Waarom Willie Overtoom denkt dat clubs het niet met hem aandurven

Willie Overtoom was ooit een voetballer waarvoor mensen naar het stadion kwamen, maar nu zit hij al twee jaar zonder club. Na een sterke periode bij Heracles ging het bergafwaarts met zijn carrière. Bij AZ speelde hij nauwelijks en bij Zulte Waregem kreeg hij het aan de stok met zijn trainer. Zijn laatste periode in Qatar bij Al-Shamal duurde maar vijf maanden.

Na een stage bij Go Ahead Eagles, een afgeketste transfer naar Indonesië en trainingen bij Vitesse, is Overtoom nog altijd op zoek naar een club. Hij weigert op te geven en wil het liefst in de Eredivisie voetballen. Ook de topploegen in de Jupiler League vindt hij interessant. Overtoom weegt zijn opties vanuit Alkmaar. VICE Sports vroeg Overtoom naar een verklaring voor zijn lange periode zonder club. Dit is zijn verhaal.

“Soms denk ik bij mezelf: moet ik wel doorgaan? Is het niet beter dat ik stop? Maar als ik nu een punt achter mijn loopbaan zet, voelt het als opgeven. Ik ben gretig. Ik wil het laten zien. Maarten Martens is een goede vriend van me en hij wilde niets liever dan door voetballen. Hij moest stoppen vanwege blessures. Ik kan het voor mijn gevoel bijna niet maken om op te geven. Ik ben nog gewoon fit.

Ik vind het heel raar dat de echte concrete interesse van clubs uitblijft. Zeker omdat ik aan het begin van mijn carrière bij Heracles gewoon heel goed heb gepresteerd. In mijn ogen zijn er drie redenen waarom clubs het niet met me aandurven. Ten eerste draag ik door een incident bij AZ het etiket van moeilijke jongen met me mee. In de voorbereiding onder Gertjan Verbeek heb ik problemen gehad. We speelden een oefenpot tegen MVV en ik zou die wedstrijd niet in de basis starten. De training vooraf stond niet onder leiding van Verbeek en liep voor mij totaal niet lekker. Het afwerken lukte totaal niet. Ik raakte gewoon geen pepernoot. Zo’n training zit er weleens tussen.

Verbeek stormde later die dag op me af: “Kom jij maar even mee.” Hij klonk al behoorlijk geïrriteerd. “Ik hoorde dat jij liep te kloten vandaag op de training,” zei Verbeek tegen me. Ik had geen idee waar hij het over had. Ik wist wel dat het voor geen meter liep, maar het was niet zo dat ik bewust slecht trainde. Ik wilde weten van wie hij dit verhaal had gehoord. Het ging om de assistenten Martin Haar en Piet Keur. Ik ben toen direct op die mensen afgestapt.

“Als jullie wat te melden hebben, zeg het dan gewoon in mijn gezicht,” zei ik. Ga alsjeblieft niet achter m’n rug om praten. Als je tegen mij zegt: “Hey Willie, je traint kut,” dan ben ik de eerste die het zal toegeven. Ik heb ruzie gehad met die mensen en sindsdien word ik voor mijn gevoel gezien als een lastige jongen. Soms is het misschien wel handig om even niet zo eerlijk en direct te zijn. Maar het voelt voor mij niet lekker om te zwijgen als ik ergens mee zit. Ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Ik ga geen verstoppertje spelen om uit de problemen te blijven.

Ik heb zo twee keer op een vervelende manier mijn punt gemaakt. Die keer bij AZ en later nog een keer bij Zulte Waregem. In mijn eerste wedstrijd voor Zulte speelden we gelijk tegen KV Mechelen. Na de wedstrijd hadden mijn Australische ploeggenoot James Troisi en ik een gesprek met de trainer, Francky Dury. Het was gewoon een normaal gesprek waarin hij vroeg wat wij twee van de wedstrijd vonden. Er was volgens mij niets aan de hand.

Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje van mijn zaakwaarnemer. De trainer had gebeld en hij had het gevoel dat ik niet bij de club wilde zijn. De zaakwaarnemer van Troisi kreeg ook een belletje. Tegen hem werd alleen gezegd dat James iets harder moest werken. Voor hem was er dus weinig aan de hand. Vanaf dat moment merkte ik dat de trainer me aan het zoeken was.

Tijdens een interlandperiode speelden we met Zulte een oefenpotje. We stonden 2-0 achter, maar ik had niks met de tegengoals te maken. Dury wisselde me en nam me in de rust apart. We hebben elkaar op dat moment helemaal verrot gescholden. Het was klaar en hij zette me terug naar het tweede. Mijn contract werd na vijf maanden al ontbonden en op dat moment was ik echt even helemaal klaar met het voetbalwereldje. Later kwam ik nog kort in Qatar terecht via Saïd Boutahar, maar mijn vrouw beviel hierna van een tweeling. Ik koos voor vastigheid en ben weer naar Nederland vertrokken. Sindsdien zit ik eigenlijk zonder club.

