Na de kater: de Skins-generatie, 15 jaar later

Zomer 2010. Ik ben 15 en een kennis heeft van de afwezigheid van zijn ouders gebruik gemaakt om de deuren van zijn huis voor ons te openen. Ik zie wazig en dwaal door de tuin in een gescheurde spijkerbroek, afgedankte Converse-schoenen en een open overhemd over een T-shirt van Eleven Paris. Een of twee mensen hebben me de bijnaam Effy gegeven vanwege mijn dikke eyeliner, duidelijk geïnspireerd op het personage dat wordt gespeeld door Kaya Scodelario - tenzij het is vanwege mijn aarzelende tred na een paar glazen wodka. Het was de tijd van de serie Skins en, in het verlengde daarvan, van de kenmerkende feestjes van de Britse show: Skins-party's en andere min of meer openlijke imitaties van deze avonden met sterke drank, tongen en een paar waterpijpen. 

Hoe kijkt de Skins-generatie, vijftien jaar na die puberale roes van losbandigheid, aan tegen deze feestjes die werden gekenmerkt door een drang om te leven en te experimenteren?

“De Skins-feestspirit was te vinden op feestjes waar we niet echt waren uitgenodigd, we kwamen allemaal met een fles en dan was het open bar", zegt Antonin, 28. "Er waren stoeipartijen in het veld, mensen die dingen kapot maakten... Het doel was om van alles te doen.” Geïnspireerd door Chris, Tony, Michelle, Cassie, Cook, Freddie, Emily, enz. - volgen hij en zijn vrienden onuitgesproken codes: alleen pure alcohol drinken, snel joints roken, blowen. - De volgende dag zijn een black-out of een schrammetje oplopen synoniem voor een rumoerige avond en veel verhalen om te vertellen. Antonin zat aan het einde van zijn middelbare schooltijd toen hij de serie ontdekte, die in 2007 in het Verenigd Koninkrijk werd uitgebracht. Tienerseries hadden al een decennium lang hun gouden tijd gehad toen Skins het genre opfriste met middenklasse personages die seksueel promiscue waren en overmatig drugs en alcohol gebruikten voor de camera. De trashy esthetiek van de film met braaksel, neon beha's en comazuipen werd aangevuld met een iconische soundtrack die post-indie, electro-punk en dubstep vermengde.

"In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van tienerproducties besloot Skins om in elke aflevering een gekend maar tot dan toe terughoudend en ontwijkend gepresenteerd recept centraal te stellen: seks, drugs en rock-'n-roll”, legt Célia Sauvage uit, onderzoeker op het gebied van cinema en audiovisuele studies en co-auteur van het boek Teen Movies. "Seksualiteit wordt uitvoerig en diepgaand besproken lang voor Sex Education, en naaktheid is zeer aanwezig. De serie lijkt eindelijk in het reine te komen met de losbandigheden en zwakheden van de adolescentie, terwijl het politiek correcte levensles-aspect van veel Amerikaanse series wordt vermeden.” Een paar jaar voordat Project X de grenzen van chaotisch feesten verlegde, had Skins een ongekende impact op een hele generatie tieners. “De soundtrack van Skins speelde een belangrijke rol in het verlangen om de levensstijl van de personages naar het echte leven om te zetten", legt de onderzoeker uit. Tot op de dag van vandaag is het een van de weinige tienerseries die zo'n breed scala aan muzikale smaken heeft geïnspireerd en jonge mensen terug heeft gebracht naar rockconcerten. Maar het is ook de enige die thema-avonden heeft geïnspireerd, met de beroemde 'Skins-parties’'.

In Moselle, zo'n vijftien jaar geleden, ging Camille naar haar eerste feestjes. Beïnvloed door de personages uit Skins, waande ze zich Effy op paddenstoelen terwijl ze dronken danste in de velden. "We luisterden naar dezelfde muziek en ik had geen zorgen in de wereld, dus ik probeerde te dansen zoals Effy in de aflevering waarin ze in het midden van de dansvloer danst, alles doet en er geen fuck om geeft", vertelt ze. De explosieve, onduidelijke eindes van de avonden waren een garantie voor succes: "Er hoefde maar één persoon onwel te worden en te gaan huilen en dan ging het alle kanten op. Er waren romantische drama's, iemand die alleen het bos inging en gevonden moest worden....” De drama's werden gevoed door veranderde bewustzijnstoestanden en speelden zich af tegen de achtergrond van een voorstedelijk landschap dat door de nacht werd verduisterd. Als het weer rustig was en er alleen nog maar lege flessen over waren, gingen Camille en haar vrienden soms voor de tv zitten om religieus naar een aflevering van Skins te kijken en het feest te verlengen terwijl ze hun verbeelding voedden met dromen.

Met zijn rauwe esthetiek en personages waarmee je je kunt identificeren, geeft de Britse productie je iets om over te dromen: emancipatie, vriendschap in groepsverband, manieren om muziek of seksualiteit te beleven... "Mijn ouders waren overbezorgd en zelfs een beetje autoritair, ze weerhielden me ervan om veel dingen te doen", herinnert Charlotte, 30 jaar, zich. “Door de serie kon ik de dingen anders zien, de grenzen van het ouderlijk toezicht te verleggen en minder behoedzaam zijn.” Het was ook deze vrijheid waar Antonin in die tijd over fantaseerde: hij was geen kind meer maar ook nog niet volwassen en stond zichzelf bewust toe om met de grenzen te flirten. "Onze benadering van feesten was sterk gericht op het uit de hand lopen, met duidelijke jeugdige onhandigheid”, herinnert hij zich. “We dachten dat het iets glamourachtigs had om op de grond te belanden en over elkaar heen te kotsen, en paradoxaal genoeg dacht ik dat ik stijlvol was als ik mezelf buiten zag wankelen.”

