Guyon Philips: van profvoetballer naar Iceland Air naar quarantaine

Terwijl ik net als veel Nederlanders thuis werk en mij geregeld afvraag hoe ik de komende maanden, en misschien wel langer, mijn inkomsten bij elkaar kan blijven schrijven, hoor ik aan de andere kant van de lijn dat Guyon Philips (26) een paar uur voor ons interview is ontslagen bij Iceland Air. Bij zijn voetbalclub Knattspyrnufélagid Vídir, op het derde niveau van IJsland, heeft de Nederlander gelukkig voorlopig nog wel een contract.

Philips is een voormalig speler van onder meer Vitesse en Go Ahead Eagles. Ik wilde hem eigenlijk interviewen over zijn leven als voetballer op IJsland en zijn werk ernaast als agent van Iceland Air. Voor die maatschappij stond hij de ene dag bij de check-in service, dan weer bij de gate om de boardingpassen te controleren. Het leek me mooi om de balans tussen dat werk en een carrière als voetballer te bespreken. Maar Philips blijkt net te zijn ontslagen, vanwege de coronacrisis.

VICE Sports: Ha Guyon, hoe beleef jij deze crisis op IJsland?
Guyon Philips: Prima hoor. Ik zit in de auto en ben onderweg naar huis van onze voetbaltraining. Het was een soort bootcamptraining waarbij we op anderhalve meter van elkaar oefeningen deden. Het was een vreemde dag. Ik ging vanochtend nog naar het vliegveld van Keflavik, op vijftig kilometer van Reykjavik, en zag dat er bijna geen auto’s op de parkeerplaats stonden. Het was de laatste week ook al een troosteloze bende. Er was steeds minder vliegverkeer, alleen nog wat vracht. En toen collega’s één voor één bij de manager moesten komen, wist ik dat we slecht nieuws zouden krijgen. Ik ben mijn baan kwijt. Het is nu niet anders. Dat is flink balen. Wat nu?
Ik heb een uitkering aangevraagd. Dus naar de gemeente en de papieren invullen. Ik kreeg al wel min of meer te horen dat, als deze crisis voorbij is, ik weer gewoon kan terugkomen bij Iceland Air. IJsland zal dat bedrijf niet failliet laten gaan. Ik zal ook met plezier terugkeren. Ik had het goed naar mijn zin. Het was eigenlijk mijn eerste echte baan, haha. Ik zat in een soort transitie, want ervoor had ik altijd gevoetbald. Het voelde als een verademing om er te werken. En ik was pas een maand bezig. Het was wel pittig om elke dag om vier uur op te staan en om vijf uur aanwezig te moeten zijn, en dan na werk vier keer per week ’s middags te trainen met mijn club. Dat waren drukke dagen. Gelukkig had ik leuke collega’s, die net als ik sarcastische humor hebben. Heb je nog wat leuks uitgehaald tijdens je werk daar?
We zeiden weleens dat iemand niet door mocht omdat een tas te zwaar was. Dan zag je even paniek, maar zeiden we snel dat het een grapje was. Dan waren ze ook weer de gelukkigste mensen op aarde. Op een vliegveld kom je mensen tegen die één hersencel gebruiken. Er was een passagier die riep dat hij het coronavirus had. Dat soort grapjes moet je niet maken. Onze chef zei dat de volgende persoon die dat zou roepen niet mee zou mogen.

Hoe gaat het nu met de besmettingen op IJsland?
Hier blijft het aantal ook stijgen. Het is volgens kenners begonnen toen er een vliegtuig uit Verona landde. Daar zaten mensen in die al besmet waren. Ik was zelf niet betrokken bij die vlucht en heb geen klachten. Voor mezelf en mijn vriendin ben ik niet bang, maar we hebben een zoon van twee weken oud en ik weet niet of bekend is hoe pasgeborenen op het virus reageren. Hopelijk kunnen wij het virus buiten de deur houden. Er zitten ook inmiddels best veel mensen in quarantaine en de bioscopen, zwembaden, scholen, theaters en horeca zijn nu dicht. We zijn dus vooral aan huis gebonden. Maar met ons zoontje waren we dat al. Mijn werk bood wel de kans om te ontsnappen aan de luiers en het gehuil, haha. Nee, het is fijn dat we samen zijn in deze gekke periode. Ik kan nog altijd een luchtje scheppen in de natuur: naar de zee of de geisers. Daar zijn nu geen toeristen meer.

Hoe staat het ervoor met jouw club?
Het is de vraag hoe lang ze het kunnen volhouden. We hebben geen rijke eigenaar, zoals wat andere IJslandse clubs. Die worden gesteund door vermogende lokale ondernemers. Ik heb hier nu ook geen topcontract, vandaar dat ik een baan ernaast moest zoeken. Omdat ik met mijn IJslandse vriendin en onze zoon in Keflavik woon, kwam ik al snel bij het vliegveld uit. Daar werkten ook bekenden van ons.

