​Foto door Proshots.
Foto door Proshots.

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Het leven van linksback Marvin Peersman in Israël

"Sommige fouten waren gewoon dom, dat weet ik maar al te goed."

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE België .

Na een seizoen bij Beveren, twee bij Royal Antwerp en vier in Nederland bij FC Dordrecht en Cambuur, verhuisde Marvin Peersman vorige winter naar de Israëlische traditieclub Hapoel Tel Aviv. Aanvankelijk had de Belgische voetballer zijn twijfels bij de verhuizing naar Israël, door wat hij in het nieuws hoorde over oorlogsgeweld. Maar iedereen die weleens in Tel-Aviv was geweest vertelde dat het een leuke stad is waar de zon altijd schijnt. “Dus besloot ik om het gewoon te doen,” vertelt Peersman. “En ja, soms worden er raketten over de grens gestuurd. Het is een week geleden nog gebeurd, maar door het raketschild kan je ze zien ontploffen in de lucht. Een vriend van mij heeft het gefilmd. Het is alsof ze vuurwerk afsteken.”

Advertentie

Ook in sportief opzicht is de overstap een succes. Als een van de vier buitenlanders is Marvin een vaste waarde als linksback. Eind vorig seizoen won hij met Hapoel meteen de beker. De kiem van dat succes ligt op de pleintjes van de Antwerpse Linkeroever – waar trouwens ook Radja Nainggolan zijn eerste balletjes trapte. “Ik was een van die kinderen die elke seconde zijn bal bij zich had. Er was ook niets anders, buitenspelen was het enige dat je kon doen. Wij gingen pas naar huis toen de lichten uitgingen en het donker werd. Iedereen bij ons in de buurt droomde ervan om profvoetballer te worden. Ik ook. Maar dat ik dat ooit ook echt zou worden, kon ik me toen nog niet inbeelden. Dat is de beste periode die je kunt beleven als voetballer. Je speelt maar wat, gewoon omdat je het leuk vindt.”

VICE Sports: Was die tijd leuker dan voor vijftienduizend uitzinnige supporters het veld opkomen, zoals toen je nog bij Antwerp speelde?
Marvin Peersman: Zoals in de wedstrijden tegen Beerschot bijvoorbeeld? De supporters daar zijn echt gestoord. Spijtig genoeg had de club financiële problemen toen ik er was: we werden soms drie maanden na elkaar niet betaald. Allee, tweeënhalve maand en dan kreeg je ongeveer duizend euro voorschot, want als ze je drie maanden niet betalen ben je een vrije speler. Het is een geweldige club met heel veel potentieel, maar door dat soort zaken hou ik er gemengde gevoelens aan over.

Advertentie

Je bent begonnen in je achtertuin, bij Sint-Anneke Sport, en speelt en woont nu in Tel Aviv. Het verschil moet enorm zijn.
Zeker. In het begin had ik het er echt lastig mee. Je komt in een andere cultuur terecht, zonder dat je de taal van de mensen spreekt en omgekeerd. Ik weet nog dat ze me na twee maanden vertelden dat er een feestdag aankwam. Wat ze me niet hadden verteld, was dat die twee weken lang zou duren en dat ze hier tijdens feestdagen geen deegwaren eten. Geen brood, geen pasta, niks. Twee weken zonder brood, dat was ik niet gewend. Maar je leert je aan te passen. Zoals met de sabbat. Die begint vrijdag om vier uur ‘s middags. Dan gaan alle winkels dicht tot zaterdagavond negen uur. De eerste paar keer vergat ik naar de supermarkt te gaan en had ik geen eten, maar ondertussen doe ik op tijd mijn boodschappen, haha.

Israël is niet altijd even veilig. Heb je dat al gemerkt?
Jawel, een keer. Ik reed naar de training en kwam langs de bushalte voor ons complex. Daar stond een bus stil met ernaast een auto van de politie die de weg blokkeerde. Ik stopte bij een paar Israëlische teamgenoten die ook aan de kant stonden en ze vertelden me dat er misschien een bom in de bus lag. Het deed ze niet veel. Ze bleven er heel rustig onder en stonden vanaf iets van honderd meter toe te kijken. Ik vroeg ze of we niet weg moesten, maar die mannen zeiden dat ze daar bleven staan. Ik ben toch wat verder weg gereden en heb de hele tijd in mijn auto gewacht, haha. Uiteindelijk was het vals alarm, maar de Israëliërs zijn er duidelijk al aan gewend.

