Hoe Rocky Grandjean Badr Hari knock-out trapte

Rocky Grandjean (36) werkt als kickboksleraar in het Wellness Profi Center in Purmerend. Vroeger heeft hij op het hoogste niveau gebokst en gekickbokst. Zijn ouders, Georges en Bernadette, hebben hun zoon vernoemd naar Rocky Balboa, het boksende filmpersonage van Sylvester Stallone. Rocky deed zijn naam eer aan en heeft tegenover een aantal grote namen in de ring gestaan.

Eén van zijn meest besproken en meest bekende gevechten is die waarin hij tegenover Badr Hari stond. Rocky en Badr namen het destijds tegen elkaar in de C-klasse, in een klein zaaltje in Amsterdam. Rocky won op knock-out. In aanloop naar Collison 2 vroegen we Rocky nog één keer te vertellen hoe hij die avond in 2000 heeft ervaren. Dit is het verhaal van Rocky Grandjean, die Badr Hari versloeg op knock-out.

Dit gevecht heeft natuurlijk al een tijd geleden plaatsgevonden, maar staat nog in mijn geheugen gegraveerd als de dag van gisteren. Ik voel me dan ook vereerd dat ik mijn verhaal nu mag vertellen en delen in dit interview. Ik was een jongen van zeventien jaar toen ik tegen Badr vocht. Doordeweeks trainde ik in het Wellness Profi Center onder Michel Van Halderen en Nordin Ben Salah, mijn voormalige trainer. In het weekend was ik altijd aan het trainen met mijn vader bij Gym Alkmaar, de sportschool waar ik voor uitkwam als kickbokser. Die sportschool was ooit van mijn vader. Naast het kickboksen werkte ik als beveiliger bij verschillende clubs en kroegen.

Op 19 November 2000 ging het gebeuren in het Zonnehuis in Amsterdam-Noord. Het was een klein zaaltje, met op ringhoogte wat stoelen en daarboven een tribune. Er komen daar altijd veel mensen met een Marokkaanse achtergrond. Door de kleine en intieme setting hing er een hele gezellige sfeer. Volgens mij was het gala zelfs georganiseerd door de trainer van Badr zelf. Badr vocht destijds vanuit Sitan Gym.

Mijn eerste C-partij, op 70 kilo, waar ik zo hard voor getraind had, zou in de eerste instantie bijna niet doorgaan. Dit hoorde ik een uur voor de partij zou beginnen. Ik hoorde dat Badr tijdens de weging niet op gewicht, maar te zwaar was. Dit mocht voor mij de pret niet drukken, ik had hier hard voor getraind en ging ervoor. Ik moet daar wel eerlijk bij zeggen dat ik niet wist wie ik tegenover me had. Ik had toen nog nooit van Badr gehoord, maar hij werd wel aangekondigd als een groot talent van Sitan Gym.

Het begin van de partij was niet in mijn voordeel. Ik kwam er niet helemaal lekker in, vooral door zijn lengte. Badr was on fire, hij pakte me steeds met een jab en daaropvolgend een lowkick. De bouw van zijn lichaam hielp daarbij, want hij heeft onwijs lange armen en benen. Bij zijn eerste rechtertrap was het meteen raak. Dat werd een dik oog voor mij, die onmiddellijk keihard begon te zwellen. Vanuit het publiek hoorde ik mijn moeder en mijn vriendin de hele tijd roepen. “Pak hem Rock!”, schreeuwde mijn vriendinnetje van toen. Zij filmde het gevecht ook, dat nu nog steeds op YouTube staat. “Kom op Rock!”, riep mijn zusje er doorheen.

Steeds kreeg ik weer een jab van Badr gevolgd door die lowkick. Ik moest daar wat aan gaan doen. Op een gegeven moment maakte Badr en jab, waarop ik zijn arm vast pakte en probeerde hem te klemmen. Daar gooide ik een stoot overheen. Ik probeerde hem uit balans te trekken, en deed een supermanpunch. De eerste keer was het niet helemaal een succes, maar die tweede supermanpunch zat er heerlijk op. Hij maakte een hele rare draai en was even weg.

“Eindelijk, hehe!”, dacht ik. “Eentje zit erop.” Ik had het gevoel dat dit de eerste echte goede stoot was vanuit mijn kant. Toen hij weer bij was, probeerde ik nog een supermanpunch. Helaas zat die er minder goed op. Badr anticipeerde meteen en maakte een lowkick. Ik was te laat om te blokken en ontspande mijn been, om de klap minder hard aan te laten komen. Badr trapte mijn been daardoor naar binnen, wat er voor zorgde dat ik automatisch draaide.