Hoe ben je eigenlijk in IJsland terechtgekomen?
In de zomer van 2018 stond ik op een kruispunt in mijn leven. Ik zat bij TOP Oss op een dood spoor en door blessures ging het al jaren iets minder. Mijn relatie was ook net uit. Echt happy was ik niet. Ingólfur Sigurðsson, een IJslandse jongen die ik nog kende van Volendam, bracht mij in contact met Víkingur Ólafsvík, toen spelend in de hoogste competitie. Ik overwoog al een baan te zoeken buiten het voetbal, omdat ik er even klaar mee was, maar ik dacht: misschien is dit avontuur goed om in een nieuwe omgeving op nul te beginnen. Ik tekende voor een half jaar bij Ólafsvik, een andere club op IJsland, maar al snel viel het niveau tegen. Zowel op de trainingen als in wedstrijden. Ik had niet het idee dat het succes van het EK 2016 in Frankrijk IJsland als voetballand veel had opgeleverd. De meeste internationals zijn ook al op hun veertiende, vijftiende naar landen als Engeland of Nederland gegaan. Voetballend viel het niet echt mee, maar ik heb me wel vermaakt. Ook doordat ik mijn huidige vriendin leerde kennen.

Waar was jullie eerste ontmoeting?
Op Tinder, haha. Ik was met wat teamgenoten op weg naar Reykjavik en bleef hangen toen zij op het scherm van mijn telefoon voorbijkwam. Ze bleek toen op een camping te zitten. Wij gingen langs en maakten kennis. We hebben er een leuke avond van gemaakt. Daarna gingen we vaker daten. Ik ontmoette vrij snel mijn schoonfamilie en haar stiefvader bleek fanatiek fan van Crystal Palace. Hij liet vol trots een shirt van Patrick van Aanholt zien. Ik kreeg later voor mijn verjaardag van hem een Crystal Palace-shirt met Jaïro Riedewald.

Je hebt ook nog even in Noorwegen gevoetbald na jouw eerste half jaar in IJsland. Hoe was dat?
Dat was ook een avontuur. Ik speelde van maart tot oktober vorig jaar bij Alta in Noorwegen. We zaten boven de poolcirkel. Op 200 kilometer van de Noordkaap. Mijn vriendin was gelukkig mee. In Alta is het in de winter 24 uur per dag donker en in de zomer 24 uur per dag licht. In de winter zijn er veel depressieve mensen en er zijn ook strenge regels om drankmisbruik te voorkomen. In de zomer is het wel een stuk gezelliger. We speelden onze thuiswedstrijden in een indoorhal vanwege de sneeuwval. Voor sommige uitwedstrijden zaten we uren in het vliegtuig. Het was leuk, maar we hadden toen al de intentie om terug te keren naar IJsland, ook omdat mijn vriendin zwanger was. Vorig jaar oktober keerden we terug. Bij Vídir, waar ik al een aantal jongens kende, zochten ze nog een spits en ik dacht: als ik in IJsland niet op een goed niveau kan spelen, dan wil ik vooral lol maken. Nu speelde ik bij thuiswedstrijden soms voor 100 of 150 man. En dan vooral familie en vrienden. Onze trainer speelt ook nog mee en is veruit de beste. We hebben ook jongens uit Spanje, Schotland en Servië in de ploeg. Zij verdienen hier, met een bijbaan zoals ik die had, meer dan in hun eigen land. Bij mijn vorige club speelden jongens uit Sierra Leone voor 800 euro per maand. Voor ons niet veel, maar die jongens waren in Sierra Leone steenrijk met dat salaris. Heb je als 26-jarige (oud-)prof niet meer de ambitie om nog een stap hoger te komen dan een IJslandse derdeklasser?
Voor mijn terugkeer naar IJsland was er nog interesse uit Roemenië, Georgië en de Faeröer. Maar ik dacht ook aan mijn vriendin. Voor haar en onze zoon is het nu fijn om bij familie te zijn. Het is voor nu goed. Natuurlijk had ik ooit de ambitie om in de Eredivisie en in Duitsland of Engeland te spelen, maar dat zit er niet meer in. Het was mijn droom om als Arnhemmer ooit in Vitesse 1 te spelen, maar toen ik op de deur van het eerste team klopte kwam Merab Jordania binnen met een legertje nieuwe spelers: Marcus Pedersen en Wilfried Bony en later Jonathan Reis en Mike Havenaar. In 2012 ging ik naar Go Ahead Eagles, Marc Overmars haalde mij binnen. Erik ten Hag was mijn eerste trainer als prof. Heel tof om nog met hem te hebben gewerkt, de beste trainer die ik heb gehad. Hij was eerlijk en duidelijk. Ik was de pinchhitter achter spits Marnix Kolder. Natuurlijk wilde ik meer spelen, maar ik kende mijn rol. We hadden een sterk team. Quincy Promes zat er ook bij. Hij maakte dat seizoen alleen maar mooie goals.

Het klinkt alsof je tevreden bent met hoe het is gelopen.
Ik heb periodes gehad dat ik mezelf opvrat en dacht: waarom kom ik niet hogerop? Dat maakte mij niet tot een fijn persoon. Nu heb ik me erbij neergelegd dat ik niet de beste voetballer van de wereld ga worden. Ik ben relaxed en heb plezier in wat ik wel doe. Ik heb al een trainersdiploma van de UEFA behaald en heb met een IJslandse vriend een voetbalschool opgezet. Die kunnen ze hier wel gebruiken, haha. Ik zou hier nog jaren kunnen blijven. Maar misschien komt er na de deze crisis weer een nieuw buitenlands avontuur. Is het niet als voetballer, dan kan ik ook nog bij een vliegtuigmaatschappij solliciteren.