Rellen, agricultuur en Feyenoord: de brute carrière van Stefan Babović

Het voetbalseizoen is in 2008 pas net begonnen als ploeggenoten Djamel Abdoun en Stefan Babović het op de training van FC Nantes met elkaar aan de stok krijgen. Ze staan met de koppen tegen elkaar te ruziën na een uit de hand gelopen potje tennisvoetbal – niets kan jonge miljonairs natuurlijk zo laten ontploffen als een zelfverzonnen sport op een trainingsveld.

In de kleedkamer gaat de ruzie door. Terwijl Abdoun zijn veters nog aan het strikken is, denkt Babović niet na en haalt hij uit alsof hij een verwoestende vrije schop neemt. Hij trapt zijn nietsvermoedende ploeggenoot zelfs knock-out. Het incident tussen Babović en zijn ploeggenoot, die hierna een tijdlang alleen door een rietje kan eten, haalt de mondiale sportpers.

De jeugd van de Servische Babović was anders dan die van de gemiddelde profvoetballer. Hij werd geboren als zoon van een steenrijke zakenman die meerdere grote bedrijven oprichtte, en in 2002 ontvoerd werd. Even werd er gevreesd voor het leven van Milija Babović, maar gelukkig kwam hij heelhuids weer thuis. Als jongetje maakte Stefan ook mee hoe het is om op te groeien in oorlogstijd, wat hem overigens niet van het voetballen afhield. ‘’Als de sirenes gingen loeien en de bombardementen begonnen, renden we naar binnen. Na het bombardement speelden we dan weer verder,’’ zei hij in 2010.

Babović werd opgepikt door FK Partizan en maakte op z’n zeventiende zijn debuut in de hoofdmacht. Hoewel de aanvallende middenvelder als groot talent werd gezien, vertrok hij twee jaar later alweer omdat trainer Miodrag Ješić het niet in hem zag zitten. Onder supporters ging het gerucht dat Babović’ invloedrijke vader gedreigd zou hebben om de corruptie bij Partizan naar buiten te brengen als zijn zoon – die nog een doorlopend contract had – niet transfervrij mocht vertrekken naar OFK Beograd.

Bij OFK Beograd liet hij zien nog steeds een groot talent te zijn en de buitenlandse scouts tuimelden over elkaar heen op de tribune. Aan het einde van 2006 wilde Aad de Mos – die toen nog geen fulltime vlogger was, maar trainer van Vitesse – Babović dolgraag naar Vitesse halen. Dat ging echter niet door, waarna de Serviër ruim een jaar later bij FC Nantes tekende. Daar leerden ze Babović niet alleen kennen als een talentvolle middenvelder, maar ook als een vrij lastige jongen.

Babović zou sterallures hebben, en dat hij Abdoun een gebroken kaak had getrapt leverde hem ook niet de populariteitsprijs op. Verder kennen ze hem in Nantes ook nog goed van die ene keer dat hij was vergeten om zijn sporttas mee te nemen naar de uitwedstrijd tegen Bordeaux – er was blijkbaar geen tijd meer om naar de plaatselijke Decathlon te gaan, dus besloot hij om met stukjes karton in plaats van scheenbeschermers te spelen.

Na de degradatie van FC Nantes naar de Ligue 2 – wat verder niet de schuld van Babović was, aangezien hij nauwelijks op het veld stond – mocht de middenvelder vertrekken. Leo Beenhakker, destijds technisch directeur van Feyenoord, had hem zien spelen en was enthousiast. Feyenoord wilde hem graag huren, maar Babović’ salaris vormde een struikelblok. Maar laat het overtuigen van jonge spelers nou net een specialiteit zijn van Don Leo. Hij wist in zijn periode bij Ajax Zlatan Ibrahimović met één simpele zin voor zich te winnen: ‘’If you fuck with me, I’ll fuck you two times back.’’

Babović durfde dan ook geen nee te zeggen tegen Feyenoord, en om hem te kunnen betalen werd uiteindelijk een creatieve oplossing gevonden: zijn salaris werd betaald door zijn zaakwaarnemer en, jawel, zijn rijke vader. Het leverde in Rotterdam en omstreken mooie leuzen op: ‘’Stefan Babović, Stefan Babović. Door zijn pa gehaald, door zijn pa betaald, Stefan Babović!”

In de uitwedstrijd tegen Ajax maakte hij een onvergetelijk basisdebuut in de Eredivisie. Een minuut nadat Demy de Zeeuw – die toen nog geen BALR-koning was, maar voetballer bij Ajax – de openingstreffer maakte, kreeg Babović rood vanwege een elleboogstoot richting Jan Vertonghen. ‘’Ik blijf erbij dat het een ongeluk was,” zei de Serviër woedend na de wedstrijd. “Ajax heeft ons gewoon genaaid.” Uiteindelijk verloor Feyenoord De Klassieker met maar liefst 5-1 van de ''kleine baby's'' uit Amsterdam en werd Babović geschorst.

