Nou nou, dat zijn me er twee

Denk je dat we Selena Gomez zouden kunnen neuken?”, vroeg een stem aan de andere kant van de lijn, iets meer dan een jaar geleden. Het accent kon nergens anders vandaan komen dan uit het smerigste, diepste zuiden van Amerika. “Ja, natuurlijk. Sowieso,” antwoordde ik. “Wie is Selena Gomez?” “Bitch speelt in zo’n Disney-serie.”

De meeste mensen kunnen maar moeilijk geloven dat ik nog nooit van één van de beroemdste meisjes op aarde had gehoord tot Sidney en Thurman Sewell—beter bekend als de ATL Twins (ATL van Atlanta)—haar naam lieten vallen aan de telefoon die dag. Maar ik volg Disney-gerelateerde zaken niet erg meer sinds ik in 1995 stopte met schrijven voor hun kinderkrant, Disney Adventures. De enige bitch van Disney die ik nog ken is Minnie Mouse. Hoewel ik dus voor ons telefoongesprek niks afwist van Selena en haar succesvolle Disney-serie Wizards of Waverly Place, had ik er alle vertrouwen in dat Thurm en Sid op een goede dag al haar openingen tegelijkertijd zouden penetreren. Dat is namelijk wat de jongens doen. Ik vond het heel raar dat ze daar zo onzeker over waren.
“Maar ze doet het met Justin Bieber,” vervolgde Thurm.

“Denk je dat Justin Bieber een piemel van 23 centimeter heeft?”, vroeg ik. “En zelfs als dat zo zou zijn, dan heeft hij er sowieso geen twee van.”
“Nee, dat betwijfel ik ook,” zei Thurm, en hij barstte in lachen uit.

Dat, lieve vrienden, is namelijk wat je krijgt als je de ATL Twins neukt: 46 centimeter aan keiharde piemel, van twee kanten op je afgevuurd. Het is altijd dubbel prijs, met deze jongens. De tweeling belde om te vertellen dat ze net gecast waren in Spring Breakers, de prachtige nieuwe film van Harmony Korine over vier beschaafde meisjes in bikini’s die op spring break gaan in St. Petersburg, Florida. De meisjes—Ashley Benson, Rachel Korine en de voormalige Disney-sterretjes Selena Gomez en Vanessa Hudgens—komen in de problemen als ze gearresteerd worden tijdens een uit de hand gelopen hotelfeestje, en een wapenminnende dealer die Alien heet (gespeeld door James Franco met een grill in zijn mond en vlechtjes in zijn haar) hun borg betaalt. Sid en Thurm spelen de zwijgzame handlangers van James Franco. Ze spreken geen woord in de film, maar de intimiderende stilte waarin ze zich hullen maakt hun rol in de film even gedenkwaardig als die van ieder van de hoofdrolspelers. Hun aandeel aan de film zal het publiek alleen maar nieuwsgieriger maken naar het echte verhaal van de broers, en zal ze waarschijnlijk meer seks opleveren dan ze fysiek en mentaal aankunnen (en die hoeveelheid mag nu al verontrustend genoemd worden).

De cast was dol op de tweeling. Een paar weken voor de release van de film vertelde Selena Gomez op de Franse radio nog hoeveel plezier de meisjes hadden gehad om de grappen van de broers. James Franco raakte zo geïnspireerd door de tweeling dat hij een gedicht over ze schreef, dat VICE voor het eerst mag publiceren:

Double

Something scary: There is a pair of twins
From Atlanta.
They’re identical.

They’ve got hip-hop style
And chase ambulances
For a living.
But they want to be famous.

They’re the same person
In two bodies.
They are never apart.
They sleep in the same bed,

Finish each other’s sentences,
And share their women.
They like double penetration,
It’s all they talk about.

At one point they were engaged
To a Penthouse model;
Only one would have been legal,
But they both would have kissed

Her at the wedding ceremony.

