Foto's door de auteur.​
Foto's door de auteur.

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Hoe profdarter Toon Greebe zijn onderbeen verloor

"Mijn been stonk gewoon tijdens kerst, dat was niet te harden."

Toon Greebe (1988) is druk bezig met dartborden ophangen als ik Sporthal De Schutskamp binnen kom lopen. Hier geeft de darter sinds kort les aan kinderen. Terwijl Greebe de borden optilt, beweegt hij vrij soepel. Het is nauwelijks te zien dat onder zijn rechterknie geen onderbeen, maar een prothese zit.

Greebe draaide jarenlang mee in de dartwereld en stond onder meer op twee WK’s. Maar nadat de darter zijn onderbeen eind vorig jaar op een nare manier verloor, en het geamputeerd moest worden, moest hij lang revalideren. In Den Bosch spreek ik hem over de amputatie en zijn mogelijke terugkeer.

Advertentie
Dartles van Greebe.

VICE Sports: Ha Toon, hoe gaat het nu met je?
Toon Greebe: Goed, ik kan weer normaal lopen.

Sinds wanneer geef je hier les aan kinderen?
Sinds eind oktober. Ik zat samen met een vriend in het revalidatiecentrum, die is ook zijn been kwijt. Hij is coördinator van de sporten hier en wou altijd al iets met darten doen. Een paar weken later stond dit allemaal op de been.

Hoe gaat het nu met jouw dartcarrière?
Het gaat supergoed. Ik speel weer regelmatig competitie en ga weer wat toernooitjes spelen. Maar ja, ik heb de lat nog niet zo hoog gelegd voor mezelf. Ik werk naar januari toe, dan wil ik de Qualifying School van de PDC gaan spelen. Het gaat er nu vooral om dat ik weer beter word, in plaats dat ik gelijk alles probeer te winnen. Ik moet het rustig aan opbouwen.

Toon Greebe.

Wat ging er vorig jaar precies mis met je been?
Het begon toen ik begin vorig jaar nieuwe schoenen had gekocht. Daar kreeg ik een blaar door. Een normaal iemand plakt er dan een pleistertje op, waarna het binnen twee dagen weg is. Maar ik heb suikerziekte, dus bij mij werd het juist erger toen ik dat deed. Toen heb ik er nog een pleistertje op geplakt en werd het nóg erger. Zo erg dat ik er zes maanden niet naar durfde te kijken. Een dag voor de WK-kwalificatie vorig jaar kon ik bijna niet meer lopen. Mijn voet was helemaal dik en werd niet meer dunner. Ik stond helemaal scheef en verloor in de eerste ronde.

Waarom durfde je niet naar de voet te kijken?
Ik was zo bang. Ik ging in het donker douchen en naar de wc. Ik stopte het weg.

Advertentie

Fuck. Is dat iets dat in jouw karakter zit?
Ik denk altijd: alles komt wel goed. Dat is inderdaad mijn karakter. Zo ben ik ook blijven denken totdat ik bijna dood was.

Hoe ging het dan als je bijvoorbeeld je broek aantrok?
Dat weet ik allemaal niet meer. Van die laatste paar weken kan ik me bijna niks herinneren, omdat ik zoveel pijnstillers op had. Ik was gewoon helemaal de weg kwijt. Als ik van mijn werk terugkwam, ging ik douchen in het donker. Na het douchen droogde ik eerst snel mijn voet en trok ik een sok aan. Als ik die optrok, hoefde ik het niet te zien. Volgens mij heb ik toen een week lang dezelfde broek aan gehad, omdat ik ‘m niet meer uit durfde te trekken.

Wat was het punt waarop je niet meer om de infectie heen kon?
Mijn tante en oom waren met kerst bij mij. Mijn been stonk gewoon, dat was niet te harden. Dus zij zeiden: “Na kerst ga je meteen naar het ziekenhuis.” Ik zei dat het goed was, maar wou eigenlijk nog steeds niet gaan. De dag na kerst kwam mijn tante langs. “En nou gaan we naar de dokter. Anders bel ik jouw oom op en stampt hij je de auto in!”, zei ze. Dus toen zijn we naar de dokter gegaan. De dokter rook het ook meteen en meette mijn suikerspiegel. Die was zo hoog dat het apparaatje het niet eens aan kon geven. Ik moest meteen door naar de ongevallendienst.