Advertentie

Je hoort ook weleens verhalen over de intolerantie van de Israëliërs tegenover migranten, maar ik heb nog niks negatiefs meegemaakt. Je hebt altijd wel mensen die je aankijken, maar met racisme ben ik hier nog niet geconfronteerd. Misschien helpt het ook dat ik voetballer ben. Meestal denken ze zelfs dat ik een basketballer ben, maar dan niet zo’n grote.

Waarom heb je Nederland eigenlijk ingeruild voor Israël?
Ik had nog een contract voor een seizoen bij Cambuur, maar had zelf al beslist dat ik er niet langer wilde blijven. Zes jaar Nederland was voldoende, het was tijd voor iets anders. In januari kwam de interesse van Hapoel en de ploegen zijn heel snel onderling tot een akkoord gekomen. Ik kon daardoor helaas geen afscheid nemen van de club en de supporters op de manier dat ik wou. Ik had graag nog een laatste thuiswedstrijd gespeeld, maar die kans kreeg ik niet.

Je speelde zes jaar in Nederland, eerst bij Dordrecht en daarna bij Cambuur. Je promoveerde een keer naar de Eredivisie, maar maakte ook twee degradaties mee. Hoe kijk je terug op die periode?
Ik ben tevreden over de keuzes die ik gemaakt heb, anders had ik niet gestaan waar ik nu sta. Al was ik natuurlijk liever niet twee keer gedegradeerd. Dat is echt heel zwaar om te dragen. Je zou het niet mogen meenemen naar huis, maar dat doe je wel. Ik heb geen kinderen, geen vrouw en dat maakte het extra moeilijk. Kinderen leiden je af. Je leert op zo’n moment om wat er tijdens de wedstrijd gebeurt sneller los te laten.

Over fouten gesproken, door het Nederlandse blad Voetbal International werd je bestempeld als ‘ benenbreker ’. Was dat terecht?
Misschien niet helemaal, maar ik heb er ook zelf voor gezorgd. Sommige fouten waren gewoon dom, dat weet ik maar al te goed. Op dat moment gieren de emoties door je lijf en dan ga je weleens harder door dan je mag. Na een tijdje had ik een fout imago, maar veel kan je daar niet aan doen. Ik heb ervan geleerd, zoals ik altijd probeer te doen. Anders blijf je steeds weer hetzelfde doen.

Nadat het ook eens gebeurde tijdens een training ging de knop om. Toen ben ik bewust gaan nadenken over wat ik voel voordat ik iemand wil neerhalen. Ik verplicht mezelf nu om elke keer dat dat gebeurt tot tien te tellen. En dan ebt het weer weg.

Hield je je in toen je bij België onder 19 met onder andere de Kevin De Bruyne, Koen Casteels en Christian Kabasele speelde?
Ja natuurlijk, ik was toen heel vereerd dat ik met de beste spelers van dat moment kon spelen. Je zag ook meteen dat Kevin enorm veel talent had. Gewoon de manier waarop hij speelde. Hij denkt constant twee stappen verder dan de rest. Ik geef je een voorbeeld. Tijdens de kwalificatiecampagne voor het EK speelden we tegen San Marino. Kevin kreeg de bal ergens bij de middenstip, draaide zich om en schoot vanaf daar op doel. Pats, goal.

Ondertussen heb je op heel wat verschillende plekken gespeeld. Blijf je voorlopig in Tel Aviv?
Dat zullen we nog wel zien. Ik woon nu alleen, maar mijn vriendin komt misschien hiernaartoe, dus dat zou leuk zijn. En als ze na volgend seizoen mijn contract willen verlengen, zal ik daar misschien wel mee akkoord gaan. Als een andere kans zich aanbiedt, ga ik misschien weer naar een nieuw land. Ik hou alle opties open. Uiteindelijk zou afsluiten in Nederland of België, bij een club zoals Antwerp bijvoorbeeld, wel mooi zijn.