Sinds hun geboorte zijn ze nooit langer van elkaar gescheiden geweest dan de zes uur die Sidney in de gevangenis doorbracht voor rijden onder invloed. Verder zijn ze altijd samen, met uitzondering van een paar minuten hier en daar om te poepen, te scheren en te douchen. Elk bezit, elke emotie en elke ervaring is gedeeld: ze hebben één auto, één bed en slapen met dezelfde vrouwen. Op hun dertiende hebben ze tegelijkertijd hun maagdelijkheid verloren aan een 21-jarige stripper, en ze waren ooit allebei verloofd met dezelfde Penthouse Pet. Volgens de tweeling hadden haar ouders haar er uiteindelijk van weten te overtuigen dat ze hen moest verlaten, wat hun hart gebroken heeft. Ooit wil de tweeling zelfs kinderen van dezelfde vrouw. Dat is allemaal niet heel verrassend als je bedenkt dat ze zichzelf zien als dezelfde persoon in twee lichamen. Ze zijn een gespiegelde eeneiige tweeling, wat betekent dat ze genetisch en fysiek vrijwel identiek zijn, maar hun eigenschappen zijn omgekeerd. Dat kon gebeuren doordat het eitje waar ze uit zijn voortgekomen pas tien dagen na de bevruchting is gescheiden, wat heel laat in het proces is (nog heel iets later en de kansen op een Siamese tweeling stijgen dramatisch).

Zo is Sid is rechts-, en Thurm linkshandig, en als ze tegenover elkaar staan kun je zien dat kleine kenmerken in hun uiterlijk elkaar spiegelen. Sid en Thurm zijn de interessantste mensen die ik ken, en ondanks het feit dat ze er precies hetzelfde uitzien ook de uniekste. Ze zijn de natte droom van iedere psycholoog, en zoals dat gaat met de meeste bijzondere mensen is hun wereldbeeld al op jonge leeftijd gevormd. Ze groeiden straatarm op in de stad Chattanooga in Tennessee, waar ze binnenshuis altijd gezelschap hadden van een leger kakkerlakken, op voedselbonnen moesten leven en zichzelf zo’n beetje moesten opvoeden. Hoewel hun jeugd niet makkelijk was, maakten ze wel deel uit van een warme, liefdevolle familie waarvan iedereen zijn best deed om het te redden, zelfs als het allemaal niet erger leek te kunnen.

Familiefoto’s van de tweeling met hun twee zussen, hun moeder en vader. Toen ze twaalf waren raakte hun vader gewond tijdens het gewichtheffen. Dit incident leidde tot een neerwaartse spiraal van gezondheidsproblemen, waaronder diabetes en afhankelijkheid van een pacemaker. Hij slikte uiteindelijk tientallen medicijnen per dag.

“We sliepen altijd met z’n vijven in één bed, met het hele gezin,” vertelden ze (aangezien de jongens onophoudelijk elkaars zinnen afmaken en soms zelfs tegelijkertijd hetzelfde zeggen maak ik in dit interview geen onderscheid tussen wie wat zegt.) “Niet omdat we dat zo graag wilden, maar omdat we niet anders konden. We leefden echt in een getto. Er waren altijd wel moordenaars en hele onfrisse mensen in de buurt. De film Gummo geeft wel een goed idee van hoe het was. Mensen hebben ons regelmatig geprobeerd te kidnappen toen we klein waren; dan stond je buiten en die mensen kwamen dan naar je toen en vroegen of je een lift nodig had. Dat was wel eng. Er waren veel hoeren en dealers. In het huis achter het onze woonde een bejaard blank stel dat op een dag is vermoord tijdens een inbraak—ze hebben hen doodgeslagen.”

Gezien de omstandigheden zat er voor Sid en Thurm weinig anders op dan snel op te groeien en voor elkaar te zorgen. Toen ze twaalf waren raakte hun vader gewond tijdens het gewichtheffen, wat hem een schouderoperatie opleverde. Dat was het eerste incident in een lange reeks gezondheidsproblemen: binnen een paar jaar had hij diabetes, een pacemaker en nam hij tientallen medicijnen per dag. Het werd zelfs zo erg dat hun moeder vertrok; volgens de tweeling kon ze de druk niet meer aan. De tweeling probeerde zo goed mogelijk voor hun vader te zorgen zonder veel hulp van buitenaf.

