Ik ben Ruby “The Lady Tyson” Mesu

In deze serie laat VICE Sports opkomende vechtsporters aan het woord. Dit keer is dat Ruby Mesu, een 26-jarige kickbokser uit Utrecht. Op het moment dat ze in 2016 aan het doorbreken was als kickbokser, brak ze haar nek bij een auto-ongeluk op de snelweg. Daarna begon voor haar een lange, moeilijke weg terug naar de ring.

Dit is haar verhaal.

“De vrachtwagen kwam van rechts. Ik reed reed 110 kilometer per uur op de snelweg, op weg om dansles te geven. Het was rustig op de weg. De chauffeur van de vrachtwagen zag me waarschijnlijk niet en wisselde van rijbaan. Ik kon niet naar rechts, dan zou ik in de vrachtwagen zitten. Dus ik trok mijn stuur vol naar links.

De auto begon te tollen op de snelweg. Als een spookrijder kwam ik op de rijbaan terecht, met de neus de verkeerde kant op. Daarna draaide de auto met volle kracht de talud in. Aan de zijkant van de weg heb je meestal van die afbakeningen, zodat je er niet af kunt vallen, maar precies bij dit stukje weg ontbraken die. De auto ging de talud in, vijf keer over de kop.

Tussen de bomen kwam de auto tot stilstand, ondersteboven. Ik hing op de kop in mijn stoel. Godzijdank had ik mijn riem om. Ik ben geen moment buiten bewustzijn geweest, wat ik eigenlijk wel fijn vind. Ik was wel volledig in shock. Ik weet nog dat ik zei: “What the fuck! What the fuck! Wat is er gebeurd?” Je krijgt aardige klappen als je rolt met je auto.

Ik probeerde mijn riem los te maken, maar mijn lichaam werkte niet mee. Het lichaam was nog teveel in shock om te bewegen. “Ruub, je moet even rustig aan doen”, dacht ik. Even ademen. Neus in, mond uit. Tot drie tellen. Daarna klikte ik mijn riem los. Met een klap viel ik voorover, op het dak van de auto. Bloed druppelde langs mijn handen en knieën naar beneden.

Er zat een stuk glas in mijn pols en mijn knie lag open. Daar heb ik nu een litteken in de vorm van het Zorro-teken. Toen ik overeind kwam in de auto en het bloed zag, schrok ik me te pletter. Op dat moment besefte ik pas echt dat ik een ongeluk had gehad. Ik kon moeilijk ademhalen, omdat ik in paniek raakte en niet wist wat ik moest doen. Puur op instinct ben ik de auto uit geklommen om hulp te gaan zoeken.

De vrachtwagen heeft het allemaal waarschijnlijk niet zien gebeuren, ik denk dat niemand het ongeluk heeft gezien. Dus ik die auto uit. Het eerste wat ik wilde doen, was mijn telefoon pakken om 112 te bellen. Die was de auto uit geslingerd en kon ik nergens vinden. Op een gegeven moment liep ik de talud maar op, om hulp te zoeken. Maar er reed niemand. Het bloed begon over mijn gezicht naar beneden te stromen.

Ik ben weer naar beneden gelopen om mijn telefoon te zoeken. Daarna liep ik weer omhoog. Zo ging dat een paar keer. Ik was het helemaal kwijt. Mijn arm begon uit te vallen, toen wist ik dat er iets echt niet goed was. Ik begon ook pijnscheuten in mijn nek te voelen. Ik wist meteen dat ik die gebroken had en raakte heel erg in paniek, want ik voelde mezelf wegglijden. “Ik moet nu gewoon geholpen worden”, dacht ik alleen maar.

Weer liep ik naar boven, de talud op. Wat bleek? Een tegenligger had me toch zien lopen langs de snelweg, met mijn bebloede gezicht. Hij had de eerstvolgende afslag genomen en was terug geracet. Hij zette zijn auto langs de kant, hielp me en belde 112. Hij dacht dat er een stuk bot uit mijn arm stak, maar dat bleek een stuk glas te zijn. Over de telefoon vertelde de ambulancemedewerker hoe hij mij moest helpen.

Hij vroeg me welke dag het was en de hoeveelste van de maand. Maar dat wist ik allemaal niet meer. Even later stopte er toevallig een auto met twee dames, politievrouwen die niet aan het werk waren. Daarna kwam er snel de ambulance, die me meteen naar het ziekenhuis bracht. In het ziekenhuis werd bevestigd wat ik al wist: mijn nek was gebroken. Mijn hoofd werd kaalgeschoren en ik ben met spoed geopereerd. Ze zijn 11 uur bezig geweest.

Voor het ongeluk zat ik vol in de groei van mijn carrière als kickbokser. Ik was echt goed op weg om mijn dromen te bereiken. Stap voor stap was ik van de lagere klasses naar de hogere klasses gegaan. In het kickboksen heb je na de jeugd de Nieuwelingen, dan C, B en A. Ik zat op dat moment in de B, waar ik vier partijen had gedraaid. Die had ik allemaal gewonnen. Het was een kwestie van tijd voordat ik de A zou bereiken. Intussen gaf ik kickboks- en dansles om rond te komen. Ik was op weg om dansles te geven, toen het ongeluk gebeurde op de snelweg.

Al mijn familie en vrienden waren binnen no-time op de hoogte van het ongeluk. De politie was bij mijn moeder langsgegaan, om haar naar het ziekenhuis te brengen. Zij was helemaal overstuur en heeft toen de hele reutemeteut gebeld. Ik lag in de behandelkamer en mocht me niet bewegen.