Bij zijn terugkeer in de basis tegen FC Groningen was Babović gebrand op revanche en scoorde hij meteen. Hij trok extatisch zijn shirt uit en vierde het doelpunt alsof hij zojuist de Champions League, Europa League en de Intertoto Cup tegelijkertijd had gewonnen. Het was haast alsof hij al had voorzien dat dat niet alleen zijn eerste, maar ook zijn laatste competitiedoelpunt voor Feyenoord zou zijn, en een feestje dus wel op z’n plaats was.

Het lukte Babović niet om een vaste basisplaats te veroveren, maar desondanks was hij populair bij Het Legioen. Hij werkte hard en doordat hij Ajax consequent ''zero-twenty'' noemde, slaagde hij meteen voor de Rotterdamse inburgeringscursus. Met de nodige bravoure liet hij weten dat hij misschien nog wel tien jaar bij Feyenoord zou blijven spelen.

Na de winterstop maakte trainer Mario Been echter steeds minder gebruik van Babović, die ook zijn plaats in de Servische selectie voor het WK van 2010 in rook zag opgaan. In de tweede seizoenshelft speelde hij exact 65 minuten in het shirt van Feyenoord. Het werd duidelijk dat, mede door Feyenoords financiële situatie, zijn toekomst niet in Rotterdam lag. ‘’Technischvaardig gezien vinden Mario [Been] en ik het prima als hij ook volgend seizoen deel uitmaakt van de selectie,’’ zei Leo Beenhakker erover, wat toch een beetje klinkt alsof je iemand subtiel probeert af te wimpelen na een ongemakkelijke eerste date.

De verloren zoon keerde uiteindelijk terug naar Partizan, waar hij opvallend veel succes kende. Zowel in zijn eerste als in zijn tweede seizoen werd hij kampioen en verdiende hij een plek in het team van het jaar. Hij maakte de overstap naar Real Zaragoza, in de hoop nu wél in het buitenland te slagen. Die hoop was tevergeefs: na elf wedstrijden, een rode kaart en degradatie (wederom niet zijn schuld) mocht hij alweer vertrekken. Het meest memorabele moment was nog zijn presentatie, voor een decor van flesjes lokaal, gesponsord bier.

Babović ging met gierende banden terug naar zijn thuisland, waar hij bij FK Voždovac ging spelen. Hij kreeg het stempel van een man die briljante ingevingen afwisselde met momenten waarbij alle stoppen doorsloegen. In zijn jaren in de Servische competitie vloog hij onder meer een scheidsrechter aan na een rode kaart, kreeg hij het aan de stok met supporters en nam hij de allerslechtste corner uit de historie van het moderne voetbal. Het was nog niet veel vaker voorgekomen dat iemand bij het nemen van een hoekschop naar de grond gaat alsof hij met een AK-47 door zijn knieschijf wordt geschoten.

In 2015 keerde hij wederom terug bij zijn oude liefde Partizan, waarmee hij gelijk kampioen werd. Babović werd de vaste aanvoerder van de ploeg, ongetwijfeld in de hoop dat het stukje stof om zijn arm hem tot een baken van rust en kalmte zou maken. Het omgekeerde gebeurde. De Serviër kreeg tijdens een wedstrijd een hoop shit over zich heen van de supporters, hetgeen hij onder andere beantwoordde met een middelvinger. En toen een aantal fans iets over zijn familie riepen, sloegen de sloppen al helemaal door. Hij rende woedend richting de supporters en een ploeggenoot kon ternauwernood voorkomen dat Babović à la Cantona de tribune in zou vliegen. Zo’n drie maanden na het incident werd het contract van Babović met wederzijdse instemming ontbonden.

De Serviër zocht nog even naar een club, maar besloot uiteindelijk om in 2016 op 29-jarige leeftijd zijn schoenen aan de wilgen te hangen. Het duurde niet lang voordat hij zijn volgende roeping had gevonden: hij ging fulltime aan de slag bij Victoria Group, een grote Servische holding die actief is in de agribusiness. En de oprichter van Victoria Group was, tromgeroffel… Milija Babović.

In november 2017 werd Stefan Babović zelfs benoemd tot COO van Victoria Group. Twee jaar geleden stond hij nog met supporters te ruziën op een voetbalveld, tegenwoordig neemt hij belangrijke beslissingen voor een groot bedrijf. De lange mat in Babović’ nek is verdwenen en het clubtenue is verruild voor een maatpak. Je zou het niet verwachten als je hem gewichtig over landbouw hoort praten, maar ergens diep vanbinnen is dat toch echt dezelfde jongen die het liefst juichend zijn shirt uittrok op het voetbalveld.