“Toen we 14 waren stierf onze vader in onze armen,” vertelde de tweeling me. “Het was een vrijdagavond en we hadden eerst buiten geskate en daarna waren we naar een feestje gegaan. Daar kregen we ineens het gevoel dat we naar huis moesten. Dat hebben we gedaan, en de rest van de avond hebben we met onze vader gehangen. We hebben samen de film Thombstone gekeken, die ik sindsdien nooit meer gezien heb en ook nooit meer zal zien. Het was een fijne avond; we hebben veel gepraat en hij voelde zich goed. De volgende ochtend maakte hij ons wakker en zei hij dat hij zich niet lekker voelde. Hij was duizelig en had het idee dat hij ieder moment out kon gaan. We belden een ambulance, en kregen het advies dat we mond-op-mondbeademing moesten geven tot de ambulance er was, maar dat werkte niet. Toen de ambulancebroeders er waren probeerden ze hem weer bij te krijgen met een defibrillator, maar dat werkte ook niet. We waren volstrekt in paniek. Ze zeiden niet dat hij dood was, maar we wisten het al. Ze namen hem mee, en een uur later belde onze tante, die zei dat hij dood was. We waren heel close met onze vader. Hij was altijd eerlijk tegen ons en vertelde ons gewoon hoe shit in elkaar zat.”

Links: Sid en zijn slangenkopketting. Rechts: Thurm is blij dat hij wordt betast door een van de vele dames in zijn leven.

Hun vaders dood is een van hun naarste herinneringen, maar ook al lang voor die traumatische ervaring was de tweeling onafscheidelijk. Hun moeder Patricia vertelt: “Ik had ze ingeschreven bij de crèche toen ze twee waren. Op een dag was een van hen ziek, en de ander niet. Toen ik de gezonde naar school bracht hielden ze elkaar zo stevig vast dat ik ze niet uit elkaar kreeg. Ze gilden en huilden zo hysterisch—ik kon het niet aanzien. Ze zijn vervolgens allebei maar thuis gebleven.”

Hoewel ze dus al sinds hun tweede levensjaar in een soort van schoolbanken zaten, is de tweeling niet verder gekomen dan de tweede klas van de middelbare school. Hun enige ambitie in het leven was skateboarden. Nadat hun vader was overleden konden ze nergens terecht, behalve in het kelderappartement van hun zus van zeventien, waar ze op de grond sliepen. Overdag waren ze alleen maar aan het skaten, ’s nachts aan het feesten. “Dat was fantastisch,” zeiden ze. “Maar op een dag kwam er om half vier ’s middags een leerplichtambtenaar aan de deur. We waren pas net wakker en schrokken ons kapot. We deden het in die tijd met een oudere chick die naar Atlanta zou gaan om te strippen, dus we belden haar om te vragen of ze ons een lift kon geven omdat onze moeder daar net naartoe verhuisd was. Zo kwamen we in Atlanta terecht.”

Toen de tweeling voor het eerst bij hun moeders nieuwe huis aankwam, wandelden de jongens binnen in wat leek op een uitgewoond drugshol—wat het uiteindelijk ook bleek te zijn. De garagedeur was ingeramd en binnen had iemand gaten in alle muren geslagen en de TV was aan gort. Het duurde niet lang voordat ze beseften dat hun moeders nieuwe vriend, Kelvin, verantwoordelijk was voor de verwoestingen. De tweeling omschrijft hem als een doorgesnoven klootzak—zo iemand die de aandacht van zijn kalende hoofd af probeert te leiden door zijn overgebleven haar lang te laten groeien en een dikke snor te laten staan. Het werd gauw duidelijk dat de situatie thuis volledig uit de hand gelopen was.

De tweeling dartelt rond in een bed met een lieve jongedame die meer dan één slang weet te bezweren.

“We zaten in onze kamer met een enorme zak wiet, te blowen met een oudere stripper die naakt rondliep,” zei de tweeling, “en toen rond een uur of één ’s nachts hoorden we een keiharde ram op de deur. Het was de politie. Wij waren superhigh en dachten dat ze nog achter ons aan zaten om het spijbelen. Maar toen kwam ineens die Kelvin binnenrennen in een Speedo, gaf hij de stripper een zak crack en zei hij: ‘Hier, stop dit maar in je onderbroek, schatje!’ en hij waarschuwde ons dat we hem niet gezien hadden. Hij rende de kamer uit en een paar minuten later werd deur ingetrapt en kwam er een leger politieagenten binnen die brulden dat ze Kelvin zochten. Ze zochten de kamers af; het rook enorm naar wiet, we hadden een naakte chick binnen, en ze hadden zoiets van: ‘Wat is hier in fucksnaam gaande?’ Toen stond ineens mijn moeder in de gang te huilen, en die knikte een beetje richting een luik in het plafond naar de zolder. De politie haalde Kelvin van de zolder: hij had zichzelf in isolatiemateriaal gewikkeld en hij gilde van ‘Schatje, wat doe je me aan!’ Toen vertelde onze moeder dat hij haar twee dagen had gegijzeld, haar auto had gestolen, haar had gedwongen om crack te kopen, het huis had vernield, en dat ze uiteindelijk de politie had kunnen bellen toen hij even niet oplette. Dat was onze eerste dag in Atlanta.”

De relatie tussen de tweeling en hun moeder is niet altijd even makkelijk, maar ze is trots op hun succes—ook al is ze geen fan van hun levensstijl. “Tegen alle verwachtingen in hebben Sidney en Thurman zoveel bereikt. Ik ben heel trots op ze. Ze hebben zo’n enorme drive om rijk en beroemd te worden, en ik weet dat ze al hun dromen waar kunnen maken omdat ze genoeg charisma, energie en doorzettingsvermogen hebben om alles te bereiken wat ze maar willen. Hoewel ik trots ben op hun succes, ben ik niet trots op hun roekeloze levensstijl. Ik zou willen dat ze wat minder dronken en meer slaap zouden krijgen.”

De tweeling belde me begin 2012 om hun snelle weg naar succes en roem met me te bespreken. Sinds ik ze in 2011 voor VICE.com had geïnterviewd hadden ze enorm veel aanvragen en voorstellen gekregen. Miljoenen lezers wilden meer weten over “die gestoorde dubbel penetrerende tweeling” en veel mensen geloofden niet dat ze echt bestonden, of vonden dat zulk tuig geen podium verdiende. De jongens hebben het grootste deel van hun leven geskate, waardoor hun plotselinge internetroem ervoor zorgde dat ze bevriend raakten met de grootste namen binnen de skateboardwereld. Guy Mariano, pro-skateboarder van Girl Skateboards, omschrijft ze als “een fenomeen. Ze zijn overal, doen hun eigen ding, en of je ze nou steunt of niet, ze blijven fascinerend.” Vanwege dat eerste interview voor VICE.com zeggen Sid en Thurm altijd dat ik ze ontdekt heb, maar dat is wat overdreven gesteld. Ze bestonden al meer dan twee decennia voordat we elkaar op die goede dag in Atlanta voor het eerst ontmoetten  Bovendien wisten mensen in Tennessee en Georgia allang wie die feestende, skatende tweeling was, die dezelfde meisjes neukte en overal een spoor van vrolijke verwoesting achterliet. Ik had toevallig het geluk dat ik ze aan de rest van de wereld kon presenteren. Omdat mijn naam bij het interview stond en de tweeling nog altijd geen agent, management of vertegenwoordiging heeft, belde Hollywood mijn nummer om hen iedere mogelijke soort televisie- en acteerklus aan te bieden.