In je nek zitten zeven nekwervels. Tijdens de operatie hebben ze mijn vierde, vijfde en zesde wervel aan elkaar vastgemaakt met een plaat, zodat die vijfde niet in zijn eentje kan gaan bewegen. Die vijfde was namelijk gebroken tijdens het ongeluk. Daarom kan ik nu geen volledige rotatie met mijn hoofd naar links maken. Die plaat zit aan de linkerkant en die voel ik zitten. Mijn eerste vraag tijdens de revalidatie was: “Kan ik nog kickboksen? Kan ik nog vechten?” Nee, dat kon niet meer, zeiden de doktoren. Ik heb die vraag misschien wel honderd keer gesteld tijdens de revalidatie.

De eerste drie uur na de operatie kon ik bijna niets zien. Ik zag alleen het verschil tussen donker en licht. Dat vond ik heel eng, ik was bang dat het niet beter zou worden. Door de morfine moest ik veel overgeven, waardoor ik snel broodmager werd. Mijn nek deed ontzettend veel pijn. Ze hebben een spier aan de achterkant door moeten snijden tijdens de operatie, om die later weer vast te maken. Mijn rug en nek waren door het sporten flink ontwikkeld, waardoor dat veel meer pijn deed dan het normaal gesproken doet bij een patiënt. Er zijn dan meer spiervezeltjes die zich moeten herstellen.

Aan de andere kant hielp het ook wel dat ik fysiek sterk was. Ik zat midden in de voorbereiding op een partij toen het ongeluk gebeurde, dus ik was in principe topfit. De revalidatie begon met stukjes lopen achter een rollator, in het ziekenhuis. In het begin had ik al moeite met naar de wc gaan, dan was ik daarna helemaal brak. Ook met douchen moest ik geholpen worden. Op een gegeven moment werd ik van het ziekenhuis naar een revalidatiecentrum gebracht. Daar heb ik ongeveer een jaar doorgebracht.

In het revalidatiecentrum ben ik zowel fysiek als mentaal behandeld. Als je stress hebt in je lichaam, uit zich dat vooral in de zwakke plekken. Ik zat niet lekker in mijn vel. Voor het ongeluk was ik heel erg aan het werken om een doel te bereiken. Als dat ineens allemaal wegvalt, verlies je de motivatie. Je bent jong en je hebt opeens geen idee hoe je het allemaal gaat doen. Je hebt geen idee hoe je je eigen geld gaat verdienen. Je hele toekomst valt eigenlijk in duigen.

Ik ben me heel erg gaan verdiepen in mensen die succesvol zijn. Waarom is het hun gelukt om er te komen? Ik heb hun boeken gelezen, ben veel docu’s gaan kijken, naar lezingen gegaan. Denk aan mensen als Levi Sanne, Tony Robbins, Oprah Winfrey en Whitney Houston, maar ook Erik Scherder. Ik haalde daar veel uit. Juist door me in van alles te verdiepen, leerde ik steeds beter te luisteren naar mijn eigen gevoel.

Langzaamaan begon ik ook weer met trainen, maar dat was verschrikkelijk in die tijd. Je bent never nooit meer zo sterk als toen je eruit ging, maar dat zit nog wel in je hoofd. Je hoofd begrijpt in het begin niet dat je het niet meer kunt. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen. Mentaal kon ik er moeilijk mee omgaan als er iets niet lukte. Ik zat het diepst in de put op de momenten waarop ik er nog niet uit kon halen waarvan ik wel wist dat het erin zat.

Ik heb toch altijd die drive gehouden om te kickboksen, om kampioen te worden. Ik kreeg constant van de doktoren te horen: nee, nee, dat kan niet meer. Maar als ik niet kickboks, word ik gewoon niet gelukkig. Ik ben geen persoon die dan maar op ballet gaat, al heb ik ook lang gedanst en daar les in gegeven. Maar uit vechten haal ik veel meer voldoening. Na anderhalf jaar bikkelen kreeg ik van het ziekenhuis een akkoord om weer te vechten.

Mijn toenmalige trainer belde me kort daarna op. Of ik misschien een invalpartij kon draaien? Dan moest ik wel even vijf kilo afvallen in een week. En ik ging van de B naar de A. Nou, dat heb ik gedaan. Het was geen pannenkoek tegen wie ik stond, zeker na anderhalf jaar revalideren. Ik verloor die partij op punten, maar ik zie die partij niet als een verlies. Ik had anderhalf jaar gerevalideerd en kreeg niet eens een volle voorbereiding, toch stond ik daar. Dan heb je eigenlijk alleen maar gewonnen en niks verloren.

Sindsdien ben ik steeds meer partijen gaan draaien. Vorig jaar ben ik een maand alleen naar Thailand gegaan, om verder te groeien. Ik heb daar twee partijen gevochten: één gewonnen, één verloren. Het hoogtepunt kwam later in het jaar. In december kreeg ik de kans om in Duitsland voor de titel te vechten bij de bond AFSO, tegen een Italiaanse kickbokser. Haar trappen waren zo hard, dat ik eerst even schrok. Maar het werd echt een gave partij, die ik uiteindelijk won.

Ik merk dat ik de laatste tijd meer geniet van het leven dan vroeger, omdat ik heb geproefd van hoe het ook kan zijn. Ik besef dat er altijd ergere dingen zullen zijn. Ik heb echt heel diep gezeten. Er waren periodes tijdens mijn revalidatie dat ik elke dag wakker werd en het gewoon zwart was, door de depressie. Ik wist gewoon niet meer waarvoor ik moest leven. Tegen mensen die dat meemaken, wil ik zeggen: blijf doorgaan. Blijf doorzetten, geef niet op.”

-

Dit is een verhaal uit de serie Knokkers, waarin VICE Sports jonge vechtsporters aan het woord laat over hun carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: