​Foto's door VICE Sports.
Foto's door VICE Sports.
Sport

Een poepbroek, kots en vieze Berlusconi: mijn opkomst in de MMA

“Ik rende naar de wc en realiseerde me daar dat ik tijdens het gevecht blijkbaar in mijn broek had gepoept.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Sports US.

De Amerikaanse Julie Kedzie is een van de pioniers in de vrouwen-MMA. Ze begon in 2004 met de sport, toen ze pas 23 was, en er voor vrouwen geen rooie cent mee te verdienen viel. Ze zag MMA uitgroeien tot een topsport, en maakte in 2013 haar debuut in de UFC tegen de Nederlandse Germaine de Randamie. We spraken haar over de lange weg die ze moest afleggen en een smerige ontmoeting met Silvio Berlusconi.

Advertentie

"Ik moet eerlijk toegeven dat ik emotioneel werd toen ik in 2012 het eerste UFC-gevecht tussen twee vrouwen zag. Toen Ronda Rousey en Liz Carmouche in de ring stapten kwamen de tranen vanzelf. Dat klinkt misschien een beetje gênant, alsof ik een watje ben, maar het was zo’n bijzonder moment. Er waren daar twintig jaar lang geen vrouwengevechten geweest en nu eindelijk wel. Ik jankte als een baby. Een vriend die naast me zat zei dat ik “even rustig” moest doen.

Bij dat evenement kreeg ik ook te horen dat ik zelf de UFC in mocht. Ik zat daar gewoon in het stadion, te wachten op de gevechten, toen mijn vriendin Melissa naar me toe kwam. “Heb je de tweet gezien?”, vroeg ze. “Ze hebben aangekondigd dat je de UFC in mag!” Die hele avond was emotioneel. De UFC is de beste vechtsportorganisatie ter wereld en ik voelde al mijn hele carrière dat ik er ooit een keer zou vechten. En toen gebeurde het.

Ik ben van ver gekomen. Ik heb enorme mazzel gehad met mijn eerste paar gevechten bij HOOKnSHOOT, een promotie die wordt gerund door Jeff Osborne, vanuit de Amerikaanse stad Evansville. Dat was destijds een van de beste plekken voor vrouwelijke vechters. Zij geloofden echt in vrouwengevechten en vonden het geweldig. Jeff was de eerste in de VS die een vechtavond organiseerde met alleen maar vrouwen. Ik heb geluk gehad dat ik op het juiste moment op de juiste plek was, en door hem werd gewaardeerd.

Advertentie

In 2005 won ik daar mijn eerste toernooi. Die tijd voelde fantastisch, al was ik tegelijkertijd superverward. Ik vocht op 68 kilo, maar dat was vooral omdat ik geen idee had hoe ik af moest vallen voor wegingen. Inmiddels vecht ik op 61 kilo. Dat soort dingen leer je onderweg. De fans van HOOKnSHOOT waren bloedfanatiek en kwamen elke avond. Er werd een hoop bier gedronken en hoewel roken niet was toegestaan, stond het er constant blauw. Ik vocht tijdens dat toernooi drie keer op een avond, met een kwartiertje rust tussen mijn gevechten.

De vechters moesten zich allemaal omkleden in dezelfde kleedkamer, dus je tegenstander zat maar een paar meter van je vandaan. Het was een totale chaos, heerlijk. Bij de finale zat er nog maar een man of tien in het publiek. Toen ik won was ik zo blij dat ik onverstaanbaar in de microfoon begon te brabbelen, en na het evenement gingen we uit met alle vechters. Ik kocht drank voor iedereen en we feestten de hele nacht door.

Ik heb ook aan evenementen meegedaan die wat minder waren. Dat mensen me in mijn bil knepen als ik naar de kooi liep, bijvoorbeeld. Soms waren de mannelijke vechters op evenementen heel lief en ondersteunend, maar voor hetzelfde geld waren ze juist verschrikkelijk. Een keer zei een gast tegen me: “Ik ga je in je mond neuken.” Sommige promoters betaalden veel te weinig, en er waren evenementen waarbij mijn gevecht steeds verplaatst werd, totdat ik als laatste vocht en er niemand meer was om het te zien. Ik heb het allemaal meegemaakt, maar dat heeft me wel geholpen om extra te waarderen wat ik nu doe.

Advertentie

Als ik tegenwoordig naar andere vrouwelijke vechters kijk, besef ik dat zij dat allemaal niet hoefden mee te maken, aangezien vrouwen nu meer geaccepteerd geworden. Ik weet dat we nog steeds niet altijd evenveel als mannen betaald krijgen, maar het gaat stapje voor stapje de goede kant op. We zijn de afgelopen vijftien jaar van zover gekomen, dat ik ook makkelijk even kan uitzoomen en waarderen wat ik nu heb. Die eerste jaren moest je echt liefde voor de sport hebben, anders kwam je er niet. Er was echt veel teringzooi waar je doorheen moest gaan.

Ik herinner me evenementen waarbij mensen langs de kant op de mat kotsten waarop ik moest vechten. En ik weet nog dat ik in Chicago een keer op een theaterpodium moest vechten, en de vloer oneven was. Bij sommige evenementen kwam helemaal niemand kijken, dus vechten voor een UFC-publiek leek nog ver weg. Laat staan dat ik verwachtte dat Vladimir Poetin een keer in het publiek zou zitten.

Want ook dat heb ik meegemaakt. Het was in de tijd dat ik net met trainer Greg Jackson werkte, en indruk op hem wilde maken. Ik vocht in Sint-Petersburg tegen Julia Berezikova uit Rusland, en als je in Rusland tegen een Rus vecht, weet je dat zij alles mee gaat krijgen. Ze brak mijn neus in de eerste ronde, maar ik won die eerste ronde omdat ik haar naar de grond bracht.

Tussen de eerste en tweede ronde repareerde Greg mijn neus. Hij zorgde er ook voor dat ik niet overal bloedde, terwijl iemand anders uit ons team koud water over mijn nek gooide. Dat water had ik alleen niet echt verwacht, dus ik schrok me kapot. Volgens mij liet ik toen ook een scheet.

Het gevecht ging daarna gewoon door, en ik won. Vervolgens moesten we snel de bus in, terwijl ik mijn handschoenen nog aan had en mijn neus nog bloedde. Het was een gekkenhuis. Ze bleken ons naar een of ander paleis te rijden, waar we een kopje thee zouden drinken met Vladimir Poetin en Silvio Berlusconi.

Jean-Claude Van Damme en Fedor Emelianenko waren er ook. Fedor is mijn grote held. Toen ik mijn handschoenen uit deed, merkte ik dat ik enorm stonk. Ik rende naar de wc en realiseerde me daar dat ik tijdens het gevecht blijkbaar in mijn broek moet hebben gepoept. Ik zou met Vladimir Poetin in een paleis zitten, met overal marmer en goud, en uitgerekend op dat moment had ik poep in mijn broek! In de wc was geen vuilnisbak, dus ik deed mijn onderbroek uit en stopte ‘m opgerold in de hoek van de wc. Ik maakte mezelf schoon, zo goed als dat ging, en ging weer naar buiten om met Poetin en Berlusconi op de foto te gaan.

Die Berlusconi probeerde me nog te versieren ook. Hij kwam naar me toe en zei: “Ben je vrijgezel of getrouwd?” Dat was een van de meest surrealistische dingen die ik ooit heb meegemaakt. De Italiaanse president die probeert me te versieren terwijl ik net in mijn broek heb gepoept. Ik was toen trouwens 27, dus sowieso te oud voor hem."