Maandenlang handelde ik alle verzoeken van grote zenders en producers van de succesvolste realityseries ter wereld af. Ik hield de tweeling constant op de hoogte van wat er in de aanbieding was, maar geen van de pitches leek echt aan te sluiten bij wie deze jongens zijn: twee arme, schoolverlatende white-trash skaters uit Tennessee die naar de grote stad zijn verhuisd op zoek naar een beter leven. In hun pogingen om de Amerikaanse droom waar te maken, hebben ze nog een variëteit aan kutbaantjes gehad—bij Babies “R” Us, Wendy’s, in een fabriek waar ze enveloppen vulden, als assistenten van een loodgieter (een gruwelijk klusje geregeld door de vader van hun ex-verloofde, die een eigen loodgietersbedrijf had), en als postbode—voorat ze eindelijk uitzicht kregen op een baan die hun dromen waar zou kunnen maken. Een advocaat uit Atlanta besefte al gauw hoeveel het talent van deze jongens om met iedereen een praatje aan te knopen waard was, en huurde ze in als assistent. “We zijn opgegroeid vol dromen over een groots en meeslepend leven, met veel geld,” zeiden ze.

“Een vriend van ons had hulp nodig om wat kerstcadeautjes rond te brengen voor een advocaat waar hij voor werkte. Wij wilden wel helpen en dat ging natuurlijk heel goed. De advocaat was heel erg onder de indruk. We zeiden dat hij ons dan maar moest inhuren. We zouden op zijn kind kunnen passen, zijn auto wassen, wat dan ook, we zouden alles voor hem gedaan hebben. Op een dag belde hij en zei hij dat zijn assistent een serieus hartprobleem had, en dat die maanden uit de running zou zijn. De advocaat zei dat hij ons per direct wilde inhuren. Hij zei dat we de baantjes die we op dat moment hadden maar moesten opgeven en de volgende ochtend bij hem op kantoor present moesten zijn. Dat is inmiddels tien jaar gelden, en de rest is geschiedenis. We kregen die baan zonder iets te weten over juridische dingen, maar we hebben opgelet en verschrikkelijk veel geleerd. Hij vond het leuk dat er twee van ons waren: vier ogen, vier handen, vier hersenhelften. Het leverde ons een hoop geld op, waar we snel aan gewend raakten. We spendeerden ons hele maandsalaris aan kleding. Het was magisch. We verhuisden naar een prachtig appartement met uitzicht over downtown Atlanta; we kochten een Range Rover. We trokken een serieus pak aan en zijn iedere dag keihard aan het werk gegaan.

Het is wel heel grappig dat mensen hun hele leven naar school gaan om dit soort werk te doen, en wij hebben niet eens onze middelbare school afgemaakt. Maar we kennen het wereldje en het systeem nu zo goed dat we evenveel weten als iemand die rechten gestudeerd heeft.” Jamie Thomas, de legendarische professioneel skateboarder en eigenaar van Black Bo Distribution (en winnaar van deCalifornia Entrepreneur of the Year Award van Ernst & Young in 2006), heeft wel enig verstand van zakendoen, en vatte Sid en Thurms succes als volgt samen: “De jongens zijn van het slag mensen waar je veel over hoort maar die je nooit in het echt tegenkomt. Ze hebben sinds hun geboorte alles tegen gehad, maar hun eigen weg naar succes en roem gehosseld.” Het valt niet te ontkennen dat de tweeling een onversneden Amerikaans succesverhaal leeft. Toch waren alle producers en agenten die me belden alleen geïnteresseerd in het maken van hersenloze shows over twee identieke wiggers die wiggerdingen deden. In hun pitches stond altijd wel iets vermeld van dat de jongens “de boel op stelten” zetten.

