KV Mechelen-icoon Xavier Chen verkoopt nu streetfood in Elsene

Is een kantoorbaan echt zo kut als het klinkt? Hoe eerlijk moet je zijn bij een sollicitatie? En word je niet beter je eigen baas? Alles wat je moet weten over hoe werken werkt, nu in de VICE Guide to Work.

Old Boy is niet het zoveelste Aziatisch restaurant. Hier geen plastic lantaarns en geen goreng, nasi of andere bami’s op het menu. Uit de keuken komen gefrituurde wontons gevuld met zwarte pens en pulled pork. Een goeie tip als je hier wil eten: bel eigenaar en ex-profvoetballer Xavier Chen, en zeg dat je het met hem wil hebben over zijn carrière, zowel de oude als nieuwe. Voor je het weet zit je met de Brusselse ket aan de groene marmeren toog en staat er een fles wijn met Chuck Norris-etiket voor je neus. “Welkom en santé”, proost hij.

Tijdens ons etentje sprak ik met KV Mechelen-icoon Xavier over werkweken van honderd uur, zijn geweigerde afscheidsmatch en zijn sterrenstatus in Taiwan.

VICE: Hey Xavier, hoe komt een ex-profvoetballer erbij om een restaurant te openen?
Xavier: Ik heb mijn carrière altijd gecombineerd met mijn studies rechten, omdat ik wist dat ik daarna iets buiten voetbal wilde doen. Op de ULB leerde ik John Prigogine kennen en hij kwam met het idee om samen een restaurant te openen. Het leek me een makkelijk project om mee te beginnen, maar daarin heb ik me vergist. Ik werk nu veel harder dan toen ik nog profvoetballer was.

Wat maakt het zo zwaar?
De eerste twee maanden was ons team te klein en stonden we zelf mee in de zaak, zeven dagen op zeven. We waren hier van 9 uur ’s morgens tot 1 uur ’s nachts en tussendoor hadden we een uur om thuis op adem te komen. Voetbal spelen vraagt veel toewijding, maar je bent elke dag maar de helft van de tijd echt aan het werk. In een restaurant moet je constant problemen oplossen. We hebben gewoon al een jaar moeten zoeken om de juiste locatie te vinden.

Was het gemakkelijker om een restaurant op te starten als voetballer, omdat je in je sportcarrière al wat financiële reserve had opgebouwd?
Ik heb goed verdiend, maar dat geld wilden we hier niet voor gebruiken. We hebben de normale weg gevolgd en zijn gaan aankloppen bij banken. Dat is de beste manier om je project te testen. Je begint er best niet aan zonder er goed over na te denken. Daarom hebben we toch drie à vier jaar nodig gehad van het eerste idee tot de opening.

Nu staat er elke dag een rij klanten aan de deur en stromen de lovende recensies binnen. Ga je een Old Boy-imperium uitbouwen?
Binnen een paar maanden openen we hiernaast een afhaalvariant, maar je zal nooit vier of vijf Old Boy’s zien. Dat is nooit het doel geweest. Ik ben ook nog analist bij Proximus en studeer voor mijn trainersdiploma, dus mijn dagen zijn al lang genoeg.

In de zeven seizoenen dat je bij KV Mechelen speelde, sloot je de club in je hart, maar je hebt op een zure manier afscheid moeten nemen.
Ik had een mondeling akkoord om mijn contract te verlengen, maar plots ging dat niet door. Het was de beslissing van enkele mensen uit het bestuur en de trainer toen, Yannick Ferrera, maar ze hebben me nooit verteld waarom. Ik ben nog altijd zwaar ontgoocheld in hen. Ik wist dat de voetbalwereld een harde business was en ik kende de spelregels, maar ik heb de fout gemaakt om op meer eerlijkheid te rekenen. Ik hoopte dat ze me zouden komen zeggen waarom ze van gedacht waren veranderd. Dan zou ik dat geaccepteerd hebben. Elke keer als de voorzitter me zag op de parking, draaide hij zich om.

