De Brusselse Annabella Schwagten houdt van de kleine momenten van intimiteit die ontstaan wanneer ze vreemden fotografeert op reis. Voor haar nieuwste reeks trok ze voor een maand naar Thailand. We spraken met haar over de kleurrijke prullaria en onbevangen kinderblikken die ze er vastlegde, en waren getuige van een cautionary tale voor iedereen die Thaise mevrouwtjes met een camera wil besluipen.VICE: Hey Annabella, waarom trok je naar Thailand om foto’s te nemen?
Annabella: Ik reis altijd om te fotograferen. In België vind ik maar moeilijk inspiratie. Op reis springen alle kleine details me in het oog. Voor eerdere reeksen reisde ik naar de VS, maar deze keer wilde ik mezelf echt uitdagen en een niet-westerse cultuur ontdekken. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, behalve dat het erg kleurrijk zou worden.
Annabella: Ik reis altijd om te fotograferen. In België vind ik maar moeilijk inspiratie. Op reis springen alle kleine details me in het oog. Voor eerdere reeksen reisde ik naar de VS, maar deze keer wilde ik mezelf echt uitdagen en een niet-westerse cultuur ontdekken. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten, behalve dat het erg kleurrijk zou worden.
Advertentie
Wat viel je vooral op aan Thailand?“Er is een groot verschil tussen onze frikandel en een dragon fruit, maar de bereidheid om er geld aan uit te geven is even groot.”
Er is een groot verschil tussen onze frikandel en een dragon fruit, maar de bereidheid om er geld aan uit te geven is even groot. Ook aan prullaria, bijvoorbeeld. Dat stond in schril contrast met het boeddhistisch idee dat daar in de lucht hangt. Wat me nog opviel is dat de mensen er zo zachtaardig zijn, meer in touch met zichzelf.
Die mensen spelen een belangrijke rol in je foto’s. Vaak kijken ze ook recht in de lens. Vind je dat belangrijk?
Ik vind het vooral confronterend en eng om mensen te fotograferen, maar ik ben wel blij als het lukt. Mijn favoriete foto is die van een jongen met een roze das. We waren omsingeld door toeterende auto’s, maar toch spreekt er rust uit dit beeld. Je ziet in zijn blik dat hij al een leven achter zich heeft, maar ook dat er nog zoveel moet gebeuren. Je voelt verleden en toekomst in deze foto.
Het geeft soms extra druk. Mijn moeder nam vroeger veel foto’s van mij. Ze wilde alles vastleggen en dat voelde soms opdringerig. Dat wil ik vermijden. 95% van de keren gaat het goed, maar soms ook niet. Op één foto zie je bijvoorbeeld een vrouw met een hand voor haar gezicht [de foto hieronder, red.]. Ze verkocht loterijtickets in de Chinatown van Bangkok. Nadat ik die foto maakte, begon ze me te slaan en zat er voor mij niets anders op dan heel snel weg te lopen. Achteraf moest ik er gelukkig vooral hard om lachen.
Ik vind het vooral confronterend en eng om mensen te fotograferen, maar ik ben wel blij als het lukt. Mijn favoriete foto is die van een jongen met een roze das. We waren omsingeld door toeterende auto’s, maar toch spreekt er rust uit dit beeld. Je ziet in zijn blik dat hij al een leven achter zich heeft, maar ook dat er nog zoveel moet gebeuren. Je voelt verleden en toekomst in deze foto.
Wat vind je dan zo moeilijk aan mensen fotograferen?
Het geeft soms extra druk. Mijn moeder nam vroeger veel foto’s van mij. Ze wilde alles vastleggen en dat voelde soms opdringerig. Dat wil ik vermijden. 95% van de keren gaat het goed, maar soms ook niet. Op één foto zie je bijvoorbeeld een vrouw met een hand voor haar gezicht [de foto hieronder, red.]. Ze verkocht loterijtickets in de Chinatown van Bangkok. Nadat ik die foto maakte, begon ze me te slaan en zat er voor mij niets anders op dan heel snel weg te lopen. Achteraf moest ik er gelukkig vooral hard om lachen.
Advertentie
Is het niet gemakkelijker om gewoon snel je telefoon te nemen en daarmee te fotograferen?
Een grotere camera kan mensen sneller afschrikken, maar het lijkt soms ook anoniemer. Mensen verwachten niet dat je hen fotografeert met zo’n grote camera, en dan zijn ze meer zichzelf. Ook als fotograaf is er een verschil: met je telefoon fotografeer je veel achtelozer, zonder echt te kijken.Is dat waarom je liever analoog fotografeert?
Onder andere. Analoge fotografie vertraagt het proces. Je hebt maar 36 foto’s per rol, dus je moet goed observeren en nadenken. Je kan niet 20 keer dezelfde foto nemen. Maar de belangrijkste reden is het proces. Het allerleukste vind ik het wachten op het resultaat. Foto’s waarvan je dacht dat het parels waren, blijken mislukt, en andere beelden draaien dan weer verrassend mooi uit.Wat heb je geleerd uit deze reis?
Dat het oké is om mensen te benaderen en te fotograferen, en dat ook kan verbinden in plaats van af te schrikken.Meer van Annabella vind je hieronder, op haar website en Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
Een grotere camera kan mensen sneller afschrikken, maar het lijkt soms ook anoniemer. Mensen verwachten niet dat je hen fotografeert met zo’n grote camera, en dan zijn ze meer zichzelf. Ook als fotograaf is er een verschil: met je telefoon fotografeer je veel achtelozer, zonder echt te kijken.Is dat waarom je liever analoog fotografeert?
Onder andere. Analoge fotografie vertraagt het proces. Je hebt maar 36 foto’s per rol, dus je moet goed observeren en nadenken. Je kan niet 20 keer dezelfde foto nemen. Maar de belangrijkste reden is het proces. Het allerleukste vind ik het wachten op het resultaat. Foto’s waarvan je dacht dat het parels waren, blijken mislukt, en andere beelden draaien dan weer verrassend mooi uit.Wat heb je geleerd uit deze reis?
Dat het oké is om mensen te benaderen en te fotograferen, en dat ook kan verbinden in plaats van af te schrikken.Meer van Annabella vind je hieronder, op haar website en Instagram.Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen. Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com
Wil je elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen? Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.Volg VICE België ook op Instagram.