Only Friends speelt met een G-elftal in de reguliere competitie.
Alle foto's door Dave Aalbers

FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Het G-elftal dat veel te goed is voor de G-competitie

“Vroeger dacht ik voor een wedstrijd: winnen we 4-0, 5-0 of 6-0 vandaag?”

Ik klop op de deur van kleedkamer vier en stap naar binnen. Een compleet voetbalteam kijkt me aan, allemaal in Ajax-tenue. Omdat mijn rechterhand momenteel gebroken is, stel ik me aan iedereen voor met mijn linkerhand. “Je bent hier aan het goede adres,” zegt de keeper, die zich voorstelt als Max. “Bijna iedereen hier in de kleedkamer heeft ook een handicap.”

Ik ben hier vandaag in Amsterdam-Noord om het selectieteam van Only Friends te volgen. Op het complex hebben bijna achthonderd kinderen en jongeren met een lichamelijke of verstandelijke beperking of een chronische ziekte de mogelijkheid om 25 verschillende sporten te beoefenen. Van handboogschieten tot rolstoelbasketbal, en dus ook voetbal.

Advertentie
1544007560750-IMG_3980

Het hoogste voetbalelftal van Only Friends komt uit in de reserve vijfde klasse, een reguliere amateurcompetitie. Daar spelen ze omdat het team veel te goed was voor de G-competitie, waardoor de KNVB twee jaar geleden een uitzondering voor ze maakte. De ploeg krijgt wekelijks versterking van twee á drie gastspelers die geen beperking hebben, en vaak op hoog niveau hebben gespeeld als amateur of zelfs prof. Dat doen ze omdat het anders amper te belopen is voor het team.

Op de club raak ik al gauw aan de praat met Hilco, een lange, dunne jongen met een bril. Hilco is een van de aanvallers van het elftal en heeft er dit seizoen al drie in liggen. Hij vertelt dat hij PDD-NOS heeft, een diagnose die je krijgt als je niet alle kenmerken van autisme hebt, maar wel een aantal. Vroeger had hij ook veel moeite met zijn motoriek, waardoor hij op een driewieler moest fietsen. Inmiddels gaat het in dat opzicht veel beter met hem, omdat hij eroverheen is gegroeid en fysio- en ergotherapie heeft gehad.

1544005998356-IMG_4019

Hilco, Daniel en Dennis in de dug-out.

“We waren twee jaar geleden het G-voetbal ontgroeid,” zegt Hilco aan de rand van het veld. “Voor de wedstrijden was de vraag vooral: winnen we 4-0, 5-0 of 6-0 vandaag?” Nadat het team naar het reguliere amateurniveau was doorgestroomd, werd al razendsnel duidelijk dat dit een enorme stap was. Niet alleen omdat de tegenstanders veel beter en fitter waren, maar ook omdat het de eerste keer was dat ze met elf spelers op een groot veld gingen voetballen.

Advertentie

Hilco slaat een diepe zucht als hij terugdenkt aan de eerste wedstrijden. “Volgens mij verloren we het eerste potje met 16-0.” Ze hadden vooral problemen met het tempo en hun wendbaarheid, legt hij uit. Dit jaar hebben ze na negen wedstrijden één punt te pakken. Vandaag komt het tweede elftal van DCG op bezoek, een team met allemaal jonge, fitte gasten.

1544006053646-IMG_3932

“Jezus wat een schele bal man,” roept een speler tijdens de warming-up. Een andere speler staat even rustig een babbeltje te maken, maar wordt snel terechtgewezen: “Hey langnek, hou eens op met dat geouwehoer.” Terwijl de rest van het team rustig de bal rondtikt, stap ik af op Eva, de aanvoerder van het team. Ze vertelt dat ze vroeger bij haar geboorte een zuurstofgebrek had, waardoor er aan de rechterkant van haar hersenen wat cellen kapot zijn gegaan. Daardoor kan ze haar linkerarm en -been niet goed gebruiken. Vandaag gaat ze voor het eerst een wedstrijd spelen met haar nieuwe prothese.

Eva zegt dat ze ook talent voor wielrennen heeft gehad, maar dat het teamgevoel haar weer snel terugtrok naar het voetbal bij Only Friends. Veel spelers kennen elkaar al van jongs af aan. “We maken ook grappen over elkaars handicap,” zegt ze. “Ze roepen weleens: ‘Hey spast, loop eens door.’ De keeper heeft er ook geen problemen mee als ik hem met ‘autist’ aanspreek.”

1544006096128-IMG_3966

Aanvoerder Eva.

Eva is erg benieuwd hoe de wedstrijd met haar nieuwe prothese gaat verlopen. Misschien ben ik een leek, maar als ze stilstaat, kan ik niet eens zien welke van de twee het prothesebeen is. “Ik merk het zelf vaak doordat ik er flink uit word gerend,” legt ze uit. “Mijn hersenen werken meestal iets sneller dan mijn lichaam. Als ik denk dat ik vijf stappen verder ben, zijn het er in werkelijkheid pas drie.”