Het was allemaal clichématige reality-tv bullshit, en je kunt alleen maar respect hebben voor de tweeling dat ze dat soort dingen altijd geweigerd hebben in plaats van voor het snelle geld te kiezen. Ze wachtten op iemand met visie en passie, iemand die begreep dat Hollywood, Amerika en de wereld nog nooit eerder te maken heeft gehad met boys als de ATL Twins, iemand die hun bijzondere leven met gepaste zorg en aandacht voor het voetlicht wil brengen. Die visionair was filmmaker Harmony Korine. Hij belde ze persoonlijk op nadat hij mijn interview had gelezen met het aanbod om een rol voor ze in het script van Spring Breakers te schrijven. In zijn nieuwe film blijft hij bij zijn controversiële manier van verhalen vertellen, maar door de cast en het onderwerp ligt de film dichter bij de mainstream dan zijn eerdere werk. Harmony lijkt om dezelfde redenen zo dol op Sid en Thurm te zijn als ik: “De tweeling is de vleesgeworden verdorven Amerikaanse onderbuik. Pathologische hufters en hoerenneukers. Ze zijn alles en niets. Ze eten geen voedsel, ze snuiven alleen drugs. Ze hebben het zijn van een waardeloze klootzak tot kunstvorm verheven. Het uitscheiden van nierstenen is hun hobby. Het dubbel penetreren van vrouwen is hun religie. Geen van beiden heeft ooit een boek gelezen. Geen van beiden heeft ooit groente gegeten. Ze slapen in hetzelfde bed en douchen samen. Het enige dat ze willen is beroemd worden en heel veel neuken. Ze zijn de grootste perverselingen van Amerika. Ik bewonder ze allebei heel erg. Ze zijn volledig ongedwongen en bandeloos. Ze hebben de toekomst, en die zullen ze rechtstreeks de afgrond in dirigeren. Zij zijn precies wat Amerika zo geweldig maakt.”

Een van de oudere zussen van de jongens, Clarissa (die een bachelor geschiedenis aan Harvard heeft gedaan, niet de zus waar ze een tijdje bij gewoond hebben), beaamt Harmony’s gevoelens, hoewel ze wat andere woorden kiest: “Mijn broers zijn hartstochtelijk loyaal en liefdevol. Ze belichamen een vreemde mix van introverte zelfreflectie en extravert hedonisme. Ieder gevoel van onzekerheid of angst dat een mens kan voelen wordt onderuit gehaald door de liefde en steun die ze elkaar geven als tweeling. Twee hoofden zijn sowieso beter dan eentje, en ze hebben een manier gevonden om dat in hun leven, liefde, seks en werk in hun voordeel te laten werken.”

Dat brengt ons weer terug bij de ambitie van de tweeling om vieze seks met een zekere twintigjarige superster te hebben. Ze belden me een paar weken nadat de opnames van Spring Breakers waren afgerond.
“Heb je uiteindelijk Selena Gomez nog kunnen doen?”, vroeg ik hen.

“Nee, we wisten wel snel dat dat er niet van zou komen. Ze bleef heel erg op een afstandje en beschermd; haar moeder en bodyguard waren altijd in haar buurt. Maar ze was superleuk. Harmony vertelde iedereen hoe groot onze pikken zijn, en hij zei van: ‘Laat het ze zien! Laat ze een foto van jullie pikken zien!’ dus toen haalden we onze telefoon tevoorschijn en ze keek ernaar. Ze staarde verbaasd naar die foto en ze zei niks.”

“Maar haar fans hadden wel wat te zeggen, toch?”

“Oh man, dat was verschrikkelijk. We neuken een hoop meisjes, dus onze Instagram is supervies, en op de een of andere manier kwamen we daar altijd mee weg. Dus toen we daar waren en Ashley Benson een foto van ons maakte en op Instagram zette, sloegen onze Twitter- en Instagram-accounts ineens op hol  van alle nieuwe volgers. Vervolgens postte Selena een foto met ons, en kregen we een leger tienerfans van haar over ons heen die krijsten van, ‘Eeeewww, vies!’ en die ons rapporteerden bij Instagram en dat soort shit. We blokten ze zodra we ze zagen, maar er waren duizenden van die kinderen! Het was echt een heel agressieve plaag. En toen werden we ineens gebanned van Instagram. Boem. Account weg. We waren zo kwaad, dus begonnen we te zeiken op Twitter over de tienerterreur van Selena’s fans. Jezus Christus, die kinderen gingen helemaal door het lint. Uiteindelijk hadden we zoiets van ‘Ok! Sorry! We geven ons over, laat ons met rust!’ De volgende dag vroegen we of Selena ons misschien wilde helpen, maar ze weigerde. Ze zei, ‘Mijn fans zijn gestoord. Je wil ze echt niet kwaad maken. Ze doen alles voor me.’”