1545320367867-IMG_3328

Wat gebeurde daar?
De man van de ongevallendienst had twee jaar in Afghanistan gewerkt. Hij zei: “Daar maak je dingen mee, maar zoiets vreselijks als dit heb ik nog nooit gezien.” Er was via mijn voet een infectie in mijn been gekomen. Ik heb het niet gezien, maar mijn vriendin wel. Die zei dat het helemaal pikzwart was, net een horrorfilm. Ik herinner me verder alleen dat ik daar een pilletje kreeg om kalm te blijven. Het volgende moment werd ik wakker en lag ik op de röntgenmachine, daarna op de operatietafel en even later aan de beademing in een ziekenhuisbed. Ik kon bijna niks zien, want ik had mijn bril niet op. Iedereen stond om mij heen, mijn familie en schoonfamilie. Dat was heel apart.

Advertentie

Was jouw voet er toen al af?
Jazeker. Maar toen moest ik nog een keer geopereerd worden, want er zat nog een stukje vuil in mijn been. Het eerste stuk was er met een guillotine-amputatie afgehakt, omdat het zo snel moest. Daarna hebben ze er nog een stukje afgehaald. De dokter zei: “Als je een dag of twee later was geweest, had ik je niet meer kunnen helpen.”

Toon Greebe.

De prothese van Toon.

Wat heftig man. Wat dacht je toen je wakker werd?
Hehe, eindelijk geen pijn meer. Daarna vroeg ik om mijn bril. “Mag het darten aan?”, vroeg ik, want het WK was nog bezig. Michael van Gerwen tegen Gerwyn Price was op tv. Michael is later nog een paar keer bij me langs geweest. “Net voor die partij tegen Price kregen we allemaal te horen wat er met jou aan de hand was,” vertelde hij. “Ik verloor bijna van Price, omdat ik de hele tijd aan jou moest denken.” Dat was wel bijzonder, om dat te horen. We hebben goed contact met elkaar.

Hebben andere darters je ook gesteund?
O, zoveel, dat wil je niet weten. Ik lag toen in het ziekenhuis en was met mijn rolstoelletje onderweg naar beneden om een sigaretje te roken, toen ik werd gefacetimed. Waren het Tony Martin, Andy Fordham, Mervyn King en Stephen Bunting. Met Vincent van der Voort heb ik ook goed contact, en met nog veel meer andere spelers. Ik kwam de laatste jaren niet meer zoveel op televisie, maar speelde nog wel veel toernooien. Die gasten kennen me nog allemaal uit mijn goede tijd. Ik was net weer echt goed bezig en zou terugkomen, weer een WK halen. Iedereen zei dat ook tegen mij. Toen gebeurde dit. Maar ik kom er wel bovenop.

Advertentie

Is de dartwereld hecht, wat dat betreft?
Ja, dan merk je echt dat als je zelf een goed mens bent, dat iedereen ook weer terugkomt bij jou. Iedereen wil je dan steunen.

Toon Greebe.

Wanneer kon je zelf weer darten?
Ik heb vier weken in het ziekenhuis gelegen. Een paar maanden later, in mei, stond ik te darten op de Open Doesburg, die won ik gelijk. Ik wist gewoon niet wat me overkwam en stond daar te huilen als een klein kind. Mijn eerste toernooi na de amputatie en ik had gelijk weer gewonnen! De eerste prijs was gewoon vijfhonderd euro.

Heb je er nu nog veel last van?
Nee, helemaal niet. Toen ik de prothese kreeg, stond ik op en liep ik meteen weg. Dat mocht eigenlijk helemaal niet, we moesten eerst oefenen met krukken. Maar dat ding is om op te lopen, dus dat deed ik gewoon meteen. Lopen voelde zo lekker toen. Dat was ineens heel speciaal. Maar nu moet ik rustig aan doen met darten, anders word ik te moe en krijg ik prikkelingen achter mijn knieholte.

Dat klinkt niet goed.
Nee, ik wil te graag. Ik ben nog steeds goed, maar wil weer constant goed zijn. Zoals eind vorig jaar, voordat alles mis ging.

Toon Greebe.