Advertentie

Nadat de teammanager iedereen nog even bij elkaar heeft geroepen om de opstelling en de laatste aanwijzingen door te nemen, staan de spelers klaar voor het eerste fluitsignaal. Al snel krijgt Only Friends een enorme kans om op voorsprong te komen. Ik heb goede hoop dat ik de eerste overwinning van dit seizoen ga meemaken, maar niet veel later valt de 0-1 voor de bezoekers.

1544006807434-IMG_3985

Een van de gastspelers moet al snel naar de kant met een hamstringblessure. Hij heet Daniel en heeft vroeger in de jeugd bij Ajax en later nog bij Haarlem gespeeld. Hij is onder de indruk van wat het elftal allemaal kan tijdens balbezit, maar merkt dat de moeilijkheden vooral ontstaan bij de omschakeling na balverlies. De gastspelers zijn er dan om links en rechts gaten dicht te lopen. “Al gaat dat ook niet zo makkelijk meer, we worden ook wel wat ouder,” zegt hij.

Lang niet elke tegenstander reageert hetzelfde op het team van Only Friends, vertelt Daniel. Van tevoren verwachtte hij dat iedere tegenstander zich wel coulant zou opstellen, maar in de praktijk klappen ze er soms stevig op. Bij een 6-0 voorsprong zijn sommige elftallen ook niet te beroerd om er nog even 10-0 van te maken. “Maar dat is juist een compliment. We hoeven niks cadeau te krijgen.” Hilco is ondertussen naast ons komen staan en vult Daniel aan. “Sommige teams hebben juist zoiets van: jullie willen met ons meedoen, dan krijgen jullie het te weten ook.”

Advertentie
1544006350070-IMG_4026

Only Friends zoekt de kleedkamer op.

De nederlagen met dubbele cijfers zijn inmiddels verleden tijd. Nu zit er regelmatig een handbaluitslag tussen als 5-3. Die kant lijkt het na de eerste helft in ieder geval niet op te gaan, want Only Friends gaat de kleedkamer in met een minimale achterstand. Terwijl de thee wordt ingeschonken, en ik een foto van een speler maak, hoor ik ineens: “Zo, fotomodelletje!” Een jongen met een paardenstaart, genaamd, Roy, wil blijkbaar dat ik ook een foto van hem maak. Als ik dat doe, gaat hij er meteen goed voor staan. “Dat poseren ben ik inmiddels wel gewend.”

In de tweede helft zit Roy met een trainingspak op de bank. “I’m sexy and I know it,” zegt hij als ik nog een foto van hem schiet. Only Friends krijgt al snel een tweede doelpunt om de oren, maar komt daarna terug tot 1-2. Uiteindelijk lopen de bezoekers uit naar 1-4, waarna de eindstand in de slotfase wordt bepaald door een penalty: 2-4. Ter afsluiting gaan de twee selecties samen op de foto.

1544006397456-IMG_4103

Roy (rechts) poseert voor de foto.

Na de wedstrijd spreek ik nog even met de oprichter van Only Friends, Dennis Gebbink. Tijdens de eerste helft wilde ik al even met hem praten in de dug-out, maar dat had hij liever niet omdat hij zich wilde focussen op zijn ploeg. In de tweede helft kwam hij zelf ook nog even binnen de lijnen. Zijn zoon Myron, die ook in dit elftal speelt, vormde de motivatie voor Dennis om Only Friends op te zetten. Al vroeg bleek dat Myron vanwege een tweetal hersenbeschadigingen motorisch gehandicapt is.

Dennis heeft genoten van de wedstrijd vandaag. “Het is toch prachtig voor die gasten?”, zegt hij. “Die lampen gaan aan en ze kunnen heerlijk elf tegen elf voetballen. Dat vinden ze te gek.” Door een samenwerking met Ajax, spelen ze ook in het tenue van de Amsterdammers. Oud-spelers als Sonny Silooy geven weleens een training en bekende namen als Marco van Basten, Jack van Gelder en wielrenner Laurens ten Dam zijn ambassadeur.

“Soms moet ik gewoon stinkend trots zijn,” zegt Dennis nadat hij een korte stilte heeft laten vallen. “Het is uniek in de wereld dat een G-team meespeelt in een reguliere competitie.” Ik ben zelf ook onder de indruk van wat ik vandaag gezien heb. Van de warmte van de begeleiders, de kwaliteiten van sommige spelers, maar vooral de manier waarop iedereen hier omgaat met zijn handicap. De luchtige manier waarop ze dat doen is volgens Dennis misschien nog wel hun grootste kracht. “Als er iemand een bal op zijn hoofd krijgt, zeggen we vaak: ‘Het maakt niet uit, je hebt toch al een hersenbeschadiging.’”

1544006557584-IMG_4143

De gezamenlijke teamfoto.