Ik weet dat veel mensen hun oordeel gauw klaar hebben over de tweeling, en ik begrijp waarom. Als je de interviews en verhalen over hun obscene sekscapades leest is het makkelijk om te denken dat ze net een stapje verder gaan dan Jersey Shore. Maar het volledige verhaal van Sid en Thurm moet nog verteld worden, en ook wat ik hier heb geschreven is nog maar een fractie van hun hele werkelijkheid. Een ontmoeting met hen zal je je hele leven bij blijven, hoe je vervolgens ook over ze denkt. Door hard te werken en vol te houden hebben ze dingen voor elkaar gekregen waar ze vroeger niet eens van durfden te dromen. Toch zijn ze waarschijnlijk niet lang meer tevreden met hun penthouse in Atlanta en rondrijden in hun Range Rover. Ze willen meer, en ze komen dat van beide kanten halen. Met identieke piemels van elk 23 centimeter. “We willen evenveel verdienen als Justin Bieber,” zeiden ze. “We zouden meer willen acteren; we vinden dat we dat best goed kunnen. We willen heel beroemd worden, doen waar we zin in hebben, goedkope hoeren neuken in Hollywood. Mensen zeggen dat het gras niet altijd groener is aan de andere kant, maar wij hebben onszelf opgewerkt vanuit het niets en nu we iets van dat leven geproefd hebben, willen we meer. Maar zelfs als het hier bij blijft is het allemaal fantastisch geweest. We hebben in een film van Harmony Korine gespeeld, een shoot met Terry Richardson gedaan en we stonden in 2012 op de ‘Hot List’ van Rolling Stone—daar zijn we superdankbaar voor. Toen we klein waren en opgroeiden in de getto wilden we niets liever dan een bank in een L-vorm, maar onze ouders konden dat niet betalen. Nu hebben we een bank in een L-vorm, van leer. Maar we willen meer. We willen miljonair worden. We willen beroemde vrouwen in bed. We willen ze allemaal neuken! Vooral Lindsay Lohan.”
“Hoe moeilijk kan het op dit moment zijn om Lindsay Lohan te doen?”, vroeg ik.

“Denk je dat iedereen haar zomaar kan doen?”

“Ik denk dat jullie dat wel kunnen, ja,” stelde ik ze gerust.

Of ze Lindsay Lohan nou wel of niet kunnen DP’en voordat ze verdrinkt in haar poel van verdriet en cocaïne, de ATL Twins buffelen wel door. Dat hebben ze altijd gedaan, en dat zullen ze altijd blijven doen. Ik vermoed dat ze alleen tegengehouden kunnen worden als ze van elkaar gescheiden worden.

“Je noemde eerder dat mensen jullie probeerden te kidnappen in Chattanooga,” zei ik. “Wat zou er gebeuren als een van jullie zou worden meegenomen en jullie een onbepaalde tijd van elkaar gescheiden zouden zijn?”

“We zouden gek worden en er zou echt iets heel ergs gebeuren,” zeiden ze. “Mensen vragen wat er zou gebeuren als een van ons dood zou gaan… nou, de ander zou ook doodgaan, van een balkon springen, zoiets. Het is geen optie. Er is geen manier waarop wij zonder elkaar kunnen bestaan. Niemand kan weten hoe het is om ons te zijn, net zoals wij nooit zullen begrijpen hoe het is om alleen of eenzaam te zijn. We weten niet hoe het is om zonder elkaar te zijn en voelen ons heel gezegend dat we een onafscheidelijke tweeling zijn. Wat er ook gebeurt, we hebben altijd elkaar nog.”

Neem een kijkje in de bijzondere levens van de ATL Twins met onze driedelige documentaire The Twin Zone, die in maart op YouTube is verschenen en waarvan een speciale ongecensureerde versie op VICE.com verschijnt.