De tweede reden dat clubs het niet met me aandurven, is dat ik al lang niet meer heb gespeeld. Daardoor gaan clubs toch twijfelen. Ze denken dat als je een tijdje niet speelt, je alles meteen kwijt bent. Terwijl ik zeker weet dat als ik twee weken train, alles weer terug is. Het kan misschien iets langer duren, maar geloof me: ik ben het niet verleerd. De derde reden komt voort uit mijn lange periode zonder club. Clubs denken automatisch wanneer een speler lang niet speelt, dat dit komt door fysieke problemen. Ze kunnen mijn medische dossier checken bij Heracles en AZ. Ik heb nooit zware blessures gehad. Het langste dat ik er ooit uit ben geweest is drie weken voor een meniscusblessure. Ik ben gewoon fit.

In mijn laatste periode bij AZ en later bij Zulte raakte ik door die incidenten mijn plezier kwijt in het spelletje. Tijdens een stage bij Go Ahead Eagles, ongeveer anderhalf jaar geleden, vond ik de liefde voor het voetbal weer terug. Maar de club twijfelde over mijn fitheid. Ze wilden geen risico nemen en kozen voor Pedro Chirivella en Daniel Crowley. Ondanks dat het geen succesverhaal werd, ben ik Go Ahead dankbaar. Het was een eye-opener voor me. Ik leerde dat ik na alles nog plezier kan hebben in het voetbal. In de periode dat ik nog wel twijfelde over stoppen of doorgaan, praatte ik altijd met vrienden en familie. Ze vinden het allemaal zonde als ik zou stoppen. Op social media krijg ik van mensen dezelfde boodschap. Dit overtuigt me om niet op te geven.

Ik was na mijn proefperiode in Deventer eigenlijk al rond met de Indonesische club Persib Bandung. Toen ik nog even naar Indonesië vloog om alles definitief zwart op wit te krijgen, duurde het ineens steeds langer. Ik besloot terug naar huis te gaan en daar kreeg ik het bericht dat ze Michael Essien hadden gehaald. Omdat we eigenlijk al rond waren, hebben we het afgedaan met een vergoeding. We zouden er met de hele familie naartoe gaan. Het was een mooi avontuur geweest, maar ik geloof dat alle dingen met een reden gebeuren.

In deze periode zonder club schiet het ook weleens door mijn hoofd om weer een HBO-opleiding op te pakken. Ik heb projecten in mode en vastgoed, dus het zou nuttig zijn om iets meer over business te leren. Mijn moeder is in Kameroen geboren en heeft daar de universitaire opleiding landbouw gedaan. Mijn vader heeft de hogere technische school afgerond, mijn drie zusjes doen een universitaire opleiding en m’n broertje zit op het HBO. Vanuit thuis motiveren ze mij op iets op te pakken. Rechten zou ook bij me passen. Zeker op het gebied van sportrechten zou ik met mijn achtergrond een voordeel hebben om een goede baan te vinden.

Maar voorlopig wil ik me nog focussen op het voetbal. Er is nu wel interesse uit het buitenland, maar ik heb een gezin met vier kinderen. Ze komen nu op een leeftijd dat het leven meer om hen draait. Ik wil gewoon bij mijn gezin blijven en in Nederland spelen. Het liefst nog een hele tijd. De top van de Jupiler League is met alle clubs die daar volgend jaar spelen heel erg interessant voor mij. Maar ik ga nog altijd voor het hoogst haalbare. Ik weet honderd procent zeker dat ik de Eredivisie aan kan. Kijk naar de middenvelders die er nu staan. Wat zijn hun cijfers? Ik denk dat ik gemiddeld per seizoen bij vijftien tot twintig doelpunten betrokken was. Welke middenvelder kan dat nog zeggen in de Eredivisie?

Ik probeer de afgelopen jaren altijd in perspectief te plaatsen. Voetballend is het misschien minder gegaan, maar dat betekent niet dat ik het zwaar heb gehad. Mijn zusjes, broertje, gezin en ouders zijn gezond. Iedereen is gelukkig. Dat weegt toch wel wat zwaarder dan hoe het in mijn voetbalcarrière is gelopen. Als het zo moet eindigen doet het wel pijn, maar ik denk dat er clubs genoeg zijn die mijn ervaring en kwaliteiten goed kunnen gebruiken. Ik wil gewoon weer spelen. Plezier maken. Meer niet.”