Je besliste toen om tijdens play-off 2 niet te spelen en weigerde zelfs een afscheidswedstrijd.
Klopt, maar dat was een van de moeilijkste periodes uit mijn leven. Aan de ene kant wou ik een signaal geven aan de buitenwereld dat ik niet tevreden was met mijn situatie. Dan toch nog een afscheidswedstrijd spelen zou hypocriet zijn. Aan de andere kant was ik ook bezig met hoe de supporters me zouden herinneren. Ik weet nog steeds niet hoe ze nu over me denken, maar ik moest mezelf ook nog in de ogen kunnen kijken.

Tussen je twee periodes bij KV Mechelen heb je drie jaar in China gespeeld. Wat heeft je overtuigd om aan de andere kant van de wereld te gaan voetballen?
Ik zat toen al vijf jaar in Mechelen en was 29 jaar oud. Ik had een van de zwaarste contracten van de club, maar in China kon ik netto vijf keer meer gaan verdienen. Bovendien had ik door mijn Taiwanese roots al te maken met de Aziatische wereld, en in China kon ik die cultuur verder leren kennen.

Hoe groot was de cultuurshock?
Heel groot. Ik woonde in een ‘kleine’ stad van drie à vier miljoen mensen, en maar een honderdtal buitenlanders. Van een sociaal leven was dus niet echt sprake. Als we drie of vier dagen vrij hadden, vlogen mijn vrouw en ik meteen naar Hongkong of Thailand. In principe woonden alle spelers en staff ook samen in een vijfsterrenhotel. Daar werden quasi elke dag teammeetings gehouden die vaak helemaal nergens over gingen. Ik wilde mijn dagelijkse leven scheiden van het voetbal, dus heb ik na verloop van tijd een eigen appartement gehuurd, maar dat betekende wel dat ik elke dag een halfuur in de taxi zat op weg naar weer zo’n nietszeggende vergadering.

Hoe was het niveau in China toen?
Het spel daar was nog niet volwassen. Je merkte dat aan de manier waarop de spelers leefden. We trainden om 16 uur, waardoor sommige spelers pas om 2 uur ’s nachts in hun bed kropen. Het maakte ook niet uit wat je at. Over andere zaken waren ze dan weer heel streng. Zo stonden ze om 23 uur in je kamer om te controleren of je er wel was. Ik heb daar twee wedstrijden tegen Robinho gespeeld: hij was nog maar een schim van de speler die hij ooit was bij Real Madrid.

Ondertussen was je zonder er ooit een match te spelen een ster geworden in Taiwan. Hoe kwam dat?
Op dat moment speelden er bij de Taiwanese nationale ploeg enkel semi-profs. Ik was de eerste die als prof in het buitenland zat, ook al ben ik maar voor de helft Taiwanees. Voor hen was ik dus een pionier. Toen de bond me overvloog naar Taiwan om me te overtuigen voor hen te spelen, stond er op de luchthaven een hele meute pers op mij te wachten. Op de persconferentie achteraf waren tientallen cameraploegen. Daarna volgden nog sponsorverplichtingen en fotoshoots voor magazines. Ik reis nu nog elk jaar twee keer naar Taiwan. Vorige keer ben ik daar naar aanleiding van het WK voor enkele grote merken twee weken promo gaan voeren.

Ben je altijd fier geweest om het truitje van Taiwan aan te trekken?
Ja, ik heb het altijd met veel plezier gedaan. Niet alleen omdat ik dan tegen en in andere Aziatische landen kon spelen, maar het was ook een mogelijkheid om de geboorteplaats van mijn vader en grootvader beter te leren kennen. Die laatste is nu al even overleden, maar vroeger maakte ik er punt van om hem elke keer te gaan bezoeken. Ik heb met Taiwan een band voor het leven opgebouwd.

Heb je nooit zin om het restaurant achter te laten en je voetbalschoenen weer aan te trekken?
Nee, ik heb nog geen seconde spijt gehad. Vanaf de opening hebben we altijd veel volk kunnen lokken. Elke dag staat hier een rij voor de deur. Wat wil je nog meer?

Wil je meer verhalen zoals dit? Volg VICE België razendsnel op Instagram en abonneer je op onze newsletter.