij proshots
Sport

Nikos Machlas over zware jaren met zijn zoon en de kip van Mido

"Alles ruikt en smaakt beter dan in de afgelopen jaren. Zelfs het eten in het ziekenhuis."

“Weet je waar ik naar verlang? Een zomeravond op Kreta met mijn familie. Aan een lange eettafel. Moussaka, vis, samen lachen, eten, drinken. De wind en de zon op mijn huid. Ontspannen. Dat is me drie jaar lang niet gelukt.” Nikos Machlas zit op een bankje bij het ziekenhuis in Hannover. We spreken elkaar via de telefoon. De Griekse oud-spits van Vitesse en Ajax én Europees topscorer van 1998 heeft de afgelopen jaren tussen Kreta en het ziekenhuis in Hannover gependeld omdat het niet goed ging met de gezondheid van zijn oudste zoon Giorgos. We spreken elkaar hierover, en waarom 16 maart 2019 de mooiste dag in zijn leven werd.

Advertentie

VICE Sports: Ha Nikos, hoe gaat het met jou en je zoon?
Nikos Machlas: Het gaat gelukkig de goede kant op.

Wat is er precies aan de hand?
Mijn oudste zoon Giorgos kreeg vanaf zijn veertiende last van druk op de borst en stekende pijn. Na onderzoek bleek hij een erfelijke hartafwijking te hebben. Rond zijn achttiende verslechterde de situatie, tot het punt dat we in het ziekenhuis van Athene waren en zijn hart nog voor twaalf procent werkte. Hij zou binnen een paar dagen sterven als er niets zou gebeuren. De artsen in Athene hadden niet de middelen om hem te helpen. Ze regelden dat we naar een ziekenhuis in Hannover konden, waar een gerenommeerde hartspecialist werkte. Er moest een apparaatje bij Giorgos zijn hart worden geplaatst om hem in leven te houden. In Hannover hebben ze het leven van mijn zoon gered.

Hoe ging het verder toen Giorgos stabiel was?
Een harttransplantatie bleek de beste optie om zijn kwaliteit van leven te verbeteren. Hij kwam op een wachtlijst te staan. Ik bad elke dag voor een donorhart, wachtend op dat verlossende telefoontje. Elke ochtend dacht ik: zou dit de dag zijn? Na het ontslag van Giorgos uit het ziekenhuis keerden we met hem terug naar Kreta, waar ik met mijn vriendin woon. Voor de controles en behandelingen pendelden we drie jaar op en neer naar Hannover. Op Kreta deed ik veel aan crossfit en voetbalde ik met vrienden om afleiding te zoeken. Altijd met Giorgos in mijn gedachten. Ik wilde dat hij met zijn vrienden naar het strand kon, sporten, uitgaan, achter de meisjes aan – net zoals zijn jongere broer Thanos. Met mijn zoons ging ik regelmatig een paar dagen voor een ziekenhuisbezoek van Giorgos naar een wedstrijd van Bayern München of Borussia Dortmund. Ik genoot als ik hen zag genieten.

Advertentie
Machlas en zijn zoon.

Op je Instagram staat een foto van Giorgos met naast zijn bed een man met een grijze baard. “16/03/2019. the most important day of my life… thank you god”, staat erbij. Wat gebeurde er op die dag?
Begin maart kregen we het verlossende telefoontje. Er was een hart voor Giorgos. We konden ons geluk niet op. Later hoorden we dat het hart van een jongen van acht jaar kwam. Hij was bij een auto-ongeluk omgekomen. We zien die jongen als een reddende engel. De harttransplantatie was op 16 maart en duurde ruim acht uur. Mijn moeder, mijn ex-vrouw en ik zaten in de wachtkamer en hielden het niet van de spanning. Familie, vrienden en kennissen hebben de hele dag gebeden. De man met die baard is mijn oom. Hij is de Grieks-orthodoxe patriarch van Alexandrië en heel Afrika en kwam speciaal naar het ziekenhuis. Toen de arts zei dat Giorgos een stabiele hartslag had, heb ik gehuild zoals ik nog nooit had gehuild. Het voelde alsof ik op dat moment het WK én de Champions League won. En dan keer tien. Voor de operatie was ik honderd jaar oud, nu een twintiger. Alles ruikt en smaakt beter dan in de afgelopen jaren. Zelfs het eten in het ziekenhuis, haha.

Wat mooi! Hoe gaat het nu verder?
Giorgos moet nog blijven voor controles, onderzoeken en om fitter te worden. Zodra we groen licht krijgen, gaan we naar Kreta. Hopelijk beleven we een onbezorgde zomer. Daarna ga ik ook kijken wat ik wil doen qua werk. Ik kijk er vooral naar uit om leuke dingen te doen met mijn zoons. Ik wil graag een keer met ze naar Nederland. Mijn laatste keer in Arnhem was meer dan vijftien jaar terug, denk ik. Vorig jaar ben ik nog wel in Amsterdam geweest, op bezoek bij mijn vriend Angelos Charisteas. Hij heeft er nu een restaurant. Laten we het even over je tijd als voetballer hebben. Welke periode in Nederland vond je mooier: Vitesse of Ajax?
Ajax was mooi, maar Vitesse blijft mijn grote liefde. De eerste vakantieliefde, die vergeet je niet. Ik kwam in 1996 uit Griekenland terecht in een voor mij onbekende wereld. Theo Bos was mijn kamergenoot op mijn eerste trainingskamp bij Vitesse. We spraken slecht Engels. Ik leerde van Theo zinnetjes als ‘hoe gaat het’ en ‘ik heet Nikos’. Hij pakte op mijn eerste training jongens aan die mij wilden testen. “Send them to me,” zei Theo. Ook mijn landgenoot Jorgos Zagkotsis, die toen in Arnhem een Grieks restaurant had, was belangrijk voor mij.

