Herinneringen aan een witte kerst in een Texaanse gevangenis

Kerstmis in de gevangenis is niet zo leuk. We zijn ver van huis en onze geliefden, iets wat we ons alleen maar meer beseffen tijdens de feestdagen.

Zelfs bewakers willen niet hier zijn met kerst. Alleen de meest toegewijde beveiligers, de mopperkonten die niks hebben om voor naar huis te gaan – en degenen die te weinig ervaring hebben om te weten hoe ze een dag vrij moeten krijgen – blijven aan het werk. Maar het zijn er niet veel, waardoor er weinig activiteiten zijn. Geen recreatie, niet knutselen, geen school, kerk, werk of andere afleidingen.

Op kerstavond 2004 had iedereen van de W.F. Ramsey Unit, afdeling drie in Rosharon in Texas, een slecht humeur.

Een vriendelijk groep kerkgangers kwam de avond ervoor langs. Ze maakten grapjes met ons en zongen gospelliedjes. Ze gaven ieder van ons een tasje met zeep, shampoo, tandpasta, koekjes en brochures.

Ik was dankbaar voor hun zorg, maar het gevoel dat ik ver van huis was, overstemde alles.

Uiteindelijk begon er een discussie op te bloeien. Het was het gebruikelijke gekibbel over elkaars mannelijkheid. Onrust is normaal tijdens de feestdagen – wie zegt dat gevangenen het meest kibbelen in de zomer zit fout, we vechten meer tijdens Kerstmis.

Ik vluchtte van de somberheid door het nieuws van vrijdagavond te kijken. De presentatoren hadden hun kerstpraatjes over winkelcentra achterwege gelaten en praatten over het weer, wat koud, nat en alsmaar kouder werd.

De verslaggever nam de cameraploeg mee naar het parkeerterrein en liet één sneeuwvlokje op een donkere auto zien. Interessant.

Kan het helemaal in het zuiden van Houston ook sneeuwen? Ik heb wat sneeuwvlagen gezien in mijn thuisstad San Antonio en tijdens mijn dienst in het leger zag ik een paar vlokjes bij Fort Knox en Fort Hood. Erg veel was het niet.

Na het nieuws ging ik een potje schaken met mijn vriend Dill.

"Hoe doen jullie het met deze kou in Indiana?" vroeg ik hem terwijl ik het bord opzette.

"Gewoon," zegt hij. "Texanen weten niet hoe ze een deur dicht moeten doen – de wind waait hier overal doorheen. En jij! Je hebt niet genoeg verstand om een jas aan te doen. Natuurlijk vind je het koud."

"Schaakmat," zei ik. Dill kan beter praten dan schaken.

Regendruppels tikten tegen het raam, misschien was het hagel. Dill stond op om naar buiten te kijken.

"Het sneeuwt," zei hij. "Het sneeuwt!"

We liepen allemaal naar het raam – ik zag een stipje ter grootte van een erwt rondwaaien. Misschien een stukje piepschuim uit de gevangeniskantine, dacht ik. Maar toen zag ik er nog een.

De meeste gevangenen hadden nog nooit sneeuw gezien. De afdeling werd doodstil.

's Nachts sneeuwde het hard. Ik bleef wakker om te kijken, ik kon het niet loslaten.

De volgende ochtend stond ik op, klaar om naar buiten te gaan en te ontdekken wat er nou zo leuk was aan sneeuw. Het voetpad was schoongeveegd. Ik liep weg van de andere gevangenen, naar de sneeuw en bukte om het aan te raken. Het was ongeveer twintig centimeter diep.

Een paar sneeuwvlokken vielen uit de lucht en ik keek hoe ze in mijn handen terecht kwamen. Een ogenblik vergat ik waar ik was. Een sneeuwbal knalde tegen de achterkant van mijn hoofd. Terwijl ik zelf een sneeuwbal maakte, zocht ik tussen de lachende gevangenen naar de dader.

Toen riep een bewaker mijn naam, "Ga van het gras af!" Plotseling nam de kou mijn lichaam over.

Overdag stopte het met sneeuwen. We gingen naar buiten en haastten ons naar het gebouw met douches, wat niet ver was. Ik begon net te genieten van het warme water, toen een sneeuwbal mijn borst raakte. Iemand riep mijn naam, en mijn vriend Ron stond met zijn armen vol sneeuwballen, waarvan hij de meeste naar Dill gooide en miste. Ik ben een paar keer goed geraakt.

Rons idee veranderde in een sneeuwballenfeest, en iedereen was uitgenodigd. De onverwachte sneeuwval doorbrak onze dagelijkse sleur en bracht de kerstsfeer naar ons toe, ver in het zuiden van Texas.

Beveiligers kwamen en reageerden op het rumoer. Ze werden een paar keer bekogeld met sneeuwballen en gooiden er zelfs een paar terug.

Toen riep een van hen: "Trek wat kleren aan!"

Terug naar de realiteit.

E.J. Chappelle is een vijftigjarige gedetineerde in de Ramsey Unit gevangenis in het Texaanse Rosharon. Hij heeft levenslang gekregen voor een moord die hij heeft gepleegd in 1987. Dit artikel is onderdeel van een samenwerking tussen The Marshall Project en VICE om verhalen van gedetineerden naar buiten te brengen.