De uitspattingen gingen verder dan de feestelijke sfeer en maakten deel uit van zijn dagelijkse leven als schooljongen: "Toen ik 14 was, kwamen we 's ochtends op school aan en haalden we discreet een fles wodka tevoorschijn. Het was belachelijk omdat ik een uur later naar buiten ging om over te geven, maar we vonden een zekere elegantie en durf in losbandigheid." In Skins zit het coole verborgen in de gescheurde netkousen, overgeven en het overtreden van regels. De personages, die allemaal erg mooi zijn, worden niet geïdealiseerd en hebben elk hun eigen trauma's: Cassie lijdt aan een eetstoornis, Effy is depressief, Chris sterft aan een overdosis.... “Skins heeft altijd de toxiciteit van deze gedragingen erkend en besproken door personages die er niet mee instemmen", zegt Célia Sauvage. “Degenen die eraan toegeven betalen een hoge prijs: psychiatrisch ziekenhuis, ongeluk en blijvende invaliditeit, dood, financiële onzekerheid..." 

Rond haar 15e gaf Lisa* ook wilde feestjes. Ze was al bekend met alcohol en cocaïne en vond bevestiging in personages als Effy, met haar levendig getroebleerde kant. “We aten bewust niet te veel, we dronken veel en we knuffelden iedereen", herinnert ze zich. “Naar een serie kijken waar mensen drugs gebruiken en met iedereen naar bed gaan, stelde me gerust toen ik door een moeilijke periode ging." Na lange tijd in het nachtleven te hebben gewerkt, kijkt ze nu met een kritisch oog terug op haar tienernachten. "Soms word ik nostalgisch omdat we het zo leuk hadden, maar als ik eraan terugdenk, liep het wel een beetje uit de hand. Seks onder invloed van drugs lijkt cool, maar je bent niet per se instemmend en je realiseert je dat pas te laat.” Lisa is sindsdien gestopt met drugs. "Soms zeg ik voor de grap dat het dissociatieve vluchten waren, dat ik het niet echt was.” Als een ontsnapping uit een realiteit die bijna fictioneel werd beleefd, met haar in de hoofdrol. 

Zonder afstand te nemen van die periode in haar leven, herinnert Charlotte zich een foto die ongemerkt van haar werd genomen door een fotograaf in een club tijdens een Skins-themafeest. "Ik was aan het daten met een jongen en we hebben een lange tijd zoenend op een bank doorgebracht. De volgende dag vond ik een foto van ons op Facebook waarop ik te zien was in een suggestieve en seksueel getinte pose. Op maandagochtend op school was dat het enige waar iedereen over kon praten.” In het tijdperk na #MeToo lijkt het duidelijk dat het in de dagen van de door Skins geïnspireerde feestjes meer ging om drankmisbruik dan om toestemming, respect of het geweten van de ander, en vrouwen waren vaak de eerste slachtoffers. In de eerste generatie van de show - de serie is opgedeeld in drie generaties van personages - krijgt het personage van Michelle de bijnaam 'Nib' van haar vriendje omdat haar borsten 'hilarisch' zijn. En Cassie krijgt de opdracht om Sid te ontmaagden, ondanks het feit dat ze bijzonder kwetsbaar is en constant onder de medicijnen zit.

Ook achter de schermen zijn er problemen ontstaan. Een paar jaar geleden spraken April Pearson en Laya Lewis - Michelle en Liv in de serie - zich in een podcast uit over de omstandigheden waaronder de serie werd gefilmd. Ze zeiden onder andere dat ze niet genoeg beschermd waren als (zeer) jonge actrices, waarbij het ging om body shaming of seksscènes die meteen op de eerste dag moesten worden gefilmd. "Zoals bij veel slachtoffers van trauma's het geval is, kijk je er later op terug en zeg je tegen jezelf: 'Ja, dat was klote’.

Hoe ze terugkijken op deze intense experimentele periode wordt beïnvloed door hun eigen ervaringen en bagage. Terwijl Lisa zichzelf nu omschrijft als "anti-drugs", kijkt Antonin met liefde terug op dat tijdperk. "Ik zeg niet dat je het moet meemaken om volwassen te worden, maar ik denk dat het een soort van inwijdende functie had die ik niet ontken. Ik feest vandaag de dag nog steeds en ik zie mijn parcours in de partyscene als een doorlopende lijn, er was geen pauze.” Natuurlijk feest hij op zijn 28e niet zoals hij deed op zijn 14e. Eenmaal voorbij de tienerfase van het verheerlijken van buitensporige ervaringen en ongelukkigheid - de Tumblr-montages gebaseerd op citaten van depressieve personages in de serie zijn hier het bewijs van - moet gezegd worden dat de coolheidsfactor niet lang blijft hangen bij beelden van kots en make-up verpest door tranen.

*Voornaam is veranderd om haar privacy te beschermen.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.