Door die trap kwam ik in een schuine positie terecht. Op dat moment besloot ik een spinning heelkick te maken. Ik dacht: “Gewoon proberen.” Het ging vanzelf. Een lucky punch, of lucky kick, eigenlijk. Hij zat precies op zijn hoofd, pats! Badr ging neer en lag op de grond, alleen een arm bleef omhoog staan. Mijn vader, Michel en Nordin kwamen meteen de ring in, om het te vieren en me te verzorgen. Mijn oog was nog helemaal dik. Michel drukte met zo’n ijzeren plaatje erop, om de zwelling te stoppen.

“Ik wil niet blijven filmen hoor”, riep mijn ex-vriendin. De scheidsrechters lieten Badr nog even op de grond liggen, wat ik wel begrijp. Als je in Thailand knock-out gaat, komen ze gelijk met een brancard. Zo word je de ring uitgehaald. Dan kijken ze in de kleedkamer wel hoe het met je gaat. Dat vind ik goed, geef diegene gewoon even zijn rust. Ik hoorde later dat Badr in de kleedkamer dacht dat hij nog moest vechten. Hij wist niet meer dat hij al gevochten had. Ik heb dat zelf ook een keer gehad toen ik zwaar knock-out was gegaan.

De scheidsrechter hield mijn hand omhoog in de ring, maar niet al het publiek in het Zonnehuis reageerde even enthousiast. Natuurlijk waren mijn familie en vrienden van de sportschool aan het juichen, maar veel mensen in het publiek waren voor Badr gekomen. Vervolgens liep ik naar Badr toe om hem te bedanken voor de partij. Ik legde een hand op zijn schouder en gaf hem een hand, omdat ik hem wilde bedanken. De speaker riep nog een keer om voor applaus, zonder veel reactie, daarna ging ik de ring uit met mijn vader, Michel en Nordin.

Jaren later ben ik Badr nog eens tegengekomen in Club Air. Hij was inmiddels uitgegroeid tot zwaargewicht. ’’Kom, we doen een keer een rematch!’’, zei hij voor de grap. Waarop ik weer dolde dat hij dan wel een beetje zou moeten afvallen en ik wat moest aankomen. Een beetje geinen met elkaar. Het is leuk dat men onze partij nog steeds bekijkt op Youtube. Een vriend van me zei laatst zelf: “Ik zocht op YouTube naar zieke KO’s en toen stond die van jou en Badr er ook bij!’. Ik zie het als een leuke herinnering. ‘’Een gouwe ouwe’’, zeg ik dan altijd.

Ik hoor nog weleens dat ik nu op de plek van Badr had kunnen staan, maar zo zie ik dat niet. Kijk, hij was toen gewoon in de groei. Badr is uiteindelijk een zwaargewicht van ruim 100 kilo geworden. Ik heb mijn laatste gevecht op 72,5 kilo gevochten. Daar zit een groot verschil tussen. Dit is mijn bouw, mijn lichaam. Ik ben geen 100 kilo. Het gaat zoals het gaat. Waar ik nu sta, heeft ook te maken met een samenhang van omstandigheden.

Het kwam als een harde klap bij me aan, toen mijn trainer Nordin Ben Salah in 2004 plotseling overleed. We hadden een hechte band, gingen wel eens samen op stap en zijn ook samen naar Thailand geweest voor een WK amateurs. Na zijn dood ben ik een tijdje gestopt met vechten. Vlak daarna overleden ook mijn oma, opa en oom, waardoor ik even in een zware periode terechtkwam. Ik ben altijd door blijven trainen, maar het ritme was er toen wel even uit bij mij.

Daar kwam bij dat ik kampte met een aantal blessures, waardoor ik niet altijd volle bak voor het vechten heb kunnen gaan. Door een combinatie van al deze omstandigheden sta ik waar ik nu sta en staat Badr waar hij staat. Het is ook goed zo. Wel wil ik mijn vechtsportcarrière nog echt graag met een titeltje afsluiten, tegen iemand die ook op 72,5 kilo vecht. Mohammed Jaraya of Regilio van der Ent bijvoorbeeld, zie ik als waardige tegenstanders. Dus mochten jullie dit lezen, zeg ik met een knipoogje: “You know where to find me.”

Maar eerst hebben we nog de partij van 21 december, waar Badr wederom tegenover Rico staat. Beide zijn het topatleten en ik schat de kansen echt 50/50 in. Maar als ik moet kiezen, kies ik toch stiekem wel voor Badr. Kijk, Rico is sterk en een goed voorbeeld voor de sport, hij vecht erg netjes. Maar Badr zijn stijl trekt mij gewoon meer aan, omdat hij beweeglijker is en goed uit de hoek kan komen met onverwachte acties. Moge de beste winnen.

Osu, Rocky Grandjean