Advertentie

Waarom?
Jorgos was een tweede vader voor me. In dat eerste jaar moest ik mijn draai vinden. Dan is het lastig als je kritiek krijgt. Ik hoorde dat ze mij Lachgas noemden. Als je voor veel geld wordt gekocht zijn de verwachtingen hoog. Jorgos zei: “Blijf rustig, je komt er wel.” Dan zette een bord eten op tafel, vaak met heel veel vlees. Ik kreeg het nooit op. Als Jorgos er niet was geweest, weet ik niet of ik het had gered bij Vitesse.

Machlas in 1999.

Machlas in 1999, na zijn transfer naar Ajax. (Foto: Proshots)

Heb je nog tastbare herinneringen aan jouw tijd in Nederland?
Mijn moeder heeft in haar huis een kamer met krantenknipsels, shirts, foto’s en de Gouden Schoen. Een klein museum is het. Ze is heel trots op mij. Als ik terug in de tijd wil, kan ik bij haar op bezoek. Het is goed om af en toe stil te staan bij de fijne, mooie momenten in het leven. Ik krijg nog altijd een lach op mijn gezicht als ik aan mijn tijd in Nederland denk.

Je verliet Vitesse in 1999 voor Ajax, hoe kijk je nu terug op die transfer?
AC Milan en Bayern München hadden interesse, maar ik vond Ajax de beste optie. Ik voelde me thuis in Nederland en dacht: als ik bij Ajax speel, komt er vast weer een mooie club. Dan zou ik er echt klaar voor zijn. Ajax was ook speciaal voor mij omdat Marco van Basten er ooit speelde. Ik was als kind gek van hem. Later kwam ik Van Basten nog tegen bij Ajax. Ik vroeg of ik een oud shirt van hem mocht hebben. Hij beloofde het, maar ik heb het helaas nooit gekregen. Marco, als je dit leest: ik wacht nog op het shirt.

Advertentie

Wat herinner je nog van jouw jaren bij Ajax?
Het was een mooie tijd en ik heb ook bij Ajax goals gemaakt, maar misschien niet zoveel als veel mensen hadden verwacht. Ajax was anders dan Vitesse. Bij Ajax spelen veel meer belangen en de concurrentie was groter. Toen ik tekende bij Ajax was Shota Arveladze mijn enige concurrent. Een paar jaar later kwamen Mido en Zlatan Ibrahimovic. Zij waren voor de lange termijn meer waard dan Shota en ik, en speelden dus vaker. Na het kampioensjaar 2002 werd ik verhuurd aan Sevilla, daarna vertrok ik bij Ajax. Dat was niet de manier waarop ik hoopte, maar mijn tijd bij Ajax had ik niet willen missen. Ik heb veel gelachen in die jaren.

Machlas Ajax.

Machlas viert de titel van Ajax in 2002 met Van Halst, Mido en Zlatan. (Foto: Proshots)

Met wie heb je gelachen?
Ik weet nog dat ik een Porsche 911 Turbo had gekocht en Zlatan en Mido mij erin zagen rijden. Zlatan vroeg waar ik die auto had gekocht. De volgende dag kwam hij ook met een Porsche 911 Turbo. Mido zei: “Wacht maar jongens.” Een dag later stond naast Mido naast onze geparkeerde Porsches met een knalrode Ferrari. “Dit is pas klasse,” zei hij. Maar het leukste kwam nog. Toen Mido na de training in zijn Ferrari zat te pronken, kwam een speler, volgens mij Richard Witschge aan. Hij duwde een levende kip in die Ferrari. Die fladderde alle kanten op. Mido zat te vloeken joh, haha.

Hoe kwam Witschge ineens aan een kip?
Geen idee, haha.

Hoe was jouw band met Mido en Zlatan?
Goed hoor. Zlatan was crazy, Mido was gevaarlijk. Die schaar die Mido eens naar Zlatan gooide scheerde rakelings langs mijn hoofd. Zlatan en Mido konden elkaar op het veld niet uitstaan, maar daarbuiten waren ze beste vrienden, samen met Andy van der Meyde. Ik ging ook veel om met André Bergdolmo, Cristian Chivu en Bogdan Lobont. Ik zat ooit met Chivu en Zlatan in café Palladium in Amsterdam. Zlatan droeg witte sportsokken. Cristian en ik zeiden: “Zlatan, dat ziet er niet uit man. Wat denk je dat Nederlandse vrouwen vinden van jongens met witte sportsokken. Zo krijg je nooit een vriendin.” Hij haalde zijn schouders op, maar later kwam hij terug van de wc met blote voeten in zijn schoenen, haha. Zo zie je dat ook Zlatan zijn onzekerheden had. Veel mensen vinden hem arrogant, maar als hij zichzelf God noemt, is dat een soort act. Ik ken Zlatan als iemand met een groot hart. Ik ben met mijn vriend Yannis Anastasiou een keer naar een wedstrijd van PSG geweest. Zlatan gaf mij zijn shirt, voor Giorgos.

-

Dit is een interview uit onze serie Het Nieuwe Leven , waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun voetbalpensioen of nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.